Morgunblaðið - 13.03.1977, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MARS 1977
Ævintýrín í
birtuspili
gjánna á
ÞingvöUum
Fiðrildið.
Vigdís
mpð
sk.jald-
böku-
strákinn
Hadda
Padda.
Vatnslitamynd eftir Vigdfsi frá hennar vngri arum.
9 Sðlin bragaði á veggjum, lék við fingur. Vigdfs var að rjátla við
Ijösmyndasafn, sam lá á borðinu. Þrátt fyrir miðjan vetur komu
sólskinsdagar fljúgandi úr suðrinu. Það þóttu Vigdfsi góðar gjafir.
Eins og svo oft áður var ró yfir Fjölnisveginum, allt svo sælt og
hreinlegt f umhverfinu að manni kemur helzt f hug að það sé
þurrkað af þarna tvisvar á dag.
Haddi Paddi dólaði um gólf og reyndi árangurslaust að komast í
gegnum lokaðar dyr á svefnherbergi. Haddi Pasdi er „tveggja
lófa“ stór skjaldbaka.

Skjaldbaka eins og skartgripur
„Þetta er uppáhaldið mitt,“ sagði Vigdís," „ég fékk hann
pínulitinn, eins og skartgrip, svo fagurvaxinn og fínlegan. Ég hélt
fyrst að þessi skjaldbaka væri kvendýr, en annað kom í Ijós
þegar skinnið stækkaði. Þá kom nafnið Haddi. Ég hafði áður
kallað skjaldbökuna Höddu Pöddu eftir annarri sem ég átti
forðum. Eina átti ég einstaklega fallega. Hún hét Píus, var
frá Madagaskar. Þar á ég fallegt mynstur i teppi. Já, mér þykir
gaman að dýrum. Ég er á móti þessari drápmenningu. For
sprakkar i þeim efnum eru viðsjárverðir gestir. Kött á ég,
Baldur heitir hann. Hann er nú eiginlega húsbóndinn á
heimilinu, varð aldeilis hissa þegar hann sá skjaldböku
krílið og góndi grallaralaus þegar skinnið fór að hreyfa
sig. Þetta hefur líklega aðeins verið grjót i hans augum “
Við fylgdumst stundarkorn með Hadda Padda. Hann
lúrði stund í sólspori á trégólfinu, en tók síðan á ný
að hamast á hurðinni. „Ég hef eiginlega ekki sofið
í nokkur ár, ekki siðan ég gekk undir mikinn
uppskurð fyrir nokkrum árum. Eg var þá að
vinna við stóra teppið fyrir borgina, öndvegis
súlnateppið, en nú er verið að biðja mig að vefa
teppi i tilefni 100 ára fæðingarafmælis skáld
konunnar Huldu, Unnar Bjarklind. Ég hef
dálitið hugsað um það en vinnuþrek hef ég
ekki haft, en ég horfi fram á betri tíð. Ég
hef líka verið að bíða eftir innblæstrinum
frá íslenzku flórunni. Vonandi kemur
hún skær undan vetri og þá fær mað
ur umbun á bið sinni. Þá lifnar allt.
Fjandinn hafi það, ég má ekki vera
að þvi að drepast strax, éj? á eftir að sj.
svo margt fallegt. Mikill hreinleiki
norðursins heillar mig.“ Á heimili
vefarans hanga ofin teppi með öll
um heimsins litum, blæbrigði sótt
í íslenzka náttúru. Þetta er gama)
dags hlýleg stofa þar sem jafn
vel Haddi Paddi týnist ekki
stærðinni. Teppi ofin út úr
ævintýrum Vigdísar flytja sögu
sina á magnaðan, en samt lát
lausan hátt. í horninu
dormar píanóið, rokkur
annað persónulegt býr
saman. Teppi Vigdisar
eru ofin úr íslenzkri
ull, jurtalituð og yfir
leitt hefur hún sjálf
Dagstund með Vigdísi
Kristj ánsdóttur vefara
litað garnið.
„Þetta er listræn vinna, sem
maður hefur lagt líf sitt og ár í að
læra,“ segir listamaðurinn um
leið og hún fer höndum um eitt af
verkum sinum.
Líkar ekki
aö vera í
skammarkrók
Mér þótti undarlegt að ekkert
af verkum Vigdísar var á nor-
rænu vefarasýningunni á
Kjarvalsstöðum, því liklega hefur
engin fslenzk kona unnið eins i
þessari listgrein og á þessari öld
hefur Vigdís veflistina til vegs og
virðingar sem sjálfstæðan meið í
listsköpun á islandi.
Þessi hægláta kona á áttræðis-
aldri dæsti við þegar ég spurði
hana um skýringu á þvi hvers
vegna hennar verk hefði ekki ver-
ið með.
„Ég er svo djúpmóðguð við
þessar sýningarnefndir og mér
likar ekki að vera sett i einhvern
skammarkrók með verk min. Eg á
ef til vill ekki betra skilið, en
varla er ég þó vitlausari i þessum
efnum en hinir vefararnir.
Ég kæri mig ekki um að vera að
skrúfa mig upp á annarra kostn-
að, er ekki gefin fyrir að tísta út í
annað fólk og því er maður ef til
vill bezt geymdur í sínu horni. Ég
hef aldrei skilið þá framkomu að
rífa alla niður sem eru að vinna í
þvi sama og maður sjálfur. Þær
hafa með sér góða menn, sumar.
Skilyrðin fyrir þvi að setja verk
á þessa norrænu sýningu voru
þau að verkin máttu ekkí vera
eldri en þriggja ára. Ég tel að það
sé um svo vandasama vinnu að
ræða að maður þurfi að geta valið
úr verkum frá minnst 10 ára tíma-
bili. Ég á t.d. ekkert frá síðustu
þremur árum nema stóra teppið
fyrir Reykjavikurborg sem
Margrét Kjærnsted vann með
mér og það getur einnig verið
erfitt og viðsjárvert að flytja
vandaðan vefnað og fyrirferðar-
mikinn milli landa.
Með- þessum skilyrðum er
manni settur stóllinn fyrir dyrnar
og ekki vildi ég vera að troða
nínum verkum inn. Það þarf líka
að taka tillit til þess að það getur
tekið langan tíma að vinna eitt
stórt teppi. Það tók mig t.d. þrjú
ár að vinna fyrra sögulega stóra
teppið fyrir Reykjavíkurborg, en
eins og ég gat um áðan var ég svo
heppin að fá Margréti með mér i
síðara teppið. Hún er indæll fé-
lagi og þessi vinna liggur svo vel
fyrir henni. Það teppi er unnið
eftir mynd Jóhanns Briem og
ekki hefði ég haft á móti þvi að
það teppi væri sýnt. Annars veit
Vorkoma með marfuhænu.