Morgunblaðið - 16.04.1978, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐÍÐ, SUNNUDAGUR 16. APRÍL 1978
t-w, ■

Sögur frá lesendum:
Prakkarinn
Eftir Hildi Gylfadóttur, 9 ára, Hafnarfirdi
Einu sinni var stelpa.
Hún var með rauðuhundana.
Hún varð að liggja í rúminu sínu,
þangað til henni batnaði.
En hún mátti ekki fara upp úr rúminu
af því að hún var svo rauð af bólum.
Systir hannar var fjögurra ára.
Hún var prakkari.
Mamma var búin að gera köku fyrir
saumaklúbb.
Og vitið þið, hvað systir mín gerði?
Mamma hafði sett súkkulaði á kökuna.
Nú fékk systir mín sér skeið
og skóf súkkulaðið af
og borðaði það allt.
Vitið þið svo hvað mamma gerði?
Hún setti hana inn á klósett.
En það hefði mamma ekki átt að gera.
Systir mín skrúfaði frá krananum
og lét vatn flæða út úr vaskinum.
Það var allt gólfið á kafi í vatni.
Systir mín kallaði á mömmu,
hún kom og sagði: Hvað er að?
— Það var strákur, sem henti vatni
inn um gluggann!
Mamma opnaði, og systir mín hljóp út!
akstur
Skógarsvæðið á myndinni er nokkurs konar
völundarhús, og bifreiðin efst til vinstri þarf að komast
að húsinu neðst. Hvaða leið á hún að aka? Teiknaðu
leiðina laust með blýanti, þá getur þú þurrkað út, ef
þú lendir í ógöngum.
Merkileg bænheyrsla
Saga um sannan atburð eftir Friðrik Friðriksson
Æskulýðsleiðtoginn, Friðrik
Friðriksson, bjó um nokkra ára
skeið í Danmörku. Á stúdentsár-
um sínum bjó hann í Kaup-
mannahöfn og tók hann þá meðal
annars að sér ungan dreng, sem
Hans hét. Hann gekk honum í
föðurstað og segir hér frá einu
atviki, sem gerðist þar ytra á
þessum tíma.
- • -
Komið var fram í júni og
þröngt í húi hjá okkur. Ég átti
ckki grænan eyri og óttaðist
mest að verða borinn út þá og
þegar.
Ég hafði einu sinni lofað Hans
því. að ég skyldi fara með hann
í skógarferð á þjóðhátíðardag-
inn 5. júní. Nú var dagurinn
runninn upp og ég átti ekki eina
krónu í fórum minum. Ég var
frammi í eidhúsi að taka til eftir
matinn.
I>á kom Hans til mín og sagðii
„Eigum við ekki að fara í
skógarferð í dag?“
„Nei, Ilans minn.“ svaraði ég.
„bú mátt ekki láta þér leiðast
það. Ég á enga peninga, hvorki
fyrir húsaleigu né mat, og það
kostar tvær krónur að fara í
skógarferð.“
Hans þraut heilann um þetta
ofurlitla stund, en sagði si'ðani
„Ég kann ráð til þess að fá
peninga.“
„Reyndu það þá,“ svaraði ég.
Hann fór inn.
Að lítilli stundu liðinni heyrði
ég mannamál inni. Ég hélt. að
einhver gestur væri kominn. fór
inn í svefnherbergið og gægðist
inn ístofuna. Þar lá drengurinn
á hnjánum við stól og ég heyrði
hann segjai
„Góði Guð, þú verður að
hjálpa pabba með húsaleiguna.
og gleymdu svo ekki að gefa
okkur tvær krónur til að kom-
ast í skóginn.“
Ég læddist varlega fram
aftur. Hans kom von bráðar
fram og sagðii
„Eru pcningarnir komnir?“
„Nei, ekki cnnþá.“ svaraði ég.
„l>eir koma áreiðanlega, þvf
að eg er búinn að biðja um þá.“
Ég hugsaði sem svoi Barnið
má ekki vcrða fyrir vonbrigðum
með traust sitt. Við verðum að
komst út í skóg. Hitt verður að
fara sem fara vill.
Ég ákvað að hlaupa niður f bæ
og hiðja kaupmann, sem ég
þekkti, um tvær krónur. Ég
hafði ákveðið að biðja engan um
lán meðan svona væri ástatt
fyrir mér, að ég sæi ekki fram
á að geta borgað það. En þessi
kaupmaður var góður kunningi
minn, og ég ætlaði að biðja hann
um að gera mér þennan greiða.
A þennan hátt ætlaði ég að
hjálpa Guði að uppfylla bæn
barnsins. Ég sagði Hans að
leika sér úti meðan ég skryppi
niður í bæ.
Ég hljóp því næst af stað, en
á leiðinni mætti ég presti
nokkrum, er Steen hét. Þegar
hann sá mig nam hann staðar
og rétti mér höndina. Hann
sagði, að rétt áður en við
hittumst hefði hann hitt prúð-
búinn mann, sem hefði sagt
honum, að fyrir mörgum árum
hefði hann fengið lánaðar hjá
honum ti'u krónur.
„Presturinn hefur víst ekki
búist við því að fá peningana
aftur, því að þá leit ég út eins
og flækingur,“ hafði maðurinn
sagt. „En nú vil ég biðja
prcstinn um að taka við
peningunum aftur.“
Séra Steen sagðist ekki muna
neitt eftir þessu, en maðurinn
ncyddi hann til þess að taka við
peningunum.
„Nú sá ég yður,“ hélt prestur-
inn áfram, „og þá datt mér 1'
hug, hvort þér þyrftuð ekki á
pcningunum að halda.“
Ilann gaf mér tíu krónurnar.
Nú þurfti ég ekki að fara
lengra. En þá hitti ég
kunningja minn og gekk með
honum spottakorn.
Á heimleiðinni var mér geng-
ið fyrir götuhorn. Á horninu
var sælgætisverslun og átti
hana kunningi minn, sem
starfaði með mér í sunnudaga-
skóla. Hann hafði ávallt reynst
mér mjög vel. Og hann hafði
boðið mér að leita til sín, ef mér
lægi á. Ég hafði samt aldrei
notfært mér boð hans. Hann var
sjálfur staddur í búðinni og
kallaði á mig, er ég gekk fram
hjá. Ég gekk inn og ræddum við
saman dálitla stund, en þá sagði
hanni
„Þér leitið aldrei til mín, en
ég vildi mjög gjarna verða yður
að einhverju liði. Get ég ekki
gert citthvað fyrir yður núna?“
Ég svaraðii
„Þér munduð gera mér
mikinn greiða, ef þér vilduð
hjálpa mér um tíu krónur, sem
þér fáið ef til vill aldrei aftur.“
Ilann tók strax upp tólf
krónur og rétti mér.
Ég flýtti mér af stað til
húseigandans og borgaði húsa-
leiguna. Þvínæst fór ég heim og
við Hans bjuggum okkur af
stað í skógarferðina.
„Kom Guð sjálfur með
peningana?“ spurði Hans.
„Nei, hann sendi þjóna sína
með þá,“ svaraði ég.