Morgunblaðið - 01.07.1978, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JÚLÍ 1978
Olafur Friðriksson
bóndi á Jaðri - Minning
Við, sem fylgzt höfum með
dauðastríði Olafs frá Jaðri, getum
nú fagnað því að hin langa þraut
er liðin og allt er orðið hljótt.
Dauðinn er ekki alltaf harmsefni,
allra sízt er aldurhniginn á í hlut
og löng sjúkdómsþraut að baki.
Allt frá því um þetta leyti fyrir ári
lá Ólafur rúmfastur á Selfossspít-
ala og gat sig hvergi hrært. Þeir
sem til þekktu bjuggust við
umskiptunum löngu fyrr. En
hjarta hins 85 ára manns var
ótrúlega sterkt. Hann kvaddi þetta
jarðlíf er sól rís hæst á norður-
hveli. Nóttina eftir 21. júní hætti
hjartað að slá, hjartað sem slegið
hafði í brjósti hans frá því nokkru
fyrir síðustu aldamót. Það er
nokkuð langur tími. Og vitanlega
hafa skipzt á skin og skúrir. En
mér er nær að halda að birtan hafi
verið dimmunni ríkari í lífi hans,
það gerði skapið sem engin styrj-
öld fylgdi.
Ólafur Friðriksson var fæddur
17. nóvember 1892 í Hávarðarkoti
í Þykkvabæ. Voru foreldrar hans
Málfríður Ólafsdóttir (d. 1943) og
Friðrik Egilsson. Bjuggu þau
lengst af sínum búskap í Miðkoti.
Urðu bæði öldruð, sérstaklega
Friðrik, sem varð tæplega 99 ára,
d. 1960. Minnist ég gamla manns-
ins vel. Hann hafði fótavist fram
undir það síðasta. Lézt af afleið-
ingum slyss.
Auk Ólafs, sem hér er minnzt,
eignuðust þau Friðrik og Málfríð-
ur eftirtalin börn er komust tíl
fullorðinsára:
Friðrik kaupmann í Miðkoti, er
andaðist í marz 1970, tæpl. 76 ára,
Egil bónda í Skarði í Þykkvabæ,
f. 1901, Margréti fyrrum hús-
freyju í Seli í Holtum, nú vistkonu
í Hátúni í Reykjavík, f. 1898,
Friðsemd frú í Miðkoti, f. 1909.
Hinn 2. júlí 1916 kvæntist
Ólafur Guðríði Þórðardóttur frá
Jaðri. Hún var fædd árið 1891 og
+
Eigínkona mín og móöir okkar,
SESSELJA SÍMONARDÓTTIR,
Smáratúni 12, Saltosai,
ansaöist á sjúkrahúsi Selfoss 29. júní.
Siguröur Grímason og bömin.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúö og vinarhug vegna
andláts og jaöarfarar,
AOALHEIDAR SIGURÐARDÓTTUR,
Snorrabraut 40.
Jóhanna Siguröardóttir,
Svanhildur Árnadóttir.
+
bökkum innilega samúö og hlýhug vegna fráfalls eiginkonu minnar, móöur,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR TEITSDÓTTUR,
fyrrverandi Ijóamóöur,
frá Kringlu.
andaöist á sjúkrahúsi Selfoss 29. júní.
s Árni Krietóferaeon og fjölakylda.
Alúöar pakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför,
ÞORSTEINS AXELS TRYGGVASONAR
Dagmar Sveinsdóttir,
Siguröur Tryggvaaon, Unnur Jóhannsdóttir,
Svavar Tryggvaaon, Sveinbjörg Tryggvason,
Valdimar Tryggvaaon, Ingibjörg Magnúsdóttir,
Vilborg Tryggvadóttir, Pátur Þorateinsaon,
Kriatbjörg Tryggvadóttir, Sæmundur Jónsson.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum, er sýndu okkur samúö og vinarhug vegna
andláts og jaöarfarar móöur okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÍDAR JÓNSDÓTTUR,
SnaateHi,
Reyöarfíröi.
Blómey Stetánadóttir, Óskar Magnússon,
Guórióur Stefánadóttir, Gíali Blómkvist,
Bjarni Jón Stefánsaon,
Pálína Stefánsdóttir, Sígurjón Scheving,
Ragna Þ. Stefánadóttir, Vigfús Siguröason,
Gunnar Stefánaaon, Áaa Jóhannsdóttir,
Helga V. Frana,
Kristín Stetánadóttir, Gústal Sigurjónsaon,
Guöný Stefánadóttir, Ólafur Þorateinaaon,
barnabörn og barnabarnabörn.
lézt sumarið 1965 eftir langa
vanheilsu. Þeim varð fjögurra
barna auðið. Skulu þau hér talin:
Lára, f. 1916, andaðist aðeins
fjögurra mánaða gömul.
Isafold, f. 1918. Vann á heimili
foreldra sinna og annaðist um
föður sinn eftir lát móður sinnar
og bróður af fórnarlund og kær-
leika heima, eða allt fram undir
það að hann varð að fara á
sjúkrahús.
Þóra, f. 1922, ekkja eftir Ölver
Fannberg. Hann andaðist í nóv.
1976 og var hanns minnzt þá bæði
í Morgunblaðinu, Tímanum og
Sjómannablaðinu Víkingi. Hún
tók föður sinn um skeið heim til
sín í Reykjavík og hlúði að honum
af mikilli umhyggjusemi.
Kristinn, f. 1923, lézt af afleið-
ingum slyss á afmælisdegi föður
síns 1963, aðeins fetugur að aldri.
Hann var dugnaðarmaður og vildi
hvers manns vanda leysa. Var að
honum mikill mannskaði.
Þau Ólafur og Guðríður hófu
búskap í Miðkoti, en fluttust að
Bala í sömu sveit 1919. Bjuggu þar
í tvö ár. Þaðan var síðan flutt að
Húnakoti, sem er næsti bær. Þar
er svo búið til ársins 1943, að flutt
er að Jaðri í Hábæjarhverfi. Þar
er byggðin þéttust í Þykkvabæn-
um og myndar nokkurs konar
þorp, sem talið er vera hið elzta í
þessu landi í sveit, sbr. bók Árna
Óla: Þúsund ára sveitaþorp. Að
Jaðri búnaðist þeim vel. Isafold og
Kristinn unnu að búskapnum með
foreldrum sínum. Þóra giftist og
bjó í Reykjavík, þar til skömmu
eftir lát bróður síns, að hún
fluttist austur í Þykkvabæ ásamt
manni og ungum syni. Tóku þau
við búi á móti Ólafi og ísafold og
vegnaði vel. En þegar Ölver missti
heilsuna urðu þau að selja sinn
hlut og flytjast til Reykjavíkur.
Ekki var það sársaukalaust. En
lífið er gáta leyst á margan hátt,
hlæja og gráta hefur skipzt á
þrátt, svo að vitnað sé til spaklegs
ljóðmælis.
Ólafur á Jaðri var einn þeirra
manna sem gott er að minnast. Á
seinni árum eftir að lífsönnin var
orðin skapleg var hann tíður
gestur á heimilum í Þykkvabæ.
Liðu sjaldan margir dagar þar til
hann birtist á ný, ætíð hýr í skapi
og með bros á vör. Gaman hans
var ætíð græskulaust. Hygg ég að
hann hafi enga óvildarmenn átt.
Hann tróð ekki niður skóinn á
öðrum. Ólafur bjó miðsvæðis í
þéttbýli staðarins. Oft bar það við,
er ókunnuga ferðamenn bar að
garði þar, að Ólafur vísaði þeim
veg um þorpið. Hann var greiðvik-
inn og hjálpsamur svo sem bezt
má verða.
Oft kom Ólafur á heimili okkar
hjóna í Þykkvabæ fyrr á tíð. Hann
var heimilisvinur. Það var hann
reyndar annars staðar, eins og
áður var getið. Og þegar nöfn
nánustu ættmenna okkar hjóna
voru til þurrðar gengin til að
tengjast við börn okkar, varð nafn
Ólafs fyrir valinu. Það fannst
okkur vel við eiga, og sýnir það svo
að ekki verður um villzt, hvaða
hug við bárum til gamla mannsins.
Veit ég og að honum þótti vænt um
þetta. Já, oft kom Ólafur. Hann
átti sitt fasta sæti við eldhúsborð-
ið. Og þó að viðstaðan væri
allajafna fremur stutt, skildi hún
eftir hlýju og þægilegheit. Margt
erindið bjó ég til um Olaf, eins og
raunar um fleiri Þykkbæinga,
græskulaust gamanmál jafna. Mér
finnst eftirfarandi vísa segja
nokkuð, þó að málið sé einfalt:
Og Óli á Jaðri er
einn aldinn heiðursmaður,
í öllum eldhúsum
og ætíð hress og glaður.
Mér þykir vænt um að fá að
skrifa þessi minningarorð um Ólaf
frá Jaðri. Og það er áreiðanlegt, að
kynni við gott fólk eru mesta
gæfan á lífsleiðinni, enda vara þau
út yfir gröf og dauða.
Um leið og Ólafur frá Jaðri er
kvaddur hinztu kveðju með þökk
fyrir allt, vottast aðstandendum
hans einlæg hluttekning okkar
hjónanna.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
. Auðunn Bragi Sveinsson.
Brœðraminning:
JÓNAS BJÖRGVIN
ANTONSSON OG
EGILL ANTONSSON
Fæddur 22. des. 1959.
Dáinn 28. júlí 1975.
Fa'ddur 3. maí, 1962.
Dáinn 17. júní. 1978.
Varla hefði það hvarflað að
okkur, er við stóðum við opna gröf
sonarsonar okkar, Jónasar Björg-
vins, fyrir tæpum þremur árum og
alls ekki órað fyrir laugardags-
morguninn 17. júní síðastliðinn er
við gengum inn í Akureyrarkirkju
rúmlega hálf tíu fyrir hádegi til að
vera viðstödd útskrift yngstu
dóttur okkar úr Menntaskólanum
á Akureyri, að það beið okkar sú
frétt að sonarsonar okkar, Egils,
bróður Jónasar Björgvins, væri
saknað. Það hafði frést, að hann
ásamt þremur félögum sínum
hefði sést fara á báti frá Dalvík til
Hríseyjar. Okkur var það óskiljan-
legt að eitthvað hefði komið fyrir
í svo góðu veðri, en raunin var nú
önnur. Við höfðum mælt okkur
mót öll fjölskyldan í kvöldverð á
Hótel K.E.A. um kvöldið til að
gleðjast með hinni ungu stúdínu,
einnig voru ýmis merkisafmæli í
fjölskyldunni á árinu. En á
skammri stundu skipast veður í
lofti er fréttir bárust svo óblíðar
og breyttist gleðistund í ör-
væntingarbið, óvissu, en þó von.
Það var því dapur hópur á K.E.A.
um kvöldið og þrír stólar stóðu
auðir við eitt borðið. Það var
hringt eftir fréttum með stuttu
millibili, en ekkert svar fékkst og
kvöldið leið í óvissu. Bræður
Antons og tveir systursynir fóru
til Dalvíkur til að taka þátt í
leitinni, en við hin héldum austur
að Illugastöðum þar sem átti að
dvelja, sumir yfir helgina og aðrir
lengur. Börnunum var komið í ró,
en aðrir vöktu og biðu. Er við
hjónin, ásamt yngstu dóttur okkar
og tengdasyni, komum til Dalvíkur
seinnipart sunnudgs var hinn
nöturlegi sannleikur orðinn ljós,
farið var að reka úr bátnum og þá
vissum við að aftur hafði verið
höggvið á streng og aftur var
næstum aleiga þeirra hjónanna
Höllu Jónasdóttur og Antons
Angantýssonar tekin, en Guð er þó
góður þrátt fyrir allt því að 6.
janúar í vetur fæddist þeim
hjónum sonur sem ber nú nafn
eldri bróður sins og er hann nú
eina huggun þeirra í hrikalegum
hramleik og sorg ásamt einlægri
trú þeirra hjóna. Þeir deyja ungir,
sem Guðirnir eiska og við verðum
að trúa því að svo sé.
Jónas Björgvin var vel af Guði
gerður, gæfur í lund, algjört
prúðmenni, listrænn svo af bar.
Hann hafði um vorið lokið lands-
prófi, sem opnaði honum leiðir til
allra átta og hefði hann lifað þá
hefði margur gengið ríkari um
garð, það er okkar trú.
Hann var listrænn svo af bar,
prýðismálari og músikin átti
stóran hluta í lífi hans svo
eitthvað sé nefnt. Brosið var svo
blítt og svipurinn hreinn, hann var
vinur í raun, alger fyrirmynd ungs
fólks. Hann gekk hægt um allar
dyr, svo hæverskur var hann í allri
umgengni að af bar. Á heimili
okkar var hann á sínum yngri
árum og vissum við aldrei af
honum. Glettinn var hann og
glaður í lund, spaugsamur en ætíð
græskulaus í gamni. Við sjáum
mikið eftir þessum elskulega
dreng sem svo miklar vonir voru
bundnar við, og trúum því að hann
lifi á öðru tilverustigi og Egill og
vinir hans hafi mætt þar vini í
varpa með opinn faðm, sem greiðir
götu þeirra í ókunna landinu
helga.
Egill var fjörmikill drengur,
ærslabelgur á stundum. Hann var
vel greindur piltur, músikalskur
svo af bar og var af mörgum talinn
undrabarn á tónlistarsviðinu.
Hann var löngu farinn að spila í
hljómsveitum, tók reyndar pláss
bróður síns í þeirri hljómsveit sem
hann var í er hann lést, einnig
skemmti hann oft á skemmtunum
og það fyrir innan fermingu. Hann
var einnig hér hjá okkur lítill
hnokki, hýr á brá, glettinn og kær,
vinmargur eins og bróðir hans,
elskulegur í viðmóti og einlægur
öllu. Þeir voru í mörgu líkir
bræðurnir, þó ólíkir eins og það á
að vera. Sumir vilja fara eigin
leiðir, aðrir alfaraveg. Litli bróðir-
inn sem eftir lifir myndi sakna
Egils ef hann hefði vit á. Oft lyfti
hann litlum dreng og var að byrja
að lofa honum að spila á orgelið
hjá sér og sá litli ræskti sig þegar
Egill var inni til að vekja á sér
athygli. Þetta gerðu ekki allir 16
ára piltar og þó þá langaði til þess
myndu þeir ekki þora að tjá sig
þar um, svo mikið átti hann til
þessi elskulegi sonarsonur.
Ástvinir allar kveðja þá báða
með hjartans þökk fyrir samver-
una alla tíð og fela þá algóðum
Guði og biðja hann að geyma þá,
og geyma þá vel, og elsku Halla og
Toni — megi góður Guð vernda
ykkur og styrkja í þessari miklu
reynslu og harmi. Algóðan Guð
biðjum við að blessa litla Jónas
Björgvin, vernda hann og vaka yfir
honum um alla framtíð. Við trúum
því að líf sé eftir þetta líf og þar
lifi sveinarnir ungu.
„Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær aílt, hvað fyrir eri
grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.“
(Il.P.)
Amma og afi á Hólmagrund.
AF GEFNU tilefni skal það
enn ítrekað, að minningar-
greinar. sem birtast skulu í
Mbl., og greinarhöfundar óska
að birtist í blaðinu útfarardag.
verða að berast með nægum
fyrirvara og eigi síðar en
árdegis tveim dögum fyrir
birtingar dag.