Morgunblaðið - 21.07.1978, Síða 12
12
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 1978
Bragi
r
Asgeirsson
lœtur
móðan mása
í sund*f “^invíg'
—^síSSsSSS-
a
^káé7»g<Un"dÍr' f^n! 5« ^«3-
n^fl. é nn'Taáö^ "CSS*
iíikinn ánh8U|nðólf88®nnaárt’ttöku h'nS Brað'var.
19,uin»r*ín'ns9pur«“r íVnffí’Í»lö9,,n,!nnunn'-sem
n,Cr h8nn
Bragi er «*£„,, oð »,pr, í BWfl8 »«>"
dámfl'8 n* g»me« ffléta eum« 8'
fr6íleð'°f ® m »'« h°[ aa leflfll8’
eríh8r:r«im«8nn8'
hann
hafö'
í mynd minni. „Lífstraumar“, tek ég til meðferðar rás
lífsins, a-ðaslátt og fáfengileik tímans, á líkan hátt og
Leonardo í mynd sinni „Madonna Litta“ frá c.a. 1490
íjengur út frá strangri „symmetríu“ — jafnvæKÍ og
samsviirun, og hins vegar Watteau í samdráttarmynd
sinni „Die Schmollende“ frá c.a. 1719 á hámarki
einfaldleika í lit og byggingu. Ég leitast við að búa til
myndheild, er samræmir og tengir eiginleika myndanna
beggja. Ég set ólíka tíma í samhengi og reyni að gæða
heildina sömu ljóðrænu mýkt og hrynjandi. Klukkurnar,
sem eiga aldrei að sýna sama tíma, vísa á nútíðina,
fortíðina og hið hverfula við lífið. I>að er einnig með vilja
gert að hafa yngri myndina fyrir ofan eldri myndina. Á
þann hátt víxla ég tímanum. Fiðrildið er tákn
augnabliksins, lifríkisins, sáðfrumunnar, — upphafsins.
— Sagt hefur verið um Leonardo og Watteau, að þeir hafi
verið persónugervingar mestu töfra þeirra tíma, er þeir
lifðu. Mig fýsti að gera þá virka í nútímanum.
Um skólavinnu
og skólaverk
„Ekki veit ég hver komið
hefur þessum skólavinnuorð-
rómi af stað jafn misvísandi og
hann er, en einhver hlýtur það
að vera, því að ég hef sýnt sltkar
myndir nokkrum sinnum áður
án þess að nokkrum hafi dottið
í hug að halda þessari fjarstæðu
fram. (Aðalsteinn Ingólfsson
virðist þó taka á sig ábyrgðina
sbr. athugasemd hans í Mbl. í
dag, 20. júlí). Ég tel mig hafa
gert nægilega grein fyrir því í
stuttri athugasemd í Mbl. sl.
laugardag, að hér sé ekki um
neina tegund af skólavinnu að
ræða, þótt ég hafi að hluta gert
þessar myndir á sama tíma og
ég var viðloðandi ýmsa listahá-
skóla, — en við það vil ég bæta:
Er ég kom til Osló, þaðan sem
elztu myndirnar eru, átti ég að
baki 4 'k árs nám í listaskólum,
þar af tveggja ára nám við
Listaháskólann í K.höfn og var
því enginn nýgræðingur. Var ég
löngu farinn að þreifa fyrir mér
á sjálfstæðum grundvelli og
hafði raunar alltaf gert í
einhverjum mæli en fór mér
hægt því mér fannst ekkert
liggja á — aðalatriðið væri að
þjálfa tæknina rækilega. Ég hef
alltaf álitið, og álít enn, að
Listaskólar séu stofnanir til að
auka við tæknikunnáttu á mörg-
um sviðum, til að vera betur fær
um að koma persónulegum
hugmyndum í sannfærandi bún-
ing. Án þess að saman fari
uppörvun, upplifun, þekking og
tækni, þykir mér myndverk líkt
og jólakaka án rúsína.
MOLD-
VÖRPU-
STARF-
SEMI í MYNDLISTINNI
Kröfuharka
„í þessu efni gerði ég miklar
kröfur líkt og margir á fyrri
árum. Allan tímann í Osló til
dæmis unnum við herbergis-
félagi minn, Guðmundur Guð-
mundsson (Erró) baki brotnu
frá morgni til kvölds en skólinn
var einungis til kl. 2.30 e.h. —
eftir þann tíma unnum við
sjálfstætt í grafík við
Listiðnaðarskólann og við
módelriss á kvöldin. Inn á þá
tíma var selt, enda tímarnir
einnig hugsaðir fyrir starfandi
listamenn, sem voru oft í
meirihluta. Hér gátum við gert
hvað sem var — einnig teiknað
„bíla og vogir“ og hvað eina sem
hugurinn girntist ef því var að
skipta! Heima var urtnið um
helgar og hátíðir og við sjálf-
stætt málunarkukl innan veggja
skólans í páskafríinu. Gerðum
við þar margt sæmilegra mynda
og var mikill rígur okkar á milli,
svo sem gerist um metnaðar-
gjarna og kappsfulla unga
menn. Það sem við gerðum, er
við vorum ekki undir forsjá
prófessora okkar, var allt annar
handleggur, enda minnist ég
þess ekki að við sýndum þeim
það, a.m.k. ekki ég — ég hafði
ekki slíkt persónulegt samband
við Jean Heiberg, prófessor
Sjálfstæð
vinna
„Árið eftir var ég á Ítalíu,
aðallega í Róm og Flórenz —
vann þar sjálfstætt, ferðaðist
mikið og skoðaði söfn og sýning-
ar, gerðist m.a. félagi akademíu
nokkurrar við Via Margutte í
Róm og fékk þar aðgang að
frjálsum módeltímum tvo tíma
á dag, líkt og ótal aðrir starf-
andi listamenn þar í borg auk
afsláttar á efni í verzlunum með
listmálaravörur. Frá því tíma-
bili eru einmitt 25% myndanna
á sýningunni núna. Veturinn
1955—56 fékk ég að vinna
sjálfstætt á grafíska verkstæð-
inu á Listaháskólanum í Kaup-
mannahöfn og vann þar nær
eingöngu í steinþrykki og fékk
tæknilega leiðsögn í handverk-
inu (innbrennslu — þrykkingu).
Stöku sinnuni teiknuðum við
eftir módelum beint á steininn
og aðrir á málmplötur eða að við
rissuðum á pappír og eru
nokkrar slíkar myndir á sýning-
unni í N.H. — Hér vann ég við
hlið listamanna svo sem Reidar
Magnus — Rasmus Nellemann
— Sören Hjort-Nielsen o.fl. sem
allir eru mjög vel þekktir í
heimalandi sínu. Engum, já alls
engum, í öllu ríki Dana hefði
dottið í hug að nefna þessa
vinnu „skólavinnu", — er m.a.
sumt verka, er þar voru gerð,
jafnvel á söfnum í Danmörku og
í bókum um grafík.
Ég verð að segja, að ekki litu
þessir menn á verk mín sömu
annarlegu augunum og t.d.
Aðalsteinn. Gengu þeir fast á
eftir mér að sýna steinþrykk
mín sem fulltrúi íslands á
samnorrænni sýningu á
Charlottenborg um haustið
(Nordisk Grafik Union) og þótt
ég gæfi dræm svör, þar sem ég
hafði ekkert umboð að heiman,
tóku þeir sér bessaleyfi til að
sýna myndir mínar á nefndri
„Svo kallar hann þetta skólavinnu!“
sýningu. Ég var þá staddur hér
heima og frétti þetta fyrst í
gegnum dönsku blöðin og lof-
samlega dóma er verk mín hlutu
ásamt hressilegri kveðju frá
norrænum starfsbræðrum mín-
um. Skýringin á því að þeir gátu
þetta er sú, að grafík-verkstæðið
fékk jafnan eitt eintak af hverju
upplagi mynda þeirra starfandi
listamanna er þar fengu að
vinna.
Nýir lærifeður
„Þegar ég var á styrk frá
Sambandslýðveldinu og dvaldist
í Múnchen um 2ja ára skeið,
vann ég í fyrstu eitt misseri í
teiknun og grafík. Var ég mest
á verkstæðum í kjallara hússins
og hafði lítið að segja af
prófessornum, sem ég var þar
skráður hjá, Franz Nagel að
nafni. Hann var mér ákaflega
ljúfur og er hann hafði fylgzt