Morgunblaðið - 20.08.1978, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. AGUST 1978
Barna- og plskyldnsíðaii
Ar^na , Fásshölunn
^augalandiS Wé la £
Álfhóll
Anna. Fosshólum. Laugalandsskóla, 8 ára.
Vinur í raun
Matteus hét maður. Hann
átti heima í Palestínu,
landinu þar sem Jesús lifði
fyrir nær tvö þúsund árum.
Hann vann við að inn-
heimta tolla af þeim vörum,
sem fólk kom með gegnum
Kapernaum.
Sjálfsagt var það þá eins
og nú, að mönnum var
ekkert sérlega gefið um að
borga tolla og skatta, og
margir reyndu að komast
hjá því. Tollheimtu-
mennirnir voru heldur ekki
vinsælir menn, síður en svo.
Og sjálfsagt hefur Matteus
ekki átt marga vini.
Dag einn kom Jesús gang-
andi framhjá tollbúð
Matteusar. Hann stansaði
hjá honum og Matteus
lifnaði allur við. Hvað vildi
þessi maður honum? Af
hverju flýtti hann sér ekki
í burtu eins og allir hinir?
Jesús bað um að fá að
slást í för með honum heim
til hans. Hann langaði til
þess að verða vinur hans.
Matteus trúði varla sín-
um eigin eyrum. Gat þetta
rið satt? Vildi Jesús verða
Vinur hans í raun og veru?
Mundi nú verða endir á
einmanaleika hans?
Og Matteus fór með Jesú.
Upp frá þessu urðu þeir
vinir og Matteus varð einn
af trúföstum lærisveinum
hans.
Lausn á
hver er
hvers...
q-a
P—3 ‘B—9 ‘3—y 'usnBq
Leki í bíl-
skúrnum
MARGIR kettir, mikið fjör. Þetta var skoðun Mörtu. Hún
var sjö ára og átti sjö ketti. Skemmtilega ketti með
skemmtileg nöfn, eins og Betty, Gaur, Glefs, Sót-Sara,
Pía-Alex, Hermannsen og Ekofisk. Tveir voru stórir, fimm
litlir.
Eflaust hefur þú heyrt Ekofisk-nafnið áður. Það er nafn
á hagsvæði út af Noregsströndum. Við og við kemur fyrir
að olían fer að renna út, þar sem hún á ekki að fara. Það
kallast leki eða útblástur.
Ekofisk-kisan hennar Mörtu hét áður Vísa, en svo gerðist
atburður sem leiddi til nafnaskiptanna. Það var daginn sem
pabbi Mörtu þurfti að skipta um olíu á bílnum sínum. Pabbi
bretti upp skyrtuermarnar og hófst handa. Fyrst sótti hann
gula plastfötu. Síðan lét hann renna í hana gömlu olíuna.
Svo setti hann frá sér fötuna á koll í bílskúrnum.
í sömu andrá datt Vísu í hug að framleiða „leka“. Hún
tók undir sig stökk og lenti á kollinum. Hún starði grænum
augum sfnum á gulu fötuna. Og svo réðist hún á hana.
„Nei, nei,“ hrópaði pabbi. En hann varð of seinn. Seiga,
svarta olían flaut um góifið í bílskúrnum, og í miðjum
olíupollinum sat eitthvað kolsvart og skrýtið, sem líktist
ekki neinum kettlingi. „Nei, hvað hefurðu gert?“ emjaði
pabbi. Hann horfði á eftir Vísu, sem stökk út úr bílskúrnum
og hljóp eftir veginum. Hann gat ekki að sér gert að hlæja..
„Þú ert að minnsta kosti fyrsta broddrottusvínið,sem ég hef
séð um ævina,“ sagði hann. Vesalings Vísa líktist helst
samblandi af rottu og brottgelti. En þegar litla, skrýtna
skepnan kom auga á opnar útidyrnar, tók pabbi snöggt
viðbragð.
„Ekki inn í húsið, kisa!“ kailaði hann og stökk af stað
á fullri ferð. En Vísa varð á undan. Hún slapp inn um
dyrnar og upp stigann. Pabbi þaut á eftir. Mamma stóð
í eldhúsdyrunum.
„Hvað var þetta skrýtna, sem hljóp upp?“ spurði hún.
„Vísa í olíu,“ svaraði pabbi á hlaupunum. „Við verðum
að finna hana áður en hún atar út allt inni“ Litlu, svörtu
sporin eftir Vísu lágu þvert yfir stofugolfið og að sófanum.
Pabbi beygði sig niður og gægðist undir hann. „Vesalingur-
inn litli,“ sagði hann. Inni í horni, innst undir sófanum lá
Vísa. Pabbi þrengdi sér hægt undir sófann. Vísa var ekki
hrifinn af því. Ilún stökk leiftursnöggt fram undan
sófanum og beint í fangið á mömmu. „Hvað er að sjá þig?“
sagði hún. „Nú förum við beint í bað,“ Vísa veinaði, beit
og klóraði. Mamma varð að halda henni með báðum
höndum á meðan pabbi lét renna í vaskinn.
Og nú átti að ná olíunni af. Vesalings Vísa! Og vesalings
pabbi og mamma! Annað eins sull og annar eins hávaði
hafði aldrei fyrr heyrst í húsum þeirra. Vatnsgusurnar
stóðu í allar áttir, og sápufroðan hoppaði og dansaði.
Næstum eins og jólasnjór. Og inni í ölium gusuganginum
var lítil reið og hrædd Vísa.
Nú kom Marta heim úr skólanum. Hún horfði stóreyg á
mömmu, sem var rennandi blaut og pabba, sem hélt á Vísu
vafinni í handklæði. „Hvað eruð þið að gera?“ spurði hún.
Mamma sagði henni alla söguna, og Marta varð ergileg.
„Svona er þetta alltaf. Þegar eitthvað skemmtilegt gerist,
þá er ég í skólanum?“ „Við því er líklega aðeins eitt ráð,“
svaraði mamma. „Þú verður að segja Vísu, að næst þegar
hún ætlar að framkalla „leka“, verði hún að gæta þess að
þú sért heima! Og hvað finnst ykkur um að við gcfum Vísu
nýtt nafn? Ekofisk, er það ekki ágætt?“
Þannig atvikaðist það að Vísa litla fékk nýtt nafn.
Þýtt úr norsku.