Morgunblaðið - 03.09.1978, Blaðsíða 8
40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. SEPTEMBER 1978
Lcikur í fullum iranKÍ í Buenos Aires
Benzinn var
benzínlaus
Sú tíð er nú á enda að
Loftleiðir bjóði okkur lægstu
f’artíjöldin vestur um hafið. Nú
er ódýrara að fara til Enfjlands
og fljúfta með Sir Freddie yfir
til Bandaríkjanna, að minnsta
kosti ef um opinn miða er að
ræða, oft svo var í mínu tilfelli.
Um borð í Lakervél vorum við
þ'ess veftna mættir, éfj ofj ferða-
félagi minn, Of; biðum eftir
flufttaki. — Það er annars
furðuleftt að svona stórir hlutir
fteti lyft sér frá jörðu, fullir af
fólki ofj farangri. Oj; ekki sízt
vekur [>að undrun mína ofí
aðdáun að sjá B747 ok DCIO
hefja sif; til fluf;s, vélar sem
ítera B707 ok B727 að litium
rellum. Já, því oftar sem éf; flýf;,
því meira undur verður fluf;ið
fyrir mér. — Nók um fluK í bili,
ok þó, ók má til með að nefna
nokkuð sem Kerðist við fluKtak
þennan daK- GeKnt okkur í
vélinni, hinum meKÍn við
KanKÍnn, sátu miðaldra banda-
rísk hjón, uppáklædd í léttan
sumarfatnað. Þegar svo vélin er
að klifra upp í skýjaþykknið,
verður óhappið. Heilmikið vatn
rennur úr Ke.vmsluhófum yfir
höfðum hjónanna ok vætir þau
all hressileKa. — Er það nokkur
furða þó farfyaöldin séu ódýr?
— Þetta sturtubað var þó aðeins
fyrirKefanleKt óhapp sem Kerði
ekki annað en að lífKa upp á
ferðina. Við lentum í ChicaKo
tæpum níu tímum seinna ok
áætluðum að fljÚKa áleiðis til
Miami daKÍnn eftir. Annað
óvænt atvik átti sér stað á leið
til fluKvallarins þennan næsta
daK- I sjálfskiptum Benz fylKd-
um við iðandi umferðinni eftir á
einni af hraðbrautunum ok var
ekið Kreitt. En hvað Kerist nú?
Bílarnir þevtast framhjá hver á
eftir öðrum, Benzinn missir
ferð, ok Ioks varð ökumaðurinn
að stöðva bílinn í einu af
útskoti^rum. Benzinn var
benzínlaus, ekkert aðvörunar-
ljós hafði kviknað. Ok hér sátum
við kyrrir á hraðbraut, enn 6—8
mílur á fluKvölIinn ok aðeins 40
mínútur þar til vélin átti að
fara. Þið, sem eitthvað þekkið
hraðbrautir í Bandaríkjunum,
vitið, að það að stöðva þar bíl,
er ekki það auðveldasta sem
Kert er. Það er reyndar næsta
ómöKuleKt. Eftir 10 mínútur
tókst okkur þó að ná athyKli
eins ökumanns, sem nam staðar
ok bauð að aka okkur á fluK-
völlinn. A leiðinni saKÖi hann
okkur eftirfarandi söku: „F.vrir
um það bil 20—25 árum, þegar
ók var í skóla, þá ferðaðist éK oft
á puttanum. Eitt kvöldið, í
Krenjandi rÍKninKU ok roki, stóð
ók við veKÍnn ok reyndi að
stöðva bíl, en án áranKurs. Þá
bað ók til Guðs, já ég bað til
Guðs, bað hann að senda til mín
bíl ok ók lofaði honum að þá
myndi éK alltaf taka upp alla
ferðalanKa sem á þyrftu að
halda. Á samri stundu kom bíll,
bílstjóri stöðvaði ok bauð mér
far.“ Guð svaraði bæn hans ok
nú efndi hann loforð sitt ok tók
okkur upp, ok vorum við honum
þakklátir fyrir það. Við náðum
á fluKvöllinn 5 mínútum fyrir
brottför ok brátt fjarlæKÖust
Ijós ChicaKöborKar. „Má bjóða
ykkur drykk?" „Já kók, þakka
þér fyrir." Vélin leið áfram. Um
hvað er éK eÍKÍnleKa að tala? Er
ekki fvrirsöKnin „í
ARGENTÍNU 1978?“ Jú, oS ég
held þess veKna að við ættum að
flytja okkur lenKra suður á
bÓKÍnn, úr sumri í vetur.
Hann lærir nú enskan
framburð og málhreim
Eftir millilendinKu á hæsta
fluKvelli heims, i La Paz í
Bolivíu, ok síðan í SantiaKo í
Chile, lentum við loks í Buenos
Aires, daKÍnn sem ArKentína ok
Brasilía háðu sinn leik í undan-
úrslitunum. Já, vel á minnst,
knattspyrnan, þó athyKlin
beinist nú mest öll að stjórnar-
mynduninni, þá er þessi síðasta
heimsmeistarakeppni í ArKen-
tínu eflaust ofarleKa í hu^um
marKra ennþá, ok *tla éK því í
þessari Krein að minnast örlítið
á hana. Ekki svo að skilja að éK
ætli hér að skrifa síðbúna
íþróttafréttaKrein, enda vafa-
lítið nÓK skrifað nú þegar um
leikina sjálfa ok úrslitin. En
keppnin fór ekki bara fram á
leikvönKunum ok þeir, sem þar
spyrntu boltanum, voru ekki
þeir einu sem börðust, sem Krétu
ok hlÓKu, ekki þeir einu, sem
máttu þola tap eða föKnuðu
sÍKri. Hver einasta þjóð, sem
átti fulltrúa í þessari keppni,
Kekk í KeKnum allt þetta ásamt
liði sínu. Það þarf varla að
minnast ' á Skotland í þessu
sambandi, þjóðin var nánast í
sárum eftir léleKa frammistöðu
liðs síns. ÖrvæntinK Kreip um
sík, reiði brauzt út KaKnvart
leikmönnum, KaKnvart þjálfara,
skömmin var óbærileK- Sem
dæmi má nefna, að ónefndur
Skoti flutti til EnKlands, Kerðist
enskur borKari ok situr nú á
skólabekk í óða önn að læra
enskan framburð ok málhreim,
í stað þess skozka. — Hvað var
að? Voru þeir einfaldleKa bara
léleKÍr, eða Kerðist eitthvað
heima áður en þeir fóru, sem
orsakaði léleKan áranKur liðs-
ins? Var sigurvissan of mikil?
Hvarf hin rétta og skynsamlega
afstaða til keppninnar? Hvar
var hugurinn? Hvert var hugar-
farið? Urðu þeir peningavélinni
að bráð? Einn daginn unnu þeir
Holland 3—2, var það fyrir þann
leik sem þeir gerðu sér grein
fyrir að þeir voru í Argentínu til
að leika knattspyrnu og það í
harðri keppni? —
Suður-Ameríkubúar hafa
löngum verið taldir blóðheitir,
ekki sízt þegar knattspyrna er
annars vegar. Tilfinningar taka
yfirhöndina og ekki gott að
segja til um hvað gerist. Þegar
til dæmis Brasilía tapar leik í
knattspyrnu, eru það alltaf
nokkrir heima við sem ekki
finnst það þess virði að lifa
lengur, og svipta sig lífi. — Að
leika á heimavelli, með þjóð sína
á bak við sig, er alltaf hvetjandi
og styrkjandi, hvað þá ef um er
að ræða S-Ameríkuþjóð, eins og
Argentínu. — Argentínumenn
léku vel á vellinum, en það gerðu
þeir einnig utan vallar. Stór
þáttur í velgengni liðsins og
hvetjandi, voru áhorfendur.
Hvort sem var, áhorfendur á
leikvanginum eða áhorfendur
við sjónvarpstækin. Eftir hvern
leik heimaliðsins, var eins og
gefið væri merki, hvar sem er í
landinu voru allir komnir út
fyrir dyr, fagnandi og hvetjandi
sína menn til nýrra dáða. Hvort
sem þeir unnu, gerðo jafntefli
eða töpuðu alltaf þusti fólk út á
götur og fagnaði. Þetta jákvæöa
og fagnandi hugarfar hjálpaði
og ýtti undir keppnisskap og
sigurvissu. Raunar held ég að
þegar á leið keppnina, hafi
möguleikinn um tap í henni,
ekki komizt að í hugum fólksins.
Þaö er nú
gengið um gólf
Stundin nálgast óðfluga,
stundin sem allir bíða eftir. Við
göngum í átt að matsölustað
neðar við götuna sem við búum
við, klukkan er 1400, klukkutíma
seinna verður flautað til leiks.
Spennan fyllir loftið og eftir-
væntingin er mikil. — Þeir, sem
ekki höfðu náð sér í miða
tímanlega, hafa gert allt síðustu
daga til að krækja sér í einn, eða
fleiri. Einn maður seldi bílinn
sinn fyrir þrjá miða, slíkur var
áhuginn. Aðrir, sem áttu miða,
re.vndu að selja þá fyrir aðeins
smáskilding, að þeirra eigin
mati, einhver bauð mér til
dæmis miða fyrir „aðeins" 300
dollara. — Fyrir utan matsölu-
staðinn er Ford Falcon, á
toppnum eru tveir stórir hátal-
arar. Frá því snemma um
morguninn hefur sami söngur-
inn hljómað í gegnum þá yfir
nágrennið. Argentína, Argen-
tína, Argentína, Argentína,
Goooooooo.. .1 (u.þ.b. 25 sek.).
Seinna kom í ljós að þessi
bíll og söngurinn, sem af
þaki hans ómaði, virkuðu sem
segull á fólkið eftir leikinn.
Matsalurinn er þéttsetinn, tvö
sjónvarpstæki eru í gangi og
meðan fólk lýkur við að snæða
Halldór
Lárusson:
ÍARGENTÍ
Fánar. húfur og merki voru til sölu á flestum götuhoFnum Avenue 9de Julio — breiðasta gata heims