Morgunblaðið - 08.10.1978, Blaðsíða 8

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 1978
SÍDARIGREIN
samantekt Þr.
Eftir sigur sinn í London yfir
breska meistaranum Henry
Cooper, hafði Cassius rutt úr
vegi síðustu hindrun fyrir því
að fá að skora á sjálfan
heimsmeistarann, Sonny Liston. Ákveðið
var að einvígi þeirra færi fram á Miámi
Beach þann 25. febrúar 1964. Fæstir
höfðu mikla trú á að Cassius Clay, þessi
mikli orðhákur, hefði nokkuð að gera í
hendurnar á hinum risavaxna Sonny
Liston, sem hafði viðurnefnið Björninn.
Það var ekki laust við að ýmsir brostu í
kampinn áður en sjálf keppnin hófst.
Cassius hafði lýst því yfir, að hann ætlaði
að slá Liston út í sjöundu lotu, það voru
stór orð, því allir áttu von á því að Clay
lægi sjálfur í öngviti áður en sjöunda
lotan hæfist.
Þegar hringt var til leiks að lokinni
sjöttu lotu, var Liston hins vegar svo illa
á sig kominn eftir barsmíð Clays, að
þjáifari hans gaf leikinn. Clay var
sigurvegarinn, hann var hinn nýi heims-
meistari í þungavikt. Hann dansaði um
hringinn og hrópaði: „Ég er bestur, ég er
konungurinn." Nú brosti enginn lengur,
áhorfendur horfðu á hann fullir lotning-
ar. „Ég er mesti hnefaleikari heimsins,
sagði ég ekki að ég yrði næsti heims-
meistari," sagði Clay og bætti við: „Ég
stend alltaf við loforð mín.“ Clay fékk
464.000 þúsund dollara fyrir keppni sína
við Liston, mesta fé sem hann hafði
fengið fyrir hnefaleikakeppni til þessa.
Ári síðar varði Clay titilinn er hann
mætti Sonny Liston aftur, og þá sannaði
hann getu sína með því að rota Liston í
fyrstu lotu.
Muhammed Ali
Þremur dögum eftir að Cassius Clay
hafði öðlast heimsmeistaratitilinn í
þungavigt í hnefaleikum, tilkynnti hann,
að hann hefði tekið sinnaskiptum og gerst
múhameðstrúarmaður. Hann var orðinn
félagi í hreyfingu svartra múhameðs-
trúarmanna í Bandaríkjunum og tók sér
nvtt nafn. Nú kallaði hann sig
MUHAMMED ALI. Ali lét mikiö af þeim
tekjum sem hann vann til í hnefaleika-
keppnum renna til hreyfingarinnar.
Hann varði titil sinn á móti Floyd
Patterson, Brian London, Karl Milden-
berger og fleiri góðum hnefaleikurum, og
ávallt varð það sama uppi á teningnum,
þeir höfðu lítið að gera í hendurnar á Ali.
Snemma á árinu 1967 var Ali kvaddur
til herþjónustu en á þeim tíma stóð
stríðið í Vietnam sem hæst. Ali neitaði og
sagðist ekki fara til Vietnams til að
berjast við saklaust fólk, það væri nokkuð
sem honum kæmi ekki við. „Ég er á móti
stríði,“ sagði hann.
Þetta varð til þess að Ali var sviptur
heimsmeistaratitlinum í hnefaleikum og
réttindum til að keppa framar. Hann var
dæmdur í fimm ára fangelsi. Ali fór í mál
og gerði það sem í hans valdi stóð til að
halda rétti sínum, en allt kom fyrir ekki.
Hann hafði á einni nóttu afsalafr sér öllu
með þvi að standa fast við það sem hann
trúði á. Það gera ekki margir. Hömlur
voru lagðar á ferðafrelsi hans og hann
þurfti ekki að fara í neinar grafgöt.ur með
hver litarháttur hans var. í þrjú og hálft
ár keppti Ali ekki í hnefaleikum, bestu ár
ævi sinnar gat hann ekki notið sín. Það
var ekki fyrr en árið 1971 þegar
hæstiréttur Bandaríkjanna hafði fellt
dóm í máli Alis, að hann gat farið að
huga að því að endurheimta titilinn, sem
tekinn hafði verið af honum.
Mistekst aö
endurheimta titilinn
Ali fékk tækifæri til að mæta heims-
meistaranum Joe Frazier. Ekki vantaði
að hann væri stórorður fyrir keppnina
sem fram fór í New York þann 8. marz
1971. Þessi hnefaleikakeppni varð Ali
lærdómsrík. Hann tapaði og var í fyrsta
skipti á sínum ferli sleginn í gólfið. Ali
barðist þó hetjulega allan tímann. Það
dugði bara ekki til. Dómararnir dæmdu
Frazier 9 lotur en Ali 6. Þrátt fyrir
sigurinn var Frazier svo illa leikinn eftir
keppnina að hann þurfti að fara á
sjúkrahús að henni lokinni. Aðdáendur
Alis urðu fleiri en nokkru sinni fyrr eftir
þessa hetjulegu tilraun hans til að
endurheimta titilinn, þrátt fyrir að það
mistækist. Hann var eftirlæti fólksins.
Muhammed Ali var ekki aldeilis af baki
dottinn, þrátt fyrir þennan ósigur. Hann
notaði tímann vel til æfinga og keppni.
Hann hafði tapað þremur dýrmætum
árum er hann neitaði að gegna herþjón-
ustu í Vietnam, og nú varð hann að bæta
sér það upp með erfiðum æfingum og
keppni.
Næstu tvö árin keppti Ali alls tíu
sinnum og bar ávallt sigur úr býtum og
græddi óhemju mikið fé. En heimsmeist-
aratitillinn var honum hugleikinn. Hann
var mestur og titilinn varð hann að
endurheimta hvað sem það kostaði.
Meistarinn aftur
kominn í hásætiö
George Formann varð heimsmeistari
22. janúar 1973, er hann sigraði Joe
Frazier. Formann hafði varið titil sinn
tvívegis er hann mætti Ali. Það var hans
47. leikur. Hann hafði unnið 44 leiki en
tapað tveimur. Af sigurleikjum sínum
hafði hann unnið 31 á rothöggi. Einvígi
þeirra fór fram í borginni Kinshasa í
Zaire. Ali undirbjó sig af mikilli
kostgæfni undir þessa keppni, betur en
nokkru sinni fyrr. Þetta var einvígi lífs
hans, hann varð að sigra. Hann vissi líka
að Formann var enginn aukvisi. Peninga-
upphæðin, sem var í boði, var sú mesta
sem um gat. Hvor um sig fengi 5 milljónir
dollara, skattfrjálsa, þar sem Zaire
bauðst til að greiða alla skatta sem
kapparnir þyrftu að greiða í Bandaríkj-
unum. EÍnvígi þeirra var ein sögulegasta
viðureign hnefaleikanna. Ali lét svo um
mælt fyrir keppnina: „Ég ætla ekki að
berja Frazier — ég ætla að éta hann.
Fraziei; mun kynnast gólfinu." Ali var
tilbúian, baráttuþrek hans hafði aldrei
verið meira, úthald hans meira en áður og
allar hreyfingar sneggri.
Keppnin stóð í átta lotur og var
geysilega hörð. í áttundu lotunni hafði
Ali betur frá byrjun og þegar á lotuna
leið gerði Ali harða hríð að Formann,
króaði hann úti í horni og veitti honum
hvert höggið af öðru. Brátt hneig
Formann í gólfið og öllum viðstöddum
var ljóst að keppnin var búin. Sigurinn
var Alis, hann var kominn í hásætið
aftur.
Við blaðamenn eftir keppnina sagði
Ali: „Gleymið því ekki, að það var Allah
sem átti rothöggið. Það er hann, sem
veitir mér hina yfirnáttúrulegu orku.“
Það var sem þjóðhátíð ríkti í Áfríku
eftir sigur Alis, sem var þar með