Morgunblaðið - 08.10.1978, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 1978
49
Það var ekki auðvelt að gera
sér nákvæma grein fyrir því sem
fram fór við kistu forsetans, því
ekki var hægt að sjá þetta nema
úr töluverðri fjarlægð. Lúðra-
sveitir léku þarna og sjá mátti
langar raðir hermanna í ein-
kennisbúningum ganga fram og
aftur með mikilli reisn, en öll
öryggisgæsla var mjög ströng.
Fólk kom víða að til Nairobi
til þess að vera við útför
forsetans, sem augljóslega hafði
verið mjög vinsæll. Margir höfðu
ekki annan stað til að gista á en
götuna og víða mátti sjá fólk
liggja þar sofandi. Fólk virtist
vera mjög sorgmætt og margir
grétu. Það var líka átakanleg
sjón að sjá sjúkt fólk og fatlað
vera að reyna eftir mætti að
troða sér í gegnum mannþröng-
ina til að geta fylgst með því sem
myndaefni, en við komumst
fljótt að því að margir voru mjög
á móti því að við tækjum
myndir, en þeir telja að með því
að taka mynd nái ljósmyndarinn
eða handhafi myndarinnar valdi
yfir sál þeirra. í eitt skipti
ætluðum við til dæmis að taka
mynd af manni sem stóð við
vegarkantinn, vafinn í teppi og
með spjót. Er hann varð þess var
varð hann alveg æfur og réðst að
bílnum með spjótið á lofti og
náðum við rétt að forða okkur.
Margir leyfa þó ferðamönnum
að taka af sér myndir fyrir
borgun. Einnig tókum við eftir
því að á sumum innfæddum
hafði verið skorið stykki úr
eyranu, þannig að þar myndaðist
nokkurs konar gat og í gatið
voru hengdir alls kyns skart-
gripir og annað skraut."
eru til að fylgjast með því að
þessu sé hlýtt. Við ákváðum þó
að gista í bílnum og földum við
hann á hliðarvegi, svo hann
sæist ekki og sváfum svo þarna í
bílnum. Það var ævintýralegt að
liggja þarna í kyrrðinni og heyra
alls kyns dýrahljóð úr fjarska.“
Maturinn
yfirleitt mjög
kryddaður
Mombasa er hafnarborg á
austurströnd Kenýa og dvöldust
þær stöllur þar í nokkra daga.
Sögðu þær að inni í borginni
sjálfri væri ekki mikið um
ferðamenn, því þeir héldu sig
helst á fínum baðstrandarhótel-
um fyrir utan borgina.
fram fór, en í Kenýa er mikið um
fatlað fólk, því í barnmörgum
fjölskyldum eru börn á unga
aldri oft reyrð til þess að hindra
eðlilegan vöxt, þannig að þau
geti síðar orðið góðir betlarar, og
þannig aflað björg í bú.“
„Munaði
minnstu að við
hittum Amin“
„Þegar við vorum komnar upp
á hótel eftir að hafa séð
jarðarförina, vorum við úrvinda
af þreytu því við höfðum ekkert
hvílt okkur eftir flugferðina, og
lögðumst við þá til svefns. Er við
höfðum sofið dágóða stund,
vöknuðum við upp við hávaða og
læti frá götunni og þegar við
litum út sáum við að mikill
mannfjöldi hafði safnast saman
fyrir utan hótelið. Okkur hafði
verið sagt að búast mætti við að
smáuppþot yrðu á ýmsum stöð-
um í borginni vegna jarðarfarar-
innar og héldum við að mann-
þröngin stafaði bara af ein-
hverju því um líku og sofnuðum
aftur. Síðar um daginn þegar við
vöknuðum, fréttum við að fólkið
hefði safnast þarna saman til að
sjá Idi Amin Ugandaforseta, en
hann dvaldi á sama hóteli og við.
Við urðum vissulega ergilegar
yfir því að hafa ekki kannað
málið betur fyrr um daginn og
misst þarna sennilega af eina
tækifærinu í lífinu til að sjá
þennan merkilega mann, sem
vakið hefur heimsathygli."
Mörgum er
illa við
myndatökur
— Ferðuðust þið eitthvað út
fyrir Nairobi?
„Já, við ferðuðumst talsvert.
Upphaflega ætluðum við okkur
að fara í hópferð frá Nairobi til
þjóðgarðsins Masai Mara. Þegar
við vorum að horfa á jarðarför
forsetans, hittum við þýskan
líffræðinema, sem dvalið hafði í
Kenýa í þrjá mánuði og ferðast
mikið um landið. Bauð hann
okkur að fara með okkur og sýna
okkur eitt og annað og varð það
úr að við tókum bíl á leigu og
lögðum af stað til þjóðgarðsins
upp á eigin spýtur.
Ferðin var nokkuð löng og á
leiðinni þurftum við að gista í
þorpi er nefnist Narok. Þorps-
búar klæddust flestir ekki venju-
legum fötum eins og við eigum
að venjast heldur vöfðu þess í
stað utan um sig alls kyns
teppum og margir báru spjót.
Þetta var vissulega upplagt
Dýrin í
Þjóðgarðinum
eru alveg villt
„Frá Narok héldum við síðan
áfram sem leið liggur að þjóð-
garðinum, en hann er á víðáttu-
miklum sléttum, er ná allt að
landamærum Tansaníu. Dýrin
þar eru alveg villt og fannst
okkur það allt önnur tilfinning
að sjá þau þannig heldur en
lokuð inni í búrum í dýragörð-
um, eins og venja er. í þjóðgarð-
inum verður að aka mjög varlega
og ef til dæmis springur á
bílnum á sumum hættulegum
stöðúm, verður bara að aka á
felgunni þar til komið er á næsta
örugga staðinn."
— Hvaða dýr sáuð þið helst?
„í þjóðgarðinum má sjá alls
kyns dýr, svo sem sebrahesta,
gnýi, vísunda, gíraffa, fíla, ljón,
gasellur, strúta, hrægamma, en
af þeim var nóg. Einnig voru
þarna krókódílar, flóðhestar,
apar og hýenur, en auk þess var
líka mikið af alls kyns smádýr-
um. Furðulega lítið fannst okkur
þó vera af skordýrum, allavega
höfðum við búist við að verða
meira varar við þau. Hættuleg-
ustu dýrin þarna eru sennilega
vísundarnir og háfa þeir til
dæmis drepið fleira fólk en
ljónin.“
„Þar sem ferðin um þjóðgarð-
inn var nokkuð löng þurftum við
að gista þar eina nótt. Strang-
lega er bannað að gista úti og í
þjóðgarðinum eru gistihús, sem
ferðamenn geta gist í, en verðir
Einhvern tíma var þetta spengilegur gíraffi.
Frá útför forsetans. Fremst á myndinni til hægri má sjá aftan á
tvo öryggisverði, en aftar sést kista forsetans.
„í Mombasa fundum við okkur
herbergi á leigu í einni af
hliðargötunum. I húsinu bjuggu
aðeins innfæddir, en okkur
fannst það ekki skipta neinu
máli, því fólkið var mjög vin-
gjarnlegt og lét okkur alveg í
friði. Aðeins var eitt sameigin-
legt klósett fyrir alla íbúa
hússins, en það var bara gat í
gólfinu. Við drukkum ekki
kranavatnið þarna, en blönduð-
um því þó saman við drykki og
varð okkur ekkert meint af því. I
borginni reyndum við alltaf að
hafa uppi á matsölustöðum, sem
innfæddir borðuðu á og voru það
þá yfirleitt ekki neinir fyrsta
flokks matstaðir. Yfirleitt var
ekki hægt að velja úr mismun-
andi réttum af matseðli, heldur
var oftast bara einn réttur á
boðstólum og ef þú vildir hann
ekki þá fékkstu ekki neitt.
Maturinn var yfirleitt mjög
kryddaður, en þó bragðgóður, en
ekki hefðum við nú viljað vita
hvað það var sem við vorum að
borða,“ sögðu þær Helga og
Þuríður og hlógu.'
— Hvernig vor.u
verslanirnar þarna?
„Mest var um alls kyns kram-
búðir, þar sem hægt var að fá
allt, jafnt mat sem fatnað.
Einnig voru sérstakar minja-
gripabúðir í borgunum, en í
þorpunum eru minjagripir seldir
á götum úti. Verðlagið er frekar
lágt og maturinn er sérstaklega
ódýr, en um allt er prúttað, jafnt
leigubíla sem annað. Einnig er
hægt að selja utan af sér fötin
fyrir minjagripi, og eru inn-
fæddir alveg vitlausir í alls kyns
boli, blússur, buxur og annað
sem við Vesturlandabúar göng-
um í. Næst væri því ekki svo
vitlaust að taka með sér eitthvað
af aukafatnaði, því það er
eiginlega besti gjaldmiðillinn."
— Hvað er nú það
eftirminnilegasta úr ferðinni?
„Safari-ferðin í þjóðgarðinn er
einna eftirminnilegust, en ann-
ars var þetta allt svo gaman, að
erfitt er að gera upp á milli.“
Aðspurðar sögðust þær Helga
og Þuríður gjarnan vilja fara
aftur í slíka ferð og þá myndu
þær vilja fara víðar um Afríku,
niður til Tansaníu og jafnvel til
Uganda. Þær kváðust ekkert
vera smeykar við að fara til
Uganda, því að ef eitthvað
ðvenjulegt gerðist yrði ferðin
bara enn ævintýralegri.
„Okkar einkunnarorð eru: Það
bjargast allt einhvern veginn."
- A.K.