Morgunblaðið - 08.10.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 1978
»4tt>
MORötlKí-vJ,
KATHNU
Skynsamur, — kjaítæði cr þctta! Ilann fær ckki meira út
úr þessu cn þú og ég.
gCÞOQOQ
Nei, nei, ckki hingað — við
eigum að taka útvarpsstöðina.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
SEGJA MÁ. að staðsetning ha-
spila á höndum varnarspilara sé
hálflokuð bók þangað til spilar-
inn spyr sjálfan sig og reynir að
finna skýringar eða vegvísi, sem
gætu komið að haldi.
Gjafari vestur, allir utan hættu.
Norður
S. 52
H. G98653
T. 876
L. 103
Vestur Austur
S. Á1086 S. D974
H. ÁDIO H. K742
T. 543 T. 9
L. K86 L. 7542
Suður
S. KG3
H. -
T. ÁKD102
L. ÁDG9
Á ég stóra systur sem er sæt? — Nei, ég á stóra
systur, sem á sæta litlusystur!
Var það ekki
meiningin?
Hér fer á eftir bréfkorn þar sem
svarað er nokkru til vegna skrifa
um reykingar og áróður hjá
Velvakanda á fimmtudaginn var:
„Ég get ekki orða bundist yfir
greininni: „Gengur áróðurinn of
langt?“ (5. okt.) Og var það ekki
meiningin?
Spurningarnar eru of margar til
þess að hægt sé að svara þeim í
smápistli. Maðurinn spyr:
„Hvenær eiga andreykingamenn
að virða rétt reykingamanna?" Ég
veit ekki betur en reykingamenn
hafi reykt og púað innan um fólk,
hvar og hvenær sem er í gegnum
árin. Er það ekki að virða rétt
reykingamanna. Má ekki snúa
dæminu við? Og mikið dæmalaust
var ég hissa að sjá hvað maðurinn
var argur yfir banni við reyking-
um í leigubifreiðum. Flestar ferðir
í leigubifreiðum taka það stuttan
tíma að varla tekur því að kveikja
í sígarettu. Og annað er að alloft
valda farþegar tjóni er neisti fer í
sæti eða á aðra staði í bifreiðun-
um. „Hver borgar þá brúsann?"
íslendingar virðast oft eiga erfitt
með að hlíta lögum, en samt held
ég að leigubifreiðastjóri, í þessu
tilfelli, sé betur settur gegn
reykingamönnum með lögboði um
reykingabann í leigubifreiðum. Ef
leigubifreiðastjóri hefði einn og
óstuddur tekið upp reykingabann í
bifreið sinni hefði hann verið
álitinn sérvitringur. Og eitt,
hvernig veit höfundur áðurnefndr-
ar greinar, að reykingabannið í
leigubifreiðum nái til svo dæma-
iaust fárra?
Maðurinn spyr líka: „Verður
næst bannað að reykja í íbúðar-
húsum? Mér finnst sjálfsögð
tillitssemi við húsráðendur að þeir
séu spurðir hvort reykja megi í
íbúðum þeirra. Þar ráða hús-
ráðendur framhaldinu, því yfir-
leitt eru þetta vinir og kunningjar
en leigubifreiðastjórinn er með
misjafnt fé og misjafnlega á sig
komið, og yfir það verða að gilda
ákveðnar relgur. Auðvitað hefur
margt reykingafólk verið það
tillitssamt að biðja um leyfi til að
reykja í bifreiðunum og þá er það
á valdi leigubifreiðastjórans að
ákveða það.
Það má enn mikið og margt um
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaói.
Sagnirnar gengu þannig, að
vestur opnaði á einum spaða,
norður pass, austur tvo spaða og
suður skellti sér beint í lokasögn-
ina fimm tígla.
Vestur spilaði út trompi og
suður fékk slaginn. Hann hafði
hálfvegis vonast til að fá spaða út
og spurningin vaknaði; hvers
vegna spilaði vestur út trompi
eftir þessar sagnir. Og svarið var
að hann þyröi ekki að spila frá
háspilum sínum. Vörnin átti þrjú
hæstu hjörtun og að vestur spilaði
ekki þar út þýddi að hann átti ekki
röð spila þar. Að þessu athuguðu
má segja, að spil austurs og
vesturs hafi orðið eins og opin bók.
Sennilegasta skipting háspilanna
varð einmitt sú er var fyrir hendi.
Og þá var eftir að nýta hana.
Sagnhafi spilaði spðakóngnum
frá hendinni í 2. slag. Vestur tók á
ásinn, spilaði aftur trompi, sem
tekið var í borðinu. Aftur spaði,
austur tók á drottninguna og
reyndi sitt besta þegar hann
spilaði laufi. En suður var trúr
sinni sannfæringu. Tók á ásinn, lét
lauf í spaðagosann og spilaði
laufdrottningunni. Sama var hvað
vestur gerði þegar suður spilaði
næst laufdrottningu. Hann lét lágt
en þá fékk drottningin slaginn og
vinningur var tryggður. Laglega
fengnir ellefu slagir,...
4
þcgar þú ferð út og þá fylgist
hún með þér.
— Hvað er hún gömul?
— Milli hálffimmtugs og
fimmtugs. Ætlarðu ekki að
klæða þig?
Gat hann ekki fengið að
koma til dyranna cins og hann
var klæddur þegar þær komu
að trufla hann á hans eigin
heimili klukkan hálfníu á
jóladagsmorgun? En hann fór
samt í sfðhuxur og opnaði
dyrnar fram í borðstofuna þar
sem konurnar hiðu.
— Afsakið mig. dömur mín-
ar.
Kannski hafði frú Maigret
rétt fvrir sér. því að fröken
Doncoeur roðnaði eilítið. hrosið
hvarf af andliti hennar. En svo
tók hún líka af skarið. opnaði
munninn en gat ekki að hragði
fundið orð til að hefja mál sitt.
Ljóshærða konan sem hélt
algerlega stillingu sinni sagði
hálfreiðilega.
— Það var ekki ég sem vildi
fara hingað.
— Má ég ekki bjóða ykkur
sadi.
Hann tók eftir því að ljós-
ha-rða konan var í morgun-
slopp innan undir kápunni og
hún var ekki í sokkum en
fröken Doncoeur var fullklædd
eins og hún væri á leið til
kirkju.
— Þér furðið yður sjálfsagt
yfir þeirri ósvinnu að koma
hingað til yðar, byrjaði fröken
Doncoeur mál sitt. Hún leitaði
að orðunum.
— Eins og allir aðrir hér í
hverfinu vitum við auðvitað að
við höfum þann heiður að búa í
nágranni við jafn frægan
mann...
Nú roðnaði hún við og beindi
augnaráðinu frá honum.
— Við truflum ykkur við
morgunverðinn...
— Við höfðum lokið okkur
arf. Haldið áfram.
— í morgun. eða réttara
sagt í nótt. gerðist svo sér-
kennilegur atburður í húsinu
okkar. að mér fannst skylda
okkar að koma til yðar og
skýra yður frá honum. Frú
Martin vildi ekki ónáða yður.
En ég sagði...
— Búið þér líka í húsinu á
móti. frú Martin?
— Já. það geri ég.
Af öllu mátti merkja að hún
vissi ekki gjörla hvernig hún
átti að hegða sér og var engan
veginn dús við þessa heimsókn.
En fröken Doncoeur var nú
sem óðast að komast í essið sitt.
— Við búum á sama stiga-
gangi. Ilerra Martin er oft í
burtu í viðskiptaerindum. því
að hann er sölumaður. Litla
dóttir þeirra er rúmliggjanúi
og hefur verið það í röska tvo
mánuði eftir að hafa orðið fyrir
slysi.
Maigret sneri sér kurteislega
að Ijóshærðu konunni.
— Þér eigið sem sagt dóttur.
frú Martin?
— Já. Þaðer að segja. hún er
ekki dóttir okkar. heldur hr<)ð-
urdóttir mannsins míns. Móðir
hennar dó fyrir rúmum tveim-
ur árum og siðan hefur hún
búið hjá okkur. Hún fótbraut
sig þegar hún datt í stiganum
og hefði átt að vera orðin góð
fyrir sex vikum. en svo reyndist
brotið óvenjulega slæmt...
— Maðurinn yðar er ekki
heima sem stendur?
— Ég held hann sé í Dor-
dogne.
— Má ég þá heyra frásögn
yðar fröken Doncoeur.
Frú Maigret hafði farið fram
í baðherbergið til að komast út
í eldhúsið og þar var hún að
sýsla við uppþvottinn. ()ðru
hverju hvarílaði Maigret aug-
um út á blýgráan himininn.
— í morgun fór ég að venju
snemma á fætur til að fara til
guðsþjónustu.
— Og þér fóruð í kirkju?
— Já. Ég kom aftur um
hálfáttaleytið. Ég útbjó morg-
unverðinn. Þér hafið sjálfsagt
séð ljósið í glugganum mínum.
Ilann handaði frá sér hend-
inni eins og til að gefa til