Morgunblaðið - 16.02.1979, Blaðsíða 23

23
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1979
Geir Magnússon
steinsmiður Minning
F. 21. júlí 1894
D. 9. febrúar 1979
í dag, föstudaginn 16. febrúar,
verður til moldar borinn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík Geir
Magnússon, steinsmiður, á átt-
ugasta og fimmta aldursári. Geir,
sem lézt hinn 9. febrúar síðastlið-
inn, fæddist í Reykjavík 21. júlí
1894, sonur hjónanna Guðrúnar
Þorvarðardóttur og Magnúsar
Geirs Guðnasonar, steinsmiðs.
Móðir Geirs var ættuð úr Kefla-
vík, en faðir hans úr Rangárþingi,
og var Geir næstelztur systkina
sinna. Magnús, faðir Geirs, var
kunnur borgari i Reykjavík á
sínum tíma, fluttist hingað með
foreldrum sínum árið 1867, þá
fimm ára gamall, austan úr Hvol-
hreppi í Rangárvallarsýslu og bjó
hér í Reykjavík fram í háa elli.
Magnús var steinsmiður að iðn,
hóf störf við smíði Alþingishússins
árið 1878 og starfaði að því, unz
smíði hússins lauk árið 1881. Þá
vann hann um hríð að smíði
Skjálfandafljótsbrúarinnar gömlu,
en hóf að því búnu sjálfstæðan
atvinnurekstur í Reykjavík með
félaga sínum Ólafi Sigurðssyni.
Þrír synir Magnúsar, þeir Geir,
sem hér er minnzt, Arsæll og
Knútur, námu steinsmíði hjá föður
sínum og störfuðu lengi að þeirri
iðn á verkstæði hans, lengst af að
Grettisgötu 29 í Reykjavík. Stein-
smiðja Magnúsar varð skjótt hin
kunnasta í bænum og ófáir eru
þeir legsteinar, sem þeir feðgar og
félagar reistu á leiðum Reyk-
víkinga og raunar landsmanna
allra um áratuga skeið.
Geir Magnússon kvæntist föður-
systur minni, Ágústu Sigurðar-
dóttur, 12. júní 1915, og bjuggu þau
fyrst að Laugavegi 51 í Reykjavík,
en síðar á fleiri stöðum í bænum,
lengst að Flókagötu 9 og loks að
Digranesvegi 26 nú 42 í Kópavogi.
Ágústa var fædd í Reykjavík 19.
ágúst 1892, dóttir hjónanna
Sigurðar Gunnarssonar járnsmiðs,
og Ástbjargar Guðmundsdóttur.
Þau hjón, Ágústa og Geir, eignuð-
ust eina dóttur, Ástbjörgu f. 9.
nóvember 1915, en hún er gift
Kornelíusi Hannessyni bifvéla-
virkja í Reykjavík, og eiga þau
fjögur uppkomin börn. Ágústa lézt
hinn 9. nóvember 1974, eftir tæpra
sex áratuga gott og ástríkt hjóna-
band, og bjó Geir eftir það einn
síns liðs að Digranesvegi 26 (síðar
42), í Kópavogi eða þar til nú fyrir
síðustu áramót, að hann flutti i
Dvalarheimili aldraðra að
Fannborg 1 í Kópavogi. I Fann-
borg lést Geir í svefni hinn 9. þ.m.
en þar hafði hann komið sér vel
fyrir og hugði gott til dvalar.
Heimili þeirra Ágústu og Geirs
mótaðist alla tíð af alúð og gest-
risni þeirra beggja. Þó að Gústa
frænka mín væri allra kvenna bezt
heim að sækja, var Geir ekki síðri
gestgjafi, og var þannig fullkomið
jafnræði með þeim á því sviði sem
öðrum. Það var ekki nóg með, að
allt það bezta væri á borð borið
sem í búrinu fannst, heldur var
ávallt upplyfting og skemmtun að
því að vera í návist þeirra hjóna.
Bæði voru þau glaðlynd. og við-
ræðugóð með afbrigðum, höfðu
lifað tímana tvenna og kunnu frá
mörgu að segja.
Mér eru ofarlega í minni hinar
tíðu heimsóknir þeirra á heimili
foreldra minna á uppvaxtarárum
mínum, en þær voru okkur
heimilisfólkinu jafnan til óbland-
innar ánægju. Seint mun ég
gleyma Geira með vindilinn á milli
fingranna og hressilegum hlátri
Gústu, þar sem þau sátu hlið við
hlið í stofunni okkar að Bústaða-
vegi 91 og röbbuðu við húsráð-
endur um alla heima og geima.
Stofan fylltist birtu og yl af návist
þessara góðu gesta og margt bar á
góma; mér er nær að halda, að
minningarnar um samveru-
stundirnar með þeim séu meðal
+
Þökkum af alhug auösýnda samúö viö andlát og útför fööur okkar og
tengdaföður,
SIGURGEIRS ÓLAFSSONAR,
Hafnarfiröi,
Ingibjörg Sigurgeirsdóttir, Kristjín Þorláksson,
Helga Sigurgeirsdóttir, Bjarni Sumarlióason,
Ólafur Sigurgeirsson, Salvör Sumarliöadóttir.
t
Alúöar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu vegna fráfalls eiginmanns
míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
PÉTURS PÉTURSSONAR,
Blönduósi.
BergÞóra Kristjánsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum innilega öllum, sem sýndu okkur vináttu og samúö viö andlát og
jaröarför
SIGRÍÐAR GÍSLADÓTTUR,
og heiöruöu minningu hennar.
Guömundur Bjarnason,
Theódóra Guömundsdóttir, Ragnar Ólafsson,
Katrín Guömundsdóttir, Ragnar Kjartansson,
Ragna Sigrún Guömundsdóttir,
barnabörn, systkini og aðrir vandamenn hínnar látnu.
+
Innilegar þakkir faerum viö öllum þeim er auðsýndu okkur kærleika og
vinarþel viö fráfall og útför
HAFLIDA EIRÍKSSONAR
Bergbórugötu 25,
Ólöf Björnsdóttir,
Guörún Hafliöadóttir,
Axel Guómundsson,
Hafliói Frfmannsson,
Hafliöi Kristinsson,
og aórir vandamenn.
Kristinn Markúsaon,
Rannveig Jónsdóttir,
Elín Ormsdóttir,
Steinunn Þorvaldssóttlr
kærustu bernskuminninga minna,
þó að aðeins hafi verið skrafað,
skeggrætt og hlegið. Ekkert af
frændfólki mínu í föðurætt sýndi
heimili foreldra minna slíka
ræktarsemi og hlýju sem þau
Ágústa og Geir, að öðrum ólöstuð-
um.
Svo sem áður segir nam Geir
steinsmiði hjá föður sínum, lauk
prófi 1924 og vann að iðn sinni, unz
hann varð að láta af þeim störfum
á miðjum fimmta áratugnum.
Eftir það gerðist hann verkstjóri
hjá Reykjavíkurbæ og síðar
mælingamaður hjá Borgarverk-
fræðingi, þangað til hann hætti
þar fyrir aldurs sakir á sjötugs-
afmæli sínu 1964. Slys á ungum
aldri og afleiðingar þess ollu því að
steinsmíði hentaði Geir ekki til
frambúðar, þó að hann hefði
ráunar tekið ástfóstri við iðngrein
sína og ekkert kosið fremur en að
geta gert hana að ævistarfi, eins
og Magnús faðir hans. Geir hafði
listræna unun af því að kljást við
kaldan og hrjúfan steininn, kljúfa
hann niður í hæfilegan efnivið og
móta hann síðan og fága í höndum
sér. Hann var listfengur, ritaði
fagra rithönd og hafði alla ævi
ánægju af þvi að fást við dráttlist
og teiknnn. Mér eru í minni hin
fallega árituðu jólakort, sem
Ágústa og Geir sendu foreldrum
mínum á hverjum jólum, frá því
að ég var barn að aldri. Á bak við
einfalda jólakveðju bó sú vand-
virkni og snyrtimennska, sem var
Geir í blóð borin — jafnt í smáu
sem stóru.
Geir Magnússon var maður í
góðu meðallagi á hæð, miðað við
sína kynslóð, þreklega vaxinn og
karlmannlegur ásýndum. Hin
löngu kynni hans af steinhöggi
höfðu veitt merg í bein og krafta í
köggla. Hann var léttur í hreyfing-
um fram á elliár, bar sig vel og var
fríður sýnum. Karlmennsku og
veðurteknu andliti hans er ekki
auðvelt að gleyma, né þéttu og
hlýju handtakinu. Það er stundum
sagt, að marka megi manninn af
handtaki hans, og kannski er það
ekki út í hött.
Þrátt fyrir karlmannlegt yfir-
bragð, er ég sannfærður um, að
Geir var að eðlisfari hrifnæmur
tilfinningamaður og fagurkeri;
hann var bókamaður og listunn-
andi, kunni vel við sig úti í
náttúrunni og hafði gaman af
börnum. Hið nána og kærleiksríka
samband hans við barnabörn sín
fjögur báru því ljósan vott, því að
þau elskuðu hann og virtu, ekki
aðeins sem afa, heldur og 'náinn
vin og félaga, þó að aldursmunur-
inn væri ærinn.
Ég sagði áðan að Geir hefði
verið bókamaður og fegurðardýrk-
andi og held, að það sé ekki
ofmælt. Hann las mikið alla ævi
og átti jafnan nokkurn bókakost,
þó að um miðbik ævinnar neyddist
hann til þess að láta af hendi
flestar bækur sínar, þegar þröngt
var í búi og naumt til hnífs og
skeiðar. Geir hafði oftar en einu
sinni orð á því við mig, að sig hefði
tekið það sárast að sjá á bak
íslendingasagnaútgáfu Sigurðar
Kristjánssonar, og það var ekki
fyrr en mörgum árum síðar — á
sjötugsafmæli hans, ef ég man rétt
—- að samstarfsmenn hans hjá
Reykjavíkurborg gáfu honum nýja
heildarútgáfu hinna gömlu sagna.
Það var honum mikið fagnaðarefni
að geta aftur haft þessar gull-
aldarbókmenntir hið næsta sér,
því að þær mat hann mest allra
bóka.
Geir var söngmaður góður og
kunni ekki síður að meta góða
hljómlist en snjallar bækur. Hann
hafði einkum mætur á klássískri
tónlist, og veittist sú ánægja á efri
árum að eignast vönduð hljóm-
flutningstæki og dágott plötu- og
spólusafn. Þá var gleði hans ekki
minni en unglinganna, sem þrá
það heitast að eignast góðar
„stereógræjur“ til að geta leikið
uppáhaldshljómlist sína heima í
stofu.
Eftirlætisrithöfundar Geirs
Magnússonar, hinir óþekktu
höfundar Islendingasagna, voru
kunnir fyrir einfaldar og skýrar
mannlýsingar, sem sögðu þó sög-
una alla: I fáum orðum fólu þær í
sér skapgerðarþætti manna og
sálareigindir. Ef ég ætti að gefa
slíka lýsingu á Geir Magnússyni
nú þegar ævi hans er öll, kemur
hún áreynslulaust fram í hugann
og hljóðar svo: Hann var prúð-
menni og drengur góður.
Það er sú grafskrift, sem stein-
smiðurinn risti sjálfum sér með
lífi sínu og starfi.
Guðjón Albertsson.
PARKET