Morgunblaðið - 17.02.1979, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGÚR 17. FEBRÚAR 1979
1 HLAÐVAKPANUM
54 milljónir póstsend-
inga innanlands 1977
• í PÓSTFERÐUM hér innan-
lands voru liðlega 12 milljón kíló-
metrar lagðir að baki árið 1977.
Þessar upplýsingar er að finna í
ársskýrslu Pósts- og síma fyrir
árið 1977, en hún er nýkomin út.
Landpóstar lögðu að baki 3.3
milljónir km, í leiguflugi var farin
rúmlega milljón km með póst,
tæpar 6 millj. km með áætlunar-
flugi, sérleyfisbílar óku liðlega 2
milljónir km með póst og loks var
leigubílum með póst greitt fyrir
14.350 kílómetra. Samtals voru
póstferðir innanlands rúmlega 45
þúsund árið 1977. Póstsendingar
innanlands voru 54.3 milljónir á
árinu, þannig að mikið hefur verið
skrifað og pennaleti virðist ekki
með þjóð vorri samkvæmt þssum
tölum.
Alls voru í lok ársins 1977 75.971
símnotendur á landinu, en símtöl-
in voru 95.453 talsins. 95.2% sím-
anna var þjónað með sjálfvirkri
afgreiðslu, en 4.8% með hand-
virkri afgreiðslu, Á árslok 1977
voru 258 telexnotendur á landinu,
þar af 248 á Reykjavíkursvæðinu. í
árslok 1977 voru 2052 starfsmenn
hjá Pósti og síma, í fullu starfi
voru 1404 af þessum hópi.
í skýrslunni er að finna upplýs-
ingar um veikindadaga starfs-
manna og kemur þar fram að
veikindadagar á hvern ársmann
voru 14.6, 16.6 á hverja konu en
12.6 á hvern karl. Þessar tölur
höfðu lækkað talsvert frá árinu á
undan. Veikindadagar eftir aldri
starfsmanna skiptust þannig að
meðaltali á ársmann:
Konur Karlar Samtals 1977 Samtals 1976
dagar dagar dagar dagar
Að 20 ára . . . 10,4 7,0 9,1 10,2
21 — 30 — ... 15,0 8,8 12,0 11,2
31 — 40 — ... 17,3 8,6 13,6 11,7
41 — 50 — ... 13,8 12,7 13,4 14,5
51 — 60 — 17,5 15,7 v 16,0 22,9
61 — 70 — ... 35,9 23,3 28.0 23,9
Yfir 70 — 3,2 4,6 4,3
Aður trollbátur
— núna vörubíU
— Ég ek vörubíl, sagði Bjarni Vilhjálmsson þegar Mbl.
ræddi við hann þar sem hann leit í blöð og skolaði pólifk
og öðrum heimsfréttum niður með kaffinu í kaffi-
vagninum á Grandagarði — Ég flyt fisk til Reykjavíkur
frá Suðurnesjunum, þegar hann svaraði spurningunni
um hvert starf hans væri.
— Venjulega fer ég suður í Sandgerði og Grindavík á
kvöldin og sæki fisk sem fer í sölu í fiskbúðinni við
Víðimel, en hún er í eigu Einars Ásgeirssonar. Aðra
hluta dagsins snýst ég við að aðstoða Einar við að koma
fiskinum í mötuneyti og aðrar búðir ef þannig verkast
og þannig ganga flestir dagar vikunnar til hjá mér,
sagði Bjarni.
Kemurðu oft í Kaffivagninn?
— Já, ég kem hingað jafnvel oft á dag, fisksalinn
hefur verbúð hérna á Grandanum og þar er aðalaðsetur
hans. Það vill því oft verða svo að maður kíkir hér inn
og lítur í blöð eða spjallar við kunningjana. Ég segi ekki
að við þekkjumst, við sem komum hingað oft, en
andlitin þekkjum við og spjöllum stundum.
Hefurðu lengi fært okkur Rcykvíkingum fiskinn?
— Ekki svo lengi með vörubíl, því ég var áður á
trolibát, sem Einar átti, en það eru líklega ein 4 ár síðan
ég fór að flytja fisk á vörubíl.
Hvað flyturðu mikið í einu?
— Það er mjög misjafnt, en ef bátarnir afla vel þá
hefi ég oft komið með um eða yfir 5 tonn í ferð, en
stundum er þetta allt niður í eitt tonn.
Borðarðu mikinn fisk sjálfur?
— Já, geysimikið, enda er þetta herramannsmatur,
ég tala nú ekki um þegar hægt er að fá hrogn og lifur
eins og á þessum árstíma. Þá er fiskurinn hið mesta
lostæti.
Að síðustu er Bjarni spurður hvernig hann kunni við
sig í kaffivagninum þar sem hann kemur svo oft (fráleit
spurning!?):
— Ég kann mjög vel við mig því hér eru ágætisstúlk-
ur og gott er að koma hingað í sopann, en ég hefi lítinn
áhuga á spilakössunum og geri lítið af því að grípa í þá,
helzt hefi ég gert þetta þegar ég hef dvalið erlendis,
sagði Bjarni Vilhjálmsson að lokum og í því kom hann
auga á að fisksalinn var kominn í verbúðina og var þá
mál fyrir Bjarna að hitta hann til að ræða fiskflutning-
ana það kvöldið.
KAFFITÍMI
Ljósm. Kristján
Bjarni Vilhjálmsson lítur yfir höfnina og fylgist
með sjómönnum búast á veiðar. Bjarni var áður
sjómaður, en nú flytur hann fiskinn á vörubíl.
LÖGREGLA
Nei takk — ekki Utlar
sœtar sýningarstúlkur
• ÞÆR birtust við kjörstaði í
borginni við borgarstjórnarkosn-
ingarnar 1974. Nokkrar, hressileg-
ar og hýrar, laglegar og smekklega
klæddar í sérstaka lögreglubún-
inga fyrir kvenlögregluþjóna. Þá
höfðu þær nýlokið námi í Lög-
regluskólanum og tóku til starfa
samhliða karlpeningnum við að
halda uppi lögum og reglum í
Reykjavík. Næstu mánuðina á
eftir sáust þær oft á götum borg-
arinnar og tóku, er fram í sótti, að
sér sömu störf og karlmennirnir,
sem höfðu einokað störf lögreglu-
mannsins fram til þessa. Upp á
síðkastið hefur hins vegar brugðið
svo við, að þessar stúlkur hafa
ekki sést eins mikið og áður. Við
veltum þeirri spurningu fyrir okk-
ur er við hringdum til Bjarka
börnum, en hún er gift lögreglu-
þjóni.
— Það.var eðlilegt, að varlega
væri farið í þessa nýbreytni í
upphafi, en yfirleitt hefur þetta
gengið vel, þó svo að það sé eðlileg
misjafnt eftir manneskjum eins og
gengur. En ég held að mér sé
óhætt að segja, að við höfum
ekkert á móti því að fá fleiri
stúlkur í þetta starf, sagði Bjarki
Elíasson.
Það kvað nokkuð við annað hljóð
ei> Morgunblaðið ræddi við eina af
þeim stúlkum, sem var með þeim
fyrstu til að hefja störf í lögregl-
unni. Hún sagði að í upphafi hefði
verið við nokkur byrjunarvanda-
mál að glíma, en stúlkurnar hefðu
frá upphafi lagt ríka áherzlu á, að
algjört jafnrétti ríkti. Að stúlk-
Lilja Björk Júlíusdóttir og Ragnheiður Ó. Davíðsdóttir við skyldustörf.
Elíassonar yfirlögregluþjóns í
Reykjavík, hvort verið væri að fela
stúlkurnar fyrir borgurunum á
bak við þung og leiðinleg skrif-
borð.
— Nei, alls ekki, svaraði Bjarki.
— Frá 1974 hafa 12 stúlkur verið í
lögreglunni í Reykjavík og 1 í
Kópavogi. í vetur hafa þrjár stúlk-
ur verið í Lögregluskólanum og
eru nú í starfsþjálfun. Hjá okkur
eru nú þrjár stúlkur, sem ganga
vaktir, en sú fjórða, sem daglega
klæðist einkennisbúningi, er í
umferðarfræðslu í vetur. Þrjár
lögreglukonur eru við störf í rann-
sóknadeild lögreglunnar, 1 er í
boðunardeild, 1 er í sektarinn-
heimtu, 2 starfa nú hjá Rannsókn-
arlögreglu ríkisins í Kópavogi og 1
er við almenna löggæzlu í Kópa-
vogi. Loks hefur ein stúlknanna
hætt störfum og sinnir nú búi og
urnar hefðu frá upphafi viljað
ganga til sömu vinnu og karlarnir.
— Við vorum grimmar í baráttu
okkar fyrir jöfnum réttindum og
reynslan hefur sýnt að við gátum
unnið öll störf til jafns við karl-
mennina, nema þar sem kraftar
þurftu að koma til.
— Ég held að upphaflega höfum
við átt að vera litlar, sætar sýning-
arstúlkur á Laugaveginum. Það
kom fljótlega í ljós að við vorum
engar „Karon-týpur" og því varð
að láta undan óskum okkar. Eg
held að yfirmenn lögreglunnar
hafi ætlað sér að koma upp og
halda gangandi sérstakri kvenlög-
regludeild eins og víða tíðkast.
— Það hefur ekki tekizt og
margar okkar eru nú komnar í
önnur störf, þannig að aðeins lA
þess liðs, sem útskrifast hefur úr
lögregluskólanum, er við almenna
löggæzlu, sagði þessi lögreglukona.
yyVið bara höfn-
uðum á íslandi”
Hvernig er að vera útlendingur á íslandi, dvelja hér í eitt ár fjarri
uppruna sínum og tala framandi tungumál? Þessum spurningum svara
nokkur ungmenni er hér hafa dvalið síðan í ágúst sem skiptinemar á
vegum American Field Service. Rætt var við þau á dögunum á
Þjóðminjasafninu þar sem þau kynntu sér merka hfuti og gamla.
Þau sem rætt var við eru: Susanna
Drennan og Rick Palo bæði frá
Bandaríkjunum og Lesley Taylor frá
Englandi. í fylgd með þeim var Edda
Möller, sem verið hefur skiptinemi í
Sviss.
— Við skiljum nú ekki allt ennþá,
sögðu þau, en við erum að læra og
það gengur svona upp og niður,
Hvenær fóruð þið að reyna að
tala fslenzkuna?
— Við byrjuðum um jólin og það
kom bara allt í einu áð þá helltum
við okkur út í það, og Rick bætti því
við að hann hefði fyrst byrjað að tala
þegar hann vann í Glæsibæ í jóla-
fríinu.
Ekki kváðust þau hafa haft mikla
þekkingu eða kynni af Islandi eða
Islendingum, en hefðu svona rétt
vitað að landið var til og að það
tilheyrði Evrópu.
En hvers vegna völduð þið að
koma hingað?
— Það er eiginlega tilviljun. Við
sóttum um að fara til einhvers lands
í Evrópu og vissum við ekki nánar í
hvaða landi við myndum hafna. Það
hefði alveg eins getað verið Frakk-
land eða Þýzkaland, en það varð sem
sagt Island.
Hvernig finnst ykkur dvölin?
— Hún er ágæt, það tekur svolítið
langan tíma að kynnast íslending-
um, en þegar maður hefur kynnst
þeim þá eru þeir virkilegir vinir. Þar
sem við dveljumst, hjá fjölskyldum
okkar, eru líka allir hjálplegir og við
vonumst til að geta lært meira þegar
á líður.