Morgunblaðið - 27.11.1979, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. NÓVEMBER 1979
Kristjana Magnúsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 2. ágúst 1953.
Dáin 18. nóvember 1979.
Það er sunnudagsmorgunn og
snjórinn hefur breytt sig yfir allt.
Allt er kyrrt og bjart, en allt í einu
dimmir í sálum okkar. Hún er
dáin hún Krissa, hún sem var svo
ung, aðeins 26 ára gömul. Þó svo
að við höfum vitað að hún barðist
á annað ár við þann sjúkdóm sem
dró hana til dauða þá vonuðum við
öll að hún myndi sigra, því allt leit
svo vel út í sumar, og allt virtist
ætla að fara á besta veg. Kristjana
hóf aftur nám við Háskólann en
því námi varð hún að fresta
síðastliðinn vetur vegna veikind-
anna. Það átti ekki að gefast upp
og í skólann byrjaði hún að mæta
frekar af vilja en getu, því fljót-
lega kom í ljós að sjúkdómurinn
var að versna. Sárþjáð kom hún
heim af sjúkrahúsi því í faðmi
fjölskyldunnar vildi hún helst
vera og þar sem vagga hennar
hafði staðið var nú síðast hvílu-
rúmið hennar.
Kristjana var dóttir hjónanna
Magnúsar Más Sigurjónssonar hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og
Agústu Steingrímsdóttur (Magn-
ússonar fisksala). Kristjana ólst
upp í örmum ástríkra foreldra og í
glöðum systkinahópi. Systkini
hennar eru: Margrét verslunar-
maður hjá Hans Petersen. Stein-
grímur lögreglumaður, Hafnar-
firði, Bára húsfrú, Garðabæ,
Magnús Pétur kennari, Húsavík
pg Agúst við nám í Háskóla
íslands.
Kristjana giftist Sigurði Vig-
fússyni Hjálmarssonar og Freyju
Kristjánsdóttur frá Húsavík, 23.
júli 1977, höfðu þau hist haustið
1974 og voru saman við nám. Milli
þeirra ríkti ástúð og gagnkvæm
virðing og er missirinn mikill hjá
honum, sem sparaði hvorki um-
hyggju né erfiði til þess að létta
henni þrautirnar í þessum þunga
sjúkdómi, og það sama má segja
um foreldrana sem voru við
sjúkrabeð hennar uns yfir lauk.
Kristjana varð stúdent frá
Menntaskólanum við Tjörnina
1973, með mjög góðum námsár-
angri, hóf síðan nám við Háskóla
íslands haustið 1974 í heimspeki-
deild. Hún lagði stund á ensku og
síðar íslensku og sögu og átti
skammt eftir í BA-próf er veikind-
in tóku að hrjá hana. Þá hafði hún
í hyggju að læra bókasafnsfræði
þar fyrir utan og sótti þar tíma í
haust.
Kristjana var mikil Valskona,
byrjaði að æfa handbolta í yngri
flokkum en lék síðar í meistara-
flokki meðan kraftar leyfðu. Ann-
að helsta áhugamál hennar var
ljósmyndun sem hún komst í nána
snertingu við gegnum störf sín hjá
versl. Hans Petersen, þar sem hún
vann í sjö sumur og einn vetur. Af
öðrum áhugamálum hennar má
nefna bókmenntir, kvikmyndir,
tónlist og myndlist. Þá var hún
hagmælt og sat kímni þá í fyrir-
rúmi eins og í svo mörgu öðru.
Hennar er sárt saknað af allri
fjölskyldunni en við vitum að hún
er laus við þrautirnar, og er það
huggun harmi gegn. Hafi hún
þökk fyrir allt.
Góður Guð blessi minningu
hennar.
Kolla.
Nú er hún Krissa vinkona mín
hafin úr lifanda lífi og enginn veit
með vissu hvað við tekur. Trú mín
er þó sú að nú líði henni betur og
að þjáningar hennar séu um garð
gengnar.
Ég man Krissu frá fyrstu
stundu er ég kom í Skólagerðið þá
tæplega 5 ára. Auðvitað var hún
með bolta í fanginu og eins og lítill
strákur, en það hæfði mér einmitt
mjög vel. Mikil samheldni var með
krökkunum í götunni og vörðum
við öllum frístundum okkar við
leiki, klifur í byggingum, hlaupum
um móana og auðvitað boltaleiki.
Þegar fram liðu stundir fórum við
Krissa í handbolta í okkar ágæta
félag Val. En lífsþrek Krissu var
svo geysilegt að ekki var það nóg,
svo nú tókum við okkur til og
börðumst fyrir stofnun kvenna-
knattspyrnu í Kópavogi. Þó ég
hefði þurft frá að hverfa sýndi
Krissa okkur það að ein gat hún
verið stoð og stytta kvennaliðsins.
Þar keppti hún fram eftir aldri og
vil ég þakka henni þá virðingu
sem kvennaknattspyrnunni er
sýnd í dag.
Ég tel að uppeldi það sem
Krissa hlaut í æsku hafi verið
foreldrum hennar, Magnúsi og
Agústu, til mikils sóma. Þau komu
inn hjá henni öllu því, sem
einkennir þau sjálf, þ.e.a.s. léttum
og skemmtilegum húmor, fórnfýsi,
hjálpfýsi og ótakmarkaðri hjarta-
hlýju.
Um leið og ég þakka allar
ánægjustundir með Krissu hjá
Val, í saumaklúbbum og annars
staðar, votta ég eiginmanni, for-
eldrum, og öðrum aðstandendum
hennar mína dýpstu samúð.
Hrefna Birgitta Bjarnadóttir.
í dag er til moldar borin Kristj-
ana Magnúsdóttir, Skólagerði 69,
Kópavogi.
Kristjana var í hópi þeim er
fyrstur brautskráðist frá Mennta-
skólanum við Tjörnina vorið 1973.
Oft var erfitt að vera elsti bekkur-
inn í „Tjörninni," þar sem við
urðum að móta allt félagslíf frá
grunni, en erfiðleikarnir tengdu
okkur saman frekar en hitt.
Krissa lagði þar sitt af mörkum í
sambandi við íþróttalíf skólans.
Krissa var mjög hlédræg að
eðlisfari og lítt fyrir að trana sér
fram. Nánir vinir hennar komust
þó fljótlega í kynni við ærslabelg
mikinn, sérstaklega gott lundar-
far og skemmtilega kímnigáfu.
þegar við nú kveðjum hana
hinstu kveðju, viljum við bekkjar-
systur hennar þakka henni allt og
vottum eiginmanni, foeldrum og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Moldin er þin.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar ailan soknuð og harm
<>K svæfir þig við grnn móður barm.
Grasið hvíslar sitt ijúfasta Ijóð
á leiði þinu. Moidin er hijóð
og hviidin góð.
(Davið Stefánsson)
Bekkjasystur 4-A.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Þessi orð komu
fyrst í hugann er okkur var
tilkynnt lát Krissu vinkonu okkar.
Henni kynntumst við í gegnum
handboltann í Val. Kom þá strax í
ljós hvern mann hún hafði að
geyma. Alltaf var Krissa mætt úr
Kópavoginum, hvernig sem viðr-
aði þó að við úr Hlíðunum hefðum
hugsað okkur um tvisvar áður en
við hættum okkur út. Svona var
hún í öllu sem viðkom Val. Ef við
hinar sýndum á okkur eitthvert
áhugaleysi, þá fengum við það sko
óþvegið. Krissa lét ekki mikið yfir
sér en vann mjög á við nánari
kynni. Skapgerð hennar var mjög
sérstök. Hún hafði mikið og gott
skopskyn og gat alltaf séð spaugi-
legu hiiðina á lífinu. Kom þetta
einna best í ljós, í þeim veikindum
sem hún átti við að stríða síðasta
árið. Það er ekki á færi allra að sjá
sjálfan sig í skoplegu ljósi, einkum
eins og á stóð, en það gat Krissa
svo sannalega. Þyngri hliðin vafð-
ist heldur ekki fyrir okkur því ekki
fór á milli mála er þungt var í
henni og lá þá stundum við að
skjálfti færi um mannskapinn. En
eftir að Krissa kynntist Sigga,
hvarf þessi hlið nánast alveg, enda
voru þau einstaklega samrýnd og
áttu sömu áhugamál. Meðal
áhugamála þeirra var ljósmynd-
un. Það kom sér vel fyrir okkur
stelpurnar það sem Krissa var
alltaf með myndavélina við hönd-
ina ef eitthvað stóð til og var því
ekki ónýtt að fá filmurnar hennar
lánaðar því hjá henni var allt í röð
og reglu og skipti því ekki máli
hvort okkur vantaði nýjar eða
gamlar filmur.
Ekki er hægt að minnast Krissu
án þess að geta hinnar samheldnu
fjölskyldu hennar en það kom m.a.
vel í ljós þegar Val vantaði kökur.
Þegar beðið var um eina, bakaði
Ágústa tvær og ekki taldi Magnús
eftir sér að koma þeim á réttan
stað.
Það sama var upp á teningnum
ef við rákum nefið inn í Skólagerð-
inu, móttökurnar voru alltaf alveg
einstakar og eitt er víst að engin
okkar hefur farið svöng út af því
heimili.
Við vottum Sigga og fjölskyldu
Krissu okkar dýpstu samúð.
Vinkonur úr Val.
Lítið barn fæðist, falleg lítil
stúlka, árin líða, margar myndir
hrannast upp í huganum, lítil
hnellin, spurul stúlka því allt
þurfti hún að fá að vita. Það eru
margar minningar sem leita á
hugann, þegar ung frænka fellur
frá á bezta aldri. Hún sem átti
lífið fyrir sér. Það er svo margt
sem hægt væri að tala um en það
er erfitt að byrja.
Feður okkar eru bræður og búa
skammt hvor frá öðrum, það segir
sig sjálft að af því hlaut að vera
mikill samgangur á milli heimil-
anna og vorum við bræðrabörnin
eins og stór systkinahópur. Oft
var glatt á hjalla í afmælum,
jólaboðum og allskonar fjöl-
skylduboðum.
Stundum fór allur hópurinn
saman í fjöruferð, þá var gaman
að ærslast og busla í sjónum.
Eftir að flest okkar stofnuðu
eigin heimili, hefur hópurinn
tvístrast eins og gengur, en samt
hittumst við oft af ýmsu tilefni.
Hún var dóttir hjónanna
Ágústu Steingrímsdóttur og
Magnúsar Sigurjónssonar. Árið
1977 giftist hún Sigurði Vigfús-
syni frá Húsavík.
Okkur er óskiljanlegt að hún
sem þroskaðist úr lítilli hnátu í
stórglæsilega og velgefna unga
konu sé ekki lengur á meðal okkar,
en við erum sannfærð um að henni
líður betur núna og lifir áfram í
minningu okkar.
Við þökkum okkar kæru frænku
margar ógleymanlegar stundir og
biðjum Guð að styrkja Sigurð
eiginmann hennar, foreldra og
systkini, tengdaforeldra og aðra
ættingja.
Hvíli hún í friði.
Frændsystkinin.
Við félagar í knattspyrnufélag-
inu Val kveðjum í dag einn af
okkar traustustu félögum.
Hún var dóttir hjónanna
Ágústu Steingrímsdóttur og
Magnúsar M. Sigurjónssonar til
heimilis að Skólagerði 69 í Kópa-
vogi.
Andlát Kristjönu kom okkur
öllum á óvart, þrátt fyrir að við
vissum að hún hafði um skeið
barist hetjulegri baráttu við þann
sjúkdóm, sem læknavísindin hafa
enn ekki náð fullum tökum á.
Við félagar hennar óium með
okkur þá von að sjá Krissu, eins og
hún var kölluð af vinum og
kunningjum, fríska og glaða á ný
meðal Valkyrjanna okkar, en hún
var svo sannarlega ein af þeim
afrekskonum.
Það er erfitt um orð, hvað þá
skrif, þegar svo ung manneskja, 26
ára gömul í blóma lífsins, er frá
okkur tekin.
Af vanmætti reynum við að ná
valdi á pennanum og þakka okkar
Krissu samfylgdina.
Við reikum í huga okkar til
ársins 1965, þegar ung og hlédræg
telpa úr Kópavogi hóf æfingar hjá
okkur í handknattleik. Hún kom
langt að til æfinga, en lét það ekki
aftra sér þó veður væru válynd á
vetrum, alltaf mætti hún Krissa
stundvíslega á hverja æfingu.
Það duldist engum að þar var á
ferðinni óvenju vel gerð telpa,
komin frá góðu heimili, með hlýju
og umhyggju góðra foreldra í
veganesti.
Krissa brást okkur ekki, sem
félagi var hún afar traust og
heilsteypt, bar sterkar taugar til
félagsins og félaganna. Eftir að
hún veiktist og átti erfiðara með
að fylgja félögum sínum í leik og
starfi, notaði hún hvert tækifæri
til að afla sér upplýsinga um það
sem var að gerast innan Vals. Þá
var gott að eiga jafn góða trúnað-
arvinkonu eins og hún Elín reynd-
ist henni.
Krissa var sérstæð í skapi, oft
kom hún okkur á óvart með
skoðunum sínum.
Seint mun einn þjálfari hennar
gleyma samtali er þeim fór á milli
á einni æfingunni. Hann var þá að
útskýra fyrir henni atriði sem
verið var að æfa fyrir áríðandi
leik. Eitthvað vafðist það fyrir
henni, og fannst of miklum tíma í
sig eytt. Hún beindi orðum til
þjálfarans og bað hann að vera
ekki að tefja stuttan æfingatíma á
því að segja sér til, heldur leggja
áherslu á þær sem hefðu hæfileika
til að framkvæma það. Þannig var
Krissa, hún var raunsæ og vissi
sín takmörk. Hún vildi umfram
allt vera með, og félagsskapurinn
var henni allt. Hún gat líka verið
glettin og gáskafull, þess fengum
við oft að njóta. Þá átti hún það til
að gera grín að sjálfri sér. Að
okkar dómi var Krissa vel gefin og
átti auðvelt með að læra. Hún
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum við Tjörnina, og hóf
síðan nám í Háskóla íslands,
henni entist ekki heilsa og aldur
til að ljúka þar námi. í Háskólan-
um steig hún sitt stærsta gæfu-
spor, þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum Sigurði J. Vig:
fússyni, ættuðum frá Húsavík. í
veikindum hennar reyndist Sig-
urður henni sá maður sem hún
hafði valið sér.
Við viljum að lokum votta
eiginmanni hennar, foreldrum og
systkinum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Kristjönu
Magnúsdóttur.
Knattspyrnufélagið Valur.
Hlíðarenda.
+ + Bróöir minn,
Ástkær faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi, HELGI ÞORSTEINSSON,
MARKÚS GUÐMUNDSSON, verslunarmaöur
Bjargasteini, frá Þórshöfn Langanesi,
GarAi, sem andaöist aö elliheimilinu Grund þann 25. nóvember, verður
andaöist í Sjúkrahúsi Keflavíkur 23. nóvember. jarösunginn mánudaginn 3. desember kl. 15.00. frá Fossvogs-
Börn, tengdabörn, barnabörn kirkju.
og barnabarnabörn. Fyrir hond aöstandenda HeiAa Þorsteinsdóttir.
+ Ástkær eiginkona mín og móöir okkar. + Fööurbróöir minn,
BERGEY JÓHANNA JÚLÍUSDÓTTIR, JÓNASJÓNASSON, ÓAinsgötu 20 A,
lést aö heimili sínu, Sólvallagötu 12, Keflavík aö morgni
laugardagsins 24. nóvember. sem lézt í Borgarspi'talanum 20. nóvember verður jarösunginn frá
Gunnar Einarsson Fossvogskirkju miövikudaginn 28. nóvember kl. 15.00.
og börn. Anna Sigurjónsdóttir.
+ Maöurlnn minn og faöir okkar + JÓHANNA DANÍELSDÓTTIR,
KRISTJÁN MAGNÚSSON, fyrrum vökukona
frá Dal í Vestmannaeyjum, á Vífilstööum
BólstaAahlíA 64, Reykjavík, lést 16. nóvember. Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey að ósk hins látna. verður jarösungin frá Fossvogskirkju miövikudaginn 28. nóv., kl. 13.30.
Júlía Kristmanns Sjöfn Gestsdóttir
og börn. Þorsteinn Ársaslsson