Morgunblaðið - 12.02.1980, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 1980
35
Minning:
Jón Sigurðsson
frá Vestmannaeyjum
Fæddur 12. febrúar 1900.
Dáinn 24. janúar 1980.
Nýlátinn er á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja Jón Sigurðsson, kunn-
ur borgari í Eyjum. Skorti hann
19 daga upp á fullnuð 80 ár
lífsgöngu sinnar hér í heimi.
Hann var fæddur að Miklaholti
í Miklaholtshreppi. En þar bjuggu
foreldrar hans þá, þau Margrét
Gísladóttir frá Saurum í Helgaf-
ellssveit, af Hraunsætt, og Sigurð-
ur Jónsson frá Syðstu-Mörk undir
V-Eyjafjöllum, af ætt Presta-
Högna Sigurðarsonar á Breiðaból-
stað í Fljótshlíð. Allar þessar
ættir kunni Jón fram og aftur,
enda maðurinn stálminnugur og
glöggur.
I júlí árið 1902 flytjast foreldrar
Jóns til Norður-Dakota í Banda-
ríkjunum. Lifðu þau hjón þar og
störfuðu allt sitt líf og hvíla þar.
Sigurður andaðist árið 1930, en
Margrét árið 1954. 7 urðu börn
þeirra hjóna. Af þeim komust 6
upp, 5 ytra og Jón hér heima. Á
lífi eru Helga í Kanada og Skarp-
héðinn í Norður-Dakota.
Þegar foreldrar Jóns fluttu, þá
kom afi Jóns og alnafni, sveitar-
höfðinginn og bústólpinn til skjal-
anna og hindraði för nafna síns og
sonarsonar til Ameríku. Fannst
nóg um að hitt færi allt. Kom
hann nafna sínum til dóttur sinn-
ar Kristínar Jónsdóttur er síðar
var kennd við Múla í Vestmanna-
eyjum og þá til manns hennar sem
síðar varð Jónas Jónsson ættaður
úr Þingeyjarsýslu. Þau hjón,
Kristín og Jónas, voru kunnir
borgarar í Eyjum á sinni tíð. Ólu
þau upp Jón sem eigin son til
manndómsára. Auk Jóns voru
synir Jónasar og Kristínar í heim-
Fæddur 1. desember 1908
Dáinn 5. febrúar 1980.
Þorgeir Þorsteinsson fæddist á
Hamri í Þverárhlíð 1. desember
1908. Hann var yngsta barn hjón-
anna þar, Þórunnar Eiríksdóttur
og Þorsteins Sigurðssonar. Tveir
bræður hans, Sigurður og Jón, eru
látnir, en á lífi eru systkinin,
Þórhildur á Brekku og Eiríkur á
Glitstöðum.
Þorgeir ólst upp á Hamri,
mannmörgu myndarheimili í hlý-
legu umhverfi skógarásanna, með
frændgarð á allar hliðar. í vöggu-
gjöf fékk hann góðar gáfur og
gjörvilegt útlit. Seinna lá leið
hans sem og fleiri efnilegra Borg-
firðinga í Hvítárbakkaskólann.
Mestan hluta ævi sinnar átti
hann heimili hér í Réykjavík og
starfaði við innheimtu hjá Hafn-
arskrifstofunni. Innheimtustörf
eru vandasöm ábyrgðarstörf og
ekki fyrir hvern sem er að gegna
þeim í áratugi svo að allir megi vel
við una. En þegar haft er í huga,
hve Þorgeir var viðmótsþýður
maður, góðlátlega kíminn, ein-
staklega þrautseigur og þægilega
ýtinn, fer að skiljast hvers vegna
starfið fórst honum svo vel úr
hendi.
Kristleifur Þorsteinsson, fræði-
maður, getur þess í einni af bókum
sínum að átthagatryggð sé eitt af
einkennum Helgavatnsættar.
Ekki skal ég dæma um, hvort það
sé rétt, en ég fullyrði að átthaga-
tryggð Þorgeirs var mikil. Sumar-
fríum sínum eyddi hann gjarnan í
Borgarfirðinum hjá systkinum
sínum og við frændfólkið nutum
heimsókna hans frá því við fyrst
mundum eftir okkur. Og þó að
hann nú í seinni tíð ætti þess kost
að ferðast meira, bæði innanlands
og utan, fækkaði ekki ferðum hans
í sveitina.
Þorgeir frændi var ekki að flana
að neinu í sambandi við kvonfang,
en þar kom að hann hitti hana
ilinu, þeir Jón Jónasson, Kristján
Jónasson, Bergsteinn Jónasson
fyrrum hafnarvörður í Eyjum, við
góðan orðstír og Kjartan tvíbura-
bróðir hans, sem lézt úr spönsku
veikinni 1918. Við andlát Jóns þá
er Bergsteinn einn eftir af fjöl-
skyldunni frá Múla. Á fyrri árum
var Jón ávallt kenndur við Múla
og var honum það fólk allt kært,
enda ber dóttir Jóns nafn fóstru
hans, Kristín Jónsdóttir, að Geitl-
andi 19 í Reykjavík.
Árið 1922, í nóvember, verða
þáttaskil í ævi Jóns. Hann giftist
Karólínu Sigurðardóttur, ættaðri
úr Rangárþingi. Voru þau hjónin
nokkuð skyld út frá Högna Sig-
urðssyni. Hjónaband þeirra varaði
í 57 ár. Karólína er eins og
kunnugt er gæðakona, er reyndist
manni sínum stoð og styrkur, oft í
erfiðu mótlæti og nú síðast við
heilsuleysi, löngum eftir að gosi
lauk. Þau byrjuðu búskap í Laug-
ardal hjá Eyjólfi og Nikólínu,
Eyfellingum er lifðu og störfuðu í
Eyjum alla tíð og merkir borgarar
eru frá þeim komnir. Árið 1926
eru þau flutt í nýbyggt og vandað
steinhús, að Vesturvegi 20, sem
Jón nefndi Ártún. Þar bjuggu þau
að stríðsbyrjun. Þá byggði Jón
annað hús, við Vestmannabraut 73
og stóð heimili hans þar jafnan
upp frá því. Dugnaður Jóns kom
fram í fleiri húsbyggingum, fyrir
sig og sína og ræktunarmaður var
hann mikill, braut hraunfláka og
gerði þá að arðbærum grasnytj-
um. Því skepnuvinur var hann og
hafði um árabil not af kúm og
kindum.
Þau Karólína og Jón eignuðust 4
börn, er öll lifa föður sinn. Elst er
Geirlaug, er giftist Snorra Hall-
Sigurbjörgu. Eftir það var ekki
annað nefnt nema hins væri getið,
svo samstæð og samhent voru þau.
Heimili Þorgeirs og Sigurbjargar
var einstaklega notalegt og áttu
dætur Sigurbjargar, Guðrún og
Kristín, sinn þátt í því. Þar ríkti
samheldni, ástúð og virðing, gam-
ansemi og græskulaus glettni. Á
slík heimili er gott að koma.
Það skipti ekki máli, hvort
komið var í kjallarann á Kirkju-
teignum, risið í Barmahlíðinni eða
Hörðalandið, alls staðar var sama
fallega rausnarheimilið, sem lað-
aði til sín gesti.
Þó að söknuður okkar sé mikill
nú, er hugurinn fullur þakklætis.
Eg er viss um að ég mæli fyrir
munn okkar systranna allra, þeg-
ar ég þakka þessum góða frænda
fyrir allt það sem hann var okkur
og okkar fjölskyldum, og ekki síst
fyrir það hversu góður bróðir
hann reyndist föður okkar alla tíð.
Sigurbjörgu og fjölskyldu henn-
ar votta ég dýpstu samúð með
orðum sálmaskáldsins:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
dórssyni frá ísafirði. Hann var
járnsmiður og dugnaðarmaður, er
andaðist langt um aldur fram.
Hún er nú gift Pétri Haraldssyni,
vélstjóra við rafveituna í Engidal
á ísafirði. Hefir hún átt 8 börn, er
öll eru á lífi. Næst er Kristín, gift
Jóhanni Gunnari Pálssyni stór-
kaupmanni. Búa þau að Geitlandi
19 Reykjavík og eiga 3 dætur.
Yngst systranna er Margrét, gift
Harry Petersen sjómanni, eiga
þau 2 börn og búa að Faxastíg 19,
Vestmannaeyjum. Sigurður er
yngstur systkina sinna. Stundar
hann sjó og dvelur í foreldrahús-
um.
Um árabil var Jón sjómaður.
Lengi með Árna Finnbogasyni
kunnum sjósóknara og aflamanni,
ættaður frá Norðurgarði í Eyjum,
nú búsettur í Reykjavík. Jón
keypti hlut í V.b. Gammi VE 174
og átti hann með Ágústi Þórðar-
syni yfirfiskmatsmanni á Aðalhóli
og Torfa Einarssyni í Áshól.
Gammur var happafleyta og
stýrðu honum ýmsir kunnir for-
menn. Lengi vel var Torfi Einars-
son liðlegur og slunginn fiski-
maður.
Jón dró sig í land og gerðist
verkstjóri. Þó brá hann oft fyrir
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin blíð.
V. Briem.
Blessuð weri minning Þorgeirs
Þorsteinssonar.
Áslaug Eiríksdóttir.
I dag er kvaddur hinstu kveðju
Þorgeir Þorsteinsson sem lést
eftir stutta legu á Landspítalan-
um, s.l. þriðjudag.
Þorgeir var fæddur á Hamri í
Þverárhlíð 1. desember 1908, son-
ur hjónanna Þórunnar Eiríksdótt-
ur og Þorsteins Sigurðssonar.
Hann fluttist til Reykjavíkur
1937 og stuttu síðar hóf hann störf
hjá Reykjavíkurhöfn þar sem
hann starfaði sem innheimtu-
maður þar til fyrir nokkrum
mánuðum síðan. Þorgeir var vin-
margur og skapaði sér traust og
virðingu hinna mörgu sem hann
átti viðskipti við í starfi sínu.
Hann var víðlesinn á þjóðleg fræði
og kunni frá mörgu að segja
sérstaklega frá æskustöðvum
sínum í Borgarfirði sem hann
unni mjög.
Á unglingsárum mínum gekk
Þorgeir mér og systrum mínum í
föðurstað er hann kvæntist móður
okkar Sigurbjörgu Guðmunds-
dóttur.
Þó ekki væri nema fyrir þá
kjölfestu sem hann skapaði í
fjölskyldunni værum við honum
ævinlega þakklát. En Þorgeir var
okkur meira. Með sinni hógværð,
skapfestu og skilningi varð hann
okkur systkinunum kær faðir og
vinur og móður okkar ástkær
eiginmaður.
Ef ég hefði vitað hvernig komið
var þegar við sáumst síðast nokkr-
um klukkutímum áður en Þorgeir
kvaddi fyrir fullt og allt í þessum
heimi, hefði ég viljað þakka hon-
um allt sem hann' var mér og
Hrefnu, dætrum okkar, tengda-
sonum og drengjunum þeirra.
Hans er sárt saknað af okkur
öllum en minningin um góðan
dreng mun lifa með okkur um
ókomin ár.
Guðsblessun fylgi honum.
Ragnar Þ. Guðmundsson.
Þorgeir Þorsteins-
son — Kveðja
sig úthöldum á sjó, bæði með
Ingibergi Gíslasyni og Sigmundi
Karlssyni. Hann var jafnvígur til
sjós og lands. Jón stóð fyrir
verkum hjá Helga Benediktssyni,
Ársæli Sveinssyni og vann mikið
hjá frænda sínum Einari Sigurðs-
syni. Verkum Jóns mátti treysta.
Hann var snillingur í að meta og
verka fisk. Jón sat aldrei auðum
höndum. Þegar heilsuleysi settist
að honum, undi hann því illa að
geta ekki starfað. Vinnan var Jóni
blessun og dró hann sig aldrei
undan puði og erfiði. Lagði hann á
sig vökur og strit á vertíðum, svo
með ólíkindum var, hvað líkami
hans þoldi. Það var eins og hann
þyrfti ekki að hvíla sig og honum
var algjörlega framandi orðtakið
að slappa af. Hefði Jón tíma eftir
vinnulúinn dag, þá hafði hann
fataskipti, rakaði sig og gekk
snyrtilega um milli vina og kunn-
ingja. Ræðandi um lands- _og
dægurmál.
Eins og áður getur, þá hafði Jón
ótrúlegt og hvasst minni. Vann
hann það afrek í hjáverkum að
teikna alla báta, er skráðir voru og
gerðir út frá Eyjum frá upphafi
vélbátaútgerðar til okkar tíma.
Jón mundi öll skrásetningarnúm-
er, alla eigendur, tegund véla og
stærð í hestöflum. Hann var sjór
af fróðleik um slysasögu Eyjanna
og margreyndi ég hann að áreið-
anleika, þegar reyna þurfti á
minni hans.
Nú er Jón allur. Sérstæður
persónuleiki er genginn á vit feðra
sinna. Eyjarnar. verða fátækari.
En lausnin var honum kærkomin.
Jón var alls ekki allra. Hann bar
byrðar sínar einn. Hann vissi um
afstöðu mína til trúar og Heilagr-
ar Ritningar. Þetta leiddi til þess
að við báðum saman og kom þá
fram, undan hjúpi Jóns, sem
forlög og ýmsar aðstæður höfðu
ofið um hann, barnsleg viðkvæmni
fyrir fagnaðarerindi Jesú Krists.
Þetta var ekki borið á torg, en nú
við andlát vinar og frænda, dreg
ég þetta fram sem dýrmæta perlu
er við áttum við fótskör Jesú
Krists.
Eiginkonu, börnum og öðrum
skyldmennum og ástvinum er
vottuð samúð. Minning Jóns Sig-
urðssonar mun lengi lifa.
Einar J. Gíslason.
Kveója:
Guðni Rúnar
Halldórsson
Fæddur 13. desember 1954
Dáinn 5. febrúar 1980
Þriðjudagurinn 5. febrúar s.l.
byrjaði eins og hver annar dagur.
Um hádegi barst mér sú sorglega
frétt, að Guðni Rúnar Halldórsson
hefði látist af slysförum þá um
nóttina.
Þessi dagur var ekki eins og
aðrir dagar, Guðni var dáinn. Þótt
kynni mín af Guðna hafi ekki
verið löng, þá voru þau góð. Ég
kynntist honum þegar ég fór að
vinna í verzlun sem hann átti,
betri vinnuveitanda var vart hægt
að fá, því Guðni var einn af þeim
sem manni þótti strax vænt um (>•.:
líkaði vel við.
Margar góðar stundir áttum við.
þegar spjallað var um öll hugsan-
leg áhugamál, þó að skoðanir
okkar hafi ekki alltaf farið saman.
Öll eigum við okkar mannlegu
vandamál við að stríða í þessum
harða heimi, og ráðum við þar
litlu um.
Ég kveð í dag góðan dreng, sem
ég hef lært margt gott af, og
geymi góðar minningar um.
Ég votta elsku Helgu minni,
litlu börnunum þeirra, svo og
foreldrum, systkinum og öðrum
aðstandendum mína innilegustu
samúð.
Ég bið algóðan Guð sem kallaði
minn kæra vin svo fljótt á sinn
fund, að vernda hann og blessa,
styrkja og styðja, um öll ókomin
ár.
Hjálmdís Hafsteinsdóttir.
Minning:
Guðmundína Guttorms-
dóttir hjúkrunarkona
Nú er hún amma okkar dáin, við
eigum svo bágt með að trúa því.
Hún var alltaf svo hress til
síðustu stundar.
Okkur langar til að þakka henni
fyrir svo margt sem hún gerði
fyrir okkur. Við eigum svo margar
minningar um hana bæði héðan að
heiman og þegar við fórum í
ferðalög saman.
Þá var hún svo oft að segja
okkur hvað fjöllin, trén og blómin
hétu sem við sáum á leiðinni og
það gerði ferðirnar svo minnis-
stæðar. Oft stakk hún upp í okkur
ýmsu góðgæti þegar við komum til
hennar.
Hún var alltaf svo glöð og
ánægð og sagði að við yrðum að
líta björtum augum á lífið.
Við hér á heimilinu höfum misst
mikið en við vitum að hún er
komin til Guðs og hefur nú hitt
Helga afa aftur og líður þar vel.
Að lokum viljum við kveðja
ömmu með versi sem hún kenndi
okkur.
Trúðu á tvennt í heimi
Tiicn sem æðsta ber
Guð i alheims geimi
Guð í sjálfum þér.
Ilelgi og Guðmundur