Morgunblaðið - 24.12.1980, Blaðsíða 15

46
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. DESEMBER 1980
JÖKULL
Eftir Lilju Kistjánsdóttur
Það var vetur. Desember
var að kveðja og nýtt ár að
heilsa. Úti ríkti norðlenzkt
j§ vetrarveður mcð hreinu,
I tæru fjallalofti og frosti, sem
beit ofurlítið í nef og kinnar.
|| Við hvert spor, sem stigið
var, marraði í snjónum undir
fótum manns og skíðafæri
var gott.
Ain, sem rann við túnfót-
inn á bernskuheimili Sól-
veigar, var óðum að færast i
klakafjötra. Að vísu sást hún
- ennþá, blágrá og köld, stefna
leið sína til sjávar milli
ísskara, sem breikkuðu dag
frá degi. En augljóst var, að
J| áður en langt um liði yrði
hún falin undir þykkri ís-
brynju.
Foreldrar Sólveigar áttu
hund, hvítan að lit, sem
Ji Jökull hét. Hann hafði fengið
sér gönguferð í góða veðrinu,
synt yfir ána og var nú á
heimleið.
Heima hjá Sólveigu voru
J§ allir önnum kafnir. Von var
á mörgum gestum um kvöld-
ið og því nóg að gera.
Allt í einu kvað við hátt
angistarvein, og síðan fylgdu
| fleiri á eftir. Fjölskyldan brá
í skjótt við til að ganga úr
skugga um, hvaðan hljóð
þessi kæmu. Það tók ekki
langan tíma. Eftir örfáar
mínútur stóðu systkinin í röð
niðri á árbakkanum. Við
bakkann hinum megin hafði
myndazt löng sprunga í ís-
inn, sem síðan hafði hulizt
snjó, svo að hún sást ekki. Og
nú sat Jökull fastur í þessari
sprungu.
Afturhlutinn lá í vatni, en
framfætur, höfuð og háls
voru uppi á ísnum. Hann
reyndi stöðugt að klóra í
Í8brúnina til að komast upp
úr. En brúnin var hál og
klærnar ekki beittar, svo að
þær tilraunir báru ekki ár-
angur.
Systkinin vissu varla,
hvaða ráð átti að hafa til
bjargar. Bræðurnir hófust
strax handa, en systurnar,
Svana og Sólveig, hlupu heim
aftur. Þær þoldu ekki að
horfa á árangurslausar til-
raunir hundsins og hlusta á
angistarvein hans. Sjálfar
gátu þær heldur ekkert gert
til hjálpar annað en að biðja
Guð að bjarga honum. Það
gerðu þær líka meðan tárin
runnu niður vanga þeirra
beggja.
Nonni og Siggi voru ekki
iðjulausir á meðan. Fyrst
reyndu þeir að kalla í Jökul
og hvetja hann til að losa sig.
En þegar sýnilegt var, að
hundurinn gat það ekki,
hljóp Nonni heim og sótti
langan kaðal og stóra
sleggju. Enginn skildi, hvað
hann ætlaði að gera, þegar
hann fór að losa sleggju-
hausinn af skaftinu og binda
síðan kaðalinn í gatið.
Sólveig og Svana fylgdust
með þessum aðförum heiman
úr glugganum og óttuðust
það mest, að Jökull yrði
dáinn úr kulda áður en tæk-
ist að bjarga honum. Þrek
hans var greinilega farið að
minnka. Hann klóraði ekki
lengur í ísinn, og hljóðin
voru ekki eins há og skerandi
og í fyrstu.
Fólkið á nágrannabænum
var nú líka komið til sögunn-
ar. Bóndinn þar hljóp suður
með ánni þangað til hann
kom að vaði, sem á henni
var. Þar stökk hann út í
ískalt vatnið og óð yfir að
skörinni hinum megin. Áin
var svo djúp, að glerhál
ísbrúnin nam við bringu
hans. Árangurslaust reyndi
hann að vega sig upp á
brúnina og varð að lokum að
snúa við aftur.
Sólveig hafði fylgzt vel
með þessu ferðalagi hans og
fannst öll björgunarvon úti,
þegar hann óð aftur austur
yfir ána.
Hún fór nú að gæta að
bræðrum sínum, sem enn
stóðu á árbakkanum beint á
móti þeim stað, er Jökull sat
fastur. Hún varð undrandi,
þegar hun sá, hvað Nonni
hafðist að. Hann var búinn
að binda kaðalinn í sleggju-
hausinn og æfði sig í raun-
verulegu sleggjukasti. Slegg-
juhausinn flaug í loftinu með
kaðalinn í eftirdragi og kom
niður á ísinn skammt frá
hundinum. í mesta flýti dró
Siggi kaðalinn til sín aftur,
rétti bróður sínum rennvota
sleggjuna að nýju og sagði:
— Reyndu aftur. Bara
svolítið lengra þá nægir það.
Sólveig var nú komin niður
á bæjarhólinn æst af geðs-
hræringu. Hún hélt, að
bræðurnir ætluðu að reyna
að rota hundinn á þennan
hátt til að stytta kvalatíma
hans. Það var óskiljanlegt,
að þeim skyldi detta slíkt í
hug. Öll von var ekki úti enn.
Hún þaut niður brekkuna,
svo að snjórinn rauk, til að
reyna að hindra, að fleiri
tilraunir yrðu gerðar. En
hún kom of seint. Það hvein í
loftinu, er sleggjan þaut yfir
ána að nýju, og nú fór hún
miklu lengra en áður, fram
hjá Jökli og sprungunni. Hún
var dregin til baka þangað til
hún datt niður í sprunguna
við hliðina á hundinum. Þá
var gefið eftir, svo að hún
sökk til botns. Síðan kallaði
Nonni: — Hjálpið okkur að
toga í kaðalinn.
Þá loks skildi Sólveig til-
gang bræðra sinna. Þeir ætl-
uðu að reyna að draga ís-
spöngina frá bakkanum, svo
að Jökull yrði laus.
Það var tekið duglega í
kaðalinn. Allir neyttu krafta
sinna til hins ýtrasta. Og
spöngin lét undan.
Jökull var að þrotum kom-
inn þegar hann kom synd-
andi yfir ána. Hann hrakti
undan straumnum og hefði
aldrei komizt upp úr vatninu,
ef margar hjálpfúsar hendur
hefðu ekki dregið hann á
land.
Síðan var hann borinn
heim. Þar beið mamma Sól-
veigar með heita nýmjólk,
sem hún ætlaði að gefa
honum. En Jökull gat hvorki
lapið ne gengið. Mjólkin var
því látin í flösku og hellt
niður í hann.
Síðan var hundinum búið
mjúkt ból í hlýjunni hjá
eldavélinni. Það var breitt
vel ofan á hann og hlúð að
honum á allan hátt.
Fyrst í stað skalf hann
óskaplega mikið, en von
bráðar leið honum betur.
Stundu seinna hafði hann
lyst á bæði rjómapönnuköku
og rjómatertu ásamt fleira
góðgæti.
Þá glaðnaði yfir Sólveigu.
Jökull hlaut að vera úr allri
hættu úr því hann hafði
fengið matarlyst. Sú varð
líka raunin á. Honum varð
ekkert meint við þetta kalda
vatnsbað.
Mikið var Sólveig og fjöl-
skylda hennar þakklát fyrir,
að Guð hafði varðveitt Jökul
frá að deyja á svona ömur-
legan hátt rétt fyrir augun-
um á þeim.
LUBBI LITLI
eftir Brynju Björk Úlfarsdóttur, 10 ára Ólafsvík.
Einu sinni var strákur, sem var kallaður Lubbi. Hann var kallaður Lubbi
af því að hann greiddi sér aldrei.
Einu sinni sagði mamma Lubba:
„Greiddu þér nú, Lubbi minn. Þetta gengur ekki lengur."
Þá sagði Lubbi:
„Nei, það eru bara stelpur sem greiða sér.“
Þá sagði mamma hans:
„Strákar greiða sér alveg eins og stelpur. Þegar hann afi þinn var lítill,
greiddi hann sér alltaf. Þess vegna var hann með svona fallegt hár.“
Þá sagði Lubbi:
„En afi er með skalla núna.“
Þá svaraði mamma hans:
„Já, hann er orðinn svo gamall, blessaður."
En eftir þetta greiddi Lubbi sér alltaf og stundum mörgum sinnum á dag.
Eftir Sigurð Yngva Kristinsson, 7 ára,
Breiðvangi, Hafnarfirði.
Einu sinni var Gluggagæir á gangi í
dimmunni.
Hann var að setja nammi í skóinn minn.
Ég fékk súkkulaði í skóinn.
Svo fór ég á jólaskemmtun.
Þ»að var gaman að horfa á jólasveinana.
í>eir hentu karamellum til okkar.
Gleðileg jól.