Morgunblaðið - 22.08.1981, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. ÁGÚST 1981
Bróöir okkar,
RUNÓLFUR RUNÓLFSSON
frá Hólmi í Landbroti,
lést í Landspítalanum þann 20. þ.m.
Ólöf Runólfsdóttir,
Ragnheiður RUnólfsdóttir,
Valdimar Runólfsson.
+
Maðurinn minn,
W.W. RIFNER,
lést í sjúkrahúsinu í Fíladelfíu 19. ágúst 1981.
Ingunn Ingimundardóttir Rifner.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
ÁGÚSTA H. HJARTAR,
Safamýri 50,
lést í Landspítalanum aö morgni 21. ágúst.
F.h. aðstandenda,
Birna Björnsdóttir.
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóöir,
ELSA DAGMAR RUNÓLFSDÓTTIR,
Skólabraut 21,
er látin.
F.h. aöstandenda,
Andrés Hjörleifsson.
t
Sambýlismaöur minn og bróöir okkar,
SIGURDUR GUNNAR BJÖRGVINSSON,
Austurnesi v/Skildinganes,
sem lést í Landakotsspítala 14. ágúst sl., veröur jarösunginn frá
Fossvogskirkju mánudaginn 24. ágúst kl. 15.
Sigrún Einarsdóttir,
Jóhannes Björgvinsson,
Asgeir Björgvinsson,
Hjördís Jónsdóttir.
+ Móðir okkar og fósturmóöir,
GYDA GUÐJÓNSDÓTTIR,
verður jarösungin mánudaginn 24. ágúst frá Hólskirkju í
Bolungavík kl. 2 e.h. Guöjóna Kriatjénsdóttir, Ásgeröur Kristjénsdóttir, Ester Hallgrímsdóttir.
+
Þökkum auösýnda samúö vegna andláts og útfarar fööur okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
SVEINS J. ÁSMUNDSSONAR
bifreiöarstjóra,
Dalbraut 27.
Ellen Sveinsdóttir, Ástvaldur Kristmundsson,
Jóhann H. Sveinsson, Hulda Randrup,
Pétur Sveinsson, Áslaug Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Maöurinn minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
JÓN KRISTJÁNSSON
fró Kjörseyri,
Hraunbsa 132,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 25. ágúst kl.
1.30.
Ingigeróur Eyjólfsdóttir,
Georg Jón Jónsson, Dagmar Brynjólfsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Úlfar Benónýsson,
Elfa K. Jónsdóttir, Höröur Haróarson,
Sigríöur Jónsdóttir
og barnabörn.
Matthím Angantýs-
son - Minningarorö
Fæddur 15. september 1939.
Dáinn 18. júní 1981.
Þann 25. júní síðastliðinn var
æskuvinur minn, Matthías Ang-
antýsson, jarðsunginn í Lekkevika
við Skjeberg í Noregi.
Andlát hans bar að með skjót-
um hætti og kom ættingjum og
vinum á óvart, því allir er til
þekktu vonuðu að hann hefði náð
sér að fullu eftir langvarandi og
lífshættulegan lömunarsjúkdóm,
sem fyrirvaralaust greip hann
heljartökum haustið 1967, og sem
hann barðist gegn með ótrúlegu
þreki í 4 ár, uns hann öðlaðist
viðunandi heilsu á ný. Þrátt fyrir
óbilandi trú hans á lífið og
æðruleysi gagnvart forlögunum,
vissi hann ásamt sínum nánustu,
að sjúkdómur þessi gat skyndilega
heltekið hann á ný og þá svo
leiftursnöggt, að dauðinn yrði ekki
umflúinn. Læknavísindin stóðu
ráðþrota gegn þessari ógn, sem að
því er best var séð átti rætur sínar
að rekja til tveggja alvarlegra
slysa, er Matthías hafði orðið fyrir
á lífsleiðinni, hið síðara stuttu
áður en hann lamaðist.
Þrátt fyrir þetta var Matthías
óþreytandi til hinstu stundar að
strjúka burt kvíðann úr brjóstum
vina og vandamanna með glað-
værð sinni og lífsþrótti og vísaði á
bug ógn og afleiðingum sjúkdóms-
ins. En kallið kom þegar allt lék í
lyndi og traust framtíð blasti við.
Að kveldi fimmtudagsins 18. júní
lést hann í bíl sínum á leið frá
vinnu tii heimilis síns í Lokkevika,
þar sem ástkær eiginkona beið
hans.
Matthías fæddist á Siglufirði
þann 15. september 1939 og hefði
því orðið 41 árs á þessu sumri.
Hann var sonur hjónanna Korn-
elíu Jóhannsdóttur og Angantýs
Einarssonar og ólst upp í glaðvær-
um hópi 6 eftirlifandi systkina, en
þau eru: Sigríður, Þórunn, Björg-
vin, Ólöf, Jóhann og Aðalheiður.
I bernsku kynntist hann upp-
gangstímum og síðar hruni at-
hafnalífsins á Siglufirði og þeirri
bitru lífsreynslu fjölda manna, er
skyndilega urðu atvinnulausir og
sátu uppi með verðlausar húseign-
ir, er þeir höfðu unnið hörðum
höndum að byggja yfir sig og sína,
í trausti þess að silfur hafsins yrði
stöðug uppspretta atvinnu og
auðs.
Á 16. aldursári fluttist hann
með fjölskyldu sinni til Vest-
mannaeyja, árið 1954, þar sem við
kynntumst, er hann hóf nám í
gagnfræðaskólanum. Hann flutti
með sér ferskan andblæ lífsgleði,
kátínu og alúðar þess manns, sem
lært hefur að velferð mannlífsins
er ekki sprottin af fallvöltum
veraldarauði einum saman, heldur
miklu fremur af þeim andlegu
verðmætum, sem gerir mönnum
Ijúft að gefa öðrum af sjálfum sér,
án þess að ætlast til nokkurs í
staðinn.
í rótgróinni velferð atvinnulífs-
ins í Vestmannaeyjum, þar sem
vinnufúsar hendur hafa löngum
búið betur en við bjargálnir, með
þeim önnum er skerða næði til
mannlegra tjáskipta, átti Matthí-
as drjúgan þátt í að opna augu
mín og vina okkar fyrir þessum
auði andans.
En sá, sem gefur án kröfu um
endurgjald og vill ekki að lífið sé
eintómur saltfiskur, er oftar en
ella misskilinn og hlunnfærður.
Eg veit að margir gengu á lagið í
samskiptum við Matthías á lífs-
leiðinni, sumpart vegna þess að
þeir skildu ekki lífsviðhorf hans
og vináttu, eða skorti viljastyrk til
þess að endurgjalda viðmót hans, í
baráttunni við þá freistingu að fá
eitthvað fyrir ekki neitt.
Stærstu sigra sína vann Matthí-
as með því að hallmæla aldrei
öðrum fyrir ódrenglyndi eða and-
stöðu, og undirmálum annarra og
óhróðri sneri hann jafnan upp í
góðlátlegt grín.
Að námi loknu stundaði Matthí-
as sjómennsku, en árið 1957 varð
hann fyrir alvarlegu slysi á togar-
anum Bjarna Ólafssyni.
Um svipað leyti brustu glæstar
framtíðarvonir hans, er slitnaði
upp úr stuttu en ástríku hjóna-
bandi, er hann hafði stofnað til á
Akranesi. Þaðan lætur hann eftir
sig mannvænlegan son, Björgvin
Sævar, nú 22 ára. Er Matthías
hafði náð heilsu að nýju, stundaði
hann ýmis störf, bæði til sjós og
lands, en um sumarið 1963 slasað-
ist hann öðru sinni mjög alvarlega
í bílslysi, ásamt bróður sínum.
Þrátt fyrir svo óblíð örlög,
glataði hann aldrei lífsþrótti og
glaðværð, og er hann náði heilsu á
ný, lauk hann námi í Stýrimanna-
skólanum vorið 1966. Sumarið
1967 varð hann skipstjóri í Vest-
mannaeyjum og töldum við, sem
til þekktum, að þar með hefði
stytt upp þau dimmu él illra
forlaga, sem svo óvægilega höfðu
á honum dunið á síðustu árum, en
það fór á annan veg. Um haustið
1967 lamaðist hann skyndilega og
var honum í fyrstu vart hugað líf.
Eins og áður segir, var lömun
þessi talin stafa frá þeim slysum,
er hann hafði orðið fyrir, og þótt
svo bati fengist, gæti hún komið
aftur án fyrirvara. Það tók Matt-
hías fjögur löng ár að ná viðun-
andi heilsu á ný. Með óbilandi trú
á lífið hélt hann til Noregs til
framhaldsnáms í sjómannafræð-
um og lauk prófum vorið 1974. Það
sama ár andaðist Angantýr Ein-
arson, hans ástkæri faðir. Þá var
það einnig árið 1974 að Matthías
giftist eftirlifandi eiginkonu sinni,
Marid Moltenberg, en við það
snerist hugur hans frá siglingum
og vann hann ýmis störf í Noregi,
meðal annars sem deildarstjóri í
stórverslun og lagði stund á versl-
unarfræði með vinnu sinni.
Árið 1975 bauðst honum hið
besta starf í uppgripavinnu við
olíuborpalla Norðmanna, og vann
hann þar til dauðadags.
Þótt svo þeim hjónum hafi ekki
hlotnast sú blessun, sem börn eru
foreldrum sínum, lögðu þau sam-
hent traustan grundvöll að fram-
tíð sinni og höfðu nýlokið samn-
ingum um kaup á yndisfögru húsi
í Lokkevika, er kallið kom.
Með söknuð í huga kveð ég minn
hugljúfa æskuvin og veit að glað-
værð hans og blítt viðmót mun
bíða okkar allra handan móðunn-
ar miklu. Blessuð sé minning
Matthíasar.
Eiginkonu, móður, syni og
systkinum og öllum vinum og
vandamönnum sendi ég alúðar
samúðarkveðjur með bæn um
blessun hins almáttuga og huggun
í sárum harmi og söknuði.
Guttormur Einarsson
Margrét Loftsdótt-
ir Bala - Minning
Hún andaðist að Sjúkrahúsi
Selfoss 12. ágúst sl., 82 ára að
aldri. Margrét var fædd að
Neðra-Seli í Landsveit 27. janúar
1899, dóttir hjónanna Lofts Jak-
obssonar og konu hans, Önnu
Þorsteinsdóttur, sem þar bjuggu.
Á æskuheimili sínu í hópi kærra
foreldra og systkina fékk hún það
veganesti, sem best dugði henni
gegnum árin.
Húsmóðurstarfið á stóru sveita-
heimili krefst mikils og þar naut
Margrét sín vel, því að hún var
með afbrigðum mikil starfsmann-
eskja. Margir minnast hannyrða
hennar og handbragðs, sem var
mjög fagurt, og stór sá hópur, sem
notið hefur handverka hennar,
þegar hún af örlæti sínu miðlaði
bæði ættingjum og vinum af þeim.
Árið 1921 giftist hún Árna
Sæmundssyni frá Lækjarbotnum í
Landsveit og byrjuðu þau búskap
að Snjallsteinshöfðahjáleigu í
Landsveit, sem nú nefnist Ár-
bakki. Þar bjuggu hjónin í 17 ár og
eignuðust börnin sín 8, en af þeim
komust 6 þeirra til fullorðinsára,
en þau voru: Lovísa Anna, Sæ-
mundur, sem drukknaði 1944, Sig-
ríður Theódóra, Svafa Þuríður,
Guðlaugur og Rut.
Árið 1938 fluttust þau að Bala í
Þykkvabæ, þar sem þau hafa búið
+
Þökkum af alúö öllum vinum fjær og nær auösýnda samúö viö
andlát og útför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa,
HELGA P. BRIEM,
fyrrv. sendiherra.
Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki Borgarspítalans, delld A-7.
Doris M. Briem,
Álfheiður Sylvia Briem, Magnús Pélsson,
Helgi Briem Magnússon, Péll Briom Magnússon,
Doris Sigríöur Magnúsdóttir, Sæunn Sylvia Magnúsdóttir.
síðan. Þar var meira umfangs en
áður var og þar opnuðust áður
óþekktir möguleikar fyrir þeim
hjónum, enda leið ekki langur
tími, þar til þau fundu, að heimili
þeirra var í Þykkvabænum.
Maður Margrétar er mikill
kirkjuvinur og var hún mikill
stuðningsmaður hans í því heilla-
starfi, enda unnu þau sameigin-
Iega að öllum þeim félagsmálum,
sem þau töldu horfa til góðs.
Margrét var mjög gestrisin og góð
heim að sækja, enda munu margir
minnast þess, að henni látinni.
Ein er sú yndisleg æskuminn-
ing, sem aldrei gleymist, að koma
austur að Bala á vorin og dveljast
sumarlangt hjá nákomnum ætt-
ingjum og vinum. Þar kynntist ég
fyrst þeim vinnubrögðum, sem
mótuðu síðar mitt ævistarf.
Þegar ég að leiðarlokum hug-
leiði líf og starf Margrétar Lofts-
dóttur í Bala og flyt kveðju allra
okkar vandamanna, koma mér í
hug ljóðlínur skáldsins, sem fædd-
ist í Landsveit:
-I’ví var jafnan súl afi ykkar arni
alltaf sama ró vid misjöfn kjör.
Kleóin hlý. sem bros á vörum barni,
bljÚK ok hóglát var meö þér i för.M
Sigríður Th. Sæmundsdóttir