Morgunblaðið - 28.03.1982, Side 24

72
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. MARZ 1982
krabbameinssjúkdómum. Hann var 54 ára
að aldri, kvæntur og þriggja barna faðir.
Það má leiða getum að því, að Sophia
hafi ávallt borið í brjósti ríka þrá til að ná
sér niðri á Ponti, og um þetta leyti hafi
hún verið staðráðin í því að taka annan
fram yfir hann. Þarna var kominn maður,
sem hafði náð langt á sínu sviði, ekki síður
en Ponti, og var auk þess meiri tilfinninga-
maður en hann og meira spennandi í róm-
antísku tilliti. En hvað svo sem fyrir
Sophiu vakti, gerði hún uppskátt um sam-
band sitt við Baulieu sumarið 1981. Þá
birtust í blöðum um heim allan myndir af
þeim tveim á leið út úr íbúð í úthverfi
Parísar.
Sagt hefur verið, að innan tveggja mán-
aða frá því að fundum þeirra Sophiu og
læknisins bar saman hafi hún farið til
Ponti og sagzt vilja binda enda á hjóna-
band þeirra. Vinir hennar sögðu blaða-
mönnum, að hún hefði á engan hátt reynt
að leyna því, hvernig komið var. Hún hafi
gert það fyllilega ljóst, að hún vildi fá
frelsi til að hitta lækninn þegar hún óskaði
þess. Ponti varð mikið um þessa ákvörðun
konu sinnar, en sagt er að hann hafi fallizt
á skilnað í þeirri trú að ástríða konu sinn-
ar í garð læknisins myndi dvína, og hún
myndi koma aftur til hans.
I samtali okkar Sophiu sagði hún m.a.:
„Ég vona að þú munir ekki skrifa um hin
lagalegu vandamál eða sögusagnirnar þar
um.“ En slíkt loforð gat ég ekki gefið, þar
eð þau mál voru á hvers manns vitorði og
allt samtal okkar yrði til einskis, ef hún
skýrði ekki frá því, hvernig málum var í
raun réttri háttað.
Omögulegt að búa
við framhjáhald
Þegar ég ræddi fyrst við Sophiu Loren
hafði hún liklega aldrei gefið manni sínum
nokkra ástæðu til afbrýðisemi, og er ég
minntist á ótryggð í hjónabandi við hana,
brást hún ókvæða við. Hún sagði að
ómögulegt væri að búa við framhjáhald, og
það væri yfirleitt alltaf karlmaðurinn, sem
héldi framhjá. Síðan bætti hún því við með
áherzlu, að héldi gift kona framhjá manni
sínum, hlyti það að tákna, að ekki væri allt
með felldu í hjónabandi þeirra.
En þegar við áttum tal saman nú fyrir
skömmu spuiui ég Loren, hvort hún liti nú
öðrum augum á þessi mál. Hún svaraði:
„Nei, ég er alveg sama sinnis og áður.
Ótryggð í hjónabandi ætti ekki að eiga sér
stað. Ef karl eða kona fer að halda fram-
hjá, táknar það áreiðanlega, að ástin í
hjónabandinu er að deyja út. Ef hjón elska
hvort annað í raun og veru, þá eiga þau
allan heiminn. Þau þurfa ekki á öðrum að
halda.“
I júlí sl. lokuðu þau hjónin ríkmannlegri
íbúð sinni í Páris. Ponti greip til þeirra
vopna, sem ein voru tiltæk, þ.e. barnanna.
Hann krafðist þess að fá að flytjast með
þau til Sviss. Nú segja Loren og Ponti
bæði, að þau hafi flutzt til Sviss til þess að
synir þeirra ættu kost á sem beztri mennt-
un.
Eigi að síður kom þessi krafa Pontis
Sophiu í mjög erfiða aðstöðu. Ef hún byggi
áfram í París til að vera samvistum við dr.
Baulieu, ætti hún á hættu að einangrast og
missa forræðið yfir sonum sínum. Ef hún
flyttist hins vegar til Genfar með Ponti til
að halda áfram eðlilegu sambandi við
drengina, þyrfti hún að vera á stöðugum
faraldsfæti milli Parísar og Genfar til að
halda áfram sambandi sínu við dr. Baul-
ieu. Þá hermdu fréttir að allt umtalið um
ástarsamband Sophiu og læknisins gæti
komið honum í koll og gert að engu frekari
framavonir hans í starfi. Þar að auki hafði
dr. Baulieu greinilega ekki tekið ákvörðun
um, hvort hann ætti að leggja allt í sölurn-
ar og þar með hjónaband sitt til þess að
halda áfram sambandi sínu við Sophiu
Loren. Afstaða Yolande Baulieu, eiginkonu
læknisins, hefur líklega gert Sophiu ennþá
erfiðara um vik, því að konan hefur sýnt
furðanlegt umburðarlyndi. Hún ku hafa
sagt eftirfarandið við fréttamenn:
„Ef fólk segir að maðurinn minn standi
í ástarsambandi við Sophiu Loren þá hlýt
ég að líta á það sem heiður fyrir hann, því
að hún er stórfengleg kona.“
Á krossgötum í lífinu
Sophia Loren er nú 48 ára að aldri og
virðist vera komin að erfiðum krossgötum
í lífi sínu. Þótt hjónabandsár hafi ekki
verið sérlega hamingjurík og hún hafi ver-
ið í tilfinningalegu svelti að því er virðist,
var allt slétt og fellt á yfirborðinu og lífið
gekk sinn vanagang. Nú er því ekki að
heilsa lengur og við Sophiu blasir óvissa
um það hvað framtíðin ber í skauti sér
Charlia Chaplin og Sophia.
henni til handa. En þessi óvissa veldur
henni engum sálarkvölum. Hún virðist
vona, að þetta nýja skeið, sem runnið hef-
ur upp fyrir henni, færi henni hamingju og
þá kvenlegu auðlegð, sem hún hefur að
mestu farið á mis við um dagana.
„Þér hlýtur að vera farið að líða eins og
tatarakonu,” sagði ég við hana. „Þú ferðast
stað úr stað.“
„Já,“ svaraði hún. „En ég held að ég sé á
réttri braut. Ég vona það og reyni líka að
beita skynseminni. Samt hlýði ég tilfinn-
ingum mínum umfram allt. Ég geri það
sem ég vil gera.“
Ég minnti hana á, hvað hún hafði sagt
við mig fyrir fjórum árum. „Þá sagðistu
vera mjög þolinmóð kona, og ef þú álitir
eitthvað vera mikils virði, værirðu fús til
að þjást dálítið, til að öðlast það sem þú
vildir."
Hún svaraði um hæl: „Nú er ég fús til að
þjást mikið. Ég er mjög þolinmóð kona. Ég