Morgunblaðið - 30.07.1982, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ1982
19
Á skrifstofunni. Úlfnr er einn af þeim sem gnfst upp á að framleiða húsgögn
á íslandi þegar innfutningur húsgagna var f algleymingi. „Ég reyndi lengi að
þreyja þorrann og góuna. Ég átti alltaf von á að það yrði gert átak i þessum
efnum. Það hefur ekki komið ennþá. MorgunblaAM/Guðjóa
landi. Það var fyrsta módelið sem
ég framleiddi. I framhaldi af þvi
komu svefnsófar og sófasett og
siðan allt mögulegt. Frá 1962
framleiddi ég því ekki neitt annað
en það sem kom frá þeim í
Þrándheimsfirði."
En hvað kom til að þú sjómað-
urinn frá Vestmannaeyjum fórst
að versla með húsgögn?
„Ég fór eftir auglýsingu í blaði.
Vildi læra til að kunna eitthvað
þegar sjómennskunni lyki. Eitt-
hvað í hreinlegum og þægilegum
iðnaði. Ég man ekki hvernig aug-
lýsingin hljóðaði, en ég sótti um
vinnu. Það var hjá Guðmundi í
Víði. Eftir þrjá daga var hringt í
mig og spurt hvort ég hefði áhuga
fyrir húsgagnabólstrun. Ég sagði
já, en réði mig samt upp á reynslu.
Það tók mig ekki nema viku að
ákveða að þetta vildi ég. Ég lauk
námi í faginu 1955 og þá fór ég af
stað.“
— 4 bílar á Kaufarhöfn —
Þegar Úlfar var að byrja á
viðskiptunum var fastur liður á
hverju ári að fara út á land með
sýnishorn af húsgögnum og
stoppa á hverju krummaskuði sem
var eða húsaþyrpingu, og halda
sýningu á vörunni og taka við
pöntunum.
„Það var heilt upplifelsi," segir
Úlfar. „Ég á margar skemmtilegar
minningar frá þeim tíma. Það var
eiginlega á þann hátt, sem ég
byrjaði í bransanum. En þetta
voru erfið ferðaiög. Ægilega erfið.
En þá var maður ungur og líkam-
inn þoldi það. Við vorum tveir,
með stóran yfirbyggðan vörubíl og
keyrðum hring um landið. Gerðum
það í mörg ár. Stoppuðum í sam-
komuhúsum og héldum sýningar á
daginn en keyrðum á nóttunni.
Ég man einu sinni þegar við
vorum að setja upp sýningu á
Þórshöfn. Þá vorum við ekkert
búnir að sofa í tæpa fjóra sólar-
hringa. Það kom til okkar maður,
sem vildi kaupa húsgögn í heilt
hús. Ég var bara orðinn svo syfj-
aður að ég gat ekki meir og bað
manninn um tveggja tíma frest
þar til ég skrifaði nótuna. Ég gat
ekki meir og lagðist í sófa og sofn-
aði. I tvo tíma akkúrat og skrifaði
svo nótuna fyrir manninn. Eftir
þetta fórum við félagarnir að
skiptast á að sofa.
Og fólk var alltaf undrandi á
hvað komst í bílinn hjá okkur. Við
fylltum samkomuhúsin húsgögn-
um og pökkuðum þeim svo í bílinn.
Ég man einu sinni sendum við
fjóra kjaftfulla vörubíla af hús-
gögnum á Raufarhöfn. Þá var nú
hægt að selja maður."
— ai.
Rláskógar
ÁRMULt 8
SÍML 86080
m er síöastaJo^f^JgogrL
truggja sér r^bjótm'm viö _[
ÍSÍBSBr-
55« KI.8Í kvold.