Morgunblaðið - 20.08.1982, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. ÁGÚST 1982
Guðmundur Vigfús
Þorgilsson - Minning
Kæddur 9. október 1894
Dáinn 9. ágúst 1982
Vigfús fæddist að Hraunhöfn í
Staðarsveit, Snæfellsnesi, 9. októ-
her 1894. Hann andaðist að Hrafn-
istu í Reykjavík 9. ágúst sl. Skorti
hann |>ví rétta tvo mánuði í fulln-
uð 88 ár jarðvistarlífs síns.
Foreldrar Vigfúsar voru þau
hjón Þorgils Guðmundsson,
hreppstjóri, og Þorbjörg Vigfús-
dóttir. Þau hófu búskap að
Hraunhöfn og fluttu síðan að
Tröðum í sömu sveit. Börn þeirra
Þorgils og Þorbjargar voru fimm
og er eitt þeirra nú eftirlifandi,
Ásgerður, sem bjó að Kalastöðum
í Hvalfirði.
Árið 1922 verða straumhvörf í
lífi Vigfúsar. Hann kvænist Elísa-
betu Nikulásdóttur. Settu þau bú
sitt í Hafnarfirði og bjuggu þar
alla tíð, lengst af á Vitastíg 6a,
það hús byggði Vigfús.
Vigfús var alla tíð veitandi en
ekki þiggjandi. Hann var jafnvíg-
ur til sjós og lands og var eftir-
sóttur til starfa. Um árabil var
hann háseti á botnvörpungum
gerðum út frá Hafnarfirði. Lengi
á „Surprise" og síðar á „Imperial-
ist“. Á báðum þessum skipum var
hann undir stjórn hins lands-
þekkta dugnaðarmanns Tryggva
Ófeigssonar. „Imperialist" var eitt
fullkomnasta fiskiskip sem fiskaði
í Norður-Atlantshafi og við Græn-
land á sínum tíma. Þar var valinn
maður í hverju rúmi og engir auk-
visar komust þar að. Vigfúsi líkaði
mjög vel við Tryggva og ætla má
að það hafi verið gagnkvæmt. Að
honum söfnuðust úrvalsmenn og
var Vigfús einn í þeim hópi. Vig-
fús átti fallega mynd af „Imperial-
ist“. Var mér oft starsýnt á þann
glæsi farkost, þegar ég bankaði
upp á hjá Vigfúsi. Á þá mynd fell-
ur enginn skuggi, þó svo nýsköpun
og skutdráttarskip hafi síðar kom-
ið til.
Eftir að Vigfús fór í land, vann
hann um mörg ár við smíðar.
Stundvísi, iðjusemi og húsbónda-
hollusta voru aðalsmerki hans.
Gilti það jafnt hvort unnið var hjá
Júlíusi Nýborg í skipasmíðastöð
hans, í Bátalóni, eða hjá Karvel
Ogmundssyni, útgerðarmanni.
Vigfús var mjög traustur vinur
vina sinna, umtalsfrómur og
góðgjarn.
Þeim Elísabetu varð 7 barna
auðið og komust 6 þeirra til
manns. Eru þau: Hörður, giftur
Sigmundínu Pétursdóttur, eiga
þau 6 börn og búa í Hafnarfirði,
Þorbjörg, gift Robert Day, eiga
þau 3 börn og búa í Washington,
USA, Óskar, giftur Elínu Krist-
jánsdóttur og búa þau í Hafnar-
firði, Kristín, gift Grétari Finn-
bogasyni, eiga þau 4 börn og búa í
Hafnarfirði, Ólafur, giftur Auð-
línu Hannesdóttur, eiga þau 3
börn og búa í Hafnarfirði, Lýður,
giftur Helgu Lúðvíksdóttur og
eiga þau 4 börn og búa á Álftanesi.
Auk barna sinna ólu þau Elísabet
og Vigfús upp frá barnæsku Ómar
Haffjörð og átti Ómar þar ávallt
skjól og hlýju að mæta, eins og hjá
bestu foreldrum.
Elísabet andaðist árið 1974,
syrgði Vigfús hana mjög. Fannst
mér þá sól hníga til viðar hjá
Vigfúsi, sem nú er endað með sól-
ariagi.
í gegnum trúarsöfnuð okkar
Fíladelfíumanna kynntist ég Vig-
fúsi fyrir mörgum árum. Sló aldr-
ei fölva á þá kynningu. Þó svo lík-
t
Eiginmaöur minn,
ALFRED NIELSEN,
bakarameistari,
Njálsgótu 65, Reykjavík,
andaöist í Borgarspítalanum þann 18. ágúst.
Fyrir hönd barna og annarra vandamanna,
Steinunn Níelsen.
t
Astkær eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
BRANDUR BÚASON,
Tómasarhaga 53,
lést í Landakotsspítala aö morgni 19. ágúst.
Guörún Halldórsdóttir,
Guðrún Ása Brandsdóttir, Ólafur Ó. Halldórsson,
Ásrún Læla og Silvía Kristín.
t
Maöurinn minn og faöir okkar,
ÓLAFUR BJÖRNSSON,
Leifsgötu 10,
fyrrum bóndi í Núpsdalstungu,
lést í Heilsuverndarstööinni í Reykjavík, að morgni 19. ágúst.
Ragnhildur Jónsdóttir
og börn.
t
Hjartkær móöir okkar, tengdamóöir og amma,
GUDBJÖRG PÁLSDÓTTIR,
Hrauntungu 105, Kópavogi,
andaöist í Borgarspítalanum þriöjudaginn 17. ágúst.
Hulda Böóvarsdóttir,
Bjarni Ólafsson,
Guðmundur Ólafsson,
Sigríður Ólafsdóttir,
Katrín Ólafsdóttir,
Guðmunda Ólafsdóttir,
Hörður W. Vilhjélmsson,
Jónína Kristjónsdóttir,
Guörún Ingvarsdóttir,
Jón A. Pálsson,
Stefán Jónsson,
Guðjón Jónsson
og barnabörn.
amlegt þrek og kraftar tækju að
dvína, þá var trúarneistinn alltaf
jafn brennandi hjá honum. Engin
elliglöp eða hrörnun voru hjá
Vigfúsi þegar hann bað. Brenn-
andi og lifandi samband átti hann
við Guð.
I dag, föstudaginn 20. ágúst,
verður Vigfús jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju, hlýtur hann
legstað við hlið Elísabetar eigin-
konu sinnar. Sameiginleg trú
þeirra á endurlausn Jesú Krists
hefir nú leitt þau til samfunda í
Paradís. Hann trúði á þann stað
og nýtur nú. Síðustu mánuði var
hann í hvert sinn, er ég kom til
hans, að fara heim. Gjörði hann
sig ferðbúinn hvað eftir annað.
Raunverulegan undirbúning að
ferðinni miklu gerði hann sér ljós-
an fyrir tugum ára. Þegar kallið
kom, var honum ekkert að van-
búnaði.
„Drottinn gaf og Drottinn tók.
Lofað verði nafnið Drottins.“
Með þökk og bróðurkveðjum. í
Jesú nafni.
Kinar J. Gíslason
„Það syrtir að er sumir kveðja“,
segir skáldið í ljóði sínu. Það er
sárt að kveðja afa sinn. Það er
sárt að kveðja góðan mann.
Langri lífsgöngu afa míns er lokið.
Hann kvaddi þennan heim, sáttur
við allt og alla. Hann vildi öllum
gott gera og engum gerði hann
mein. Teinréttur gekk hann til
hinztu stundar. Fallegur, ljúfur,
sannur, gekk hann leiðina til enda.
Trúr var hann og trúaður, æðru-
laus, vammlaus hetja til lokadags,
réttlátur, alúðlegur, iðinn, allt til
enda.
í skírnargjöf hlaut ég nafnið
hans. í 20 ár bjó ég í húsi hans. Til
æviloka naut ég tryggðar hans.
Allt lífið ber honum fagurt vitni.
Heimili sitt og konu sinnar,
ömmu minnar, Elísabetar Niku-
lásdóttur, reisti hann í Hafnar-
firði. Bæði voru þau ættuð af
Snæfellsnesi og áttu ljúfar minn-
ingar þaðan. Húsið sitt byggðu
þau að Vitastíg 6A. Öll mörgu árin
sem þau bjuggu þar, bar heimilið
þeim vitni, verkin sönnuðu
merkin. Hirðuskapur og snyrti-
mennska sátu í fyrirrúmi hjá afa
og eljan við að hlúa að, hirða og
snyrta í kringum sig var með ein-
dæmum. Ávallt sýndist húsið eins
og nýmálað, garðurinn stóri í
blóma öll sumur, Þrastarhóllinn
iðandi af lífi og fuglasöng. Á afa
sjálfum sást aldrei rykkorn. Aldr-
ei féll honum verk úr hendi.
Allar stundir, sem til féllu, fóru
í að smíða, lagfæra og viðhalda
innan húss og utan og þegar verr
viðraði, undi hann sér í kjallaran-
um eða úti í „skúr“, við smíðar og
aðrar handmenntir.
Hann var lærður líkkistusmið-
ur, en marga áratugi vann hann
við fyrirtækið Bátalón í Hafnar-
firði við skipasmíðar, og bar hann
alltaf mjög hlýjan hug til þess
fyrirtækis.
Fyrir nokkrum árum gaf afi
mér sveinsstykkið, sem hann hafði
smíðað ungur maður fyrir mörg-
um árum, forláta skrifborð, sem
ber höfundi sínum gott vitni um
smíðagáfuna.
Afi var orðinn fjörgamall mað-
ur og afkomendurnir margir en
börn þeirra ömmu voru: Hörður,
blikksmiður í Hafnarfirði, maki
Sigmundína Pétursdóttir. Þor-
björg, maki Robert A. Day, búsett
í Bandaríkjunum. Óskar, starfs-
maður Hafnarfjarðarbæjar, maki
Elín Kristjánsdóttir. Kristín,
vinnur á St. Jóséfsspítala í Hafn-
arfirði, maki Grétar Finnbogason,
Ólafur, kaupmaður, maki Auðlín
Hannesdóttir, og Lýður, verktaki,
maki Helga Lúðvíksdóttir, búsett
á Álftanesi. Auk þess ólu þau upp
sonarson sinn, Ómar, stórkaup-
mann, maki Ásdís Vignisdóttir, og
eru þau búsett í Garðabæ. Þórð
son sinn misstu þau ungan.
Mér er ljúft að minnast afa
míns. Aðeins góðar og hlýjar
minningar á ég um hann. Sannur
var hann og heiðarlegur að hverju
sem hann gekk. Margt verður mér
ljóslifandi í minningunni nú á
kveðjustund. Oft leitaði ég at-
hvarfs hjá honum og ömmu á
Vitastíg. Oft var þar talaður í mig
kjarkur. Alltaf var gott að leita
aðstoðar afa ef eitthvað þurfti að
lagfæra, hvort sem var í andlegum
eða veraldlegum skilningi og
margt handtakið átti hann í hús-
inu mínu á Álfaskeiðinu, meðan ég
var að lagfæra það. Alla aðstoð lét
hann mér ljúfa í té.
Afi hafði í rauninni aðeins einn
leiðtoga í lífi sínu, algóðan Guð,
sem hann trúði á og treysti. Hann
kveið ekki dauðanum, heldur
beinlinis hlakkaði hann til að
„fara heim“ eins og hann kallaði
það. Þar myndi hann hitta Guð
sinn, ömmu og aðra burtkvadda
ástvini sína. Trú hans var byggð á
bjargi. Hann hafði saknað ömmu
mikið eftir að hún dó fyrir nokkr-
um árum og ferðin var honum
fögnuður.
Hann var vammlaus maður,
sem kveður sáttur við alla menn
og skuldlaus við þennan heim.
Heiðarleiki, snyrtimennska, iðju-
semi, traust og trú voru hans ein-
kenni, ásamt með einlægni og
elsku. Hann lifði og starfaði í
kærleika í samfélagi Guðs og
manna.
Allt það bezta, sem einn mann
má prýða, voru eiginleikar hans.
Aldrei fæ ég fullþakkað allt það
góða er hann gerði fyrir mig og
mína. Síðustu árin dvaldi afi minn
á Hrafnistu í Hafnarfirði. Þangað
kom ég stundum til hans, en þó
allt of sjaldan. Þá heyrði ég á hon-
um, að hugur hans dvaldi oft á
Vitastígnum. Þar lifði hann í
minningum hamingjuára sinna,
þar átti hann í rauninni alla tíð
heima, þó vistaskipti hafi orðið
síðustu árin.
Eg kveð afa minn, trausta vin-
inn í raun, merkisbera dyggðar-
innar og hins góða í lífinu. Traust-
ur vinur er fallinn. Hreinlundað-
ur, hrekklaus maður hefur lokið
sínu lífsstarfi. Söknuður er í
hjarta.
Þegar ég heyri góðs manns get-
ið, mun ég minnast afa míns, Vig-
fúsar Þorgilssonar.
Blessuð sé minning hans. Öllum
aðstandendum nær og fjær sendi
ég innilegustu samúðarkveðjur.
Ævar Harðarson
frá Hafnarfirði.
Magnús Ingimundar-
son — Kveðjuorð
Fæddur 6. júní 1901
Dáinn 13. ágúst 1982
Nú eru liðnir nær fjórir áratug-
ir síðan ég kom fyrst að Bæ í
Króksfirði. Magnús Ingimundar-
son var þá vegaverkstjóri í Vest-
ur-Barðastrandarsýslu, og hjá
honum var ég í vegavinnu í þrjú
sumur. Þetta voru ár mikilla
breytinga í vegagerð á Islandi,
þegar jarðýtur og mokstrarvélar
tóku við af hökum og skóflum.
Þessar framfarir voru mjög að
skapi Magnúsar Ingimundar-
sonar, sem með einstökum dugn-
aði og bjartsýni hafði gert Bæ í
Króksfirði að stórbýli.
Það hefur alltaf verið ánægju-
legt að hugsa til þessara ára, því
að með okkur Magnúsi tókst ágæt
samvinna, þó að aldursmunur
væri mikill. En þó að veraldar-
gengi Magnúsar í Bæ virtist mikið
á þessum árum, gekk honum þó
ekki allt í haginn, því að ýmislegt
skipaðist öðruvísi en hann hafði
ætlað og margt reyndist mótdrægt
í lífinu. Hann ræddi oft við mig,
unglinginn, um vanda sinn og
sinna, þó að ég væri þess aðeins
umkominn að hlusta. Með okkur
tókst þá vinátta, sem aldrei bar
t
Þökkum af alhug öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vinarhug
viö andlát og jaröarför fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
ARINBJARNAR ÞORKELSSONAR,
húsasmíðameistara.
Pálína Arinbjarnardóttir,
Hólmfríður Jónsdóttir,
Hallgrímur Jónasson,
Margrét Andrésdóttir,
Þórir Arinbjarnarson,
Ágústa Friðriksdóttir,
Arinbjörn Friðriksson,
Þórunn Friðriksdóttir,
Friðrik Þorsteinsson,
Ingi Lúðvík Þórisson,
Edda Þóra Þórisdóttir, Marc Vierstraete
Ágúst Björn Þórísson, og barnabarnabörn.
skugga á, og oft hef ég verið gest-
ur í Bæ og síðan að Kletti og að
lokum að Hagamel 35. Og alltaf
sem í konungsgarði, því að Magn-
ús Ingimundarson var landsfræg-
ur fyrir gestrisni og höfðingslund.
Alltaf var þá gleðin í hásæti, en
aldrei æðrazt né kvartað, og djúpt
snart það mig, þegar hann kvaddi
fyrir bæjardyrum með hattinn í
hendinni og hneigði sig að höfð-
ingja sið, og þannig munu margir
minnast hans til hins síðasta.
Með Magnúsi í Bæ er gengin
kynslóð þolgæðis og trygglyndis,
sem ekki heimtaði allt af öðrum,
en ræktaði garðinn sinn af
trúmennsku og í kyrrþey. Ég og
fjölskylda mín kveðjum nú hér-
aðshöfðingjann Magnús í Bæ með
virðingu og einlægri þökk og vott-
um Borghildi, konu hans, börnum
hans og öllum, sem voru honum
innan handar, hluttekningu okkar.
Guðmundur Asgeirsson