Morgunblaðið - 07.01.1983, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 1983 27
Þórunn Guðmunds-
dóttir — Minning
Fædd 29. maí 1975
Dáin 2. janúar 1983
Nu andar næturblær um bláa voga.
Við bleikan himin daprar stjörnur loga.
Og þar, sem foröum vor í sefi söng,
nú svífur vetrarnóttin dimm og löng.
(Tómas (•uómundsson)
Hún Þórunn litla vinkona mín
og nemandi er horfin sjónum
okkar.
Hún lést árla morguns þann 2.
janúar 1983. Að andlát hennar
skyldi bera svo skjótt að grunaði
engan.
Hún barðist við alvarlegan
sjúkdóm, en svo sannarlega von-
uðust allir til þess að sú barátta
endaði á annan veg en raunin varð
á.
Baráttunni er lokið og það er
huggun harmi gegn að sú barátta
varð ekki lengri og erfiðari, fyrst
svona þurfti að fara.
Þórunn var fædd 29. maí 1975.
Dóttir hjónanna Ástbjargar
Ólafsdóttur og Guðmundar Har-
aldssonar, Otrateig 56, Reykjavík.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Þórunni fyrir 1 'Æ ári, en þá varð
hún nemandi minn í 6 ára deild í
Laugarnesskóla.
Ég man vel eftir fyrstu fundum
okkar, þegar hún kom með móður
sinni. Þessi litla stúlka hafði svo
hlýtt og elskulegt augnaráð og
framkoman öll var svo heilbrigð
og yndisleg. Hún bar það ekki
utan á sér, að þá þegar hafði hún
átt við vanheilsu að stríða. Rann-
sóknir sýndu þá að sjúkdómurinn
hafði látið undan síga, að minnsta
kosti í bili. Við leyfðum okkur því
að vera bjartsýn.
Á liðnu hausti kom Þórunn í
skólann útitekin og frískleg úr
ferðalagi með foreldrum sínum.
Ferðin hafði verið fjölskyldunni
til mikillar ánægju, en brátt skip-
ast veður í lofti.
Hinn alvarlegi sjúkdómur Þór-
unnar var að taka sig upp aftur og
mikil og erfið læknismeðferð var
framundan. Enginn skyldi sjá það
á þessari litlu hetju sem Þórunn
var. Hún þurfti að vera frá skóla
dag og dag með vissu millibili, en
skólann vildi hún sækja í lengstu
lög. Skóladagurinn hennar var
fyrir hádegi og stórar sprautur
biðu hennar stundum eftir hádegi.
Ég vissi hvaða dagar það voru en
aldrei hafði Þórunn orð á því að
hún kviði þeim og þó vissi hún að
næsta dag á eftir yrði hún eftir sig
og gæti ekki komið í skólann.
Hún var alltaf í góðu skapi,
þessi brosmilda elskulega stúlka
sem kom fram eins og allt léki í
lyndi fyrir henni.
Hún var einbeitt í öllu starfi og
allt lék í höndunum á henni.
Hún hafði gaman af söng og
dansi, teiknaði fallegar myndir af
vandvirkni og litagleði. Hún átti
afar gott með að skrifa sögur og
las þær upp fyrir bekkjarsystkini
sín frjálslega og skemmtilega.
Þórunn átti mjög góða vinkonu í
bekknum. Vinskapur þessara litlu
stúlkna var óvenjulega náinn og
heilsteyptur miðað við þann unga
aldur sem þær voru á. Þær höfðu
ekki þékkst fyrr en haustið ’81 en
drógust þá mjög hvor að annarri
og bundust svo sterkum vináttu-
böndum að hagur vinkonunnar
virtist ævinlega sitja í fyrirrúmi
fyrir hugsuninni um sjálfar sig.
Þórunn varð að hætta í skólan-
um 3. nóvember vegna aukinnar
læknismeðferðar. Hún fékk þó að
vera mikið heima og notaði þá
tímann til náms og fylgdist með
því sem var að gerast í skólanum
þótt hún gæti ekki verið þar sjálf.
Við höfðum vonast eftir því að
hún gæti komið aftur í skólann
eftir áramótin því að þá yrði lokið
vissum áfanga í læknismeðferð-
inni. Meðal annars hafði hún æft
smá atriði í söngdansi, sem hún
myndi taka þátt í með bekkjar-
systkinunum á nýju ári, en menn-
irnir áætla og guð ræður.
Og skín ei Ijúfusl ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staóar nemur,
og eilífiega, óháó því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas (lUÓmundsson)
Ég votta foreldrum Þórunnar,
systkinum, Guðrúnu litlu vinkonu
hennar og öðrum ættingjum og
vinum mína dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja þau svo sorgin
megi mildast.
Matthildur Guðmundsdóttir
Þórunn litla er horfin frá okkur.
Aðeins sjö ára varð hún að láta í
minni pokann fyrir sjúkdómnum,
sem hún hafði háð harða baráttu
gegn frá því hún var þriggja ára.
Stundum virtist eins og hún hefði
náð yfirhöndinni, en í haust tók
sjúkdómurinn sig upp aftur, verri
en áður, og þá varð ljóst að hverju
stefndi.
Á stundum sem þessum veltir
maður fyrir sér, hvers vegna ung
og mannvænleg börn eru tekin frá
foreldrum sínum, systkinum og
öðrum ættingjum og vinum, þegar
allt mælir með því gagnstæða.
Þórunn sýndi á sínum stutta lífs-
ferli að í henni bjuggu þeir kostir,
sem hægt er að óska nokkrum
manni. Hún var lífsglöð og hörku-
dugleg; aldrei lét hún sig vanta í
skóla, nema á þeim timum þegar
hún þurfti að dveljast á sjúkra-
húsi. Ef hún var heima fór hún í
skólann og sinnti skyldum sínum,
jafnvel þótt vitað væri að henni
leið ekki vel. í leik var hún líka kát
og hress, þótt yfir henni vofði
stöðugt að fara aftur á sjúkrahús-
ið. Þórunn talaði stundum við
jafnaldra frænku sína og vinkonu,
sem einnig hefur nokkrum sinnum
dvalið á sjúkrahúsi, um dvölina
þar. Þeim frænkum kom saman
um, að sjúkrahúsferðir væru allt
annað en skemmtilegar, þótt báð-
ar vissu, að þær væru nauðsynleg-
ar. Fyrirmyndarumönnun á
sjúkrahúsi getur aldrei bætt fylli-
lega fyrir þá frelsisskerðingu, sem
ung börn, hraust í anda, verða
fyrir. En Þórunn bar sjúkdóm
sinn í hljóði og aldrei heyrði ég
hana vorkenna sjálfri sér vegna
baráttunnar, sem hún háði, bar-
áttunnar, sem við vissum, að yrði
fyrr eða síðar vonlaus.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska. Þetta eru einu orðin, sem
mér finnst að geti veitt foreldrum
og systkinum Þórunnar einhverja
huggun, en hvers mega sín orð á
þessum stundum. Við vitum, að
þótt Þórunn sé horfin frá okkur,
lifir hún áfram með okkur í
ánægjulegri endurminningu, sem
við munum öll varðveita með
okkur um ókomna tíð. Ég votta
foreldrum Þórunnar, Guðmundi
og Ástu, og systkinum hennar,
Birgi, Magneu Sigríði og Gísla Þór
og öðrum vandamönnum samúð
mína og vona, að Guð styrki þau í
sorginni.
Rafn Jónsson
í þann mund er birta frá hátíð
ljósanna var að byrja að skína og
hækkandi sól að búa sig undir að
bægja skammdegismyrkrinu frá
kvaddi dauðinn dyra. Hann kemur
okkur ævinlega að óvörum jafnt
þótt hans sé ætíð von. Við eigum
það eitt víst í þessari veröld að
verða héðan kvödd. Það eitt er
óumbreytanlegt að ekkert líf er án
dauða og enginn dauði er án lifs.
Orð mega sín lítils þegar svo
snögglega syrtir að og sorgin sest
að í brjósti okkar. Okkur verður á
að spyrja: Hvers vegna? En eins
og ævinlega þegar stórt er spurt
verður fátt um svör og það er ekki
okkar mannanna að svara.
Að morgni annars dags þessa
nýbyrjaða árs kvaddi Þórunn
Guðmundsdóttir þennan heim.
Hún var aðeins 7 ára gömul, elst
þriggja barna foreldra sinna Guð-
mundar Haraldssonar prentara og
Ástbjargar Ólafsdóttur, Otrateigi
56 í Reykjavík.
Sjö ár eru sannarlega ekki hár
aldur í tölum talið. En hvað er
langlífi var spurt og við því er það
svar að árin ein segja ekki allt
heldur það hvernig lifað var.
Þórunn Guðmundsdóttir var
hetja. Hennar hetjulund var meiri
en árin hennar sjö segja til um, og
aðeins þeir er næst stóðu þekkja
og fá skilið. Fyrir fjórum árum
var ljóst að hún þjáðist af þeim
sjúkdómi sem nú leggur flesta að
velli og mannlegt vit og máttur
má sín hvað minnst gegn. Allt var
þó gert sem í mannlegu valdi stóð
til að vinna bug á meininu. Um
hríð voru horfurnar ótrúlega góð-
ar og framtíðin virtist brosa við.
En á síðastliðnu sumri dró ský
fyrir sólu, meinið tók sig upp og
batinn var ekki lengur alveg í
augsýn en samt var haldið í von-
ina. En nú megnaði máttur lækna-
vísindanna ekki, þó mikill sé. Kall-
ið kom fyrr en skyldi og eins og
ævinlega öllum að óvörum. Lækn-
um og öllu starfsliði Barnaspítala
Hringsins viljum við fyrir hönd
ástvina hennar og fjölskyldu færa
innilegar þakkir fyrir þá alúð og
einstöku umhyggju sem hún þar
naut frá upphafi allt til hinstu
stundar. Þar varð ekki betur gert.
Þórunn barðist hetjulegri bar-
áttu, — baráttu sem við öll fyrr
eða síðar heyjum með einhverjum
hætti. Frá henni heyrðist aldrei
æðruorð eða kvörtun á hverju sem
gekk. Hún brosti til okkar um jól
og áramót enda þótt líkaminn
væri þá þjáður. Það bros geymist.
Hún var skýrt barn og gerði sér
grein fyrir hve alvarlegan sjúk-
dóm hún átti við að stríða. Samt
æðraðist hún aldrei. Við sem eldri
erum máttum vissulega margt af
henni læra.
Þótt hún hafi nú kvatt okkur
um sinn og horfið til ljóssins
heima þá lifa minningarnar eftir.
Þær verða okkur ástvinum hennar
sá fjársjóður sem ekkert fær
grandað.
Megi algóður guð veita foreldr-
um hennar og systkinum styrk.
Öll höfum við mikið misst en
þeirra missir er mestur.
Nú dvínar óðum birtan frá jól-
um og við tekur birta hækkandi
sólar lífs og gróanda. Þá er gott að
eiga góðar minningar. Þeirra birta
dvínar aldrei. Þórunn Guð-
mundsdóttir var birtunnar barn.
Hún bar með sér ljós og gleði hvar
sem hún fór. í hugum okkar föð-
urforeldra hennar er hún og verð-
ur ljóssins og birtunnar barn.
Guð blessi minningu hennar.
Þórunn Guðmundsdóttir,
Haraldur Gíslason.
Minning:
Hinrik Jórmundur
Sveinsson stýrimaður
Fyrir þremur áratugum og einu
ári betur bar fundum okkar Hinr-
iks Jórmundar Sveinssonar fyrst
saman. Atvikin höfðu hagað því á
þann veg að ég og kona mín höfð-
um fest kaup á ibúð á jarðhæð í
húsinu Granaskjóli 5 hér í borg,
en Hinrik hafði á sínum tíma
staðið fyrir byggingu þessa húss.
Hinrik og kona hans Laufey Bær-
ingsdóttir bjuggu þá á efri hæð-
inni í umræddu húsi ásamt dætr-
um sínum Guðrúnu og Margréti,
þá ungum að aldri. Brátt myndað-
ist mikill kunningsskapur milli
okkar hjónanna og íbúanna á efri
hæðinni, þeirra Laufeyjar og
Hinriks, og dætranna ungu. Ald-
ursmunur var að vísu töluverður
milli hjónanna á þessum tveimur
hæðum í húsinu i Granaskjóli 5,
en stundum virðist það ekki skipta
svo miklu máli. Kynslóðabilið get-
ur oft orðið eins og lítil grunn vík
milli vina. Enda varð sú raunin á í
þessu tilviki. Milli okkar myndað-
ist brátt gott samband og vinátta
sem entist meðan öll voru ofar
moldu.
Hinrik og Laufey voru fróð og
lífsreynd og höfðu gengið í harðan
skóla lífsins og gátu miðlað okkur
svo mörgu. Þau kunnu frá ýmsu
fróðlegu að segja og voru gædd
ríkri kímnigáfu og gátu á auðveld-
an hátt séð það spaugilega i flest-
um málum. Þessi eiginleiki var
snar þáttur i eðli þeirra beggja.
Gaman var á góðum stundum að
spjalla við þau hjón og ég kom
alltaf fróðari og léttari í lund af
þeim samfundum. Bæði höfðu þau
mikið yndi af því að grípa í spil og
mörg kvöldin sat ég hjá þeim að
spilum. Margt var þá spjallað og
oft hlegið hátt.
Ég og kona mín þökkum Hinriki
og Laufeyju fyrir þá miklu vin-
semd og hlýju, sem þau sýndu
tveimur ungum börnum okkar á
þessum árum. Börnin okkar áttu
alltaf öruggt athvarf hjá þeim
hjónum á efri hæðinni og þar var
vel litið eftir þeim og við vissum
þau í öruggum höndum.
Hinrik var fæddur þann 25.
febrúar árið 1897 og var því á átt-
ugasta og sjötta aldursári þegar
hann lést. Fæddur var hann í Mið-
seli vestast við Vesturgötuna ör-
skammt frá Selsvör, þar sem sást
út á úfinn sæ. Sjávarseltan var
honum því í blóð borin og átti eftir
að hafa sín áhrif og marka djúp
spor á allt hans ævistarf.
Segja má með sanni að Hinrik
hafi verið sannkallaður Vestur-
bæingur því árið 1907 byggði faðir
hans húsið að Brekkustíg 10, sem
enn stendur á sínum stað og þar
ólst Hinrik upp, og í þessu húsi
dvöldust foreldrar hans til ævi-
loka. Faðir Hinriks, Sveinn Jóns-
son, mun hafa stundað sjó-
mennsku alla sína ævi og ungur að
árum fór Hinrik að stunda sjóinn
með föður sínum. Gamalt máltæki
segir að snemma beygist krókur-
inn að því sem verða vill, enda
mun það sannmæli hvað Hinrik
snertir. Móðir Hinriks var Guðrún
Hinriksdóttir. Mjög var kært með
Hinriki og henni og minnist ég frá
þessum árum okkar í Granaskjól-
inu hversu oft hann fór í heimsókn
til aldinnar móður sinnar á
Brekkustíg 10 til að líta eftir
henni, en þar bjó hún áfram eftir
lát eiginmanns síns í hárri elli.
Enn sé ég fyrir mér rúnirnar í
andliti þessarar gömlu og lifs-
reyndu sjómannskonu, sem svo
margt hafði reynt á langri ævi.
Hinrik útskrifaðist úr Stýri-
mannaskóla íslands vorið 1922 og
má segja að allt hans ævistarf
hafi verið tengt sjónum, sjó-
mennsku, útgerð og aflabrögðum
upp frá því á einn eða annan hátt.
Hann kvæntist Laufeyju Bær-
ingsdóttur árið 1932 og eignuðust
þau tvær dætur eins og fyrr getur,
Guðrúnu og Margréti, sem báðar
eru giftar og búsettar hér í borg-
inni. Skömmu eftir að þau hjón
gengu í hjónaband fluttust þau til
Flateyjar á Skjálfanda og stund-
aði Hinrik þar sjómennsku og rak
útgerð allt til ársins 1949. Þá
fluttust þau hjónin ásamt dætrum
sínum til Reykjavíkur og reistu
húsið í Granaskjóli 5 þar sem þau
áttu heima til æviloka. Hinrik
lagði ekki árar í bát þótt hann
hætti í útgerðinni heldur stundaði
hann atvinnu sem tengd var sjó-
mennsku og vinnslu sjávarafurða
meðan kraftar hans entust.
Laufey kona Hinriks andaðist
þann 14. febrúar árið 1979 og eftir
það bjó Hinrik einn í íbúð sinni
meðan heilsa hans leyfði, en dæt-
ur hans litu eftir honum og önnuð-
ust um hann af stakri nærfærni
og umhyggju allt til hinstu stund-
ar.
Þetta er í stuttu máli lítið og
ófullkomið ágrip af lífshlaupi
dugmikils aldamótamanns. Hóg-
værs manns sem aldrei lét mikið á
sér bera, en æðraðist samt aldrei
þótt stundum blési svalt á móti.
Hann var alinn upp i hörðum
skóla aldamótaáranna og þreytti
sínar aflraunir við saltan sæ.
Hann er að mínu mati einn þeirra
góðu sona þessa lands, sem við öll
stöndum í þakkarskuld við og hafa
átt sinn þátt í að byggja upp það
velferðar þjóðfélag sem við nú
búum í. Það er okkar, sem eftir
lifum að ávaxta það pund og
bregðast ekki skyldu okkar.
Hinrik andaðist þann 26. des-
ember sl. eftir langa vegferð.
Hann verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu í dag kl. 13.30.
Blessuð sé minning Hinriks
Jórmundar Sveinssonar. Fari
hann í friði.
Klemenz Jónsson
Friðsæl jól í
Stykkishólmi
Stykkishólmi. 28. dosvmber.
EINS OG víðar á landinu áttum við
hér í Hólminum friðsæl og góð jól.
Messað var í Stykkishólmskirkju á
aðfangadag að venju klukkan 6, en í
kathoísku kirkjunni var miðnætur-
messa og svo hámessa á jóladag kl. 3.
Var kirkjan fagurlega skreytt svo
sem venja er, og í Stykkishólms-
kirkju var Ijósum prýtt fagurt jólatré.
Alveg fram á jól voru samgöngur
greiðar og ekki brugðið út af
sumaráætluninni hjá rútunni, en á
jóladag byrjaði að snjóa og þá kom
talsverður snjór, svo það varð strax
til trafala fyrir rútuna. Kerl-
ingarskarð hefir ekki verið mokað
enn, enda er góður vegur um Hey-
dal og Skógarströnd, þótt það sé
lengri leið, og þá ekki haldið jafn
traustri áætlun og áður, en allt
hefir þetta blessast. Bílarnir eru
svona einni til tveimur klukku-
stundum lengur á leiðinni en ella,
en ekki hafa verið felldar niður
ferðir. Flóabáturinn Baldur fór
seinustu ferð sína fyrir jól til Flat-
eyjar og Brjánslækjar og fóru þá
margir með honum til jólahalds
fyrir vestan. Þá fór hann áætlunar-
ferð í gær.
Nú er hér hvassviðri, 5 stiga hiti
og rigning og hverfur mikill snjór
og götur senn að verða auðar.
Hálka er mikil á vegum og það tor-
veldar öll ferðalög. Ýmsir sem ætl-
uðu að ferðast á venjulegum bílum
til Grundarfjaraðar og út á Nes til
Ólafsvíkur og Hellissands, sneru
við á miðri leið sökum veðurofsans.
í tilkynningum í útvarpi heyrir
maður nú varað við að aka þessa
vegi.
Fréttaritari