Morgunblaðið - 04.03.1983, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MARZ 1983
+ f Móöir okkar, BALDRÚN LAUFEY ÁRNADÓTTIR trá Hrísoy, andaðist á Hrafnistu miövikudaginn 2. mars. Mikael Sigurösson, Björg Siguröardóttir, Guóný Siguróardóttir.

t Móðursystir mín, HERSILÍA SVEINSDÓTTIR, fyrrverandi skólastjóri, lést á heimili sínu 2. mars. Fyrir hönd vandamanna. Sveinfríöur Sveinsdóttir.

+ Elskuleg eiginkona mín, GUÐRÚN PÁLSDÓTTIR, Rauðholti 11, Selfossi, andaöist í Borgarspítalanum 1. mars. Egill Guöjónsson.

+ Konan mín og móöir okkar, GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR, Hlíðarvegi 80, Ytri-Njarðvík, sem lést 27. febrúar að Sólvangi í Hafnarfiröi verður jarösungin frá í Ytri-Njarövíkurkirkju, laugardaginn 5. mars nk. kl. 2. Skarphéöinn Jóhannsson og dastur hinnar létnu.

+ Bróöir minn, SÆMUNDUR EYJÓLFSSON fró Þuró, verður jarðsunginn frá Hjallakirkju í ölfusi laugardaginn 5. mars kl. 14. Bílferö frá Umferðarmiöstöðinni kl. 12.30 og Hverageröi 13.30. Kristín Eyjólfsdóttir.

+ Þökkum samúö og hlýhug viö andlát og útför, ÁGÚSTS KVARAN, leikstjóra. Axel Kvaran, Jónína Ósk Kvaran, Anna Lilja Kvaran, Sveinn Óli Jónsson, Hjördís Briem, Gunnlaugur Briem, Ágúst Kvaran, Edda Jónsdóttir.

+ Innilegar þakkir sendum viö öllum þeim sem sýnt hafa okkur samúö og vinarhug við andlát og útför JÓHÖNNU GUÐNYJAR PÁLSDÓTTUR fró Kirkjubóli, Korpudal, Önundarfiröi. Fyrir hönd aöstanúenda, Anna Hannesdóttir Scheving, Georg Scheving.

+ Þökkum af alhug öllum þeim er sýndu okkur samúö og vinarhug við andlát og útför eiginkonu minnar, móöur, tengdamóöur og ömmu, LILJU BÓTHILDAR BJARNADÓTTUR, Oddabraut 13, Þorlókshöfn. Fyrir hönd okkar allra, Sveinn Sumarliöason, börn, tengdabörn og barnabörn.

+ Þökkum af heilhug alla þá samúö og hlýju sem okkur var auösýnd viö fráfall föður okkar og tengdafööur, KARLS STEFÁNSSONAR, Haukshólum 2. Bryndís Karlsdóttir, Reynir Albertsson, Baldur Karlsson, Halldóra Karlsson, Halldóra Karlsdóttir, Ragnar Halldórsson.
Minning:
Guðrún Helgadóttir
frá Heggsstöðum
Fædd 14. september 1922
Dáin 25. febrúar 1983
Það verður nú svo að það koma
fyrir atvik í lífi okkar, sem við
eigum bágt með að trúa eða fá
svör við, og allra helst ber það við
er dauðinn kveður dyra þó svo að
hann sé búinn að gera boð á undan
sér. Þannig er það nú er við kveðj-
um mína kæru vinkonu, Guðrúnu
Helgadóttur, sem undanfarin 9 ár
og þó sérstaklega nú síðustu vikur
var búin að berjast svo hetjulega
við hinn válega gest sem enginn
getur að lokum umflúið. Hún
Rúna, eins og mér er tamast að
nefna hana, lést 25. febrúar eftir 7
vikna sjúkrahúslegu, með afar
erfiðum læknisaðgerðum, sem hún
bar af hugprýði og dugnaði þar til
yfir lauk. Hennar kjarkur og lífs-
þróttur kom skýrast fram er hún
kvöldið fyrir fyrsta uppskurðinn
taldi kjark í börnin sín og eigin-
mann með orðum sem þau aldrei
gleyma, og vissi hún þó betur en
nokkurt okkar hinna hve meinið
var alvarlegt. Hún var svo heil-
steypt og trúuð, og vildi fá skýlaus
svör hjá læknum sínum gagnvart
sjúkdómi þeim er sigraði hana að
lokum. Hún vissi sem sagt að
brugðið gat til beggja vona með
bata. Mér verður ætíð minnisstætt
hve mikla stillingu hún sýndi eftir
uppskurðinn er hún varð að dvelja
í vél er varnaði henni máls. Þá
skrifaði hún með styrkti hendi
hughreystingarorð til ástvina
sinna meðan hún hafði mátt til, og
lengst af gaf hún mér bros, er ég
vitjaði hennar á sjúkrahúsið þó ég
vissi að hún væri oft sárþjáð.
Það bros geymi ég í huga mín-
um sem fjársjóð ásamt minning-
unni um nær 30 ára vináttu, sem
aldrei bar skugga á. Vináttu og
tryggð sem henni var svo lagið að
veita.
Rúna hét fullu nafni Guðrún
Helgadóttir. Hún var fædd að
Hömrum í Reykholtsdal 14. sept-
ember 1922, dóttir hjónanna Ást-
ríðar Halldórsdóttur frá Kjal-
varastöðum og Helga Sigurðsson-
ar frá Hömrum.
Hún fluttist með foreldrum sín-
um að Kletti í sömu sveit 1926 og
þar dvöldu þau þar til þau árið
1931 fluttust að Heggstöðum í
Andakíl þar sem hún dvaldi ásamt
foreldrum og þremur systkinum
sínum sín seinni bernsku- og öll
sín æskuár. Systkini hennar voru
sem fyrr segir þrjú: Guðný, kenn-
ari í Reykjavík, Kristófer, bóndi,
sem lést á besta aldri, og Sigurður,
fyrrum skólastjóri, nú deildar-
stjóri í Menntamálaráðuneytinu.
Öll merkisfólk eins og þau eiga
kyn til. Móðir þeirra lést vorið
1981 en faðir þeirra er á lífi og
dvelur á heimili aldraðra í Borg-
arnesi. Rúna fór strax á unga aldri
að taka þátt í félagsmálum. Var
frá því í æsku starfandi í Ung-
mennafélaginu íslendingi, sem
virkur félagi. Eftir að hún fluttist
hingað suður, gekk hún í Borgfirð-
ingafélagið. Vann hún þar í mörg
ár mikið og óeigingjarnt starf,
bæði sem félagsmaður og eins var
hún búin að vera mörg ár í stjórn
félagsins. Bar hún hag félagsins
mjög fyrir brjósti. Einnig starfaði
hún með Kvenfélagi Kópavogs.
Eins og fyrr segir fluttist hún
hingað suður um 1950. Var hún þá
áður búin að vinna á ýmsum stöð-
um í Borgarfirði og víðar. Hún
stundaði nám við húsmæðraskól-
ann á Staðarfelli. Var hún afburða
vel verki farin, og sama á hverju
hún tók. Hún var sterkgáfuð, hag-
mælt og vel hugsandi. Til hennar
var ávallt gott að leita, ef góð ráð
vantaði. Hún elskaði sveitina
okkar og má segja að okkar hugð-
arefni hafi þar legið saman. Við
vorum fjarskyldar og milli okkar
lágu mjög sterk bönd, sem ég fann
hvað best í veikindum hennar, og
eins ef einhvern vanda bar að
höndum hjá annarri hvorri. Við
töluðum oft um það í gamni hvað
við værum andlega skyldar.
Rúna giftist árið 1962 miklum
ágætismanni, Sigurði Tómassyni
frá Reynifelli á Rangárvöllum.
Eignuðust þau tvö börn saman:
Ástríði Hönnu, f. 1963, sem stund-
ar nám í hjúkrunarfræðum og
Tómas, f. 1965, sem er í iðnnámi.
Áður hafði hún eignast son með
sambýlismanni sínum, Hauki
Magnússyni. Sonur þeirra, sem
fæddur er 1952, er Helgi, og er
hann giftur Elínu Sigurðardóttur.
Eiga þau tvö lítil börn, sem voru
augasteinar ömmu sinnar. Helgi
er húsasmiður að mennt. Þau
Haukur slitu samvistum og bjó
hún eftir það ein með Helga um
tíu ára skeið. Eignaðist hún á
þeim tíma sína eigin íbúð, sem
sýnir best hennar dugnað og út-
sjónarsemi þar sem hún var þá
einstæð móðir. Álít ég það nærri
einsdæmi á þeim árum.
Fljótlega eftir að þau Sigurður
giftu sig hófust þau handa við
byggingu myndarlegs einbýlishúss
að Vogatungu 34, þar sem heimili
þeirra stendur enn. Má þar svo vel
sjá bæði utanhúss og innan verk
þeirra beggja, unnin af mikilli
handlagni og snyrtimennsku. Þar
bjó hún manni sínum og börnum
fagurt heimili. Hún lét sér mjög
annt um uppeldi barna sinna og
kaus þeim sumardvalarstaði
heima í Borgarfirði. Hún vissi að
sveitalífið og starf sveitarinnar
var besta leiðin til þroska barn-
anna ásamt umhyggju foreldra.
Áður en hún giftist dvaldi hún oft
yfir sumarið við sveitastörf með
Helga son sinn. Einnig var hún
ráðskona hjá Skógrækt ríkisins
nokkur sumur og þar kynntist hún
manni sínum. Hún var eins og áð-
ur segir mikið náttúrunnar barn.
Hún unni öllum dýrum en var
einkanlega mjög elsk að hestum.
Hún átti góða hesta meðan hún
dvaldi í foreldrahúsum. Eftir að
yngri börnin komust nokkuð til
ára eignuðust þau hesta og lifði
hún sig inn í þau áhugamál þeirra
svo að unun var að. Fannst mér
stundum er hún var að segja mér
frá hestaferðum þeirra, bregða
fyrir geisla í brúnum augunum
rétt eins og hún væri að endurlifa
liðna daga. Nú er komið að lokum
okkar samvista hér, en fullvissar
um endurfundi vorum við báðar,
og er ég seinna legg af stað yfir
móðuna miklu, þá veit ég að mér
verður tekið vel af henni. Hún
verður eflaust búin að leggja á
þann skjótta og kannski búin að
ná þeim ljósa fyrir mig, og þá
verður ekki farið hægt um vegina
fyrir austan sól og sunnan mána.
Að endingu þakka ég minni
elskulegu vinkonu allar samveru- '
stundirnar. Ég bið góðan guð að
styðja og styrkja aldraðan vin
minn, Helga, svo og minn góða
vin, Sigurð og börnin hennar öll.
Guð leiði einnig litlu barnabörnin
og alla aðra ástvini.
Fari hún í friði, friður guðs
hana blessi.
Helga
Föstudaginn 25. febrúar sl. and-
aðist á Landspítalanum í Reykja-
vík, Guðrún Helgadóttir frá
Heggsstöðum, Vogatungu 34,
Kópavogi, eftir stranga sjúk-
dómslegu, og verður útför hennar
gerð frá Fossvogskirkju kl. 15.00 í
dag. Ekki verða hér tíunduð ævi-
ágrip Guðrúnar, en aðeins send
nokkur kveðjuorð frá samstarfs-
fólki hennar við Kópavogsskólann.
Okkur hér við skólann varð mikið
um að frétta andlát Guðrúnar. Við
höfðum fylgst með hetjulegri bar-
áttu hennar og miklu viljaþreki til
að yfirstíga erfiðan sjúkdóm og
vildum vona í lengstu lög að henni
tækist það. En kallið var ekki um-
flúið og við erum góðum sam-
starfsmanni og góðum félaga fá-
tækari.
Guðrún hefur starfað hér við
Kópavogsskólann í nokkur ár,
fyrst í forföllum við ýmis störf, en
nú síðast ráðskona í hálfu starfi
við mötnueyti kennara skólans.
Að hvaða starfi sem Guðrún gekk
leysti hún það af stakri prýði og
samviskusemi, og er ómetanlegt
að hafa slíkan vinnukraft á stór-
um vinnustað. Alltaf var hún
reiðubúin að vinna jafnvel þó að
hún væri sárlasin. Hjálpsemin og
samviskusemin var svo ríkur þátt-
ur í hennar eðli. Og ekki var
minna um vert hve góður félagi
hún var í hópnum. Hún laðaði alla
að sér með glaðlegu og hlýju við-
móti og félagshyggja hennar var
mikil. Það var því oft glatt á
hjalla í návist hennar og stundum
lumaði hún á góðri vísu til uppbót-
ar. Nú er hún farin, og þó að sagt
sé að maður komi í manns stað,
verður hennar rúm vandfyllt.
Við kveðjum hér mikilhæfa
konu með þökk fyrir samstarfið og
biðjum henni góðrar heimkomu
hinumegin við móðuna miklu.
Eiginmanni hennar, börnum og
öðru venslafólki vottum við okkar
innilegustu samúð.
Samstarfsfólk í Kópavogsskóla.
Hún Rúna frá Heggsstöðum er
dáin, erfiðri baráttu er stóð í rúm-
ar sex vikur er lokið. Ég mun
minnast hennar eins og hún var,
er ég heimsótti hana sunnudaginn
áður en hún gekkst undir mikla
skurðaðgerð. Hún sat uppi og las í
bók er ég kom, við spjölluðum og
hlógum og hún gekk með mér
fram ganginn, kvaddi mig á stiga-
pallinum æðrulaus og vongóð, þó
að eflaust hafi hún haft grun um
hvers vænta mætti, enda átti hún
mikinn andlegan styrk.
Það er skarð fyrir skildi í hópn-
um okkar, sem erum að reyna að
halda saman átthagafélagi, sem
stofnað var á þeim árum, þegar
ungt fólk úr sveitum þessa lands
fór að flykkjast til Reykjavíkur í
atvinnuleit.
Vélarnar komu og það var ekki
lengur þörf fyrir kaupamenn og
-konur, eins og þegar við Rúna
vorum ungar stúlkur í Borgarfirði.
Ég man hana vel, dökkhærða,
glæsilega, káta og glaða.
Kunningsskapur okkar varð þó
nánari seinni árin, er við fórum að
vinna saman í stjórn Borgfirð-
ingafélagsins í Reykjavík. í mörg
undanfarin ár var Guðrún Helga-
dóttir gjaldkeri félagsins og eins
og annað sem hún tók að sér, fórst
henni það með afbrigðum vel, og
þegar félagið réðst í að byggja sér
sumarhús í Svignaskarði, sá hún
um leigu á því. Þetta hús var
henni og eiginmanni hennar, Sig-
urði Tómassyni, mikið hjartans
mál og mörg handtök eiga þau þar
í að fegra og prýða.
I kvennadeild félagsins var
Guðrún einnig virkur félagi,
minnumst við ekki síst ferðalag-
anna, sem farin eru á hverju vori.
Þar var hún hrókur alls fagnaðar,
þar var sungið og ort, en eins og
svo margir Borgfirðingar var
Guðrún Helgadóttir vel hagmælt.
Af því sem á undan er sagt, má
ljóst vera, hvers við höfum misst.
En tilgangur þessara fátæklegu
orða er að færa fram þakkir og
kveðjur okkar allra fyrir fórnfýsi í
þágu félagsins okkar, fyrir allar
stundirnar, sem við áttum saman,
ævinlega í gleði. Fyrir hönd
stjórnar Borgfirðingafélagsins og
félagsins í heild votta ég eigin-
manni, börnum, öldruðum föður,
systkinum og öðrum vandamönn-
um okkar innilegustu samúð.
Sigríður Skarphéðinsdóttir