Morgunblaðið - 01.12.1983, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 1983
1 Móöir okkar. \
ELÍNBORG ELÍSDÓTTIR,
lést að morgni þriöjudagsins 29 nóvember í Hrafnistu í Hafnar-
firöi. Sesselja Pétursdóttir, Ásta Pétursdóttir, Alda Pétursdóttir.
+ Systir okkar, ,
BIRGITTA SIGRÍOUR JÓNSDÓTTIR
fré Blönduholti í Kjós,
til heimilis að Snorrabraut 42,
lést 30. nóvember í Landspítalanum. Jörína Jónsdóttir, Bjarni Jónsson.
+
Bróðir minn,
JÓN GUNNAR JÓNSSON,
andaöist í sjúkrahúsinu í Malmö í Svíþjóö 21. nóvember 1983.
Jarösunginn í Limhamn 29. nóvember.
Þórunn Jónsdóttir.
Bróðir okkar og mágur,
ELISEUS SÖLVASON
frá Bíldudal,
andaöist á heimili sínu Njálsgötu 34 þann 29. nóvember.
Svava Sölvadóttir,
Páll Sölvason, Ólína Friöriksdóttir.
+
Hjartkær eiginmaöur minn og faöir okkar,
STEFÁN SIGURDSSON,
bífreiöasmiöur,
Sæviðarsundi 35, Reykjavík,
lést á heimili sínu 30. nóvember.
Guörún Valdimarsdóttir og börn.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
FRIÐBORG GUDJÓNSDÓTTIR,
Stangarholti 22, Reykjavík,
veröur jarösungin frá Háteigskirkju 2. desember. Athöfnin hefst kl.
10.30
Ingibjörg Hauksdóttir, Hannes Pétursson,
Svandís Hauksdóttir, Nikulás Magnússon,
Haukur Hannesson, Friörik Nikulásson,
Dröfn Nikulásdóttir.
+
GUDBJORG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Reynimel 46,
veröur jarösungin frá Hafnarfjaröarkapellu föstudaginn 2.
desember kl. 13.30.
Aöstandendur.
+
Jaröarför fööursystur minnar,
KRISTÍNAR BJARNADÓTTUR,
(áöur Frakkastíg 12),
sem lést á Elliheimilinu Grund 23. nóvember, fer fram frá Foss-
vogskirkju föstudaginn 2. desember kl. 13.30.
Erla Kristín Bjarnadóttir.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem vottuöu okkur samúö
og vinarhug viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur og sonar,
BJARNAJÓHANNESSONAR,
flugvírkja,
Breiövangi 41, Hafnarfiröi.
Sérstakar þakkir til séra Siguröar H. Guðmundssonar, Fífanna,
félags flugvirkjakvenna, Flugvirkjafélags íslands, starfsmanna
Landhelgisgæslunnar og allra þeirra er unnu aö leit og björgun í
Jökulfjörðum. eygld Ein.r.dóttir og börn,
Ásbjörg Ásbjörnsdóttir.
Frans Agúst
Arason -
Fæddur 13. ágúst 1897
Dáinn 23. nóvember 1983
Allt er í heimi okkar dauðlegt
og hverfult. Veturinn hefur nú
fölvað jarðargróður. Við sjáum og
heyrum lífið kveðja með ýmsu
öðru móti, t.d. eru samferðamenn
okkar burtkvaddir í gær, í nótt eða
í dag, eftir stutta, miðlungi langa
eða langa göngu á lífsgötunni.
Sannast þar orðtakið að enginn
ræður sínum næturstað.
Þann 23. nóv. sl., síðla kvölds,
gekk af þessum heimi og að baki
tjaldsins mikla, sem skilur lifend-
ur og dauða, Frans Ágúst Arason,
Kleppsvegi 40, Reykjavík. Frans
var fæddur hér í Reykjavík 13.
ágúst 1897, sonur hjónanna Ara B.
Antonssonar, verkstjóra og með-
eiganda í Kol og salt, og Magneu
Bergmann, er lengi bjuggu á Lind-
argötu 27 og síðar 29 hér í Reykja-
vík, en bæði þessi hús voru í eigu
þeirra. Þau Ari og Magnea voru
vel í efnum miðað við samtíð sína.
Fengu þess fleiri að njóta, en þeir
allra nánustu því auk þriggja
barna sinna, ólu þau upp önnur
þrjú börn, er tekin voru til fósturs
þaðan sem neyðin ríkti, vegna fá-
tæktar og foreldrismissis. — Svo
er fyrir að þakka áður en sam-
hjálp sú kom til sögu, sem við nú
þekkjum, réttu ýmsir fram líkn-
arhendur til hjálpar bágstöddum
til uppeldis barna o.fl. Hefur því
minna verið á loft haldið en hinu,
þ.e.a.s. illri meðferð á börnum,
enda þótt vissulega væru þau er
síðartalda hópinn skipuðu alltof
mörg.
Þegar Frans var barn og að al-
ast upp á Lindargötunni, kom
brátt í ljós að hugur hans hneigð-
ist að sjónum. Honum var gjarnt
að leika sér skammt norðan heim-
ilis síns, þar sem Ránardætur
kysstu votum kossum klappir,
steina og fjörusand. Faðir hans
gaf honum lítinn árabát og á þá
fleytu steig drengurinn brátt með
félögum sínum. Tekið var á árum,
haldið út á flóann og færi rennt.
Fiskur var þá meiri hér í Faxaflóa
en síðar varð, enda urðu drengirn-
ir oft vel varir.
Þegar Frans var um fermingar-
aldur réðst hann á skútu, sem
haldið var til veiða vestur og norð-
ur fyrir land. Nú var það er skip-
verjar voru staddir norður af
Vestfjörðum og búnir til veiða, að
veður gekk upp af norðri með
ölduróti, svo að á skipið gengu
ágjafir miklar. Með einum brot-
sjónum flutu tveiraf hásetum út-
Minning
byrðis. Oðrum þeirra skolaði inn í
skipið aftur og náðist hann. Töldu
skipverjar það Guðslán furðulegt.
Af hinum hásetanum er það að
segja, að hann hvarf í hramm
dauðans, sökk í djúpið og sást ekki
til hans framar. Segja má að at-
burður þessi væri eins konar
eldskírn fyrir svo ungan pilt og
Frans var þá, en varð þó ekki til
að draga hug hans frá hafinu.
Á þriðja áratugnum var Frans
svo árum skipti háseti á bv.
Skallagrími RE. Skipið var gert út
af Kveldúlfi og var skipstjóri Guð-
mundur Jónsson, landskunnur
aflamaður og sægarpur. Var hann
í daglegu tali oftast nefndur Guð-
mundur á Skallagrími. Vildi Guð-
mundur ekki með öðru móti ráða á
skipið, en að valinn maður væri í
hverju rúmi. Margir voru þeir þá,
sem á togara vildu ráðast, þrátt
fyrir ærna vinnu en hvíldir naum-
ar, því vinna var takmörkuð í
landi og til muna verr iaunuð.
Hrepptu þá færri skiprúm en
vildu. Ekki lét Frans sitt eftir
liggja um borð, en hann var
ósérhlífinn og dugmikill svo orð
fór af.
Hætturnar leynast á hafinu
jafnan, eins og nýleg dæmin
sanna. Það var eitt sinn sem oftar
að þeir Guðmundur sigldu með
fisk til Englands á bv. Skalla-
grími. Er búið var að afferma
skipið voru kol tekin í lestina til
heimflutnings. Ekki var það þó í
þeim mæli að hún væri fyllt. Þá
var timbur sett á dekkið. Var því
næst látið í sæ frá Englandi. Veð-
ur var miður gott, en þó talið haf-
fært. í Pentlinum herti veðrið
snögglega með roki og hafróti. Fór
svo nokkru síðar að bv. Skalla-
grímur fékk á sig stórsjó og lagð-
ist á hliðina. Við þetta köstuðust
kolin til í skipinu og timbrið fór
fyrir borð, að mestu sjálfkrafa.
Áttu menn þess þá helst von að
skipið færi niður á hverri stundu,
úr því sem komið var. Er hér var
komið fyrirskipaði Guðmundur
skipverjum að fara niður í lestina
og moka til kolunum. Var svo gert
og dró þar enginn af sér. Þá lét
Guðmundur skipstjóri herða á
gangi vélar og tókst að keyra skip-
ið upp. Bar ekki til tíðinda það
sem eftir var ferðar heim. Að-
spurður hvort ekki hefði verið
ófýsilegt að fara niður í lest til
kolamokstursins í umrætt sinn,
svaraði Frans með eftirfarandi
orðum: „Ekki var um annað að
gera. Við vorum þá farnir hvort
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar, sonur, tengdasonur og bróöir,
GUÐMUNDUR GEIR JÓNSSON,
■kipstjóri,
Nesbala 80,
veröur jarösunginn frá Neskirkju föstudaginn 2. desember kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hins látna er góöfúslega bent á Slysa-
varnafélag íslands eða aörar björgunarsveitir.
Guörún B. Eggertsdóttir og börn.
Erna Olsen, Jón Ólafsson,
Erla Óskarsdóttir, Eggert T. Guömundsson
og systkíni hins látna.
+
Innilegar hjartans þakkir fyrlr auösýnda samúö og hluttekningu viö
andlát og jarðarför
HELGA KRISTJÁNSSONAR,
húsasmíöameistara.
Sérstakar þakkir viljum viö færa Kiwanisklúbbnum Nes, Karlakór
Reykjavíkur, sömuleiöis þökkum viö læknum og hjúkrunarfólki í
Vífilsstaöaspítala fyrir frábæra og kærleiksríka umönnun i veikind-
um hans.
Guö blessi ykkur öll.
Katrín Magnúsdóttir,
Viöar Helgason,
María Blöndal,
Guörún Helgadóttir,
Jónína Helgadóttir,
Magnús Helgason,
Björn Blöndal,
Þorgils Axelsson,
Siguröur H. Björnsson,
Hildur Johnson.
sem var, ef ekki hefði tekist að
rétta skipið við.“
Eftir að Frans hætti sjó-
mennsku á Skallagrími, stundaði
hann ýmist vinnu í landi eða til
sjós. Hann var og í varaliði lög-
reglunnar um skeið, sem kvatt var
út til liðsauka, þegar annir voru
miklar hjá lögreglunni.
Frans kvæntist árið 1920 Þór-
unni Sigríði Stefánsdóttur frá
Stykkishólmi og varð þeim fjög-
urra barna auðið. Þórunnar naut
ekki lengi við þar eð hún andaðist
1928. Ekki þarf orð að því að leiða
hvílíkt áfall það varð eftiriifandi
eiginmanni og börnum þeirra ung-
um. Ættingjar og venslafólk létu
ekki sitt eftir liggja til að létta
undir með Frans og börnum hans,
svo að vel greiddist úr. Árið 1930
kvæntist Frans Sveinbjörgu Guð-
mundsdóttur frá Eyrarbakka,
hinni mestu dugnaðarkonu, sem
jafnan reyndist manni sínum
styrk stoð.
Börn Frans af fyrra hjónabandi
eru þessi: Guðbjartur Bergmann,
strætisvagnstjóri, Ari Bergþór,
prentari, Ragnar, skipstjóri og
Magnea Bergmann, kaupkona, en
af seinna hjónabandi Þórunn
Franz, kunn sem hannyrðakona og
lagasmiður.
Þegar sá sem þetta ritar kynnt-
ist Frans, var hann tekinn að
reskjast. Starfaði hann þá hjá
Timburversluninni Völundi. Hann
átti þá trillubát og stundaði öðru
hvoru sjó í frístundum. Einkum
voru það hrognkelsaveiðar á vorin
og fram á sumarið. í nokkur ár fór
ég öðru hvoru í róðra með honum
á trillunni og geymi ánægjulegar
minningar frá þeim sjóferðum.
Frans var maður velviljaður
öðrum, greiðugur og gestrisinn.
Sjálfur gleymdi hann ekki að
þakka ef honum fannst sér greiði
gerður. Prúður var hann og ró-
lyndur dagfarslega. Hann var í
hærra lagi á vöxt, þrekinn og
rammur að afli. Mun ekki ofmælt
þó sagt sé að hann hafi verið í hópi
sterkustu manna hér í Reykjavík
um langt árabil. Voru eldri
mönnum minnisstæð ýmis krafta-
tök hans bæði í starfi og leik.
Oftar en einu sinni lánaðist hon-
um að bjarga drukknandi mönn-
um úr sjó. Eitt sinn fór hann sjálf-
ur í sjóinn í slíku tilfelli, er skips-
félagi hans hafði fallið útbyrðis í
úfnum sjó. Náði hann manninum,
sem orðinn var örmagna.
F'yrir fjórum árum veiktist
Frans og var síðan oft mikið þjáð-
ur, en bar það af stakri karl-
mennsku og hugarró. Hann átti
sitt trúartraust og var það honum
styrkur. Kona hans Sveinbjörg
annaðist hann af alúð og um-
hyggjusemi, allt þar til nú fyrir
skömmu að hann þurfti að leggj-
ast inn á sjúkrahús, þar sem yfir
lauk.
Frans Arason er nú kvaddur af
ættingjum, venslamönnum og vin-
um. Honum er þökkuð traust sam-
fylgd og óskað góðrar lendingar á
strönd fyrirheitna landsins, eftir
siglingu yfir ómælishafið.
Hallgrímur Jónsson
Ljós
á leiði
Sími 23944