Morgunblaðið - 02.12.1983, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 1983
t
Faðir okkar, lengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRDUB BJARNASON,
Hringbraut 97,
andaðist í Landspítalanum miövikudaginn 30. nóvember.
Pálmi Þórðarson,
Jón Þóröarson, María Jakobsdóttir,
Hjördís Þórðardóttir, Vilhjálmur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móöir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍSABET DUNGAL,
andaöist 1. desember.
Elín Dungal,
Ásta Dungal, Örn Jónsson
og barnabörn.
Eiginmaöur minn, t SVEINN GUÐNASON, Ijósmyndari tré Eskifiröi, Mávahlíö 39, Reykjavík,
lést 1. desember. Gerða Kristjánsdóttir.
Móöir okkar, t
SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR frá Ísafírði,
andaöist í dvalarheimilinu ber. Fyrir hönd vandamanna. Hrafnistu í Reykjavík þann 29. nóvem-
Siguröur K. G. Sigurösson, Þröstur Guöjónsson.
t
HERDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR,
Bjarnarstíg 6, Reykjavík,
fyrrum kennari við Húsmæðraskóla Reykjavíkur,
lést i Borgarspítalanum aöfaranótt 30. nóvember.
Aðstandendur.
t
Otför móður okkar og tengdamóður,
ELÍNAR ÞÓROARDÓTTUR,
Sandvfk,
Eyrarbakka,
fer fram frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 3. desember kl. 13.00.
Bílferö frá Umferðarmiðstöðinni kl. 11 árdegis.
Börn og tengdabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúö og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður, tengdafööur og afa,
ÞORSTEINS MAGNÚSSONAR
frá Vestmannaeyjum,
Litlahjalla 7, Kópavogi.
Guörún Gunnarsson,
Bjarni Gunnar Sveínsson, Unnur Helgadóttir,
Elín Þorsteinsdóttir,
Magnús Þorsteinsson,
Sigurður Þorsteinsson,
Herdís Þorsteinsdóttir,
Anne Hedvig Þorsteinsdóttir
og barnabörn.
Sæmundur Vilhjálmsson,
Kristín Sigurðardóttir,
Aldís Gunnarsdóttir,
Ólafur Kristmannsson,
t
Hugheilar þakkir til allra þeirra fjölmörgu ættingja og vina er
auösýndu okkur samúö og vináttu viö andlát og útför
ÓLAFAR SVEINSDÓTTUR
frá Viðfiröi.
Fyrlr hönd ættingja,
Grímur Hallgrímsson,
Margrét Kolbeinsdóttir,
Hildur Magnúsdóttir
og fjölskyldur.
Guðmundur Geir
Jónsson — Minning
Fæddur 8. desember 1951 og var vinskapur okkar enn meiri
Dáinn 28. október 1983 þegar við kynntumst konuefnum
Guðmundur Jónsson fæddist í
Reykjavík 8. desember 1951, sonur
hjónanna Ernu Olsen og Jóns Ág.
Ólafssonar. Hann ólst upp suður
með sjó og í Reykjavík. Fór hann í
Sjómannaskólann og lauk fiski-
mannaprófi 2. stigs 1972. Guð-
mundur var á fiskibátum hér við
land bæði sem stýrimaður og skip-
stjóri. Hann réð sig til fiskveiða í
Persaflóa og var árið 1977 við þau
störf hjá Sameinuðu furstadæm-
unum. Árið 1979 réðist hann til
Sameinuðu þjóðanna og var við
kennslu og þjálfun við fiskveiðar í
Kenya það ár. Eftir að hann kom
heim var hann við sjómennsku
næstu árin á ýmsum skipum, en
ræður sig á Sandey II 1982 sem
stýrimaður en skipstjóri frá síð-
astliðnu sumri. Á þessari stuttu
upptalningu sést, að Guðmundur
var vel þekktur sem gætinn og
áreiðanlegur sjómaður þó ungur
væri að árum, aðeins 32 ára, þegar
hann ferst af slysförum þegar
Sandey II hvolfir hér nánast á ytri
höfn Reykjavíkur.
Ég kynntist Guðmundi fyrst
þegar við vorum á síldveiðum í
Norðursjónum sumarið 1974. Þá
strax tókust með okkur góð kynni
okkar sem eru systur. Vinátta
okkar Guðmundar stóð því í þessi
tæp 10 ár. Hann var heimakær og
góður félagi og gott til hans að
leita með öll vandamál. Guðmund-
ur var lífsgiaður og það setti svip
sinn á allt heimilislíf og umhverfi
hans.
Guðmundur kvæntist eftirlif-
andi konu sinni, Guðrúnu Björk
Eggertsdóttur, 26. desember 1978.
Þau eiga þrjú börn: Eggert Thor-
berg fæddur 1976, Jón Ágúst
fæddur 1979 og Inga Björk fædd
1982.
Það er erfitt fyrir okkur að
sætta okkur við það, að sjá eftir
góðum vini og félaga í hafið hér
rétt innan seilingar, en enginn má
sköpum renna. Þótt við verðum að
sætta okkur við þetta er harmur
eftirlifandi ástvina hans mikill.
En minningin um Guðmund er svo
góð og sterk, að hún veitir okkur
frið. Við, sem þessi fátæklegu orð
ritum, viljum þakka fyrir þá gleði,
sem Guðmundur veitti okkur á
heimili sínu og vottum þér Gunna
mín, börnunum og öðrum nánum
ættingjum Guðmundar innilega
samúð okkar.
Agnar og María
Friðborg
dóttir —
Fædd 1. september 1910
Dáin 23. nóvember 1983
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Mér komu í hug hendingar úr
þessum sálmi er ég heyrði sviplegt
áfall frænku minnar góðu, hennar
Fíu í Stangarholtinu. Hugurinn
hvarflaði til horfinna daga þegar
ég, lítill snáðinn, var í heimsókn í
höfuðborginni og gisti hjá Fíu.
Allt var framandi ungum augum
en Fía og Haukur áttu skýringar
og svör við hinum ólíkustu spurn-
Guðjóns-
Minning
ingum. í mínum hug voru þau
samofin borginni og ég átti erfitt
með að ímynda mér annað án
hins. Oft síðan hefur fjölskylda
mín átt athvarf í Stangarholtinu.
Heimili þeirra stóð ætíð opið vin-
um og vandamönnum enda ríkti
þar hlýja og góðvild sem engan lét
ósnortinn. Nú, að leiðarlokum,
þegar Haukur og Fía eru horfin
bak við móðuna miklu, vil ég
þakka gæsku þeirra og góðvild.
Blessuð sé minning þeirra.
Friðborg Guðjónsdóttir fæddist
1. sept. 1910 í Heydalsseli í Hrúta-
firði. Foreldrar hennar voru hjón-
in Ingibjörg Sæmundsdóttir og
Guðjón Ólafsson. Friðborg ólst
úpp í stórum systkinahópi. Árið
1935 gekk hún það gæfuspor að
giftast Hauk Jónssyni frá Helga-
dal í Mosfellssveit. Haukur andað-
ist 1981.
Þau eignuðust 2 dætur, Ingi-
björgu gifta Hannesi Péturssyni
og Svandísi gifta Nikulási Magn-
ússyni.
Vina- og frændfólkið á Akureyri
t
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim er sýndu okkur samúö og
hlýhug viö andlát og útför
HJÁLMARS BJARNASON,
fyrrverandi deildarstjóra.
Ragnhildur Sóley Steingrímsdóttir,
Gunnhildur Ingibj. Bjarnason,
Sigríöur Bjarnason, Sverrir Guövarösson,
Hörður Bjarnason, Bryndís Bjarnason,
Emil Nicolai Bjarnason, Lís Bjarnason,
Ingibjörg Björnsdóttir, Jeannette Bjarnason,
börn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö við fráfall móður okkar,
LAUFEYJAR ÓSKAR BENEDIKTSDÓTTUR,
Arahólum 4.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Borgarspftalans 7A.
Benedikt Sigurðsson,
Grátar Sigurðsson,
Erla S. Siguröardóttir,
Haukur Atli Sigurösson.
Enn einu sinni týnast líf í greip-
um Ægis. Nístandi sársaukinn
sker og við spyrjum sem fyrr?
Af hverju:
Öll þessi slys
Allur þessi sársauki
Öll þessi þjáning
Af hverju, af hverju, af hverju ...
Því fáum við aldrei svarað,
en reynum að svara sjálf,
Tíminn, hann var kominn
en hvar er, vonin?
Þetta mun Guðs vera vilji,
þó enginn það skilji
Þetta eigum að bera
hvernig má það vera?
Já, hvernig, eilíft er þessi staða
að koma upp, það verður víst ætíð
þannig á meðan mannkynið lifir
hér á jörð.
Á hverjum degi lesum við og
heyrum um slys og þjáningar
fólks, en einhvern veginn stendur
það oft stutt við í huga okkar,
þangað til það heggur úr okkar
ranni. Þá lömumst við, vanmátt-
urinn er alger. Andartakið er
dýrmætt, það sýnir sig best á
svona stundum eins og þegar mb.
Sandey II fórst hér við nefið á
okkur, þó skjótt væri brugðist við
og allt væri gert sem í mannlegu
valdi stóð, dugði það ekki til. Und-
irstrikar það vanmátt okkar enn
frekar. í þessum hræðilegu slys-
um, hvar sem þau gerast, er feðr-
um, sonum, bræðrum, eiginmönn-
um, mæðrum, dætrum og systrum
kippt í burtu fyrirvaralaust úr
sendir dætrunum, tengdasonunum
og barnabörnunum innilegustu
samúðarkveðjur.
M.A.
í dag kveðjum við með sárum
trega kæra systur og mágkonu.
Fráfall hennar bar að með svo
sviplegum hætti, að við höfum enn
varla áttað okkur á, að hún sé
okkur með öllu horfin. Hennar
nánasta fjölskylda á nú um sárt
að binda, þeirra missir er mestur.
Við sem höfum átt með þeim nána
samfylgd biðjum hollvætti að
veita þeim þor og styrk til að bera
hið þunga áfall.
Við skiljum ei né skynjum, að
svo snögglega skyldi klippt á lífs-
þráð hennar.
Hún vildi öllum gera gott og
hjálpar hennar var einkar gott að
njóta, og við hjón fórum ekki
varhluta af því.
Það var hið ljúfa viðmót, jafn-
aðargeð og einlægur innileiki
hennar, sem varpar björtum
ljóma á endurminningarnar. Hún
var sífellt að gera öðrum greiða,
aðstoða og hjálpa. Hún var gædd
svo miklum mannkærleika að fá-
gætt var.
Eiginmaður Friðborgar var
Haukur Jónsson frá Helgadal í
Mosfellssveit. Hann lést 6. júlí
1981.
Friðborg verður ekki svo kvödd
að ekki sé minnst heimilisins, því
gaf hún allt, sem hennar gjöfula
hjarta gat veitt. Um það voru þau
hjón ákaflega samhent.
Hver stund, sem við dvöldum á
þeirra notalega heimili er bundin
ljúfum minningum.
Og nú, þegar við stöndum yfir
moldum hennar lútum við höfði í
þögulli bæn og þökk.
Hvíl í friði.
Matthildur, Kjartan.