Morgunblaðið - 02.12.1983, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 1983
Bókhald —
Rekstrarþjónusta
Tölvubúöin hf. býöur nú upp á alhliða
rekstrarþjónustu meö sérhæföu starfsliöi
og notkun fullkominna tölva.
— Fjárhagsbókhald, merking fylgi-
skjala, færsia, afstemmingar og upp-
gjör.
— Viðskiptamannabókhald, nótuút-
skrift.
— Áætlanagerð, töfluvinnsla.
— Hvers kyns önnur verkefni er krefjast
tölvuvinnslu.
— Rekstrarráðgjöf og ráögjöf varöandi
tölvuvinnslu.
Sérhæft starfslið á sviði rekstrarhagfræði og for-
ritunar tryggja skjóta og örugga þjónustu fyrir
smærri jafnt sem stærri rekstraraðila.
REYNIÐ VIÐSKIPTIN.
TDLVUBÚDINHF
TÖLVUÞJÓNUSTA
Skipholti 1, — Sími 25410.
BÓKIN SEM
BEÐIÐ ER EFTIR
Látum
Hin margeftirspuröa bók „Látum oss hlæja“ er nú komin í
bókaverslanir. Kynnið ykkur þessa saklausu og hlægilegu bók
og þiö munuö veina af hlátri. Verndum geöheilsuna í veröbólg-
unni og léttum lund meö prestaskopi.
Látum oss hlægja,
Bókaútgáfan
Minning:
SólveigBenedikts-
dóttir Ármann
Fædd 25. desember 1891
Dáin 25. nóvember 1983
Sólveig á Skorrastað lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Nes-
kaupstað 25. nóvember sl. nærri 92
ára að aldri. Fékk hún hægt and-
lát. Sólveig var fædd á Akureyri
25. desember 1891. Foreldrar
hennar voru Jóhanna Jónsdóttir
og Benedikt Ólafsson. Sólveig átti
eina systur, Jóhönnu, sem búsett
var á Akureyri. Var mjög kært
með þeim systrum og dvaldi Jó-
hanna oft á Skorrastað. Sólveig
fór austur á land um tvítugt, en á
fyrstu árum þessarar aldar var
lífvænlegt á Austfjörðum og kom
margt ungt fólk, bæði að norðan
og sunnan, til sumardvalar, og
ílentist það þá margt ævilangt.
Sólveig var vinnukona í Sig-
mundarhúsi á Nesi í Norðfirði hjá
Stefaníu og Sigmundi Stefánssyni,
skósmið. Var þar barnmargt og
kom dugnaður ungu vinnukonunn-
ar strax í ljós. Hélst vinátta góð
með Skorrastaða- og Sigmundar-
fólki um alla tíð.
30. desember 1913 giftist Sólveig
Guðjóni Ármann og höfðu þau bú-
ið í farsælu hjónabandi í 64 ár,
þegar Guðjón lést árið 1977 þá 91
árs.
Ungu hjónin hófu búskap í
Fannardal, innsta bænum í Norð-
fjarðarsveit. Þótti sú jörð í þá
daga góð bújörð, en þar höfðu for-
eldrar föður míns búið, með stór-
an barnahóp og komist vel af.
Óneitanlega var Fannardalur af-
skekktur og erfiðir aðdrættir að
vetrarlagi.
Eftir 6 ára búskap í Fannardal,
keypti Guðjón hluta af kirkjujörð-
inni Skorrastað, sem er í miðri
sveit, og þar búsældarlegt. Síðar
festi Guðjón kaup á Borgum og
hafði þar beitarhús um fjölda ára.
Voru þau hjón einstaklega dug-
leg og samhent. Heimilið var stórt
og gestagangur mikill.
Sólveig og Guðjón eignuðust 6
börn og ólu upp 2 fósturbörn. Þau
misstu son sinn Jón aðeins 6 ára
gamlan og var það þeim mikið
áfall. Dætur þeirra fimm eru
María gift Aðalsteini Jónssyni
bónda á Ormsstöðum, Jóna gift
Júlíusi Þórðarsyni bónda Skorra-
stað, Jóhanna gift Þorláki Frið-
rikssyni bónda Skorrastað, Valdís
býr á Eskifirði og er gift Jóni
Ólafssyni lögregluþjóni, Friðný er
búsett á Akranesi og gift Bjarna
Aðalsteinssyni málarameistara.
Jón Pétursson, fóstursonur
þeirra, er leigubílstjóri í Reykja-
vík og giftur Guðrúnu Sigurðar-
dóttur, Guðveig Sigfinnsdóttir,
fósturdóttirin, er búsett í Reykja-
vík.
Á heimili Guðjóns og Sólveigar
dvaldi um 40 ára skeið Árni Jak-
obsson og var hann mikill vinur
barnanna. Þá var einstæðingur,
Guðrún Ólafsdóttir, þar um tugi
ára. En hún var oftast kölluð
Gunna ólafs og var vinsæl á Norð-
firði fyrir hnyttnar lausavísur.
Mjög gestkvæmt var á Skorra-
staðarheimilinu, þar var kirkju-
staður og Guðjón tók mikinn þátt
í félagsmálum sveitarinnar og
fundir haldnir þar. Sólveig hafði
ekki margar frístundir, var hún
mjög dugleg og stjórnsöm á þessu
stóra heimili. Fóru hinar mynd-
arlegu dætur hennar fljótt að
hjálpa til og létta undir.
Mikil glaðværð ríkti á heimilinu
og var fjölskyldan öll mjög söng-
elsk. Þá spillti ekki, þegar tengda-
sonurinn Þorlákur, sem var mús-
íkalskur og lék á hljóðfæri, hóf
sambýli á jörðinni. Dvöldu þau
Guðjón og Sólveig allt til dauða-
dags að Skorrastað hjá Jóhönnu
og Þorláki, var umhyggja Jóhönnu
fyrir móður sinni einstök. Sólveig
Minning:
Júlíus Halldórs-
son frá Dalvík
í dag verður lagður til hinstu
hvílu frændi minn og vinur, Júlíus
Halldórsson, fyrrum vélstjóri og
útgerðarmaður. Hann er annar
þriggja bræðra, sem fallið hafa á
skömmum tíma fyrir þeim, sem
fer með blikandi ljá og skárar af
festu og öryggi í röðum okkar.
Enginn fær sér undan skotið þeg-
ar hann ber að garði og megum við
öll sætta okkur við þau forlög, fyrr
eða síðar.
Júlíus Halldórsson var Svarf-
dælingur í báðar ættir, fæddur að
Brekkukoti í hinni fögru sveit,
þann 2. september árið 1911, sonur
hjónanna Guðrúnar Júlíusdóttur
frá Syðra-Garðshorni og Halldórs
Sigfússonar smiðs frá Brekku.
Júlíus flutti ungur með foreldrum
sínum frá Brekkukoti til Dalvíkur,
þar sem hann ólst upp til fulíorð-
insára. Hann var næstelstur sex
barna og eru aðeins tvö þeirra enn
á meðal okkar. Marianna var elst,
hún lést fyrir mörgum árum.
Yngri en Júlíus er Jófríður hjúkr-
unarkona, þá Sigfús, sem látinn er
fyrir fáum árum, síðan Björn,
starfsmaður Reykjavíkurborgar,
og yngst í hópnum var Brynhildur,
sem lést barn að aldri.
Hugur Júlíusar beindist fljótt
að sjónum, enda ekki óeðlilegt þar
sem margir forfeðra hans höfðu
verið dugmiklir sjómenn og dalur-
inn þétt setinn. Hann fór ungur í
vélstjóraskólann á Akureyri og
lauk þar prófi. Að því loknu var
hann löngum vélstjóri á fiskiskip-
um, sem reru frá Dalvík og öðrum
verstöðvum. Árið 1934 eignaðist
hann bát með föður sínum, sem
þeir nefndu Júlíus Daníelsson, eft-
ir afa Júlíusar í móðurætt. Hann
var þekktur afla- og dugnaðar-
maður frá Syðra-Garðshorni. Á
þessum báti var Júlíus formaður
og sótti sjóinn fast, þótt ekki væri
fleytan stór, uns þeir seldu hann
til Hríseyjar árið 1938. Við upphaf
þessarar útgerðar feðganna,
kvæntist Júlíus ungri blómarós af
Flótsdalshéraði, Kristínu Sig-
marsdóttur. Eignuðust þau þrjú
börn, sem öll lifa föður sinn.
Þeirra elstur er Eðvarð, skipstóri
og útgerðarmaður í Grindavík,
kvæntur Elínu Alexandersdóttir,
þá Brynjar forstjóri í Neskaup-
stað, kvæntur Fríði Björnsdóttur,
og Hildur húsfreyja, gift Eiríki
Alexanderssyni fyrrv. bæjastjóra
í Grindavík, en hann er bróðir
Elínar konu Eðvarðs skipstjóra.
Eftir að feðgarnir höfðu selt bát
sinn til Hrfseyjar, stundaði Júlíus
sjóinn í áraraðir, einna lengst á
undi sér ekki annarsstaðar en á
Skorrastað og vildi alltaf hafa
börnin, barnabörnin og lang-
ömmubörnin f kringum sig. Hún
var sterk kona og hjálpaði til á
heimilinu svo lengi sem hún gat.
Andlegri reisn, góðri heyrn og
ágætu minni hélt Sólveig til
dauðadags. Var ánægjulegt að
ræða við hana um svo margt, sem
á dagana hafði drifið.
Það var mikið áfall fyrir Sól-
veigu þegar Kristjana Magnús-
dóttir, húsfreyja á Skorrastað,
lést fyrr á árinu. En þær höfðu
búið í raun f sama húsinu að
Skorrastað allan sinn búskap.
Vinátta þeirra var einlæg. Sólveig
kom einu eða tveimur árum síðar
en móðir mín, Sesselja, til Norð-
fjarðar. En þær voru æskuvinkon-
ur þar sem móðir mín ólst upp að
Nolli í Höfðahverfi út við Eyja-
fjörð en Slveig dvaldi oft að Lóma-
tjörn í sömu sveit hjá frændfólki
sínu. Þeirra vinátta hélst alla tíð,
og hjá báðum fjölskyldum þeirra.
Voru gagnkvæmar heimsóknir út
á nes og inn í sveit fastir liðir
fyrstu búskaparárin. Var það
okkur börnunum á Bjarnarborg
mikil gleði þegar Guðjón og Sól-
veig gistu heima hjá foreldrum
mínum. Var þá tekið í spil og glað-
værð fram eftir kvöldi.
Ég man fyrst eftir Sólveigu þeg-
ar foreldrar mínir fóru gangandi
inn í Fannardal, þar sem faðir
minn hafði alist upp. Þetta var
frostaveturinn mikla 1918, en ég
var 5 ára. Drógu foreldrar mínir
mig á sleða á tunglskinsbjörtu
kvöldi. Gistum við svo í eina eða
tvær nætur í baðstofu í Fannar-
dal. Hún var ekki stór, en það var
alla tíð nóg pláss hjá þessum
ágætis hjónum. Vingott var mjög
með okkur Svalbarðssystkinum og
Skorrastaðabörnum. Minnumst
við þess, einkum ég og Helga syst-
ir mín, að fara á hverju sumri með
Maju og Jóni Péturssyni í útreið-
artúr, á hestum frá Skorrastað
alla leiðina i Botna f Fannardal.
Ég fór oft sem barn inn að Skorra-
stað og dvaldi þar um stundar-
sakir, en Sólveig var mér alltaf
einstaklega góð, þótt óskyld væri.
Þannig var hún einnig konu minni
og sonum.
Ólöf Guðmundsdóttir tengda-
móðir mín og Sólveig voru miklar
vinkonur allt frá því ólöf dvaldi
sem ung stúlka í Skálateigi hjá
Guðrúnu frænku sinni.
Við Svalbarðssystkini öll þökk-
um Sólveigu einlæga vináttu.
Við Soffía vottum aðstandend-
um Sólveigar dýpstu samúð.
Jóhannes Stefánsson
vélbátnum Gunnari Páls frá Dal-
vík og margir Svarfdælingar
munu minnast. Júlíus og Kristín
fluttu búferlum frá Dalvík til
Akureyrar árið 1950 og bjuggu þar
uns þau fluttu alfarin til Reykja-
víkur árið 1962.
Skömmu eftir að Eðvarð lauk
skipstjórnarprófum í Sjómanna-
skólanum keyptu þeir feðgarnir
um 40 lesta bát, sem þeir gerðu út
frá Grindavík um nokkurra ára
skeið. Reri Júlíus um tíma með
syni sfnum, sem er þekktur skip-
stjóri og aflamaður, sfðast á skipi
sínu Hópsnesi GK.
Það var í raun ekki fyrr en Júlí-
us var fluttur til Reykjavíkur og
hafði sett á stofn fiskverslun við
Hjarðarhaga, sem kynni mfn hóf-
ust af þessum bráðskemmtilega
frænda mfnum. Fann ég fljótt, að