Morgunblaðið - 10.01.1984, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. JANÚAR 1984
Kveðja:
Hallgrímur Jóns-
son frá Ljárskógum
Þeim fækkar nú óðum, frændum
og vinum, er fyrst litu dagsins ljós
á morgni aldarinnar. Einn af öðr-
um hverfa þeir yfir móðuna miklu
að afloknu löngu og viðburðaríku
ævistarfi.Þeir hafa séð og lifað
tímana tvenna. Öldin okkar hefur
séð fyrir því með öllum þeim
breytingum og byltingum, sem yf-
ir land og þjóð hafa gengið á þess-
um áratugum. En víða er skarð
fyrir skildi. Þau sæti, sem áður
voru vel skipuð, eru vandfyllt.
Hallgrímur Jónsson frá Ljár-
skógum andaðist 2. desember sl.,
síðastur af systkinunum átta,
börnum Jóns Guðmundssonar,
bónda í Ljárskógum frá
1900—1944, og konu hans, Önnu
Hallgrímsdóttur frá Laxárdal á
Ströndum. Hallgrímur var næst
elztur þeirra systkina, fæddur 22.
júní 1901. Yngstur var skáldið og
söngvarinn góðkunni Jón frá
Ljárskógum, annar bassi í MA-
kvartettinum fræga. Hann féll frá
langt um aldur fram aðeins 31 árs
að aldri. — Margir eru þeir, sem
eiga bjartar og hugljúfar minn-
ingar um Ljárskógaheimilið frá
þeim árum, er hinn fríði og föngu-
legi systkinahópur var að alast
upp og vaxa frá æsku til mann-
dómsára. Þar ríkti gleði og góð-
vild. Einlæg gestrisni og hjálp-
semi við hvern sem var. Sönggyðj-
an var í hávegum höfð. „Lífsins
fyrstu, fögru helgidóma, fann ég
hér, í ríki söngs og hljóma, — þar
er alltaf sumardýrð og sól,“ —
kvað Jón frá Ljárskógum.
En árin liðu og systkinahópur-
inn dreifðist, eins og gerist og
gengur. Hallgrímur átti heima í
Ljárskógum og vann að búi for-
eldra sinna meira og minna til
1939. Tvo vetur var hann við nám í
Hjarðarholti. Hlaut einnig nokkra
kennslu í orgelleik. Þrjú ár var
hann búsettur á Skagaströnd. En
frá 1942 var hann póst- og sím-
stjóri í Búðardal, unz hann lét af
því starfi fyrir aldurs sakir.
Hinn 7. júlí 1934 kvæntist Hall-
grímur Önnu Ragnheiði Fritz-
dóttur Berndsen frá Skagaströnd.
Þau eignuðust sex börn, sem öll
eru á lífi. Þau eru þessi: Regína
Anna, húsfr. í Reykjavík, maður
hennar er Sveinbjörn Svein-
björnsson; Ragnheiður Anna,
húsfr. í Búðardal, gift Ólafi Jó-
hannssyni frá Staðarhóli; Yngvi,
skipv. á Mælifelli, Rvík., kona
hans er Hanný Karlsdóttir; Gylfi,
starfsm. hjá Hagvirki, Rvík,
kvæntur Sigríði Guðmundsdóttur;
Ingibjörg Anna, húsfr. í Árósum,
Danmörku, gift Hreini Guðlaugs-
syni; Hrafnhildur Anna, húsfr. og
hreppstjóri, Tungu, Hörðadal,
Dalasýslu, gift Sæmundi Gunn-
arssyni bónda þar.
Niðjar eru fjölmargir og ætt-
boginn stór.
Störf póstmeistara og símstjóra
eru ábyrgðarmikil og áreiðanlega
oft og tíðum erilsöm og þreytandi.
En hjónin, Anna og Hallgrímur,
voru mjög samhent og ötul við að
leysa störfin vel af hendi og sjá
búi sínu borgið með sóma. Hall-
grímur var félagslyndur að eðl-
isfari og eftirsóttur til starfa sök-
um margþættra hæfileika og
mannkosta. Hann starfaði lengi í
ungmennafélaginu Ólafi pá og sat
í stjórn félagsins lengi svo og í
stjórn Ungmennasambands Dala-
manna. Einnig átti hann sæti í
ýmsum nefndum fyrir sveit sína
og sýslu og stjórnum félaga. Starf-
aði mikið að söngmálum. Hann
var lengi organisti í Hjarðar-
holtskirkju. Og góður söngfélagi
var hann. Hann var einn af stofn-
endum Lionsklúbbsins í Búðardal
og ötull félagi um áraraðir á þeim
vettvangi.
Hallgrímur var alla ævi búsett-
ur í Laxárdal að frátöldum þrem
árum svo sem fyrr greinir. Hann
kenndi sig jafnan við Ljárskóga,
enda tengdur því óðali sterkum
böndum. Engin jörð önnur ber
þetta nafn. Það er víðlendasta jörð
í Dalasýslu. Landið liggur upp frá
il Hvammsfjarðar. Árnar Ljá og
Fáskrúð eru landamerki jarðar-
innar við fjörðinn og svo langt
sem þær ná til uppsprettulinda, en
að öðru leyti má segja, að merkin
stikli eftir hæstu tindum kenni-
leita á Ljárskógafjalli um Hjarð-
arfell, Rjúpnafell og Gaflfell. Ekki
færri en tíu jarðir eiga land að
Vilhjálmur Þorsteins-
son — Minningarorð
Njörður Jakobsson
verkstjóri — Minning
Fæddur 19. september 1902
Dáinn 3. janúar 1984
í dag fer fram útför Vilhjálms
Þorsteinssonar, Reynimel 40,
Reykjavík. Hann lést að morgni
hins þriðja dags þessa nýbyrjaða
árs.
Langar mig til að minnast hans
með nokkrum fátæklegum orðum,
þakka honum alla hans vináttu og
tryggð frá því að við vorum börn
og lékum okkur saman. Þar sem
ég dvaldi á heimili foreldra hans á
sumri hverju um marga áratugi, á
ég margar fagrar og ljúfar minn-
ingar frá þeim tímum, sem ég mun
ávallt geyma en ekki gleyma.
Vilhjálmur fæddist á Húsatóft-
um á Skeiðum, sonur hjónanna
Sigríðar Vigfúsdóttur frá Stóra-
Hofi í Gnúpverjahreppi og Þor-
steins Jónssonar frá Húsatóftum.
Eignuðust þau fimm börn, en
misstu stúlku á barnsaldri.
Konu sína missti Þorsteinn á
miðjum aldri. Bjó hann þá eftir-
leiðis með börnum sínum fjórum,
sem voru Katrín og Þórdís, Vigfús
og Vilhjálmur og var Vilhjálmur
yngstur af þeim. Þau eru nú öll
látin.
Þegar Þorsteinn var kominn á
gamals aldur, hætti hann búskap
sínum og tók Vigfús sonur hans
við búi hans. Fór Vilhjálmur þá að
leita sér vinnu annars staðar og
vann hann á ýmsum stöðum.
Flutti hann svo til Reykjavíkur og
bjó hér allan sinn búskap.
Árið 1939 giftist hann eftirlif-
andi konu sinni, Kristínu Maríu
Gísladóttur, frá Stóru-Reykjum í
Flóa. Var hún honum elskuleg og
góð kona, sem var honum allt í lífi
hans.
Þau byrjuðu búskap sinn með
því að ganga inn í sitt eigið hús,
sem Vilhjálmur hafði komið sér
upp með dugnaði og elju á þeim
erfiðu tímum sem þá voru. Eign-
uðust þau þar sitt hlýja og fallega
heimili sem bar vött um þann
mikla myndarskap í öllu sem var
þar alla tíð. Átti ég og fjölskylda
mín þar margar góðar samveru-
stundir.
Þau Vilhjálmur og Kristín eign-
uðust fjögur börn en urðu fyrir
þeirri reynslu að missa son sinn
Hannes að nafni fjórtán ára gaml-
an. Dró þá ský fyrir sólu. En börn
þeirra eru nú Þorsteinn, eðlis-
fræðingur og kennari við Háskóla
fslands, Sigríður, húsmóðir og
kennari, og Svanlaug, húsmóðir og
einnig kennari.
Barnabörn þeirra Vilhjálms og
Kristínar eru nú orðin níu og eitt
barnabarnabarn og hafa þau
ávallt verið augasteinar afa og
ömmu.
Árið 1940—41 réðst Vilhjálmur
til Eimskipafélags fslands og vann
þar sem skrifari á vörum í mörg
ár. Var hann vel látinn eins og alls
staðar þar sem hann var, enda var
hann vel greindur maður og fær í
margt. Sótti hann vinnu sína fram
á 74. aldursárið.
Vilhjálmur gekk fljótt í Verka-
Ljárskógum. Þarna eru landkostir
afburðagóðir. Víðar lendur og
fagrar. f Ljárskógum hafa sömu
ættir búið öldum saman. En um
þetta skal ekki fjölyrt, heldur bent
á bækur þær, er Hallgrímur sjálf-
ur hefur skráð og gefið út um
æskustöðvar sínar: „Hver einn
bær á sína sögu.“ Bækur þessar
hafa að geyma stórmerkar frá-
sagnir af mannlífi og atburðum,
þjóðsögur, örnefnalýsingar og
annan fróðleik. Bera þær fagurt
vitni um ræktarsemi höfundar og
átthagaást. Árið 1958 gaf Hall-
grímur úr ljóðabókina Undir Dal-
anna sól. Þar er m.a. kvæðið
Heimtaug, sem hefst á þessum
ljóðlínum:
Við báruhjal þitt, Hvammsfjörður, ég
[bernskusporin rann,
í Breiðafjarðardölum ég lífsins
[hljómgrunn fann,
- og lítið blóm að leggja mér að hjarta. -
Og kvæði Hallgríms um Breiða-
fjarðardali í sömu bók lýkur á
þessa leið:
og þegar röðull rennur hljótt til viðar,
ég raula ennþá bernskusönginn minn
og leita hjá þér dalsins djúpa friðar. —
Ó Dalabyggð, ég hníg til svefns í
[faðminn þinn. —
Annan laugardag í aðventu, 17.
desember sl., var Hallgrímur frá
Ljárskógum lagður til hinztu
hvíldar að Hjarðarholti í Dölum.
Við þau vegamót færum við hjón-
in honum alúðarþakkir fyrir góða
samfylgd, vináttu og órofatryggð
og sendum Önnu, eiginkonu hans,
og ástvinum öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Friðjón Þórðarson
mannafélagið Dagsbrún. Vann
hann þar ötullega að því að hjálpa
þeim sem minni máttar voru.
Vildi hann rétta hag þeirra eftir
bestu getu.
Vilhjálmur var vel gerður mað-
ur, léttur í lund, hrókur alls fagn-
aðar í vinahópi og lét margt fjúka,
sem hlegið var að.
Nú þegar komið er sólarlag og
leiðir skilur, bið ég Guð að leiða
kæran vin til hans nýju heim-
kynna. Hann gefi honum þau laun,
sem hann hefur unnið til.
Eiginkonu Vilhjálms, börnum
og öllum ættingjum og vinum
sendi ég mínar bestu samúðar-
kveðjur, með þökk fyrir öll árin.
„Far þú í friði, friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Blessuð sé minning hans.
Guðbjörg Guðnadóttir
Fæddur 28. júlí 1935
Dáinn 29. desember 1983
Þær stundir koma í lífi hvers
einstaklings, að hann langar til að
neita að trúa, eða sætta sig við
orðinn hlut. Ein slíkra stunda var
í lífi mínu fimmtudaginn 29. des-
ember sl. er ljóst varð að Njörður
Jakobsson var ekki lengur í tölu
lifenda, hann hafði orðið bráð-
kvaddur við vinnu sína.
Kynni okkar Njarðar hófust er
hann réðst til fyrirtækis míns,
Loftorku, fyrir 19 árum, þar sem
hann vann lengst af sem verk-
stjóri. Öll voru samskipti okkar á
einn veg. Þarna var maður, sem
treysta mátti, bæði til orðs og æð-
is. Samviskusemi hans, góðum
vinnubrögðum svo og sérstökum
frágangi við verkslok var við
brugðið. Það kom oft fyrir að
viðskiptavinir okkar er af honum
höfðu kynni báðu um að hann
stjórnaði þeim verkum, er þeir
fólu okkur.
Fleiri kosti hafði hann sem vert
er að nefna, t.d. var geðprýði hans
og lipurð einstök. Það er ekki
vandalaust að taka á hverju vori
við stórum hluta vinnuflokksins
nýstignum upp af skólabekk, þrek-
litlum og jafnvel alveg óvönum
átakavinnu. Þetta reyndist Nirði
auðvelt, um hann mátti segja „að
öllum kom hann nokkuð til
manns". Þeir munu því margir,
sem nú minnast leiðsagnar hans
og þakka samfylgdina.
Njörður var með hærri
mönnum, þéttur vel og þrekinn,
fáir vissu afl hans, enda gengu
kraftar hans oft fram af mönnum
ef afli þurfti að beita. Það brá því
engan í grun að honum yrði ekki
lengra lífs auðið.
Að leiðarlokum vil ég tjá honum
einlægar þakkir fyrir samstarfið,
þar bar aldrei neinn skugga á, og
óska honum blessunar guðs.
„Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir, traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
í æðri stjórnar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst."
E. Ben.
Ég votta konu hans og börnum,
barnabörnum, tengdasyni og öðr-
um aðstandendum innilega sam-
úð.
Sigurður Sigurðsson
„Eitt sinn skal hver deyja". Það
er víst það eina sem við vitum með
fullri vissu um framtíð okkar. En
þegar dauðinn kallar svo skyndi-
lega án nokkurs fyrirboða stendur
maður agndofa og skilur ekki
hvers vegna. Á slíkri stundu virð-
ist maðurinn ósköp lítill gagnvart
máttarvöldunum.
Venjulegur vinnudagur er langt
að kveldi kominn er kall heyrist úr
talstöð Njarðar Jakobssonar verk-
stjóra hjá Loftorku. Það er vinnu-
félagi hans sem kallar og tilkynnir
að alvara sé á ferðum. Þrátt fyrir
skjót og rétt viðbrögð vinnufélag-
anna og örstuttu síðar sérþjálfaðs
hjúkrunarfólks var hin stutta bar-
átta við dauðann töpuð. Við
starfsfélagar Njarðar sem fylgd-
umst með úr fjarlægð áttum erfitt
með að trúa þessum málalokum,
okkar stóri og hrausti félagi hlyti
að hafa betur í þessari baráttu
sem öðrum.
Það er erfitt að skilja tilgang og
sætta sig við er maður á besta
aldri er hrifinn burt svo snögglega
í blóma lífsins. Ótímabærir við-
komustaðir dauðans eru í þessu
tilviki sem í svo mörgum öðrum
illskiljanlegir okkur sem eftir lif-
um og kalla fram spurningar um
tilgang lífs og dauða, sem erfitt er
að fá svör við.
Njörður Jakobsson var fæddur í
Reykjavík 28. júlí 1935. Foreldrar
hans voru hjónin Jakob Björnsson
lögregluvarðstjóri og Eggþóra
Kristjánsdóttir. Systkinahópurinn
var stór, bræður hans tveir og sex
systur ásamt tveim uppeldissystk-
inum er foreldrar hans tóku í fóst-
ur. Var Njörður næstyngstur af
systkinum sínum.
Njörður byrjaði ungur að vinna
fyrir sér, byrjaði til sjós en vann
síðan við fiskvinnslu í landi, allt
þar til hann hóf störf hjá Loftorku
í Reykjavík fyrir nítján árum. Þar
starfaði hann óslitið við ýmiss
konar jarðvinnuframkvæmdir og
lengst af sem verkstjóri.
Er Njörður lést var hann sá
starfsmaður Loftorku er lengstan
starfsaldur átti að baki og með
víðtækustu reynsluna við verk-
stjórn ýmissa jarðvinnufram-
kvæmda. Þar bar hæst umsjón
hans með allri sprengivinnu fyrir-
tækisins í grjótnámum Reykja-
víkurborgar í Selási og á Korp-
úlfsstöðum svo og í hinum mörgu
gatnagerðarframkvæmdum fyrir-
tækisins í Reykjavík og nágranna-
byggðum. í þessum vandasömu og
ábyrgðarmiklu störfum komu eðl-
iskostir Njarðar sér vel. Traustur,
verklaginn og prúður svo orð fór
af. Síðustu ár stjórnaði Njörður
einnig mörgum verkum við gerð
varanlegs slitlags úti á landi, sem
Loftorka hafði á höndum fyrir
Vegagerð ríkisins. Þá ber og að
geta starfa hans við malbikunar-
framkvæmdir í Reykjavík og víð-
ar.
Vandfyllt verður það skarð er
Njörður skilur nú eftir hjá Loft-
orku. Betri starfsmann er erfitt að
hugsa sér, þar sem vandvirkni og
samviskusemi var númer eitt,
hvort heldur var í stjórnun verka
úti á mörkinni eða í frágangi
þeirrar pappírsvinnu sem fylgir
verkstjórninni. Starfsmaður sem
viðskiptavinir Loftorku sóttust
eftir að fá sem stjórnanda sinna
framkvæmda.
Árið 1959 kvæntist Njörður eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Guð-
mundu Halldórsdóttur. Þau eign-
uðust þrjú börn. Þau eru Þórdís og
Jóhanna Ásdís, báðar uppkomnar,
og Njörður yngri, aðeins átta ára
gamall. Barnabörnin eru tvö og
hefur Hulda dóttir Þórdísar alist
upp á heimili þéirra. Njörður og
Guðmunda hófu búskap í litlu
húsi við Árbæjarblett 45 í Reykja-
vík. Þessi staður átti eftir að verða
þeirra framtíðarheimili, því
seinna byggðu þau sitt fallega hús
á sama stað, sem nú heitir Fagri-
bær 18. Húsið er rétt ofan við ár-
bakka Elliðaár í fögru umhverfi
þar sem útsýni er óheft niður Ell-
iðaárdalinn. Á þessum stað átti
Njörður sínar bestu stundir með
fjölskyldu sinni, sem hann bar svo
mikla umhyggju fyrir. Fyrst við
að koma upp sínu framtíðarhúsi
og síðan við ræktun garðsins, sem
er skrúðgarður í orðsins fyllstu
merkingu. Þar naut sín vel vand-
virkni hans og natni við aðhlynn-
ingu margvíslegra gróðurtegunda
og voru þeir ófáir er leituðu ráða
hjá honum í garðyrkjunni.
Nú þegar Njörður hefur svo
skyndilega verið á brott kvaddur
er söknuður okkar vinnufélaganna
sár þó lítill sé miðað við hina
miklu sorg sem eiginkona og börn
mega nú bera. Ég vil biðja allar
góðar vættir að styrkja ykkur
þessa erfiðu daga er nú fara í hönd
með þá von í brjósti, að minningin
um vammlausan eiginmann og
föður megi styðja ykkur í næstu
framtíð.
Fari félagi og vinur í friði.
Sævar Jónsson