Morgunblaðið - 11.03.1984, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. MARZ 1984
40____________________
Hjörtur Fjeldsted
forstjóri, Akureyri
Fæddur 8. desember 1930
Dáinn 4. mars 1980
Þann 4. mars sl. andaðist í
Sjúkrahúsi Akureyrar okkar góði
vinur Hjörtur Fjeldsted, langt um
aldur fram, aðeins 53 ára gamall.
Ekki ætlum við okkur að rekja
æviferil hans hér, en langar með
þessum fátæklegu orðum að þakka
fyrir þau ár sem við vorum honum
samferða.
Kynni okkar hófust fyrir rúm-
um 12 árum, þegar við fluttum til
Akureyrar, hafa þau kynni ætíð
haldist síðan, og óhætt er að segja
að þar hafi aldrei fallið skuggi á,
því Hjörtur var sannur vinur og
félagi. Hjörtur var kvæntur heið-
urskonunni Guðrúnu R. Sigurð-
ardóttur, Heiðu, eins og hún ávallt
er kölluð meðal vina, og eignuðust
þau þrjú mannvænleg börn, Ing-
veldi, Guðrúnu og Hjört. Hafa þau
öll stofnað eigið heimili og eru for-
eldrum sínum til sóma á allan
hátt. Barnabörnin eru tvö, Guð-
rún, 12 ára, sem verið hefur sól-
argeisli afa og ömmu alla tíð, og
Hjörtur Þór á öðru ári, sem alltof
stutt fékk að njóta hlýjunnar hjá
afa.
Hjörtur var alltaf reiðubúinn að
hjálpa öðrum og ætlaðist aldrei til
neins í staðinn. Við minnumst
þess með þakklæti þau fjögur ár
sem við bjuggum fjarri og þurft-
um á því að halda að dvelja í bæn-
um, tóku þau öll okkur opnum
örmum eins og við værum ein af
fjölskyldunni.
Nú þegar leiðir skilur um sinn
viljum við færa Hirti þakkir okkar
fyrir alla tryggð hans og vináttu.
Heiðu, börnunum og aldraðri
móður hans sendum við okkar
bestu samúðarkveðjur. Megi góður
Guð styrkja ykkur í ykkar miklu
sorg.
Asa og Asgrímur
Karlmennska og æðruleysi eru
eðliskostir sem áður voru í háveg-
um hafðir og mættu enn metast
meir en verið hefur í tízku um
sinn. Því kemur mér þetta nú í
hug, að ég kveð hér þann mann,
sem ég hef þekkt einna ærðulaus-
astan drengskaparmann um dag-
ana. Kynni okkar voru ekki löng,
en milli hans og föður míns voru
löng kynni og góð, þar sem Hjört-
ur hóf með honum sinn sjó-
mennskuferil fyrir nærri fjörutíu
árum á skipum afa síns og nafna.
Framan af ævi stundaði Hjörtur
sjó — lengst af á togurum Akur-
eyringa. Hann var duglegur og
óvílsamur þar sem í öðru, sem
hann tók sér fyrir hendur. Eins og
títt er um atorkumenn og fram-
kvæmda langaði hann að fást við
sjálfstæðan rekstur og hóf rekstur
Skipaþjónustunnar fyrir 17 árum,
sem hann átti síðan og stýrði til
dauðadags og hafði gert að mynd-
arlegu fyrirtæki. Það er þeim mun
meira afrek sem hann gekk aldrei
heill til skógar undanfarin ár. Má
segja að hann hafi barizt í návígi
við dauðann nú um nokkurra ára
skeið. En honum var margt betur
gefið en vol og víl.
Ég hitti hann á götu nokkrum
dögum fyrir andlát sitt — hressan
og glaðan að vanda — þótt hann
væri þá að koma úr erfiðri sjúk-
dódmslegu. Hann var staðráðinn í
að standa meðan stætt væri, og
við höfðum uppi gamanmál um að
gera okkur glaða stund í næstu
viku með þessum venjulega for-
mála okkar — ef við verðum báðir
uppistandandi. Það er sálarbót að
slíkum mönnum. Nóg er um sorta,
víl og volæði í velferðinni og þeim
mun meiri hressing af slíku fólki
sem Hirti Fjeldsteð, sem aldrei lét
erfiðleikana smækka sig, en stóð
af sér alla sjói, nema þann sem
hvern og einn okkar ber að síðustu
burt héðan.
Hjörtur var dulur um sjálfan
sig og eigin hagi. Hann hafði þann
skemmtilega kost að þykja flest
merkilegra sem aðra henti en
sjálfan hann. Hann var fjölfróður
og greindur og hafði merkilega
víða komið við í bókum, fljótur að
nema og komast til botns í því,
sem hann fékkst við Á umliðnum
tíu árum áttum við margt saman
að sælda í dagsins önn og á gleði-
stundum. I mínum vinahópi er því
skarð fyrir skildi, en dauðinn er
umskipti — slík var okkar beggja
trú. Sorg og söknuður Guðrúnar
Heiðu — konu hans — sonar og
dætra er mikil.
Guð gefi þeim styrk í sorg
þeirra. Eg votta þeim sem og öðr-
um aðstandendum mína dýpstu
samúð og bið vini mínum Guðs
blessunar í eilífðinni.
Bárður Halldórsson
Mig setti hljóðan og mér fannst
stórt tóm hafa myndast, er ég
frétti lát æskuvinar míns, Hjartar
Fjeldsted, forstjóra, á Akureyri.
Hann andaðist við sólris hinn 4.
mars, aðeins 53 ára gamall. Lát
hans átti þó ekki að koma neinum
er þekkti hann á óvart, því sjúk-
dómur sá er leiddi hann til dauða,
hafði þjáð hann árum og áratug-
um saman.
Á sjúkrahúsum þurfti hann að
dvelja oft á ári hin síðari ár,
stundum mjög sjúkur. En strax og
heim var komið hóf hann vinnu
sína á ný með sama áhuga og
krafti og ætíð áður, því atorka var
eðli hans.
Hjörtur Fjeldsted fæddist 8.
desember 1930. Móðir hans var
Ingveldur Hjartardóttir Fjeld-
sted, og faðir hans Gunnlaugur
Jónsson, sem nú er látinn. Þau
voru ógift. Móðir drengsins dvaldi
erlendis öll hans æsku- og ungl-
ingsár, og kom það í hlut afa hans
og ömmu, Hjartar Lárussonar
Fjeldsted, skipstjóra og útgerð-
armanns á Akureyri, og Guðrún-
ar, konu hans, að ala hann upp.
Varð drengurinn brátt augasteinn
þeirra og eftirlæti. Öll bjuggu þau
á Stóruvöllum, en það hús stóð
vestan Akureyrarkirkju og var
kirkjan byggð á lóð sem þau heið-
urshjón gáfu. Við Stóruvelli var
Hjörtur jafnan kenndur í vinahópi
og kallaður Lilli á Stóruvöllum.
Við Lilli á Stóruvöllum gengum
saman í barnaskóla og gagnfræða-
skóla og þá hófst sú vinátta okkar,
sem aldrei bar hinn minnsta
skugga á öll þau ánægjulegu ár
sem við áttum saman, sem börn og
unglingar og síðan sem fulltíða
menn.
Við upphaf náms í gagnfræða-
skólanum andaðist amma hans og
var það þeim nöfnum báðum mik-
ið áfall. Þremur árum síðar and-
aðist Hjörtur Fjeldsted eldri. Var
það Lilla erfið lífsreynsla því sam-
band þeirra nafnanna hafði verið
einstaklega fagurt. Hjörtur
Fjeldsted eldri var ungum nafna
sínum ekki aðeins sem faðir, held-
ur einnig vinur og félagi.
Eftir lát gamla mannsins flutti
Lilli heim til mín og foreldra
minna og eitt gekk yfir báða þang-
að til við stofnuðum okkar eigin
heimili þegar sá tími kom. Á ég
margar fagrar og skemmtilegar
minningar frá þeim árum.
Ekki völdum við sama lífsstarf-
ið, ég fór í iðnnám en Lilli í Stýri-
mannaskólann og lauk þaðan
meira-stýrimannaprófi 1952 og
stundaði sjóinn mörg næstu árin,
sem háseti.'stýrimaður, skipstjóri
og útgerðarmaður. En milli skipa
og vertíða vann hann oftast við
veiðarfæragerð, en á því sviði afl-
aði hann sér góðrar þekkingar.
Árið 1967 stofnaði hann fyrir-
tækið Skipaþjónustuna, sem er
umboðs- og heildsöluverslun, sem
annast hvers konar vinnslu á vír-
um og tógum og alla fyrirgreiðslu
til skipa. Þar hygg ég að Hjörtur
Fjeldsted hafi verið á réttri hillu
því hvers konar viðskipti voru
honum eðlileg og mjög að skapi.
Hjörtur Fjeldsted, forstjóri, var
stór í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur og höfðingi að allri gerð.
Svo vandvirkur var hann að hann
vildi ekkert láta frá sér fara fyrr
en hann gat ekki betur gert.
Fyrir augum þeirra sem ekkert
þekktu hann, gat hann virst kald-
ur, en það var brynja. Undir henni
sló heitt hjarta. Hann mátti ekk-
ert aumt sjá án þess að reyna að
bæta úr því og sparaði þá hvorki
fé né fyrirhöfn.
Árið 1953 kvæntist Hjörtur
Fjeldsted eftirlifandi konu sinni,
Guðrúnu Randheiði Sigurðardótt-
ur, frá Svalbarði í Glerárþorpi.
Hafði hann oft á orði, að sá dagur
hefði verið einn sinn mesti ham-
ingjudagur. Þeim varð þriggja
barna auðið. Þau eru Ingveldur,
sem gift er og búsett í Austurlönd-
um, Guðrún sem er húsmóðir á
Akureyri, og Hjörtur, sem er við
nám í Kaupmannahöfn, og hefur
stofnað eigið heimili.
þau Hjörtur Fjeldsted og Guð-
rún kona hans byggðu sér húsið
Kringlumýri 6 skömmu eftir gift-
inguna og bjuggu þar síðan. Heim-
ili þeirra var glæsilegt innan dyra
og utan, svo þar hallast ekki á.
Þangað var gott að koma og þar
var gott að vera.
Hjörtur kunni vel að gleðjast
með glöðum og var hrókur alls
fagnaðar þegar það átti við.
Ég veit ég mæli fyrir mun allra
æskufélaganna, sem haldið höfum
hópinn fram á þennan dag, er ég
nú þakka ykkur hjónum ótaldar
ánægju- og gleðistundir á heimili
ykkar og annars staðar. Heiða
mín, ég og konan mín sendum þér
og börnum ykkar innilegar sam-
úðarkveðjur. Við biðjum hinn
hæsta um leiðsögn og blessun,
Lilla til handa á hinum ókunnu
leiðum.
Það var bjartur og fagur blær
yfir lífshlaupi hins látna.
Guðbrandur Sigurgeirsson
Guðmundur Magnús-
son Hóli — Minning
Fæddur 10. mars 1912
Dáinn 4. mars 1984
í gær var til moldar borinn frá
Hólskirkju í Bolungarvík Guð-
mundur Magnússon bóndi, Hóli.
Guðmundur er fæddur á Hóli 10.
mars 1912 og voru foreldrar hans
þau Helga Olafsdóttir frá Minna-
Hrauni í Skálavík og Magnús
Tyrfingsson frá Hóli. Systkini
hans voru 7. Eftirlifandi er
Tryggvi, fyrrum bóndi að Hóli, og
fóstursystir þeirra, Lilja Ketils-
dóttir. Guðmundur ólst upp í for-
eldrahúsum á Hóli, en missti ung-
ur að árum föður sinn og bjó með
móður sinni og systkinum á Hóli
allt til ársins 1936, að hann keypti
þann hlut jarðarinnar er þau
höfðu búið á. Síðar varð hann eig-
andi allrar jarðarinnar.
Guðmundur hóf nám við
Bændaskólann á Hvanneyri 1930,
og útskrifaðist þaðan sem búfræð-
ingur árið 1932. Alla tíð var Guð-
mundur mikill náttúruunnandi,
naut þess að rækta jörð sína, hlúa
að skepnum og fegra sitt um-
hverfi. Þótti félögum hans í
bændastétt gott að leita til hans
um ráð, einkum og sér í lagi hvað
varðaði meðferð sjúkra dýra, sem
hann var einkar laginn að fást við.
Kynni okkar Guðmundar hófust
fyrir um það bil þrjátíu árum, er
við unnum saman við málun, dúk-
lagningu og lokafrágang á Sjúkra-
skýli Bolungarvíkur ásamt góðum
vini okkar beggja, sem nú er lát-
inn, Kristjáni Júlíussyni kennara.
Var þar oft glatt á hjalla, og má
vera að þau góðu kynni hafi síðar
orðið hvati að búsetu minni í Bol-
ungarvík.
Leiðir okkar Guðmundar lágu
síðar saman á öðrum vettvangi, en
við vorum samstarfsmenn í bæj-
arstjórn Bolungarvíkur um 16 ára
skeið, svo og samkennarar við
Grunnskólann í Bolungarvík í
þrjú ár.
Guðmundur Magnússon tók
fyrst sæti í hreppsnefnd Hóls-
hrepps árið 1962—1974, og í bæj-
arstjórn frá 1974—1982, alls í
sveitarstjórn í 20 ár, er hann kaus
að gefa ekki kost á sér til endur-
kjörs vegna aldurs. Öll árin sat
Guðmundur í einni af mikilvæg-
ustu nefnd Bolvíkinga, þ.e. Hafn-
arnefnd, og lagði þar af mörkum
drjúgt starf við vandasama upp-
byggingu. Þá átti Guðmundur
sæti í skólanefnd, bygginganefnd,
var endurskoðandi Sparisjóðs Bol-
ungarvíkur frá árinu 1974, auk
fjölmargra annarra trúnaðar-
starfa á vegum bæjarfélagsins.
Guðmundur starfaði sem bóka-
vörður bæjarbókasafns Bolung-
arvíkur nú hin síðustu ár og
gegndi því starfi er hann lést.
Guðmundur var mikill félags-
málamaður og tók virkan þátt í
félagsstarfi hvers konar, var
formaður Búnaðarfélags Hóls-
hrepps frá 1960 til dauðadags, átti
oft sæti á stéttarfélagsfundum
bænda, gegndi stöðu fram-
kvæmdastjóra fyrir byggingu
Mjólkurstöðvarinnar á Isafirði.
Hann var virkur og góður Lionsfé-
lagi, formaður Lionsklúbbs Bol-
ungarvíkur í eitt ár, formaður
Framsóknarfélags Bolungarvíkur
í 10 ár, og um tíma framkvæmda-
stjóri fyrir ræktunarsamband
Hóls-, Eyra- og Suðavíkurhrepps.
Guðmundur var maður glæsi-
legur á velli, hjartahlýr, augun
brosmild, munnsvipurinn góðleg-
ur, reyndar oft á tíðum stríðnis-
legur, og gráa hárið gerði hann
mildan að yfirbragði, og fas allt
lýsti miklum mannkostamanni.
Kynni manna verða hvað mest
að mínu mati við vinnu, í viðskipt-
um og þá þeir takast á við erfið-
leika hvers konar. Ég bæði vann
með Guðmundi Magnússyni, átti
við hann viðskipti og sá fram á
fjölmörg vandamál, sem við þurft-
um í samstarfi við aðra að horfast
í augu við og leita lausna á. Mér
varð snemma ljóst, að gott var ráð
til hans að sækja. Hann var mað-
ur íhugull og gætinn í ákvarðana-
töku, en fastur fyrir og ákveðinn
þegar til baráttu kom og ákvörðun
hafði verið tekin. Alla tíð tók hann
svo afstöðu til mála i bæjarstjórn
Bolungarvíkur, að heill bæjarfé-
lagsins var ofar daglegu þrasi og
smámunasemi.
Það kom í minn hlut að eiga við
Guðmund Magnússon samninga-
viðræður f.h. bæjarsjóðs um kaup
á jörðinni Hóli. í þeim viðræðum
fann ég glöggt hversu mjög hann
unni sínum átthögum, ég man að
eitt sinn þá er viðræður okkar
stóðu sem hæst, að við gengum um
Hólstúnið, veður var eins og það
getur orðið fegurst í Bolungarvík.
Guðmundur leit yfir Djúpið, fram
dalina og yfir byggðina og sagði:
„Hvernig heldur þú nú að mér líði
að hætta búskap, hverfa frá því
sem mér hefur verið kærast um
ævina, heldur þú að víða sé feg-
urra á Vestfjörðum en hér á
Hóli?“
Hann gat ekki hugsað sér annað
en að stórbýlið Hóll yrði eign allra
Bolvíkinga þá er hann hætti bú-
skap, en það var á árinu 1977 sem
undirritaður var kaupsamningur
milli Guðmundar og bæjarsjóðs
Bolungarvíkur um jarðarkaupin,
þannig að hann verður að öllum
líkindum síðasti ábúandi á höfuð-
bólinu Hóli í Bolungarvík.
Eitt er mér sérstaklega minn-
isstætt, sem lýsir mjög vel skap-
gerð og léttri lund Guðmundar
Magnússonar. Hverfum 18 ár aft-
ur í tímann. Það er laugardags-
kvöld, árshátið Lionsklúbbs Bol-
ungarvíkur er fyrirhuguð, og Fé-
lagsheimilið opnað einni stundu
fyrir hóf. Menn eru rétt að byrja
að spjalla saman þegar brunaboð-
inn glymur, skyldan kallar flesta á
brott, nístandi hljómar brunaboð-
ans skipta alla máli í litlu byggð-
arlagi. Það er að brenna á Hóli.
Töluverðan tíma tók að ráða
niðurlögum eldsins, og eins og oft
áður urðu logar eldsins sigurveg-
arar, og húsið svo að segja allt
brunnið að innan og algjörlega
óíbúðarhæft. Síðar um kvöldið
þegar hófið stóð sem hæst birtust
þau hjónin Kristín og Guðmund-
ur, tóku þátt í gleðinni og sungið
var hárri raust: „Hvern þekkið þið
kaldari kall en hann Gumma,
Gumma á Hóli?“ Borðfélagar
þeirra hjóna á þorrablótum eiga
eflaust eftir að sakna Guðmundar
þegar þessi söngur hljómar næst.
Árið 1938 þann 24. sept. kvænt-
ist Guðmundur eftirlifandi konu
sinni, Kristínu Örnólfsdóttur frá
Breiðabóli í Skálavík, elskulegri
gæðakonu. Þau eignuðust fimm
börn: Helgu, búsetta í Reykjavík,
sem gift var Ragnarí Péturssyni,
en þau slitu samvistum fyrir
nokkrum árum, en börn þeirra eru
Guðmundur, Kristinn og Arnar
Þór; Margréti, sem gift er Karli
Smith og eiga þau tvær dætur,
Auði og Soffíu Björk, búsett i
Reykjavík; Bárð, sem kvæntur er
Svölu Hermannsdóttur, en þau
eiga tvo syni, Hermann og Birki,
búsett á Húsavík; Karitas, sem
gift er Hólmari Finnbogasyni, þau
eiga einn son, Heimi örn, búsett í
Reykjavík; Örnólf, sem kvæntur er
Málfríði Sigurðardóttur og eiga
þau fjögur börn, Kristínu Berg-
ljótu, Magnús Pálma, Mörtu Sig-
ríði og örnólf Þóri, búsett í
Bolungarvík.
Ég vil fyrir hönd bæjarstjórnar
Bolungarvíkur og bæjarstjóra
færa Guðmundi Magnússyni látn-
um bestu þakkir fyrir óeigingjörn
störf hans að velferðarmálum Bol-
ungarvíkur. Við sem nutum þess
að vera samstarfsmenn hans í
bæjarstjórn minnumst góðs vinar,
sem gott var til að leita og eiga við
samráð.
Kristínu, börnum þeirra hjóna,
barnabörnum og aðstandendum
öllum sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur og bið góðan Guð að
styrkja þau við fráfall góðs eig-
inmanns, afa, bróður og vinar.
Olafur Kristjánsson
forseti bæjarstjórnar
Bolungarvíkur