Morgunblaðið - 05.05.1984, Qupperneq 36

ro
¥ » %r -
* /^fT ) r\TT • ▼ f-fT.
• TrrTfTTo
36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. MAÍ 1984
Minning:
Anna Kristjana
Kristinsdbttir
Fædd 7. apríl 1927
Dáin 27. apríl 1984
í dag verður jarðsett frá Garða-
kirkju föðursystir mín, Anna Kr.
Kristinsdóttir. Vegna kynna
minna og tengsla vil ég skrifa
nokkur orð í minningu um þessa
einstöku konu.
Ekki ætla ég að rekja lífsferil
hennar, en þegar ég sit hér með
penna í hendi og rifja upp minn-
ingarnar um hana Onnu frænku,
kemur margt upp, svo margt já-
kvætt að ég geri mér grein fyrir
því að ekki er hægt að lýsa þeim
tilfinningum með nokkrum orð-
um, né finn nein lýsingarorð sem
henni eru sæmandi.
Ég minnist hennar sem ungur
drengur, þegar ég með föður mín-
um kom til afa og ömmu á Vestur-
götu 46a, þar setti hún svip sinn á
fjölskylduboð og heimsóknir með
glaðværð sinni og innileika.
Ég minnist hennar frá þeim
skiptum sem ég kom í afgreiðslu-
sal Landsbankans, þar sem hún
var gjaldkeri um árabil, hversu
vel hún tók á móti mér, þótt erind-
ið væri oft lítið annað en að fá að
finnast meiri maður að þekkja
Önnu frænku, sem vann í svona
stóru húsi.
Síðan liðu nokkur ár þar til
Anna gerðist samstarfsmaður
minn í nýstofnuðu fyrirtæki föður
míns 1972. Eins og vant er við
nýstofnuð fyrirtæki, þá gekk á
ýmsu og var hún alltaf boðin og
búin að leggja sitt af mörkum.
Vinskapur þeirra systkina, föður
míns og Önnu, var alltaf mikill og
leitaði hann oft ráða hennar og
álits vegna hennar einstöku rétt-
sýni. Ekki brást hún heldur móður
minni og systkinum þegar faðir
minn féll frá 1975.
Hennar viðmót allt, ástúð og
hjálpsemi verða aidrei þökkuð.
Sérstaklega veit ég um tilfinn-
ingar móður minnar í hennar
garð, sem átti um sárt að binda,
henni var hún ómetanleg.
Mér, sem tók við ungu fyrirtæki
í örum uppvexti og með ótal
vandamálum, var hún alltaf stoð
sem mátti treysta. Það skarð, sem
höggvið hefur verið, verður ekki
uppfyllt. Starfsandi hennar og
áhugi, hlýlegt viðmót og vinátta,
verður ekki bætt. Hún átti hug
okkar allra, samstarfsfólks og
viðskiptavina sem henni kynntust.
Það er erfitt þegar ástkær ætt-
ingi og vinur fellur frá, en við
skulum hafa hugfast að dauðinn
er oft líkn og minnast þeirra orða
Krists á krossinum, þegar hann
segir við bandingjann sem iðrað-
ist: „Sannarlega segi ég þér, að í
dag munt þú verða með mér í
Paradís." Anna frænka þurfti
einskis að iðrast, hún hafði hrein-
an skjöld. Hlið Paradísar standa
henni opin.
Ég og kona mín biðjum Guð að
blessa hana og veita börnum
hennar styrk í þeirra miklu sorg.
Anton Bjarnason
Nú þegar mín góða mágkona
hefur lokið lífshlaupi sínu hér á
jörðu langar mig að minnast
hennar með nokkrum orðum. Við
höfum hitzt daglega í langan tíma,
og við, sem ungengumst hana, höf-
um undrast og dáðst að hugrekki
hennar og styrkleika. Hversu sjúk
sem hún var, alltaf kom hún fram
með reisn og hlýju og aldrei kvart-
aði hún.
Anna vann fram á síðasta dag,
er hún varð að leggjast inn á
sjúkrahús.
Anna Kristjana Kristinsdóttir
fæddist 7. apríl 1927 og var yngsta
barn Guðrúnar Ottadóttur og
Kristins Péturssonar, blikksmíða-
meistara. Anna var öll sín ung-
dómsár á Vesturgötunni, en flutti
síðan í Garðabæ og bjó lengst af á
Tjarnarflöt 7 með manni sínum,
Björgvini Emil Gíslasyni, sem lát-
inn er fyrir tæpum 2 árum. Anna
eignaðist 4 mannvænleg börn, þar
af eru 3 enn í heimahúsum. Nú
kveðja þessi ungu börn hennar
sína góðu móður. Megi Guð al-
máttugur halda verndarhendi yfir
framtíð þeirra.
Ég vil þakka Önnu allt, sem hún
var mér og fjölskyldu minni og ég
veit að hún mun eiga góða heim-
komu til æðri heima. Megi hún
loksins vera laus við allar sínar
þjáningar.
„Far þú í friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Erna Árnadóttir
Þökkum hjartanlega auösýnda samúö og vinarkveöjur viö andlát
og úttör systur minnar og mágkonu,
GUDRÚNAR BJÖRNSDÓTTUR.
Fyrir hönd vandamanna,
Jóhanna Björnsdóttir, Valdimar Helgason.
Við þökkum af alhug öllum þeim er vottuöu okkur samúö viö
andlát og útför systur okkar og mágkonu,
GUÐBJARGAR (STELLU) STEFÁNSDÓTTUR
frá Hvalskeri.
Þórir Stefánsson, Sigurbjörg Sigurbergsdóttir,
Pálína Stefánsdóttir, Höröur Kristófersson,
Pétur Stefánsson, Þórhalla Björgvinsdóttir,
Arnfríður Stefánsdóttir, Ari Ivarsson
og börn.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
jaröarför
HALLDÓRSPÁLSSONAR,
fyrrverandi búnaöarmálastjóra.
Sigríöur Klemenzdóttir
og systkini hins látna.
Nú er hún Anna frænka mín dá-
in. Það er erfitt að trúa því að hún
sé farin frá okkur. Mig langar til
að þakka fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum saman.
Anna frænka var ein af uppá-
haldsfrænkum mínum. Hún var
góð kona. Það var alltaf gott að
heimsækja Önnu frænku og fá hjá
henni kaffisopa, hún gat alltaf
sagt mér fréttir og rætt við mig.
Ég sakna, að fá ekki að sjá hana
meir.
Megi góður Guð geyma hana, ég
veit að hann gerir það.
Gunna frænka.
Það er þyngra en tárum taki að
horfa upp á ættingja og vin skilja
við lífið hér á jörð. Síðasta reynsla
mín var þessi, er ein besta frænka
mín, Anna Kr. Kristinsdóttir, lést
þ. 27. apríl sl. á Landspítalanum,
eftir að hafa barist, vægt sagt,
hetjulega á hálft sjöunda ár við
einn mesta bölvald mannlegs lífs.
Bölvald, sem læknavísindi okkar
tíma hafa ekki sigrast á. Þar situr
dauðinn enn einn við völd.
Anna var fædd 7. apríl 1927 á
Vesturgötu 46A í Reykjavík. For-
eldrar hennar voru heiðurshjónin
Guðrún Ottadóttir, Guðmunds-
sonar frá Engey, og Kristinn Pét-
ursson, blikksmiður, þau eru bæði
látin. Kristinn átti og rak
blikksmiðju J.B. Péturssonar við
Ægisgötu í Reykjavík ásamt bróð-
ur sínum, Jóni Bjarna, sem ætíð
notaði Bjarna-nafnið. Pétur
Jónsson, blikksmiður, faðir þeirra
bræðra, og Sigríður Jónsdóttir,
föður-langamma mín voru syst-
kini. Þau voru frá Skógarkoti í
Þingvallasveit. Pétur fluttist til
Reykjavíkur og giftist Önnu
Bjarnadóttur og bjuggu þau lengi
á Vesturgötu 22. Sigríður giftist
Bjarna Steingrímssyni, Gestshús-
um í Bessastaðahreppi.
Þeir bræður, Kristinn og Bjarni,
ráku ekki aðeins sitt fyrirtæki
undir sama þaki alla tíð, heldur
byggðu þeir sameiginlega hús yfir
fjölskyldur sínar, að Vesturgötu
46A, og þar bjuggu þessar tvær
fjölskyldur æ síðan í sátt og sam-
lyndi. Það er óhætt að segja, að
það sem annar bróðirinn gerði,
það gerði hinn.
Skyldleikinn varð því valdandi,
að faðir minn bjó á heimili Guð-
rúnar og Kristins á meðan hann
stundaði nám í Stýrimannaskól-
anum við Öldugötu fyrir u.þ.b. 65
árum. í þá daga hleyptu gjarnan
heimdraganum ungar meyjar ut-
an af landsbyggðinni til Reykja-
víkur í leit að atvinnu. Ein var sú,
er kom frá Hnífsdal og réðst á
heimili Guðrúnar og Kristins. Ör-
lögin höguðu því til, að skipstjór-
inn og vinnukonan urðu hjón og
byggðu þau sitt heimili við Tún-
götu í Rvík. Þessi hjón eru foreldr-
ar mínir. Það var því ekki löng leið
á milli þessara heimila, enda náið
samband alla tíð.
Við Anna höfum oft rifjað upp
gamla daga frá æskustöðvunum.
M.a. gönguferða á sunnudags-
morgnum með feðrum okkar,
niður að höfn eða út í Örfirisey og
þá var oft með í ferð Þórarinn
heitinn Guðmundsson, tónskáld og
fiðluleikari, en hann bjó á Vestur-
götunni. Þá minntumst við oft
jólaboðanna og afmælanna hjá
fjölskyldunum, sem voru stórhá-
tíðir í huga okkar. Að okkar dómi
var ekki hægt að hugsa sér betri
æskudaga en á okkar slóðum í
Vesturbænum. Höfum alla tíð tal-
ið okkur Vesturbæinga í húð og
hár, enda fæddar þar, uppaldar og
bjuggum þar fyrstu hjúskaparár-
in.
Það sannast oft á orði kveðnu,
að margt er líkt með skyldum. En
ef til vill er allt tilviljun. Eigin-
menn okkar Önnu voru báðir tré-
smíðameistarar og báðir byggðu
þeir húsin okkar í Garðabæ og
flutt var í þau um svipað ,leyti.
Fyrst byggðu þau við Marargrund
og síðar við Tjarnarflöt. Er þau
fluttu á Tjarnarflöt, keyptu for-
eldrar mínir hús þeirra á Mar-
argrund. Eiginmaður Önnu var
Björgvin Gíslason frá Breiðdal.
Hann lést í ágúst 1982. Þau eign-
uðust 3 börn: Unni, sem stundar
nám við Háskóla íslands; Kristin,
sem nú les undir stúdentspróf i
MR og Jóhann, sem er að ljúka 5.
bekk í MR. Eina dóttur eignaðist
Anna fyrir hjónaband, Guðrúnu
Helgu Agnarsdóttur, sem ólst upp
hjá móður sinni og afa og ömmu á
Vesturgötunni. Guðrún Helga er
gift Jóni Kristjánssyni, G. Gísla-
sonar, stórkaupmanns, og eiga þau
tvær ungar dætur. Þau hjón eiga
sitt heimili við Túngötu í Reykja-
vík.
Foreldrar Önnu eignuðust 6
börn og var hún yngst þeirra og
þriðja úr systkinahópnum sem
kveður þessa jarðvist. Áður eru
farnir tveir bræður, Otti, sem lést
ungur maður, og Bjarni, sem
stofnsetti fyrirtækið Glerborg h/f
og var forstjóri þess til dauðadags.
Eftirlifandi eru: Pétur, blikksmið-
ur í Reykjavík, sem nú dvelur
sjúkur á Landspítalanum: Helga,
húsmóðir í Reykjavík, og Guð-
mundur, arkitekt, búsettur í
Bessastaðahreppi. Var gott og ná-
ið samband milli þessara systkina,
og þá einkum systranna.
Ér Anna hafði lokið barnaskóla-
námi hóf hún nám í Kvennaskól-
anum í Rvík og lauk því. Eftir það
hóf hún störf hjá Landsbanka ís-
lands og var þar gjaldkeri þar til
hún gekk í hjónaband. Undanfarin
ár vann hún skrifstofustörf hjá
Glerborg h/f.
Þeir eru margir ættingjarnir og
vinirnir, sem kveðja Önnu með
sárum trega. Margir vinir hér í
Garðabæ, þá einkum konur, sem
kynnst hafa henni í félagsstarfi
Kvenfélags Garðabæjar. Þar hef-
ur hún lagt fram ómælda vinnu,
meira af vilja en mætti nú síðustu
ár. Hún sat í stjórn þess félags um
árabil. Hún hafði það oft á orði við
mig, að starfið í Glerborg og í
kvenfélaginu væri henni mikils
virði og þakklát var hún fyrir, að
henni var gert kleift að stunda
það.
Anna var hrókur alls fagnaðar í
vinahópi, öllum sem henni kynnt-
ust þótti vænt um hana. Lundar-
far hennar var einstakt, og ef svo
hefði ekki verið, þá hefði hún ekki
staðið af sér þá storma, sem hún
hefur þurft að brjótast gegn.
Ákveðin í að standa meðan stætt
var, var hennar ásetningur.
Heimilið, börnin hennar og
barnabörnin voru henni mikils
virði, að ógleymdri systur hennar,
Helgu, sem þrátt fyrir sín veikindi
gerði allt til að létta af henni oki
veikinda undanfarinna ára. Eigi
skal gleyma góðum vinkonum
hennar og nágrönnum, sem ætíð
réttu hjálparhönd í veikindum
þeirra hjónanna. Mætti hún mæla,
yrði það sennilega á þá leið: að
slíkt er aldrei fullþakkað.
Ég vil þakka Önnu alla vinátt-
una, frændsemina og samverust-
undirnar. Ég þakka henni þá
tryggð, sem hún hélt ætíð við aldr-
aða foreldra mína. Svo hugþekk og
kær, sem hún var okkur, þá hafa
börnin hennar meira misst. Þau
ganga nú þung spor að hinstu
hvílu hennar. En samt má huggast
við þá trú, sem vorið veitir, að eins
og skammdegisskuggar breytast í
bjartar vornætur, eins víkja
skuggar harmanna fyrr eða síðar
fyrir veldi ljóss og vona.
Ég bið öllum ástvinum hennar
styrks og huggunar. Megi sólgeisl-
ar sumardaga, vinátta og ástúð,
von og trú gefa þeim týnda gleði á
ný, en leiða anda hennar til sælu-
sala æðri heima.
Drottinn gaf og Drottinn tók
að dæma er líka hans.,
Blessun Guðs fylgi minningu
um góða konu.
Guðfinna Snæbjörnsdóttir
Þegar ég kveð elskulega vin-
konu, Önnu Kristinsdóttur,
hrannast fram í hugann minn-
ingarnar frá 50 ára kynnum og
vináttu. Við vorum aðeins
áhyggjulausaj- stelpuhnátur, 6—7
ára að aldri, þegar kynnin hófust
á Vesturgötunni í Reykjavík. Síð-
ar tóku unglingsárin við, skóli og
nám og seinna búskapur og börn.
Ávallt hélst vináttan, sem stofnað
var til í barnæsku. Þar bar aldrei
skugga á. Slík var tryggð hennar
að þótt á stundum væri vík milli
vina um lengri eða skemmri tíma
gátum við ávailt tekið upp þráðinn
eins og við hefðum aldrei verið
fjarverandi.
Þegar mér var tilkynnt lát
hennar til London, var ég að ferð-
búast heim til að vera við jarðar-
för móður minnar. Einhvern veg-
inn varð það svo, að þótt mátt
hefði búast við láti hennar komu
tíðindin mér í opna skjöldu. Hún
var búin að berjast við banvænan
sjúkdóm, sem fáir komast heilir
frá. En þrek hennar æðruleysi og
lífsgleði var svo mikil bæði til lík-
ama og sálar, að ekkert virtist
geta bugað hana. Stundum hélt
maður og stöðugt vonaði að hún
mundi sigra.
Slíkur var styrkur hennar, að
þegar svo virtist að ekki væri
hægt að leggja meira á eina
manneskju, þá stóð hún keik. Það
var eins og ekkert gæti bugað
hana. Verandi fársjúk oftast síð-
ustu árin og við þær raunir, sem
hún gekk í gegnum í sambandi við
veikindi og lát eiginmannsins,
Björgvins Gíslasonar, gat hún þó
ávallt miðlað öðrum með glaðværð
sinni og hlýju. Um hana mátti
sannarlega segja eins og skáldið
Stephan G. Stephansson kvað:
„Bognar aldrei, brotnar í, bylnum
stóra seinast."
Anna hafði þann hæfileika að
láta öllum líða vel í návist sinni.
Hún hafði ávallt meiri áhuga á
líðan annarra en sjálfrar sín.
Oft var ráðgert að Anna kæmi
út til mín í heimsókn, en veikindi
hennar komu í veg fyrir það. Það
sýnir bjartsýni okkar að ákveðið
var í febrúar sl., að sumarið væri
ekki látið líða án þess að hún
kæmi í fyrirhugaða heimsókn til
Englands. En öðruvísi fór en ætl-
að var.
Ég minnist hennar ávallt með
innilegu þakklæti fyrir samfylgd-
ina, fyrir vináttu og tryggð.
Ég votta börnum hennar, Guð-
rúnu Helgu, Unni, Kristni og Jó-
hanni, og öðrum ættingjum mína
dýpstu samúð. Þau hafa öll mikið
misst.
Blessuð sé minning Önnu Krist-
insdóttur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Margrét Guðmundsdóttir
í dag er til moldar borin sann-
kölluð hetja og mikill persónu-
leiki. Kona sem var einstaklega
vel af Guði gerð. Það var Anna
frænka. Hún stóð lengur en stætt
var, og barðist æðrulaust til