Morgunblaðið - 30.01.1986, Qupperneq 13

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. JANÚAR 1986
13
25 milljóna króna áætlun
um nýja innlenda þætti
samþykkt af útvarpsráði
— „stígnm bensínið í botn
Hrafn Gunnlaugsson, dag-
skrárstjóri innlendrar dagskrár-
gerðar sjónvarpsins, hefur lagt
fram áætlun í útvarpsráði um
nýja þætti í sjónvarpi og kostnað-
aráætlun í því sambandi og hefur
hún verið samþykkt af ráðinu.
Kostnaðurinn hljóðar upp á rúm-
ar 25 milljónir króna.
Ymsir þessara nýju þátta hafa
þegar hafið göngu sína, svo sem A
líðandi stundu, Kvikmyndakróníka,
Glettur, Rokkamir geta ekki þagn-
að og Kvöldstund með listamanni.
Þá er í ráði að auka bamaefni í
sjónvarpi til muna. Stundin okkar,
sem nú er á sunnudögum, er aðal-
lega sniðin fyrir yngstu áhorfend-
urna en fyrirhugað er að koma á
svokallaðri „stóhi stund" fyrir eldri
krakkana. Þá em þættimir Aftan-
stund og Söguhom reglulega á
dagskránni fyrir böm og á næst-
unni hefur göngu sína þáttur er
nefnist „Unglingamir í fmmskógin-
um“ og á hann að fjalla um áhuga-
mál unglinga s.s. mælskukeppni,
danskeppni, ljóðakvöld og fleira
sem unglingar em að fást við. Þátt-
urinn Skonrokk breytir um nafn og
kallast nú Poppkorn.
Dagskrá sjónvarps á afmælis-
hátíð Reykjavíkurborgar liggur
“ segir Hrafn Gunnlaugsson dagskrárstjóri
ekki endanlega fyrir ennþá þannig
að kostnaður vegna hennar er ekki
inni í fyrmefndri tölu. Þó er stefnt
að beinni útsendingu frá úrslitum
í samkeppni um Reykjavíkurlag og
frá afmælishátíðinni á Amarhóli
18. ágúst nk. auk þáttar um sögu
Reykjavikur. Hrafn sagði að hér
væri um nokkuð dýrt atriði að ræða
og hefði hann leitað eftir tilboðum
frá Saga-Film um að það fyrirtæki
tæki að sér hluta þessa verkefnis.
Hrafn sagði að hann vildi stefna
að því að fjárfesta í innlendum
myndum á ólíkum vinnslustigum,
jafnt leiknum sem heimildamynd-
um. Stefnt er að útboði tveggja
leikinna verka á árinu, en tillögur
þar að lútandi_ munu liggja fyrir í
byijun mars. Á sl. ári keypti sjón-
varpið nokkur handrit og hefur
Hrafn fengið leikstjórana Láms
Ymi Óskarsson, Ágúst Guðmunds-
son, Egil Eðvarðsson og Hilmar
Oddsson til að vega og meta hvort
þeir treystu sér til þess að færa
eitthvert þeirra upp til sjónvarps-
gerðar. Verkin em: „Öskubuska og
maðurinn sem átti engar buxur“
eftir Gísla J. Ástþórsson, „Leikrit án
titils fyrir sjónvarp" eftir Matthías
Johannessen, „Nóttin, já nóttin"
eftir Sigurð Pálsson, „Ferðalok"
eftir Steinunni Jóhannesdóttur,
„Næturganga" eftir Svövu Jakobs-
dóttur og „Silkitromman" eftir Atla
Heimi Sveinsson. Ef leikstjóramir
vilja taka eitthvert eða einhver
verkanna til meðferðar, verða hug-
myndir þeirra bomar undir höfund
og takist samvinna þessara tveggja
aðila, verður hafist handa. Hrafn
kvað þetta vera þá aðferð sem t.d.
Bretar notuðu við undirbúning að
gerð sjónvarpsleikrita.
Áætlað er að greiðslur Ríkisút-
varpsins vegna Listahátíðar muni
nema 1.100 þúsund krónum og
skiptist jafnt á milli sjónvarps og
útvarps. Þá sagði Hrafn að nú
þegar væri búið að ráða leikstjóra
fyrir næsta áramótaskaup, Karl
Ágúst Úlfsson, og er áætlaður
kostnaður þess 1.140 þúsund krón-
ur. Þá er fyrirhuguð vegleg ára-
mótabrenna í beinni útsendingu, að
sögn Hrafns, og einnig dansleikur,
sem ætlunin er að sjónvarpa beint
frá einhverjum veitingastaða borg-
arinnar í stað sjónvarpssalar eins
og gert var nú á nýársnótt.
Kostnaður sjónvarpsins við
söngvakeppni sjónvarpsstöðva Evr-
ópu er eklri talinn með í áætluninni.
VIÐEYJAR
SUND
vínalegír
veislu- og ráöstefnusalír
n
FLUGLEIÐA HÓTEL
Sími 82200
Gunnar Þór á Torfalæk og Guðmundur Ágúst frá Húnavöllum leika
við kálfana: „Návist við mold, gróður og dýr er þáttur í lífsfyllingu
hjá öllum,“ segir Jóhannes.
Við getum aftur á móti tekið
mun virkari þátt í þjónustustarf-
seminni en verið hefur. Sem dæmi
má nefna þörfina fyrir dvalarheimili
aldraðra. Slík starfsemi í litlum
einingum í sveitum gæti gefíð
tækifæri til að nýta fjárfestingu og
mannafla og gæti einnig veitt þeim
sem lokið hafa starfsæfí sinni
manneskjulegra umhverfí en mögu-
legt er í fjöldastofnunum. Ýmsa
aðra þjónustu af þessu tagi má
nefna enda er návist við mold, gróð-
ur og dýr þáttur í lífsfyllingu hjá
öllum.
Menn sem vinna við opinbera
þjónustu eiga í auknu mæli að búa
í sveitunum. Einnig þurfum við á
því að halda að innan landbúnaðar-
ins sé tiltækt vinnuafl til afleysinga
vegna slysa, veikinda svo og orlofs
sem bændur hafa hingað til ekki
notið eins og aðrir þjóðfélagsþegnar
en þyrftu að geta tekið sér.
Varðandi öll þessi atriði tel ég
að sveitarstjómimar þyrftu að
vakna af Þymirósarsvefni í at-
vinnumálum. Sveitarfélögin þurfa
að sameinast til að geta telrið á
þessum málum og ná árangri en
skilningur á því er ákaflega misjafn.
Undirstöðuatriðið hlýtur þó að
vera það að hver rekstrareining í
hinum hefðbundnu búgreinum hafi
þau skilyrrði og rými að reksturinn
geti í senn verið hagkvæmur og
arðsamur og geti notað þá bestu
tækni sem völ er á á hverjum tíma.
Til þess að það verði þarf stór hluti
stéttarinnar að hverfa frá hinum
hefðbundna búskap."
Ekki á að þurfa að
koma til þjóðflutninga
- Þetta er viðkvæmt atriði.
Hvort em það ungu eða gömlu
bændumir sem þurfa að víkja?
„Eðlilegt er að þeir, sem nú em
að ljúka starfsdegi sínum, hugi
mjög að því að rýma fyrir þeim
yngri, ef þeim er á annað borð
annt um viðhald byggðar á bóli
sínu."
- Jarðir munu þá fara í vaxandi
mæli í eyði.
„Já, því vafasamt er að allir geti
snúið sér að annarri vinnu í sveitun-
um og verður þá einhver hluti þessa
fólks að hverfa úr atvinnugreininni
að öðm og fara fjárfestingar þess
þá jafnframt úr notkun. Það er ef
til vill bjartsýni, en ég held að að
minnsta kosti helmingur þess fólks
sem hverfa myndi frá hinum hefð-
bundnu búgreinum ætti að geta
fengið störf í sínu nánasta umhverfi
og að ekki þurfi að koma til vem-
legra þjóðflutninga. Þetta veltur þó
auðvitað á því hvemig á verður
haldið.
Það fólk sem þarf að yfirgefa
sína fyrri afkomuleið mun standa
frammi fyrir miklum vandamálum.
Maður getur velt því fyrir sér hvort
þjóðfélagið hefur ekki einhveijar
skyldur gagnvart þeim í ljósi þess
að áður vom menn hvattir mjög til
að auka framleiðsluna með ýmsum
opinberum aðgerðum en síðan
þvingaðir til samdráttar og rekstr-
arstöðvunar af markaðsástæðum."
- HBj.
andi, fái ekki staðist. Hvað þá um
viðskipti við aðrar þjóðir, em þau
þá hættuleg? Nei, við eigum auðvit-
að að nýta þá markaði sem völ er
á.“
Undirstöðuatriði
að styrkja
hin hefðbundnu bú
- Nú er það talsvert stór hópur
fólks sem þarf að hætta í hinum
hefðbundna búskap, ef ffam fer
sem horfír, til að þeir sem eftir em
' geti lifað sómasamlegu lífi. Hvemig
er hægt að gera því fólki, sem byggt
hefur afkomu sína á þessari at-
Vinnugrein, kleift að komast út úr
henni og með eignir sínar nokkuð
á hreinu?
„Það er ýmislegt til ráða. Að vísu
engin ein lausn, heldur margar litl-
ar. Með búvömlögunum náðist póli-
tísk samstaða um að veita fé til
atvinnuuppbyggingar í stað útflutn-
ihgsuppbóta.
Það virðist vera rými fyrir nokk-
um hóp manna í loðdýrarækt og
vemlegir möguleikar felast í nýt-
ingu hlunninda í víðum skilningi,
meðal annars ferðaþjónustu sem ég
hef mikla trú á og fiskeldi. Hér
má einnig nefna til betri nýtingu
heyfengs, til dæmis í formi hey-
köggla - með eða án íblöndunar -
en sú framleiðsla fellur vel að
markmiðum búvömlaganna um
innlend aðföng til rekstrar, atvinnu
í sveitum og öryggi framleiðslunn-
ar. Ég hef ekki mikla trú á því sem
stjómmálamenn kalla „ýmsan smá-
iðnað“ enda er blaðið autt þegar
spurt er um við hvaða iðnað er átt.
Eg get ekki ímyndað mér að bænd-
ur verði í náinni framtíð endur-
menntaðir til að fara út í hátækni-
iðnað. Helst er að möguleikar geti
verið þar sem gamlar sveitahefðir
öðlast nýtt lff, til dæmis við að
framleiða minjagripi úr ull og skinn-
um, samhliða ferðaþjónustu.
Si
Jóhannes við mjaltirnar
„Bændafólkið lifir í heimi þai
sem ákveðin náttúrulögmál ráða
ferð.“