Morgunblaðið - 28.02.1986, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR. 28. FEBRÚAR1986
Anna Margrét Jóns-
dóttir — Minning
Tengdamóðir okkar, Anna
Margrét Jónsdóttir, andaðist í
Borgarspítalanum í Reykjavík 24.
febrúar sfðastliðinn. Hún hafði jafn-
an verið við góða heilsu, en á haust-
mánuðum gerðist hún dettin, axlar-
brotnaði fyrst en við aðra byltu fékk
hún höfuðhögg og gekk undir
aðgerð. Reyndist hún haldin höfuð-
meini, er dró hana til dauða eftir
fárra mánaða legu.
Anna fæddist 28. nóvember 1909
á heimili foreldra sinna að Austur-
stræti 3 í Reykjavík, Jóns Brynjólfs-
sonar skósmíðameistara og leður-
kaupmanns og Guðrúnar Jóseps-
dóttur. Jón var sonur Brynjólfs
bónda Einarssonar á Hreðavatni í
Borgarfirði og Guðrúnar Hannes-
dóttur frá Skrapatungu á Skaga-
strönd. Foreldrar Guðrúnar voru
Jósep Magnússon verkamaður f
Melkoti í Reykjavík og Sigríður
Gestsdóttir Lund í Hafnarfirði.
Önnur böm Guðrúnar og Jóns
Brynjólfssonar voru þessi: Magnús
J. Brynjólfsson leðurkaupmaður,
kvæntur Marie Brask, þau eru
bæði látin, Jón sútari, kvæntur Ástu
Guðmundsdóttur, þau em látin,
Brynjólfur veitingamaður, kvæntur
Klöm Alexandersdóttur, hún er lát-
in, og Sigrfður, gift Sveini Zoéga
forsfjóra. Hálfbróðir þeirra er
Tryggvi Jónsson forstjóri, kvæntur
Kristínu Magnúsdóttur.
Anna ólst upp á heimili foreldra
sinna í miðbæ Reykjavíkur, bæði í
Austurstræti 3 og Bröttugötu 5.
Þá var lítt farið að tfðkast að konur
væm settar til mennta. Anna fékkst
ekki um það og fór 16 ára gömul
á lýðskóla f Danmörku þar sem hún
baeði aflaði sér almennrar menntun-
ar og lagði sérstaklega fyrir sig
matargerð og hannyrðir.
Ung kynntist hún Karli Kristins-
sjmi og festu þau hugi saman og
vom gefin saman í hjónaband í
Frfkirkjunni 16. desember 1933.
Karl var sonur Kristjönu Elínborgar
Jónsdóttur frá Selvelli í Breiðuvík
og Kristins Magnússonar skipstjóra
í Reykjavík, bróður séra Olafs í
Amarbæli og Sigurðar læícnis á
Patreksfirði.
Anna og Karl settu heimili sitt
fyrst að Sólvallagötu 19 en reistu
sér síðan hús að Víðimel 67, þar
sem þau bjuggu við rausn meðan
báðum entist líf og heilsa, en Karl
féll frá 21. júní 1977. Karl Kristins-
son hafði snemma mikil umsvif, en
árið 1935 keypti hann Bjömsbakarí
og var síðan oftast kenndur við
það. Dylst engum, að mikið hefur
verið á húsmóður lagt að sjá um
heimili og uppeldi bama, þar sem
slíkur athafnamaður var. Því hlut-
verki gegndi Anna af miklum
myndarskap og fór orð af frábærri
matargerð hennar og allri risnu.
Hún hafði mikla ánægju af hann-
yrðum, eins og margir munir af
heimili hennar bera vott um.
Jafnan var gestkvæmt á heimili
Önnu og Karls og opið hús vinum
og vandamönnum. Nú eru vinimir
flestir fallnir frá en æskuvinkona
Önnu, Laufey Svava Brandsdóttir,
ber harm sinn í hljóði og sér á eftir
tryggum vini. Vinátta þeirra stóð f
meira en 60 ár.
Anna var kona dul en skapföst
og hafði ákveðna skoðun um flest.
Hún var ekki allra, en þeim sem
hún tók var hún bæði trygg og
ræktarsöm. Skyldurækni var henni
í blóð borin og aldrei ætlaðist hún
til endurgjalds eða þakklætis, er
hún gerði öðmm vel.
Anna og Karl eignuðust tvö böm,
Guðrúnu, húsfreyju, 14. september
1936 og Kristin, félagsfrseðing, 1.
júní 1950. Guðrún er gift Benedikt
Blöndal hæstaréttarlögmanni,
þeirra böm em Karl, Lárus og
Anna. Kristinn er kvæntur Ragn-
heiði Indriðadóttur, sálfræðingi,
böm þeirra em Ingunn Rán, Anna
Þóra og Karl. Einnig ólu þau upp
tvo frændur Karls, Pétur Hunter
stýrimann og Helga Friðriksson.
Þeir bræður vom synir frænku og
fóstursystur Karls, Ingunnar Jóns-
dóttur Hoffmann, sem gifst hafði
enskum lögfræðingi, en sendi böm
sfn heim f stríðsbyijun, orðin sjúk
af sótt sem skömmu sfðar dró hana
til dauða. Pétur varð ekki langlífur.
Helgi lærði fyrst prentiðn og starf-
aði að iðn sinni um hrfð en gerðist
sfðan hægri hönd Karls um rekstur
Bjömsbakarfs, tók sveinspróf í
bakaraiðn og rekur gamla bakaríið
f Vallarstræti 4 f dag. Kona hans
er Jóhanna S. Jóhannsdóttir. Böm
Helga af fyrra hjónabandi em
Ingunn, Láms og Pétur.
Okkur var gleði að Anna skyldi
geta komið á heimili okkar og verið
með bömum sínum og bamaböm-
um síðustu jólin sín, þrátt fyrir
erfiðan sjúkdóm. Er á leið janúar
elnaði henni sóttin og fékk hún
hægt andlát undir hádegi mánudag-
inn 24. febrúar. Hvíli hún í friði.
Ragnheiður Indriðadóttir
Benedikt Blöndal
Minning:
- Guðbjartur Jónsson
byggingameistari
Fæddur 10. janúar 1893
Dáinn 20. febrúar 1986
Til foldar er hniginn háaldraður
heiðursmaður. Einlæg kveðju- og
þakkarorð fylgja til þessa einstæða
mannkostamanns og Qölskyldu
hans.
Guðbjartur Jónsson, bygginga-
meistari, Grenimel 26 í Reykjavík,
verður til moldar borinn í dag frá
Fríkirkjunni í Reykjavfk.
Guðbjartur fseddist í Saurbæ á
Rauðasandi í Barðastrandarsýslu
10. janúar 1893, elstur þrettán
bama hjónanna Kristínar Magnús-
dóttur og Jóns Runólfssonar, sem
bjuggu á Melnesi og síðar f Skógi
á Rauðasandi. Þau vom bæði borin
og bamfædd þar í sveit, svo og
forfeður þeirra margir í ættir fram.
Guðbjartur ólst upp við alla al-
genga vinnu til sjós og lands, en
um hann má með sanni segja, að
snemma beygist krókurinn til þess,
sem verða vill, því að hann varði
öllum stundum, sem hann mátti, til
smfða og vann ungur að ámm að
húsbyggingum heima í sveit sinni.
Árið 1919 flyst hann svo til
Reykjavíkur og vann þar f bygg-
ingaiðnaði alla tíð sfðan. Hann var
í hópi þeirra fyrstu sem löggiltir
vom sem byggingameistarar á ís-
landi. Hann starfaði sjálfstætt í iðn
sinni á ámnum 1923 til 1958 og
reisti á þessu tímabili íjölda íbúðar-
húsa í Reykjavík og víðar. Naut
hann í hvívetna mikils trausts, sem
sérlega hæfur og áreiðanlegur
maður, bæði í lífi sfnu sem og lffs-
starfí.
Árið 1920 gekk hann að eiga
Steinunni Magnúsdóttur, Magnúsar
Pálssonar, Sigurðssonar og konu
hans, Rannveigar Brynjólfsdóttur,
Halldórssonar frá Norðurgarði í
Vestmannaeyjum.
Þau Guðbrandur og Steinunn
eignuðust eina dóttur, Kristínu
Jónu, sem gift er Bjama Guð-
mundssyni yfirpóstafgreiðslumanni
og eiga þau Kristín og Bjami tvo
syni, Guðstein og Hermann.
Fyrstu kynni mín af sæmdar-
hjónunum Guðbjarti og Steinunni
og heimili þeirra urðu árið 1943 er
ég sem tólf ára drengur hóf nám í
undirbúningsdeild Menntaskólans í
Reykjavík.
Þessi elskulegu hjón opnuðu
heimili sitt fyrir mér og vom mér
sem foreldrar sjö fyrstu skólaárin
mín hér f Reykjavík.
Þá bjuggu þau á Vatnsstfg 16a,
en síðan byggði Guðbjartur nýtt hús
á Grenimel 26 og þangað flutti ég
með þeim. En á Grenimel 26 bjuggu
þau ávallt síðan og sfðustu árin
hefir Guðbjartur átt heimili sitt með
elskulegri dóttur sinni, Kristfnu
Jónu, og manni hennar, Bjama
Guðmundssyni.
Öll sjö árin er ég átti skólaheim-
ili mitt hjá þeim Guðbjarti og Stein-
unni hafa ávallt sfðan verið mér
hugstæð. Hugstæð vegna þess
ómælda kærleika er ég naut með
flölskyldunni. Hugstæð vegna mót-
unar á lífsviðhorfum og skaphöfn
unglingsins, en slík mótun átti sér
stað frá báðum hjónunum af slíkum
skilningi og kærleik að aldrei mun
frá mér tekið. Ifyrir þessi ár svo
og öll seinni árin hefi ég því mikið
að þakka, sem engin orð megna að
tjá.
Ef til vill mætti segja merginn f
lífssögu Guðbjarts í frásögn af eftir-
leiknum eftir hin miklu veikindi er
hann lenti í og átt við að stríða árið
1958. En lffskrafturinn og viljinn
var þá sem endranær óbugandi.
Hann lagði ekki árar í bát. Sjúk-
dómurinn laut í lægra haldi og nú
réðst Guðbjartur í það stórvirki árið
1960 að st anda fyrir og sljóma
kirkjusmíði f Grafamesi í Gmndar-
firði.
Þrátt fyrir tæpa heilsu hélt hann
því verki ótrauður áfrarn og auðn-
aðist að koma kirkjunni undir þak.
Stærsti hluti þess vinnuafls er hann
hafði þar var hópur ungs fólks,
bæði piltar og stúlkur frá Alkirkju-
ráðinu og hinum ýmsu kirkjudeild-
um fslenskum og erlendum.
Ég er ekki í vafa um hvemig
Guðbjarti hafa nýst meðfæddir
hæfileikar til stjómunar og leið-
beininga við ungt fólk, þá hlið
þekkti ég frá uppvaxtarárum mín-
um í festu og stjómsemi hans. Þann
eiginleika þeklq'a líka allir þeir er
leiðsagnar hans nutu í námi hjá
honum. Það má segja að lærlingar
hans úr trésmíði beri þess ótvíræð
merki enn f dag.
Það fór svo með kirkjubygging-
una sem og alla aðra þætti er
Guðbjartur unni og sinnti, að ekki
einasta lagði hann fram ómælda
vinnu og hugvit heldur einnig fjár-
muni sem aldrei voru fastir í pyngju
hans ef tilgangur og þörf helguðu
aðra ráðstöfun.
í athafnasömu lífí var heimili
þeirra Guðbjarts og Steinunnar
ávallt sú kjölfesta, sem best og
sönnust prýðir sambúð karls og
konu. Svo samstfg vom þau hjón
að aldrei minnist ég styggðaryrða
þeirra á milli. Og fróðlegt verður
að sjá þó síðar verði, eitthvað af
þeim mikla fróðleik og kveðskap
er Guðbjartur lét eftir sig f eigin
handriti. Verði sú útgáfa að veru-
leika þá munum við, eftirlifandi
vinir hans, enn á ný heyra enduróm-
un þess glaðlyndis, ástúðar og
mannkærleika er mótaði lífshlaup
hans.
Nú við leiðarlok eru færðar inni-
legar þakkir fyrir samfylgdina og
ég bið um blessun Guðs yfir minn-
ingu Guðbjarts Jónssonar.
Sigfús J. Johnsen
Anna Einarsson
frá Vog - Minning
Fædd28.júlí 1901
Dáin 24. febrúar 1986
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin strfð.
(V. Briem)
í dag fylgjum við ömmu okkar
elskulegu til grafar. Alltaf er jafn
erfitt að sætta sig við að fólk sem
er manni nákomið falli frá. Þrátt
fyrir að amma hafi verið orðin full-
orðin, búin að skila sínu dagsverki
og miklu meira en það og eflaust
hvíldinni fegin, þá trúum við því
ekki að hún sé farin og komi aldrei
aftur.
Amma fæddist í Færeyjum og
ólst þar upp. Margtoft sagði hún
okkur frá sfnum uppvaxtarárum.
Þá var ekki setið auðum höndum
því þau voru 14 systkinin og af
þeim 10 bræður, sem allir voru sjó-
menn. Hún var bam að aldri byijuð
að pijóna sokka, vettlinga og peys-
ur á bræður sína. Við ætlum ekki
að rekja ættir hennar en ung kona
fluttist hún til íslands, giftist ís-
lenskum manni, afa okkar, Magnúsi
Einarssyni, og eignuðust þau 4
böm.
Persónuleiki ömmu var alveg sér-
stakur. Hún talaði sambland af
færeysku, fslensku og dönsku og
oft komu hin furðulegustu og bráð-
fyndnu orð og setningar út úr þessu
öllu saman sem við öll höfðum
gaman af og ekki síst hún sjálf.
Hennar persónuleiki einkenndist af
óendanlegum dugnaði, jákvæðni og
sérstaklega skemmtilegu skop-
skyni. Það var sama á hverju gekk.
Alltaf var hún jafn jákvæð og
þakklát og aldrei heyrðum við hana
kvarta þrátt fyrir að líf hennar hefði
ekki alltaf verið dans á rósum. Ef
þrengdist í búi þá var ekki sest
niður og grátið heldur farið og
unnið dag og nótt. Hún vorkenndi
sér aldrei, sagði meðan heilsan er
í lagi þá er ekki yfir neinu að
kvarta. Að sitja auðum höndum
kallaði amma „að sitja með fjand-
ann í fanginu".
Aldrei líða okkur úr minni sunnu-
dagamir heima hjá afa og ömmu.
Það var hápunktur vikunnar. Öll
bömin og bamabömin saman
komin, uppápússuð og fín í heim-
sókn hjá afa og ömmu. Það var
alltaf eins og veisla - hlaðið borð
af góðgæti og heitt súkkulaði
drukkið með. Það var setið og
spjallað og oft á tíðum mikið hlegið.
Nú standa eftir minningamar og
oft er sagt að þær séu það dýrmæt-
asta sem maðurinn á.
Persónuleiki eins og hún amma
var kemur aldrei aftur, því miður.
Við þökkum henni fyrir allt sem
hún gaf okkur með nærvem sinni,
alla þá hlýju og allan þann tíma sem
hún eyddi með okkur og alla þá
þolinmæði sem hún sýndi okkur.
Við þökkum Guði fyrir að hafa átt
jafn yndislega ömmu og hún var.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Anna Jóna, Stella,
Berglind og Harpa.
Mikil sómakona, Anna Einarsson
frá Vog á Suðurey í Færeyjum, lést
á Hrafnistu 24. febrúar siðastliðinn.
Ég á ótal minningar um tengda-
móður mína allt frá árinu 1955 og
allar ylja þær mér um hjartarætur.
Hún var um margt óvenjuleg kona,
talaði skemmtilegt sambland af
færeysku og íslensku, hafði sannar-
lega hreina sál, miðlaði öðmm af
reynslu sinni og alltaf á jákvæðan
hátt. Mörg gullkomin sem frá henni
komu em mér hreint lífsnesti. Ég
sá hana aldrei skipta skapi. Hún
hafði sérstakt lag á að finna björtu
hliðaraar á tilvemnni, hún lifði tím-
ana tvenna, fátækt og ríkidæmi,
en alltaf var hún sami skemmtilegi
persónuleikinn.
í mars 1970 missti Anna eigin-
mann sinn, Magnús Einarsson
framkvæmdastjóra, einn stofnenda
Dósaverksmiðjunnar hf. í Reykja-
vík. Erfíðleikar komu upp í atvinnu-
rekstri Magnúsar eins og víða var
og er í atvinnurekstri á íslandi.
Stóð Anna þar eins og klettur við
hlið Magnúsar, var hans stoð og
stytta. Aldrei heyrði ég hana
kvarta. Þegar erfíðleikar steðjuðu
að sló hún oft á létta strengi og
fyrr en varði vom allir komnir í
gott skap. Á þessu hafði hún sér-
stakt lag.
Stórt heimili þeirra Önnu og
Magnúsar var oft gestkvæmt. Sér-
staklega gistu þar margir vinir og
frændur frá Færeyjum. Anna var
ákaflega vinsæl af öllum er hana
þekktu. Hún var einn stofnenda
Færeyska félagsins í Reykjavík, sat
þar í stjóm í mörg ár og var þar
heiðursfélagi.
Blessuð sé minning þessarar
stórbrotnu konu.
Víðir Finnbogason