Morgunblaðið - 18.05.1986, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18.MAÍ 1986
C 5
Heima í stofu með stjúpdótturinni, Margréti Karls-
dóttur, 1980.
ikilaði sér mjög vel strax í fyrra-
iumar."
Uppbygging ferðamála í Hvera-
jerði er sá flokkur bæjarmála sem
3ragi hefur mikinn áhuga á. Ann-
irs kveðst hann ekki hafa starfað
ið bæjarmálum, að öðru leyti en
ið gegna formennsku í sjálfstæðis-
'élaginu um tíma, „og ég hjálpa
íú ennþá til við uppstillinguna.
Eins og að vera
við Laugaveginn
En varðandi ferðamálin spáði ég
i)ví fyrir einum 25 árum að Hvera-
^erði ætti eftir að verða einn helsti
ferðamannabærinn á Islandi, bæði
/egna nálægðarinnar við Reykjavík
3g vegna jarðhitans. Hingað koma
nær allir útlendir ferðamenn, sem
í annað borð heimsækja landið, og
íslendingarnir eru enn stærri hópur.
Hér er mikið mannlíf, sérstaklega
im helgar og fólk sækir í mann-
pröngina til að sýna sig og sjá aðra,
snda orðið stutt að fara frá Reykja-
vík. Það er eiginlega eins og við
séum við Laugaveginn. Hvergerð-
ingar hafa líka á undanförnum
tveimur, þremur árum orðið áhug-
asamari um ferðamál og ferða-
mannaiðnaðinn, enda hefur það
sýnt sig að fólk kemur til Hvera-
gerðis.
Það má segja að Eden hafi orðið
kveikjan að tívolíinu og svo tívolíið
kveikjan að hótelinu, sem hér er
að rísa, og nú er bara að bíða og
sjá hvort hótelið leiði til enn meiri
framkvæmda. Hins vegar þýðir
ekkert að fara of geyst og byggja
skýjaborgir. Markaðurinn verður
að ráða í þessum efnum.
Stundum teiknað
einn og annan
Bragi minnist á sýningarskálann,
sem hann langar að byggja, en það
yrði þó ekki í fyrsta sinn sem byggt
er yfir sýningar í Eden. Frá því að
húsið reis hefur hann staðið fyrir
myndlistarsýningum, einu af
áhugamálunum að eigin sögn. „Það
hefur alltaf verið mikil ásókn í sýn-
ingaraðstöðuna, enda kemur tvennt
til, ég tek ekki gjald fyrir hana og
fyrirsjáanlegt er að fjöldi manns
kemur hingað og skoðar verkin,“
segir hann og bætir við að eitt af
markmiðunum með sýningarað-
stöðunni hafi verið að leyfa ekki
einungis þeim bestu að sýna. „Ég
hef leyft öllum þeim að sýna hér
sem ég held að eigi eitthvert erindi
með verk sín upp á vegg.“
Sjálfur málar hann ekki, en á
það til að taka sér blýant í hönd
og teikna einn og annan. „Þetta
eru aðallega andlit sem ég teikna.
Bæði andlit frá Hveragerði, kunn-
ingjarnir og fleiri. Svo teikna ég
nú reglulega í Morgunblaðið,“
upplýsir hann og brosir við undum-
arsvip í andliti blaðamanns. „Það
er nefnilega mesti miskilningur að
hönnun blaðsins sé endanlega búin
þegar það kemur úr prentsmiðjunni.
Ég hef gert það í gegnum árin að
teikna í það um leið og ég les það.
Það var svo fyrir fjölskylduna að ég
lét verða af því að rífa út einstaka
teikningar og setti saman í mynd
„Morgunblaðsmyndin."
sem er_meira og minna teiknuð á
Morgunblaðið.
Ég vildi geta sest oftar niður í
ró og næði til að teikna, þó ekki
væri nema til að komast frá erlinum
um stundarsakir. Sjaldnast er tími
til slíks,“ segir hann og útskýrir
að vinnudagurinn sé oft talsvert
lengri en gengur og gerist. Hann
hefst ýmist klukkan átta eða níu á
morgnana og þar sem Eden er opið
til miðnættis mestan hluta ársins
lýkur deginum ekki fyrr en um og
upp úr klukkan eitt eftir miðnætti.
Fjölskyldan í fyrirtækinu
„Það er tímafrekt að reka þetta
fyrirtæki, eiginlega svo mjög að
tíminn fyrir fjölskylduna er ekki
sem skyldi. Ég hef verið laginn í
gegnum tíðina á að koma mér í of
mikið starf. Á hinn bóginn hefur
fjölskyldan starfað talsvert í fyrir-
tækinu og það bætir upp á. Núna
starfar yngsta dóttir mín, Olga
Björk, hér og sambýliskona mín,
Karen Mellk, sem sér bæði um ullar-
vörudeildina og er gjaldkeri fyrir-
tækisins, auk þess auðvitað að
annast heimilið og sjá um blómin
heima. Ég er eiginlega orðinn
mettur af blómarækt þegar þangað
kemur,“ segir Bragi og þvertekur
fyrir það að veitingareksturinn hafi
alfarið tekið yfírrráðin af blóma-
ræktinni. „Auðvitað fer bæði stærra
svæði og fleira starfsfólk í veitinga-
söluna, en blómamaðurinn í mér er
talsverður og það er slæmur dagur
ef ég kemst ekki í snertingu við
mold. Enda skyldi maður ekki
gleyma uppruna sínum.“
Ekki harðari við aðra
en við sjálfan mig
í Eden starfa nú um 40 manns,
flestir í störfum tengdum veitinga-
rekstrinum. „Ég hef verið sérlega
heppinn með starfsfólk. Óvanalega
heppinn held ég, sumir hafa starfað
hér í 16, 17 ár. Annars er mér sagt
af fólki sem stendur mér nær að ég
hafí verið harðari húsbóndi hér á
árum áður,“ segir hann og brosir
með sjálfum sér. Bætir því svo við
að sé það rétt sé ástæðan líklega
að menn séu harðari þegar verr
gengur, „þó held ég að ég hafi
aldrei verið harðari við aðra en við
sjálfan mig“.
Bragi hefur frá upphafi rekið
Eden einn með fjölskyldunni.
„Fyrstu sautján árin starfaði eigin-
kona mín, Dúa Björnsdóttir, með
mér og aðrir fjölskyldumeðlimir
seinna meir,“ segir Bragi, sem á
uppkomin böm, Olgu Björk, Einar
Braga og stjúpdótturina, Margréti
Karlsdóttur. „Utanaðkomandi aðil-
ar hafa aldrei komið inn í rekstur-
inn. Vissulega hafa verið freistingar
um dagana, aðilar komið að máli
við mig eftir að Eden fór að bera
sig, viljað leggja fé í reksturinn og
flýta uppbyggingu, en einhvern
veginn hefur mér alltaf tekist að
standast slíkar freistingar. Mér
finnst betra að vera einn frekar en
í félagi við aðra í þessum efnum."
Aðspurður um hvort Hvergerð-
ingar sæki Eden eins og aðrir lands-
menn kveður Bragi svo vera núorð-
ið, „en hreinskilnislega sagt man ég
þá tíð að Hvergerðingar létu ekki
sjá sig hér, ekki fyrr en eftir að
þeir vom fluttir til Reykjavíkur, þá
vom þeir mættir í kaffi helgina á
eftir!"
Tíu þúsund gestir yfir helgi
En hvort það verða Hvergerðing-
ar sem mæta þangað um þessa
helgi eða aðrir er líklegt að margt
verði um manninn haldist góðviðrið
áfram. „Veðrið hefur óskaplega
mikið að segja og ég fylgist grannt
með veðurspám, enda á allt mitt
komið undir sól og regni," segir
hann og upplýsir að bestu dagarnir
séu góðviðrisdagar þegar þokka-
lega skúr geri um miðjan daginn
þannig að hvergi megi setjast á
þurra þúfu. „Hvemig viðrar á Hell-
isheiðinni getur líka skipt sköpum
og sé þar skafrenningur er víst að
hingáð koma fáir. Ég hef nú stund-
um sagt að líklega sé auðveldara
að fara með íslendinga á hunda-
sleða yfir Grænlandsjökul en í bíl
yfir heiðina í skafrenningi!
Hvort sem það er veðrið eða
annað þá kemur með tímanum í
mann tilfinning fyrir rekstrinum,
til dæmis eins og hvað kemur í
kassann jrfir daginn. Þar skeikar
stundum ekki nema nokkuð hundr-
uð krónum á tilfinningu og stað-
reynd. Svo dreymir mig stundum
fyrir aðsókninni næsta dag og það
hefur reyndar komið fyrir að ég
afþanta áður pantaða hluti í Ijósi
þess. Þetta er hins vegar ekkert
yfimáttúmlegt, heldur bara tilfinn-
ing sem menn fá fyrir sínum
rekstri," segir hann og bætir því
við með bros á vör að nú hljómi
hann eins og argasti gróðahug-
sjónamaður.
Ánægjan af rekstrinum
er mitt brennivín
„Það er ágætt að hafa svona
tilfinningu fyrir hlutunum og veitir
oft ekki af. Um helgar þegar hingað
koma kannski á milli sex og tíu
þúsund manns og þar sem mest af
veitingunum em búnar til hér á
staðnum þarf að draga mikið að
fyrir slíka daga og passa að hafa
rétt fólk á réttum stöðum og á rétt-
um tímum í afgreiðslunni, auk þess
að undirbúa blóma- og grænmetis-
sölu helgarinnar. Eiginlega fer öll
vikan í þennan undirbúning og
stundum er maður búinn að fá nóg
þegar helgin loksins kernur." Tónn-
inn í röddinni gefur þó í skyn að
slíkt vari ekki lengi og Bragi sam-
þykkir að það sé langt í það að
hann fái nóg af rekstrinum. „Mér
hefur aldrei dottið í hug að hætta
og fara að gera eitthvað annað og
á vart eftir að detta slíkt í hug. Ég
er eins og aðrir, þegar hlutirnir
ganga vel er óskaplega gaman að
vinna við þá og ánægjan af rekstri
Eden er mitt brennivín."
VlðtalAJilborg Einarsdóttir
Myndir/Bjarni Eiriksson