Morgunblaðið - 04.06.1986, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ1986
t
Eiginmaður minn, faöir okkar, afi og langafi,
BJARNI S. GUÐMUNDSSON,
Arahólum 4, Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum 23. maí sl. Útförin hefur fariö fram.
Sérstakar þakkir færum við iæknum og starfsfóiki deildar 11 B á
Landspftalanum.
Marta Sveinbjarnardóttir,
Sveinbjörn Bjarnason, Frlðrikka Eðvaldsdóttir,
Rannveig Bjarnadóttir,
Helga Bjarnadóttir, Svavar Þorvarðarson,
Marta Bjarnadóttir, Jón Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn,
EINAR ÖRN HALLGRÍMSSON,
Garði, Hrunamannahreppi,
er látinn.
Jaröarförin er ákveðin frá Hrunakirkju 7. júní kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sigurbjörg Hreiöarsdóttir.
t
Eiginkona mín og móðir okkar,
ÁSDÍS ÞORSTEINSDÓTTIR,
er látin.
Hannes Pálsson,
Guðlaug Ágústa Hannesdóttir, Bragi Hannesson.
t
Útför eiginmanns míns, föður og tengdaföður, afa og langafa,
ÁRNA ÁMUNDASONAR,
Ljósvallagötu 30,
verður gerð frá Fríkirkjunni í Reykjavík, fimmtudaginn 5. júní kl.
15.00.
Ingunn Ófeigsdóttlr,
Grétar Árnason, Sigríður Sigurðardóttir,
Haraldur Árnason, Auður Gunnarsdóttir,
Guðrún Anna Árnadóttir, Ólafur G. Karlsson,
barna og barnabörn.
t
Útför
GRÓU EINARSDÓTTUR,
er lést í Elliheimilinu Grund 28. maí, fer fram f dag kl. 13.30 frá
kirkju Aðventista.
F.h. vandamanna,
Guðrún Frímannsdóttir.
t
Þökkum innilega hluttekningu og samúö við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GRÍMHEIÐAR JÓNASDÓTTUR,
Hverfisgötu 71.
Jónas Sigurðsson,
Þorgerður Sigurðardóttir,
Ragnhildur Sigurðardóttlr,
Hannes Sigurðsson, Sigurást Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður og afa,
HARALDAR WILLAN SIGURJÓNSSONAR,
Iðavöllum, Skagaströnd.
Björn Haraldsson, Aldfs Guðbjörnsdóttir,
Grétar Haraldsson, Dfana Kristjánsdóttir,
Sigurjón Haraldsson, Rósa Ólafsdóttir
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför móður minnar,
GRÓU ÁRNADÓTTUR,
Hörðalandf 8.
Margrét Sigrún Guðjönsdóttir.
Anna Margrét Bjömsdóttir
reyna að setja fátækleg kveðjuorð
á blað og skrifa um Önnu Grétu í
þátíð. Það var svo margt ógert og
ósagt. En ég veit að við eigum eftir
að hittast aftur og þá tökum við
upg þráðinn að nýju.
A erfiðum tímum finnst okkur
oft að sorgin sé eins og þungur
klettur á bijóstinu. En verum minn-
ug þess, að á bak við dimma nótt
dauðans rís sólin. Um leið og ég
sendi ykkur kæru vinir, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið
algóðan Guð að styrkja ykkur, vil
ég ljúka þessu með orðum yngsta
sonar míns, sem sagði í gær:
„Mamma, hún lifír á meðan við
munum eftir henni."
Ingibjörg Einarsdóttir.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
(V. Briem)
Þegar sólin hækkar á lofti og
gróðurinn vaknar af vetrardvala,
kveður Anna Gréta þetta líf. Hún
var skólasystir okkar úr Kennara-
skóla íslands. Frá þeim tíma höfum
við hist reglulega.
í dymbilvikunni áttum við síðast
kvöldstund saman á heimili hennar.
Hún leit svo vel út að augnablik
leyfðum við okkur að vona að styrk-
ur hennar yrði sjúkdómnum yfir-
sterkari. Hún ræddi sjúkdóm sinn
án þess að kvarta og við dáðumst
að viljastyrk hennar og sjálfsaga.
Hún lagði sig fram við að halda
öllu í eðlilegu horfi og láta engan
bilbug á sér fínna.
Hún, Ómar og Nonni áttu fallegt
heimili þar sem listrænir hæfíleikar
hennar fengu að njóta sín. Hjá þeim
var gott að vera gestur.
Ósjálfrátt spyrjum við okkur:
Hvers vegna hún, sem hafði fengið
svo mikið í vöggugjöf, ræktað það
og gefíð öðrum með sér. Hún leitaði
ávallt að því jákvæða í fari hvers
manns og viðhorf hennar mótaðist
af því. Hún hafði ákveðnar skoðan-
ir, var góður hlustandi og virti
viðhorf annarra.
Hún var áhugasöm í starfí sínu
og naut þess að vinna með bömum
og greiða götu þeirra sem minna
mega sfn.
Anna Gréta var alla tíð sístarf-
andi. Nú er starfí hennar á meðal
okkar lokið. Við trúum því að hún
hafí verið kölluð til meiri starfa
Guðs um geim.
Við sendum Ómari, Nonna, Krist-
ínu móður hennar og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi.
(V. Briem)
Guðrún, Jóhanna,
Minnie, Oddný og Þórey.
Mjögerumtregt
tunguaðhræra
Þannig kvað Egill að syni sínum
látnum og þannig er mér innan-
bijósts við andlát elskulegrar vin-
konu, Önnu Margrétar Bjömsdótt-
ur. Orð em svo vanmáttug á svona
stundum. Ung og glæsileg kona,
full af lífsþrótti og gleði er kölluð
burtu frá óloknu dagsverki. Við
veltum fyrir okkur tilgangi tilvistar
okkar hér á jörð. Anna Gréta hafði
af svo miklu að miðla okkur sam-
ferðafólkinu. Jákvætt hugarfar
hennar og lifandi áhugi á öllu
mannlegu kallaði fram það besta í
þeim sem umgengust hana.
Anna Margrét Bjömsdóttir var
fædd í Reykjavík 18. apríl 1946.
Foreldrar hennar vom Kristín
Guðmundsdóttir og Bjöm Guð-
mundsson. Þeirra böm vom Sveinn
og Anna Margrét. Faðir hennar lést
þegar hún var bam og giftist móður
hennar síðar Ingibjarti Þorsteins-
syni. Sonur hans er Hugi sem Anna
Gréta leit á sem bróður.
28. maí 1966 gekk Anna Mar-
grét í hjónaband með eftirlifandi
eiginmanni sfnum, Ómari Ingólfs-
syni, yfírkerfísfræðingi hjá Skýrslu-
vélum ríkisins. Þau vom einstak-
lega samhent hjón. Milli þeirra ríkti
gagnkvæmur skilningur og jafn-
vægi. Ómar stóð sem klettur við
hlið konu sinnar í erfíðu sjúkdóms-
stríði sfðustu misserin. Þau eignuð-
ust eitt bam, Jón Guðna, sem nú
er 10 ára.
Ég kynntist Önnu Grétu fyrst
þegar ég kom tii starfa við Æfínga-
skóla Kennaraháskólans haustið
1977. Við áttum mikið og gott
samstarf bæði við kennslu yngri
bama í Æfingaskólanum og einnig
við kennslu kennaranema í Kenn-
araháskólanum. Hún var stuðnings-
kennari Æfingaskólans. Hennar
hlutverk var að sinna nemendum
sem þurftu á aðstoð að halda í
lengri eða skemmri tíma. Þetta
krafðist mikillar samvinnu við al-
menna kennara skólans. Hún kom
oft inn í bekkina og vann með
nemendum og kennumm. Henni
fórst þetta vandasama verk einstak-
lega vel úr hendi. Kennaramir sótt-
ust eftir samstarfí við hana og
nemendur ekki síður. Hún var búin
öllum kostum góð skennara. Hlý-
legt viðmót gagnvart nemendum
ásamt glaðværð og samviskusemi
voru eirtkenni starfs hennar.
Ég átti því láni að fagna að eiga
Önnu Grétu ekki aðeins að sam-
starfsmanni en einnig sem góða
vinkonu. Maður laðaðist að henni.
Hún var hreinskilin og heiðarleg í
samskiptum og það var gott að leita
til hennar með vandamál og
áhyggjuefni. Hún hafði alltaf áhuga
og tíma til að velta hlutunum fyrir
sér og segja sitt álit.
Kahlil Gibran segir í Spámannin-
um: „Þegar vinur þinn talar, þá
andmælir þú honum óttalaust eða
ert honum samþykkur af heilum
hug. Og þegar hann þegir, skiljið
þið hvor annan."
Anna Gréta var mikil fjölskyldu-
manneskja. Fjölskylda hennar,
einkasonur og eiginmaður, voru
hennar fjársjóður sem hún vemdaði
og hlúði að. Heimili þeirra var
öruggt skjól íjölskyldunnar. Gest-
um var þar alltaf tekið opnum
örmum sama á hvaða aldri þeir
voru. Sjmir mínir litlir voru alltaf
spenntir að heimasækja Önnu Grétu
því þeir fundu að þar voru þeir
ekki síður merkilegir gestir en full-
orðpa fólkið.
Á kveðjustund líða minningamar
gegnum hugann. Allt góðar og
skemmtilegar minningar. Þær
verða mér ógleymanlegar sam-
verustundimar sem við höfum átt
með íjölskyldum okkar á undan-
fömum ámm. Anna Gréta var drif-
fjöðrin í óformlegum matarklúbbi
nokkurra hjóna. Þar var oft glatt
á hjalla, framandi uppskriftir reynd-
ar og slappað af í góðum hópi. Á
sumrin nutum við náttúmnnar.
Tíndum sveppi og fómm í krækl-
ingafjöru og enduðum yfírleitt góð-
an dag í Hlíðarbyggðinni. Við
Bjami varðveitum þessar minning-
ar og erum þakklát fyrir þær. Við
kveðjum Önnu Grétu með sámm
söknuði og þökkum dásamleg
kynni. Elsku Ómar og Nonni. Guð
styrki ykkur í þessari þungbæm
sorg. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóhanna Einarsdóttir
Þegar sá skæði sjúkdómur, sem
lagði að velli Önnu Grétu, frænku
mína, réðist að henni í upphafí, var
ég þess fullviss, að hún mundi sigr-
ast á honum í fyrstu atrennu. Ef
einhver fengi við hann ráðið' væri
það hún, sem var alltaf svo sterk,
bjartsýn, baráttuglöð og jákvæð.
Það varð þeim mun meira áfall
þegar hún sagði mér frá því fyrir
réttu ári, að hann hefði tekið sig
upp á ný. Vissan hlaut að víkja og
smám saman fór eins um vonina
eftir því sem á leið baráttuna.
Það segir nokkuð um þá mann-
eskju, sem Anna Gréta var, að hún
hafði bannað ijölskyldu okkar að
segja mér þessi tíðindi síðastliðið
vor, þar til ég hefði lokið verkefni,
sem hún vissi, að þarfnaðist ein-
beitingar og allra þeirra krafta, sem
ég átti þá til.
Þessi eiginleiki hennar, að vilja
hlífa öðmm við áföllum og erfiðleik-
um, var einn af þeim sterkustu í
margþættum vefrtaði skapgerðar
hennar, — að hlífa og hjálpa. Meðal
annarra eftirminnilegra vom hæfí-
leikamir til að byggja upp en bijóta
ekki niður, hvetja en letja ekki;
horfa á hinar björtu hliðar lifsins
en draga fyrir þær dökku yrði þeim
ekki breytt; vera ekki að tvíóna við
hlutina, heldur láta hendur standa
fram úr ermum við verk sín og
eyða ekki tíma sínum til einskis
heldur nota hveija stund, sem gafst
frá venjuverkum, til skapandi
starfa.
Aðdáunarvert var að sjá, hvemig
hún tamdi þá eiginleika sína, sem
henni fannst stundum þurfa að
halda í skeflum. Örlyndi og ástræð-
ur setti hún þá undir lás yfírvegun-
ar, óþolinmæðina í bönd umburðar-
lyndis og viðkvæmnina átti hún til
að hylja með hörku. Þegar henni
fannst hún ætla að verða of fljót-
huga hugsaði hún sig um aftur og
þótt hún hefði ekki á móti því, að
aðrir hrifust með af ákafa hennar
við verk, sem tók hug hennar allan,
vildi hún ekki, að hann yrði neinum
að svipu og reyndi þá að halda aftur
af sér.
Anna Gréta var einörð mann-
eskja í orði og æði og tók hiklaust
afstöðu til manna og málefna ef svo
bar undir. Samt felldi hún enga
dóma yfír þeim, sem vom annars
sinnis. Afstaða hennar var þessi:
„Þetta kann vel að vera rétt, það
er bara ekki fyrir mig.“ Fleiri orð
þurfti ekki um það.
Hún var það, sem hún var og
það var ærið.
Þeim hlutverkum, sem lífíð ætl-
aði henni, gegndi hún með eftir-
minnilegri vandvirkni, reisn og
stolti, — og þannig háði hún einnig
baráttuna fyrir lífí sínu til hinztu
stundar.
Það er sár tilhugsun að eiga ekki
eftir að sjá oftar þessa mannkosta-
konu, — en ef til vill verður sá sárs-
auki einmitt til þess að skerpa
mynd hennar í minningu okkar.
Sú staðreynd blasir við, að hún
er ekki iengur .... er ekki lengur
hvað?
Ekki lifandi?
Samt eins lifandi í huga manns
og alltaf áður.
Ekki meðal okkar?
Víst er hún meðal okkar, ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum okkar í
þeim myndum margra ára, sem þar
eru geymdar.
Ekki áþreifanleg?
Að vísu ekki, — og þó. Við snert-
um fallegu munina, sem hún bjó
til handa okkur og það er eins og
að snerta hluta af henni sjálfri.
Þeir munu ætíð kalla fram minning-
una um þungan æðaslátt heitrar
handar hennar í lófa mér síðasta
morguninn.
Hún lifir í öllu þessu og svo
umfram allt í drengnum sínum.
Hann verður nú að halda áfram lífs-
ferð sinni án hennar, en hún bjó
hann út með gott veganesti og valdi
honum góðan föður; það er huggun
harmi gegn.
Það er hart, að hún skyldi ekki
áfram fá að njóta þeirra og þeir
hennar og þau öll heimilisins, sem
þau Ómar voru svo samhent við að
byggja upp. — Og það er þungbært
móður hennar að þurfa að lifa missi
slíkrar dóttur. En örlög sín fær
enginn flúið.
Anna Gréta varð að lúta í lægra
haldi fyrir dauðanum — sá andstæð-
ingur kemur okkur öllum á kné
fyrr eða síðar. En hún féll sem
sigurvegari í þeirri orrustu, því þótt
honum tækist að buga líkama
hennar, braut hann aldrei sálar-
styrk hennar eða skapgerð, stolt
hennar eða sjálfsvirðingu.
Hún lauk lífí sínu eins og hún
hafði lifað því; heil, sönn og sterk.
Margrét Heinreksdóttir
Á fögrum vormorgni þriðjudags
27. maí barst okkur, vinum og
starfsfélögum í Æfingaskólanum,
sú sorgarfregn að Anna Gréta væri
dáin.
Fregnin' kom ekki að óvörum.
Milli vonar og ótta höfyum við