Morgunblaðið - 15.03.1987, Blaðsíða 62

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. MARZ 1987
62___________
Minning:
Halldór Gísli Odds-
son skipsijóri
Fæddur 18. desember 1933 byði í grun að alvara væri á ferðum.
Dáinn 5. mars 1987 Kynni okkar Halldórs hafa staðið
í 30 ár eða frá því að við stunduðum
nám samtímis í Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík, en þaðan lauk hann
prófi árið 1957.
Atvikin höguðu því svo þannig
að við störfuðum saman á skipum
Skipaútgerðar ríkisins í nokkur ár,
en á skipum þess fyrirtækis vann
Halldór sitt ævistarf, fyrst sem
messadrengur og síðast sem skip-
stjóri.
Enn lágu leiðir okkar saman er
ég hóf störf hjá Stýrimannafélagi
íslands fyrir nær tveimur áratugum
og þar kynntist ég Halldóri mest
og best.
Halldór tók ætíð virkan þátt í
starfi stéttarfélaga sinna. Hann
átti oft sæti í stjómum þeirra,
samninganefndum og auk þess í
ýmsum ráðum og nefndum á þeirra
vegum.
Halldór var mjög vel gefínn og
reikningsglöggur svo af bar, sem
kom sér oft vel þegar fjallað var
um kaup og kjör. Hann var allra
manna tillögubestur þó ekki væri
hann alltaf margorður og mótuðust
tillögur hans til hinna ýmsu mála
af víðsýni og drengskap þess manns
sem setti sig inní málin áður en
hann lét álit sitt í ljós.
Frá 30 ára kynnum af Halldóri
Oddssyni er margs að minnast
umfram það sem áður er nefnt.
Minnisstæðar eru mér ferðirnar
sem við fórum tveir einir austur í
sumarbústaði Stýrimannafélags ís-
lands, en þær voru ófáar, ýmis til
styttra eftirlits eða til lengri dvalar
og vinnu sem kom fyrir. Hann hafði
ætíð mikinn áhuga á þessum stað
og vildi veg hans sem mestan þótt
hann nyti þar einskis sjálfur enda
ætlaðist hann ekki til þess. Lýsir
það manninum kannski best. Hann
hugði fyrst að hagsmunum heildar-
innar en ekki sinna eigin, sem er í
raun aðalsmerki góðs félagsmanns.
Mér er líka minnisstætt þegar
Halldór kom við að loknum vinnu-
degi og við urðum samferða heim.
Þá var oft margt bollalagt og ráðin
lögð á varðandi hin ýmsu mál.
Með þessum fáu og fátæklegu
orðum kveð ég vin minn Halldór
Gísla Oddsson með þakklæti fyrir
samverustundimar.
Aldraðri móður og bræðmm hans
sendi ég samúðarkveðjur.
Blessuð sé minninggóðs drengs.
Guðlaugur Gíslason
Minning:
Guðbjörg Sandholt
Það er dapurlegt að missa kæran
vin, ekki sízt þegar hann er á góð-
um aldri og hefír gengið upp allar
tröppur sem ganga þarf í því starfí,
sem hann hefír gert að sínu. Hann
hóf sjómennsku sína sem vika-
drengur og endaði sem skipstjóri.
Við unnum báðir hjá Skipaútgerð
ríkisins svo til alla okkar starfsævi,
” "*og leiðir okkar lágu gjaman saman,
síðast á Akureyrar-Heklu, en þá
var hann skipstjóri.
Það er nú svo, að áhöfnin á einu
skipi verður eins og fjölskylda þar
sem hver hefír sín verk að vinna
allan sólarhringinn við afar misjöfn
skilyrði, því veður em oft válynd
við strendur íslands og minnstu
mistök geta valdið miklum sköðum.
Þá er mikilvægt að stjómandinn
stjómi vel og af öryggi, en það
gerði Halldór með mikilli prýði, því
hann átti auðvelt með að taka rétt-
ar ákvarðanir á réttum tíma. Maður
varð í fyrstu alveg undrandi, en
þegar tímar liðu varð þetta venja,
^ traustið var algjört og áhöfninni
leið vel. Önnur sérstök persónuein-
kenni Halldórs vom þau, að hann
var mildur og grandvar, felldi aldr-
ei harða dóma og talaði aldrei illa
um aðra. Hann bætti hvem mann
í sinni áhöfn. Mönnum leið vel í
návist hans. Þess vegna hafði hann
góða og ánægða áhöfn á skipi sínu,
áhöfn sem virti hann og dáði.
Við þijú sem dmkkum með hon-
um tíu-kaffíð á Heklu, þegar því
varð komið við, söknum hans, og
ég held að það geri allir félagamir
1 af sjónum.
Eg bið þess, að sá sem öllu ræð-
ur sýni Halldóri sömu mildi og
kærleik handan móðunnar miklu
og hann sýndi öðmm í lifanda lífí.
Þess bið ég, að alvaldur mildi sorg
móður hans og bræðra.
„Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.“
Ágúst Nathanaelsson
Ekki datt mér í hug þegar ég
“'T* kvaddi vin minn Halldór Oddsson,
skipstjóra, á Landakotsspítala fyrir
tveimur vikum, að svo stutt yrði til
endaloka jarðvistar hans þó mér
Fædd 27. ágúst 1907
Dáin 10. mars 1987
Hinn 10. mars sl. andaðist mín
kæra og góða vinkona, Guðbjörg
Sandholt.
Guðbjörg Hreggviðsdóttir Sand-
holt fæddist 27. ágúst 1907 á
ísafirði. Foreldrar hennar vom
Hreggviður Þorsteinsson, kaup-
maður á ísafírði, og Guðbjörg
Hansdóttir. Bróðir Guðbjargar er
Þorsteinn Hreggviðsson, sem býr
hér í Reykjavík. Stuttu eftir fæð-
ingu Guðbjargar andaðist móðir
hennar. Eftir andlát hennar tóku
heiðurshjónin Jón Hannesson og
kona hans Þómnn Jóhannsdóttir
Hansson Guðbjörgu í fóstur. Jón
Hansson var skipstjóri á enskum
togara í Hull og þangað fóm þau
með hana á fímm ára aldri. 21 árs
j kom hún með fósturmóður sinni
I heim til Islands eftir að fósturfaðir
hennar fórst með skipi sínu.
Guðbjörg fékk góða menntun á
Englandi. Hún var send í nunnu-
skóla og verslunarskóla. Guðbjörg
var afar hæf við sín ritarastörf.
Vann hún meðal annars sem ritari
í Enska konsúlatinu, viðskiptanefnd
og hjá Pétri Þ.J. Gunnarssyni, stór-
kaupmanni.
Guðbjörg giftist Þór Eyjólfi
Sandholt, arkitekt, síðar skólastjóra
Iðnskólans í Reykjavík, 19. desem-
ber 1937. Heimili þeirra var fallegt
og gott. Unaðarstundir hjá þeim
munu aldrei gleymast. Sauma-
klúbbur sem við stofnuðum 1937
og gáfum nafnið „Hinar þöglu“
entist okkur yfír 50 ár. Við áttum
margar góðar stundir í þeim félags-
skap.
Guðbjörg átti við mikil veikindi
að stríða en þróttur hennar og
kjarkur var mikill.
Dóttirin Þórhildur Maggi Sand-
holt og tengdasonurinn Gísli
Sigurbjömsson sýndu henni ómet-
anlega mikla umönnun, hjartahlýju
og ástúð.
Eg trúi á framhaldið og gleðst
yfir því að þrautunum er lokið og
að hún hefur nú fengið frið til þess
að njóta launa ljúfmennsku sinnar
í hlýrri og fegurri heimi. Jafnframt
er mér í huga hjartans þakklæti
Á morgun verður tii moldar bor-
inn Halldór Oddsson, skipstjóri á
strandferðaskipinu ms. Öskju, en
hann lést hinn 5. þessa mánaðar
eftir erfíða sjúkdómslegu, aðeins
53 ára að aldri.
Halldór Oddsson fæddist 18. des-
ember 1933 í Reykjavík. Hann var
sonur hjónanna Odds Halldórssonar
verkamanns í Reykjavík og Áslaug-
ar Guðjónsdóttur.
Halldór hóf störf hjá Skipaútgerð
ríkisins 16 ára að aldri sem vikapilt-
ur á ms. Esju og starfaði þar alla
tíð síðan. Hann lauk stýrimanns-
prófí 1957 og hóf störf sem stýri-
maður 1959, fyrst á ms. Heklu (I),
síðan ms. Skjaldbreið, mt. Þyrli,
ms. Heijólfí, ms. Esju (II), ms.
Herðubreið og ms. Heklu (II). Hann
varð skipstjóri á ms. Heklu árið
1979 og var skipstjóri á ms. Öskju
frá 1983 og þar til hann lést.
Það fer því ekki hjá því að Hall-
dór hafí sett svip sinn á fyrirtækið,
enda var starfið honum mikið, og
sjaldan var hann fjarri, jafnvel þeg-
ar hann átti frí. Hann hafði valið
sér að ævistarfi skipstjóm við
íslensku ströndina — ekki það auð-
veldasta sem völ er á. Það er
krefjandi starf að bera ábyrgð á
skipi, áhöfn þess og farmi í öllum
veðrum allan ársins hring nánast
uppi í landsteinum. Það þarf vissa
festu og ró ásamt áræðni sem bygg-
ist á réttu mati á aðstæðum hveiju
sinni. Og víst er það að þar sem
Halldór fór var ekki flanað að neinu,
en þó skorti ekki áræðið þegar það
átti við.
Eg kynntist Halldóri fyrir tíu
ámm, þegar ég hóf störf hjá Skipa-
útgerð ríkisins. Það hafa verið tímar
breytinga og oft var farið um
ótroðnar slóðir, siglt um ókortlögð
svæði ef svo má nefna það. Það er
svo misjafnt hvemig menn taka
breytingum. Sumir sjást ekki fyrir
og flana áfram án forsjár, en aðrir
vilja helst byrgja fyrir alla glugga,
nema þá sem snúa beint aftur, og
sigla helst aftur á bak líka. Halldór
tilheyrði hvomgum hópnum. Hann
var einn af þeim sem ég gat ávallt
sótt góð ráð til; hann var varkár
en opinn fyrir nýjungum og ráð-
hollur í þeim efnum. Og starfið var
honum ekki nóg. Hann tók mikinn
þátt í félagsmálum, bæði hjá Stýri-
mannafélagi íslands, Farmanna- og
fiskimannasambandi íslands og hjá
Skipstjórafélagi íslands.
Það var fyrir tæpu ári að Halldór
fór að kenna þess sjúkdóms sem
að lokum bar hann ofurliði. Hann
mætti honum af þeirri bjartsýni og
hógværð sem var honum svo eigin-
leg, og var ekki að gera mikið úr
því. Ahugi hans á starfínu og fé-
lagsmálunum hélst til hins síðasta
og vildi hann miklu fremur ræða
þá hluti en um sjálfan sig.
Það er horfinn af ströndinni einn
þeirra sem hvað dyggasta þjónustu
fyrir þær óteljandi ánægjustundir,
sem ég naut með henni og hennar
góðu fjölskyldu.
Far vel heim
heim í drottins dýrðargeim
náð og miskunn muntu fínna
meðal dýrstu vina þinna.
Friðarkveðju færðu þeim
Far vel heim.
(Steingr. Thorst.)
. Friður Guðs fylgi Guðbjörgu og
hafí hún þökk fyrir allt og allt.
Vina
hafa veitt landsbyggðinni og fyrir-
tækið hefur misst eina af sínum
sterkustu stoðum. Þótt það sé svo
með okkur öll, að þau skörð sem
við skiljum eftir okkur er við hverf-
um héðan verði fyllt með einhveij-
um hætti, hversu vandfyllt sem þau
kunna að vera, þá eru hlutimir
ekki þeir sömu og áður. Og víst er
það að við munum öll sakna Hall-
dórs Oddssonar svo stór hlekkur
sem hann var í okkar starfí. Hans
verður lengi saknað í fyrirtækinu
og á ströndinni.
Móður hans og öðrum ættingjum
og vinum votta ég mína dýpstu
samúð.
Guðmundur Einarsson
Mánudaginn 16. mars nk. kl.
13.30 verður Halldór Oddsson skip-
stjóri á ms. Öskju jarðsunginn frá
Fossvogskapellu. Halldór heitinn
var fæddur 18. desember 1933 í
Reykjavík, sonur hjónanna Odds
Halldórssonar og Áslaugar Guð-
jónsdóttur. Hann hóf sjómennsku á
strandferðaskipum Skipaútgerðar
ríkisins 1950 eftir að hafa lokið
prófí frá Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar og var starfsmaður Skipaút-
gerðarinnar allar götur þar til yfír
lauk.
Árið 1957 útskrifaðist hann úr
farmannadeild Stýrimannaskólans
í Reykjavík og skipstjóri varð hann
1966. Á vordögum 1980 gekk hann
í Skipstjórafélag íslands og það var
á þeim vettvangi sem ég kynntist
Halldóri persónulega. Ég fann fljótt
að hann var góður og traustur fé-
lagsmaður og mér fannst sérstak-
lega gott að njóta tillagna hans og
ráða. Hjá honum fannst mér ég
fínna félagslega samhygð, heilbrigð
og sanngjöm viðhorf. Með Halldóri
Oddssyni heitnum er genginn góður
og vandaður félagi þar sem vissu-
lega er skarð fyrir skildi í okkar
félagi, en þó er það miklum mun
stærra aldraðri móður hans og
bræðram tveim.
Um leið og minnist með þakk-
læti samstarfs við góðan dreng og
þó ég viti að orð séu til lítils megn-
ug við kringumstæður sem hér er
staðið frammi fyrir, þá vil ég fyrir
hönd okkar félaga í Skipstjórafélagi
íslands færa frú Áslaugu, móður
Halldórs heitins, Guðjóni og Bjama
bræðram hans, svo og öiðram
venslamönnum, innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Skipstjórafélags ís-
lands.
Höskuldur Skarphéðinsson
Þegar undirbúningur fyrir komu
jóla árið 1933 stóð sem hæst fædd-
ist þeim hjónum Áslaugu Guðjóns-
dóttur og Oddi Halldórssyni þeirra
fyrsta bam. Það var drengur og
var skírður Halldór Gísli. Gleði for-
eldranna var mikil, enda sveinninn
fríður og uppfyllti allar björtustu
vonir þeirra.
Gísli, eins og hann var nefndur
af vinum hans, ólst upp við mikið
ástríki foreldra sinna. Seinna varð
þeim hjónum tveggja sona auðið,
þeir era Guðjón kaupmaður og
Bjami veggfóðrarameistari. Þau
hjón Áslaug og Oddur lögðu sig
fram um uppeldi sona sinna til að
þeir yrðu betur undir lífíð búnir,
enda hafa þeir allir reynst góðir
þjóðfélagsþegnar.
Að loknu gagnfræðaprófi árið
1950 fór Gísli að stunda sjó-
mennsku. Hann ræðst þá til
Skipaútgerðar ríkisins, sem viðvan-
ingur á ms. Esju. Allan sinn starfs-
aldur starfaði hann hjá því
fyrirtæki, hann kleif allan metorða-
stiga sjómannsins og var síðast
skipstjóri á ms. Öskju.
Gísli reyndist traustur og góður
starfsmaður og er hveiju fyrirtæki
fengur að fá slíkan starfsmann. Það
er mjög þreytandi og krefjandi starf
að stunda siglingar við strendur
íslands og taka ákvarðanir um
hvort fært sé að bryggju, ef veður
era válynd. Skipstjórinn einn tekur
allar ákvarðanir þar um, oft í óþökk
útgerðar og heimamanna, sem meta
aðstæður á annan og betri veg.
Þijátíu og sjö ára starf hjá sama
fyrirtæki sýna að Gísli heftir verið
fær um ákvarðanatökur og honum
hefur verið fullkomlega treyst til
þess.
Gísli var mjög greindur maður
og fylgdist vel með öllu sem var
að gerast í kringum hann, jafnt
stjómmálum sem daglegu amstri
þjóðlífsins.
Hann kom oft við sögu í samn-
ingamálum stéttarfélaga sinna og
kom það sér vel hve reiknings-
glöggur hann var. Hann gerði sér
far um að vegur sjómannsins yrði
sem mestur og þeir uppskæra eftir
því álagi sem á þeim hvílir.
Eftir lát Odds, föður Gísla, hélt
hann heimili með móður sinni, Ás-
laugu, og áttu þau lengst af heima
á Háaleitisbraut 44. Gísli reyndist
móður sinni skilningsríkur og góður
sonur, hann bar mikla umhyggju
fyrir henni og vildi að hún hefði
náðuga daga án umstangs við sig.
Hin síðustu ár hefur Áslaug dval-
ið á Hrafnistu í Hafnarfiði og unir
þar vel í glaðværð síns aldurshóps.
Alltaf kom hún þó heim á Háaleitis-
braut þegar Gísli var í landi og
sýndi þar með móðuramhyggju sína
til hans.
Við vinir hans þökkum fyrir
margar ánægjustundir á heimili
þeirra mæðgina og þá gestrisni sem
við nutum þar.
Einnig ber að þakka fyrir kynni
við orðvaran mann sem aldrei hall-
mælti nokkram manni og sá ætíð
það ljósa í tilveranni, slíkum manni
er gott að kynnast. Við leiðarlok
minnumst við góðs vinar með þökk
og virðingu fyrir allt sem hann var
okkur og fyrir hetjulund sem hann
sýndi í veikindum sínum, okkur til
eftirbreytni.
Ég og fjölskylda mín vottum
móður hans, bræðram og fjölskyld-
um þeirra innilega samúð og biðjum
þeim Guðs blessunar.
Sigvaldi Vai Sturlaugsson
Um það verður tæpast deilt, að
eitt mesta lán hvers manns er að
eignast trausta og góða vini á
lífsleiðinni. Við ótímabært fráfall
slíkra vina er eins og strengur
bresti hið innra með manni. Gamla
máltækið, enginn veit hvað átt hef-
ur misst hefur, er því vissulega í
fullu gildi.
Vináttubönd frá bernskuáram
bresta skyndilega, en eftir standa
einungis hugljúfar minningar um
langa samfylgd og einlæga vináttu.
Þessar og álíka hugsanir komu í
huga minn er ég að morgni 5. þessa
mánaðar frétti andlát æskuvinar
míns og félaga, Halldórs Gísla
Oddssonar, skipstjóra.
Gísli, eins og hann var nefndur
af skyldmennum og nánum vinum,
hafði fyrir tæpu ári síðan kennt sér
þess meins, er nú hefur dregið hann
til dauða, langt um aldur fram.
Veikindum sínum tók hann með
einstöku æðraleysi og karl-
mennsku.