Morgunblaðið - 26.02.1988, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1988
Ljós frá íslandi
LjósmyndA^aldís Magnúsdóttir
Er tímar liðu og starfíð þróaðist
komu fram raddir um að ekki væri
hægt að halda áfram að safnast
saman undir stóra trénu til eilífðar,
sérstaklega á rigningartímanum,
og að við yrðum að fara að hugsa
fyrir kirkjubyggingu. Ég sagði, að
það væri allt í lagi, ef þeir væru
tilbúnir til að leggja sitt af mörkum.
Síðan var ákveðið, að þeir skyldu
koma með trén í húsið og ég með
bárujámið. Hafíst var handa og á
hverjum föstudagsmorgni, á undan
vikulegri samkomu okkar, söfnuð-
umst við saman og mældum tré,
styttum þau og settum á sinn stað
í byggingunni. Smátt og smátt tók
húsið á sig mynd. Ungir, nýútskrif-
aðir smiðir, fengu það verkefni að
setja þakið á kirkjuna. Þeir voru
ekki lengi að því og allir voru glað-
ir yfír að nú væri hægt að fara að
setja mold í veggina — nema ég.
Þakið var nefnilega sigið í miðju!
Mig verkjaði í augun af að þurfa
að horfa upp á, að „fína kirkjan“
okkar skyldi enda svona. En þetta
var bara vandamál hvíta mannsins,
sem var alinn upp við beinar línur
og nákvæm mál. Engum datt í hug
að fárast yfír smámunum, enda var
kirkjan þeirra fínasta húsið í ná-
grenninu og það einasta, sem hafði
bárujámsþak.
Skímamámskeiðið hafði verið
haldið á kvöldin undanfarin ár. Ég
minntist þess er ég stóð eitt sinn
frammi fyrir fólkinu. Kolsvört hita-
beltisnóttin hafði breitt þykka
slæðu sína yfír allt. Inni í kirkjunni
var dauf skíma frá olíulampa. Ein-
hveijum hafði dottið í hug að setja
maíssekkina sína til geymslu þama
inni (þótt það væri ekki leyfílegt!)
vegna þess að kirkjan var alveg við
veginn og því auðvelt að skella þeim
upp á bíl, ef svo ólíklega vildi til,
að einhver æki framhjá, og koma
kominu í sölu. Lokapel, einn af eldri
mönnunum, sat uppi á sekkjahrúg-
unni, vegna þess að það var miklu
mýkra en að sitja á hörðum bekkj-
unum, þ.e. tijástofnum, sem lágu
þversum ofan á tijástubbum, u.þ.b.
í hnéhæð, og trónaði hátt yfír sam-
kundunni. Eg kenndi Biblíusögur
og lét fólkið síðan endursegja þær.
Það gekk misvel fyrir sig, en alltaf
var Lokapel tilbúinn að hjálpa félög-
um sínum út úr erfiðleikunum.
Hann hafði greinilea mjög gott
minni, því að hann kunni orðið flest-
ar sögumar alveg rétt. Þar sem
hann sat uppi á hrúgunni sagði
hann frá með líkama og sál ef svo
má að orði komast. Hann átti við
talörðugleika að stríða og stundum
stóðu orðin föst í honum. Hann
ranghvolfdi í sér augunum og
reyndi af öllum kröftum að koma
þeim út úr sér er þau „festust", en
áfram hélt hann og frásagnargleðin
skein út úr andlitinu. — boðskapur-
inn var meðtekinn.
Við hossuðumst á moldarvegin-
um, sem hafði verið grafínn inn í
hlíðina með handafli fyrir nokkrum
ámm, svo að rykið, sem smýgur
alls staðar inn, þyrlaðist upp á eft-
ir okkur. Hvergi sást ský á lofti og
hitabeltissólin sendi brennheita
geisla sína niður á skrælnandi jörð-
ina. Það var eins gott fyrir hvítingja
með viðkvæma húð að bera sólar-
olíu vel á nefíð svo það brenndist
ekki. Er við komum á leiðarenda
vom margir þegar mættir. Flestir
vom önnum kafnir. Laufskála hafði
verið hróflað upp. Þar vom margir
pottar á hlóðum með maís og baun-
um, kjöti, hrísgijónum og mjólkur-
tei. Svona veisla er ekki haldin á
hveijum degi, enda dýr fyrir fátækt
bændafólk, sem aflar ekki mikið
meira en fyrir brýnustu lífsnauð-
synjum. — Það var stórhátíð, jóla-
dagur, stofndagur nýs safnaðar.
Allir skörtuðu sínu fínasta til að
undirstrika tilefnið. Gleði og eftir-
vænting skein úr hveiju andliti.
Upphaf
Þar sem við stóðum og virtum
fólkið fyrir okkur hvarflaði hugur-
inn nokkur ár aftur í tímann. Yms-
ar myndir komu upp í hugann.
Það vom nú liðin nærri sex ár
síðan við hófum kirkjustarf á þess-
um stað. Fyrstu árin safnaðist fólk-
ið saman undir tré. Það vom ekki
alltaf margir sem komu við, sem
að þessu stóðum, spurðum okkur
stundum, hvort þetta gagnaði nokk-
uð. Um skeið urðum við að hætta
að fara þangað. Er við tókum upp
þráðinn að nýju fór undirritaður á
mótorhjóli til þess að freista þess
að finna fólkið aftur. Er á áfanga-
stað kom sá ég marga karlmenn
samankomna í skugga undir stóm
og laufmiklu tré. Þeir tóku lífínu
með mikilli ró. Sumir sátu og spil-
uðu, aðrir ræddu um nýjustu frétt-
ir, enn aðrir stóðu kviknaktir úti í
ánni, sem rann þar framhjá, og
böðuðu sig. Það var ró og friður
yfír öllu. Enginn var að flýta sér.
Stress var óþekkt hugtak þama,
að minnsta kosti þennan dag. Þetta
var á þurrkatímanum. Allri akur-
vinnu var lokið og þvi lítið að gera,
að minnsta kosti hjá körlunum, þar
til rigningin kæmi eftir um tvo
mánuði.
Er ég steig af mótorhjólinu varð .
mér á að hugsa: Hvernig skyldu
þeir taka erindi mínu? Ég gekk til
karlanna og heilsaði öllum með
handabandi, eins og siður er. Er
við höfðum skipst á fréttum nokkra
stund sagði ég þeim að nú langaði
mig til að sýna þeim nokkrar mynd-
ir og segja þeim sögur um Guð.
Þeir höfðu ekkert á móti því. Síðan
söfnuðust flestir saman undir stóra
trénu. Einn þeirra kunni nokkra
kristilega söngva og síðan byijaði
hann að klappa saman lófunum eins
og venja er við söng. Félagar hans
tóku undir þar sem það passaði í
söngnum, en hinir sem ekki kunnu
hann, létu sér nægja að klappa.
Er ég dró myndimar upp úr pússi
mínu og sýndi þeim fékk ég at-
hygli allra. Ég sagði þeim nokkrar
sögur úr Biblíunni og reyndi að
heimfæra boðskapinn inn í aðstæð-
ur þeirra. Það var mjög gaman, því
að oft komu alls konar athugasemd-
ir og spumingar. Eiginlega varð
þetta eins konar samtal á milli mín
og þeirra. Menn voru ófeimnir að
tjá sig. Reyndar var tungumálið
okkur nokkur Þrándur í Götu því
að ég kunni lítið í máli þeirra og
þeir vom ekki góðir í swahílí. En
með sameiginlegu átaki tókst okkur
að skilja hveijir aðra, enda reyndi
ég að tala eins einfalt mál og ég gat.
Þegar mér fannst ég vera búinn
að tala nógu lengi sleit ég þessum
Fullorðinsskim — nýtt líf — ljóa frá íslandi.
LjósmyndA/aldís Magnúsdóttir
Ungur veislugestur.
Hluti hins nýja safnaðar.
LjósmyndA^aldís Magnúsdóttir
LjóamyndA^aldís Magnúsdóttir
Lokapel meðlimur nýja safnaðar-
ins í Chelekatet í Pókóthéraði i
Kenýu. — Hér er verið að spyrja
hann út úr skímarfræðslunni.
fundi okkar og forsöngvarinn leiddi
hópinn í söng. Það var ákveðið, að
við skyldum halda áfram að hittast
undir stóra trénu í hverri viku upp
frá því. Og það gerðum við. Ég tók
sérstaklega eftir eldri manni, sem
var farinn að grána nokkuð í vöng-
um. Hann var mjög áhugasamur
og virtist kunna nokkuð af þeim
sögum, sem kenndar voru. Nafn
hans var Chepira.
LjósmyndAfaldís Magnússon
Veislumaturinn á hlóðum. Hálfur geitarskrokkur hangir niður úr
„þakinu".
Sr. Kjartan Jónsson skrifar frá Kenýu