Morgunblaðið - 23.04.1988, Side 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. APRÍL 1988
Minning:
Þorbjöm Sigurðsson,
Höfn, Homafirði
Allar kempur orku snjallar, falla
þegar feigðin kallar.
Vinur minn, Þorbjöm Sigursson,
er látinn. í hugann kemur sá tími
þegar við hittumst daglega. Ég kom
austur á Höfn til þess að opna útibú
Landsbankans og einn sá fyrsti sem
ég kynntist var þessi glaðbeitti
Homfírðingur. Einhveija sögu
sagði hann mér sm mér fannst held-
ur ósennileg svo-ég spurði: „Ér
þetta ekki lygi?“ Já þetta er hauga
'lygi sagði Þorbjöm og hló dátt. Það
var sem sagt verið að athuga hvað
nýgræðingurinn gæti kyngt mikilli
vitleysu. En eins og skiifað stend-
ur, sannleikurinn finnst ekki í bók-
um heldur hjá fólki, sem hefur gott
hjartalag. Og það fer ekki á milli
mála, að betra hjartalag varð ekki
fundið en hjá Þorbimi. Jafnframt
var honum gefíð slíkt skopskyn
(húmor) að þar muna fæstir kom-
ast með tæmar sem hann hafði
hælana. Enda var það þannig, að
miðstöð félagslífs Hafnarbúa var á
flugfélaginu, þar var gaman og
Þorbjöm útdeildi óspart sínum safa-
ríku sögum og athugasemdum. En
jafnframt held ég, að honum hafi
aldrei liðið úr huga hvað hann
gæti gert fyrir hvem og einn og
hvemig hann gæti glatt þá, sem á
vegi hans urðu, en þeir vora marg-
ir. En þar stóð Þorbjöm ekki einn,
því hans ágæta kona, Ágústa Vign-
isdóttir, hélt heimili af einstakri
rausn og myndarskap.
Um leið og ég þakka Þorbimi
þá gleði og umhyggju, sem ég og
mitt fólk naut frá hans hendi, þá
votta ég eftirlifandi konu hans,
Ágústu, og sonunum sex mína
dýpstu samúð og hluttekningu.
Jón Júllus Sigurðsson
Nú er Þorbjöm horfinn á braut.
Sá maður, sem setti hvað mestan
svip á Homaíjarðarflugvöll í Qölda
ára. Þorbjöm hafði í mörg ár um-
sjón með fiugvellinum á Homafirði,
fyrst á Melatanga, en síðan á Áma-
nesi. Hann byijaði snemma með
föður sínu, Sigurði, og annaðist
fyrirgreiðslu þeirra, sem flugu til
Homafjarðar og gat það oft verið
æði kalsamt, því fara þurfti yfir
Homafjarðarfljót á báti, oft í mis-
jöfnum veðram. Fjölda bar hann í
land úr feijubátnum á eigin örmum.
Oft gat verið erfitt um vik, þegar
ill var tíð, að halda flugvellinum
opnum, nánast án nokkurra tækja.
Allt lagaðist þetta, þegar nýr flug-
völlur var tekinn í notkun við Áma-
nes og verkið varð allt auðveldara
og einnig tóku fleiri þátt í starfínu,
meðal annarra Vignir, sonur Þor-
bjöms, sem nú er fulltrúi Flugleiða
á Höfn. Þorbjöm var mikill gest-
gjafi og var góður heim að sækja,
en þar tók hann rausnarlega á
móti gestum ásamt eiginkonu sinni,
Ágústu Vignisdóttur.
Starfsmenn Flugmálastjómar
nutu þess oft á ferðum sínum hve
gott var að eiga Hauk í homi þar
sem Þorbjöm var og ævinlega stóðu
öll hús opin og öll möguieg fyrir-
greiðsla var veitt. Þorbjöm vann
mikið og óeigingjamt starf í þágu
^ flugmála og ber að minnast þess,
^ og starfsmenn Flugmálastjómar
minnast Þorbjamar, hvenær sem
hugurinn hvarflartil HomaQarðar.
Starfsmenn Flugmálastjómar
1 senda Ágústu og öðram vanda-
mönnum sínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Kveðja frá Flugmálastjóm
Andlát Þorbjöms kom ekki á
óvart. Lífsljós hans hafði blakt á
skari um hrið og engin von um
bata. Með honum er hinn bezti
drengur genginn fyrir ættemisstap-
ann. Glaðsinna, góðviljaður og
greiðvikinn svo af bar.
Mér er í fersku minni er fundum
okkar Þorbjöms bar fyrst saman.
Það var hinn 6. apríl 1963, fyrir
réttum aldarfjórðungi.
Sá dagur markaði upphaf stjóm-
málavafsturs míns um Austurland,
sem sfðan hefír linnulaust staðið.
Með misjöfnum árangri að vísu á
því sviðinu, enda skiptir það minna
máli. Uppskeran hins vegar óborg-
anleg í nýjum og góðum vinum um
endilangt Austurland. Sá fyrsti, og
einn sá kærasti, var Þorbjöm Sig-
urðsson, sem nú er kvaddur hinztu
kveðju.
Þristur Flugfélags íslands lenti
úti á Melatanga handan Fljóta
þennan sólríka útmánaðardag. Ég
var gerókunnugur og þekkti engan
mann á þessum slóðum. En ég hafði
ekki fyrá land undir fótum en að
mér snarast þybbinn, glaðbeittur
maður og býður mig hjartanlega
velkominn. Þetta var Þorbjöm, sem
annaðist flugumsýslu ásamt föður
sínum á Höfii. Þann starfa höfðu
þeir haft með höndum frá upphafi
flugsamgangna við Höfti, og er sú
umsýsla raunar enn í ættinni, þar
sem Vignir, sonur Þorbjöms, er nú
umboðsmaður Flugleiða á staðnum.
Margt er nú orðið breytt frá því sem
þá var, sem betur fer. Að þeim feðg-
um, Sigurði og Þorbimi, skyldi aldr-
ei hlekkjast á í misjöfnum vetrar-
ferðum með vörar og fólk yfir Fljót-
in sýnir með öðra að þeim var ekki
fisjað saman. Var Sigurður enda
annálaður sjósóknari og einn af
fyrstu formönnum á Höfn.
Þorbjöm var fæddur í Bæ í Lóni
og var réttra 70 ára er hann lézt.
Foreldrar hans vora hjónin Sigurður
Ólafsson frá Bæ og Bergþóra Jóns-
dóttir frá Krossalandi. Áf því má
sjá byltingu tímans, að Ólafur, fað-
ir Sigurðar, fórst með þeim hætti,
að hann var við uppskipun á vörum
í Papaósi. Vora þeir Qórir saman á
bringingarbát að sækja vörar út í
kaupfar á legunni. Skyndilega gekk
veður upp með miklu brimi. Bátur-
inn brotnaði við skipshlið. Skipið
létti ankeram þegar í stað og sigldi
til Kaupmannahafnar. Menn í landi,
sem fylgdust með atburðum, vissu
ekki betur en allir bátsverjar hefðu
farizt. En árið eftir kom sama skip
siglandi og með því einn af áhöfn-
inni, sem talinn var af. Engin tök
höfðu verið á að gera viðvart um
það fyrr. Slíkar aðstæður á íslend-
ingur nútímans erfitt með að skilja.
Þorbjöm fluttist komungur með
foreldram sínum til Hafhar í Homa-
firði og þar ól hann síðan allan sinn
aldur. Hann sótti fyrst framan af
sjó með föður sínum. Stundaði vél-
gæzlu og tók fiskimannapróf hið
minna, sem þá var algengast í sjáv-
arþorpum landsbyggðarinnar. Sig-
urður hætti útgerð sinni á happa-
fleytunni Björgvin 1945, sem hann
átti með Jóni Brannan. Um hríð
eftir það hafði Þorbjöm með hönd-
um vélgæzlu í frystihúsi staðarins
unz þeir feðgar. taka við flugum-
sýslu á staðnum, sem fyrr segir,
um miðja öldina.
Hinn 25. desember 1946 gekk
Þorbjöm að eiga Ágústu Margréti,
dóttur hjónanna Vignis Jónssonar
frá Ámanesi og Þórunnar Gísla-
dóttur frá Vagnsstöðum. Þeim hef-
ir orðið sex sona auðið: Sigurbergur
er elztur, starfsmaður á Stokks-
nesi; Vignir, umboðsmaður Flug-
leiða, kvæntur Sigríði Rögnu Ey-
mundsdóttur, og eiga þau tvö böm;
Ólafur Bjöm, skipstjóri, kvæntur
Sigurbjörgu Karlsdóttur og eiga
fimm böm; Öm Þór, skipstjóri,
kvæntur Unni Garðarsdóttur, eiga
þijú böm; Ágúst Hilmar, skipstjóri,
kvæntur Halldóra Bergljótu Jóns-
dóttur, eiga Qögur böm, og yngstur
Guðjón Hermann, skipstjóri,
ókvæntur í foreldrahúsum og
stundar útflutning á ferskum fiski.
Allt er þetta hið mesta myndar- og
hörkufólk.
Það er mikil gæfa byggðarlaginu
á Höfii hvarsu unga fólkið hefur
haldið mikilli tryggð við átthagana
og reynzt frábærilega atorkusamt
og áræðið til verka og framtaks.
Það eru engar liðleskjur til verka
sinna þar sem þeir fara Þorbjöms-
synir.
Sverrir Júlíusson, forveri minn í
framboði austur þar, ráðlagði mér
að ég skyldi seljast upp í stofu Sig-
urðar Ólafssonar þegar ég kæmi
til Hafnar. Þar myndi ég kynnast
mörgum góðum manni. Sú varð
enda raunin á. Heita mátti að skáli
Sigurðar stæði um þjóðbraut þvera.
Þar ráku gestir og gangandi inn
nefið á nótt sem degi að kalla mátti
og öllum tekið báðum höndum.
Þama hefi ég átt athvarf og vini í
ranni æ síðan, og eftir dauða Sig-
urðar þau Ágústu og Þorbjöm.
Fyrir það ber að þakka að leiðarlok-
um míns góða vinar.
Allt er í heiminum hverfult. Það
verða ekki famar fleiri ferðir í eyj-
ar með Þorbimi Sigurðssyni að tína
kríuegg. Né heldur út í ós að huga
að sel eða sinna vitavörzlu, sem
Þorbjöm gerði af trúmennsku um
árabil. Síðasti möskvinn í silunga-
netinu hefír verið riðinn. Góður
drengur og göfug sál hefir lagt
báti sínum í naust í hinzta sinni og
skilað dagsverki sínu með stakri
prýði.
Sverrir Hermannsson
Þeir hverfa af sviðinu, einn af
öðram, samferðamennimir sem
settu mark sitt á samfélagið í
byggðarlaginu hér við Homafjörð.
Fólk kemur og fer, sumir fyrr, aðr-
ir síðar. Þannig er gangur lífsins
og ekkert til í mannlegu valdi sem
slíkt fær stöðvað.
Einn af þeim sem nú hefur flutt
sig um set er Þorbjöm Sigurðsson
afgreiðslumaður Flugleiða um langt
skeið. Hann var fæddur 7. febrúar
1918. Foreldrar hans vora Sigurður
Ólafsson, útgerðarmaður hér á
Höfn, og Bergþóra Jónsdóttir.
Þau Sigurður og Bergþóra fluttu
ofan úr Lóni og á Höfn og byggðu
þau sér hús niðri við höfnina ásamt
Jóni J. Brannan, mági Sigurðar.
Það hét Skálholt en í daglegu tali
neftit Hvammur. Þaðan stunduðu
þeir mágar útgerð um margra árá
skeið á vélbátnum Björgvin, eða
raunar tveimur bátum með því nafni
hvoram á eftir öðram. Sigurður var
aflasæll formaður og farsæll í
starfi. Það var venja fjölskyldunnar
að láta það boð út ganga, þegar
komið var úr fyrsta róðrinum á
vertíðmni, að þorpsbúamir sæktu
sér fisk í soðið. Og það var ætlast
til þess að það boð væri þegið.
Á meðan Björgvinsútgerðin
starfaði var Sigurður Ólafsson
formaður á bátnum meðan heilsan
leyfði, en Þorbjöm tók síðan við
formennskunni og gegndi henni þar
til báturinn var seldur og útgerðin
lagðist niður.
í Hvamminum var með afbrigð-
um gestkvæmt og þannig var nota-
legt að koma og þar vora allir hjart-
anlega velkomnir. Þar lagðist öll
Fædd 25. desember 1900
Dáín 17. apríl 1988
Mig langar í örfáum orðum að
minnast langömmu minnar, Gunn-
hildar Oddsdóttur frá Neskaupstað,
er lést á hjartadeild Landspítalans
17. apríl.
Foreldrar hennar vora þau Oddur
Guðmundsson frá Kollaleira í Reyð-
arfirði, og Guðný Adamsdóttir frá
Þiljuvöllum í Norðfirði. Árið 1904
flutti fjölskyldan til Norðfjarðar, og
ólst hún þar upp í stórum systkina-
hópi, þau sem komust til fullorðins-
ára vora, Sigríður, Guðrún, Alfons
og Jónína, hin dóu á unga aldri.
3. maí 1923 gekk hún að eiga
Ármann Bjamason frá Sveinsstöð-
um í Hellisfirði (f. 18. mars 1895,
d. 13. mars 1974). Voru þau búin
að vera í farsælu hjónabandi í 50
ár er hann lést. Eignuðust þau eina
dóttur Guðrúnu, og er hún gift afa
mínum Ásgeiri Sigurðssyni frá
Keflavík. Árið 1954 fluttu þau suð-
fjölskyldan á eitt. Undirrituðum er
það í bamsminni þegar hann kom
í fyrsta sinn til stórbæjarins Hafn-
ar, eins og honum fannst þá staður-
inn vera og gisti í Hvamminum og
eins er Björgvin flutti eitt sinn sem
oftar vörar í Suðursveitina og fékk
að koma um borð, hvað þeir feðgar
tóku vingjamlega á móti dreng-
staulanum og sýndu honum alla
leyndardóma þessa mikla skips. Frá
þeirri stundu hófust þau góðu kynni
við Þorbjöm Sigurðsson, sem áttu
eftir að standa alla tíð síðan.
Á bemskudögum flugsins lögð-
ust sjóflugvélar nýstofnaðs flugfé-
lags að Hammsbryggjunni og í
Hvamminum voru forgöngumenn
hinnar nýju samgöngutækni miklir
aufúsugestir Þetta leiddi til þess
að Sigurður Ólafsson, Þorbjöm Sig-
urðsson og síðan Vignir Þorbjöms-
son urðu umboðsmenn Flugfélags
íslands og arftaka þess, Flugleiða.
Á þessum vettvangi starfaði Þor-
bjöm lengst af á sinni starfsævi.
Þorbjöm Sigurðsson var einn úr
hópi ^ögurra systkina. Tvö þeirra,
Steinunn og Ólafur, era látin fyrir
mörgum áram, en Ólafur fórst með
vélbátnum Borgey í nóvember
1946. Eftir lifir Rósa, búsett á
Akranesi.
Þorbjöm giftist Ágústu Vignis-
dóttur og á Hafnarbraut 24 hér á
Höfn reistu þau sér hús og stofnuðu
þar heimili. Þar var haldið uppi
mikilli risnu og þangað komu marg-
ir og þar var gott að dvelja. Á
Hafnarbraut 24 var um langt ára-
bil afgreiðsla Flugfélags íslands og
síðar Flugleiða og vegna þeirrar
starfsemi var þar oft nokkuð eril-
samt eins og gefur að skilja. En
þá var það hún Ágústa sem stóð
eins og klettur við hlið manns síns
þegar mikils þurfti við, sem var nú
reyndar í jafn umfangsmiklu starfi,
þar sem margir fara um.
Þorbjöm og Ágústa eignuðust 6
syni: Sigurberg verkamann, ógiftur,
Vigni svæðisstjóra Flugleiða,
kvæntur Rögnu Eymundsdóttur,
Ólaf Bjöm skipstjóra, kvæntur Sig-
ur til Keflavíkur, og byggðu þeir
Ármann og Ásgeir sér hús að Vall-
artúni 2, og hafa þau búið þar sam-
an í sátt og samlyndi, og var sam-
band þeirra einstakt alla tíð.
Það er skemmst frá því að segja
að fyrstu ár ævi minnar var ég að
mestu leyti í Vallartúninu hjá
langömmu og ömmu Gunnu. Má
segja að þar hafi ég tekið mín
fyrstu spor. Langamma mín var
mjög sérstök kona, hún gat alltaf
afgreitt öll mál með þolinmæðinni
einni saman. Aldrei skammaði hún
okkur bömin, þó óþekk við værum,
heldur bað hún okkur einfaldlega
með góðu og hlýddum við því skil-
yrðislaust, því hún var þannig
manneslqa, sem hreinlega geislaði
af manngæsku og góðvild. Hennar
fas og innri ró og elska til skapar-
ans hreif alla með sér. Líf hennar
allt einkenndist af mikilli þraut-
seigju og dugnaði, vann hún störf
sín vel og möglunarlaust, allt fram
undir það síðasta, er hún lá bana-
Minning:
Gunnhildur Óddsdóttir
frá Neskaupstað
urbjörgu Karlsdóttur, Öm Þór skip-
stjóra, kvæntur Unni Garðarsdótt-
ur, Ágúst Hilmar skipstjóra, kvænt-
ur Halldóra B. Jónsdóttur og Guð-
jón Hermann framkvæmdastjóra,
ókvæntur. Og bamabömin era orð-
in 14, allt mannvænlegur hópur.
Sá sem þessar línur ritar á að-
eins góðar minningar frá kynnum
við Þorbjöm Sigurðsson. Hann var
einkar hlýr og viðmótsþýður og
glaður í sinni og hjálpsamur með
afbrigðum. Þó gat það stundum
hent að hann sagði það skýrt og
skorinort hvað honum þótti á skorta
ef svo bar undir, en öll eftirmál
vora honun víðsflarri.
Veiðiskapur í Homafirði var
lengst af mikil tómstundaiðja Þor-
bjöms enda eftir nokkra að sækjast
þar sem silungsgengd í flörðinn er
stundum mikil. Þetta var mörgu
heimilinu góð búbót. Ég hef vissu
fyrir því að margur silungurinn kom
um dyr heimila hér á Höfti og oft
var sagt við þá sem leið áttu um á
Hafnarbraut 24 „viltu ekki koma
og fá þér í soðið?“ og allar peninga-
greiðslur vora víðsflarri.
Það er gott að minnast slíkra
manna nú á tímum, þegar allt er
vegið á mælistiku markaðarins, en
rétt hillir kannske undir manngildið
við ystu sjónarrönd. Slíkt var
víðsQarri f hugskoti Þorbjöms Sig-
urðssonar.
Og nú er Þorbjöm okkar horfinn
af sviðinu. Hann andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu Skjólgarði hér á Höfn
16. apríl sl. eftir nokkurra mánaða
sjúkdómslegu.
Ég og mitt fólk viljum að leiðar-
lokum senda eiginkonu, bömum og
öllu venslafólki hugheilar samúðar-
kveðjur.
Þorsteinn L. Þorsteinsson
Nú hefur minn gamli góði vinur,
Þorbjöm Sigurðsson, lagt upp í sína
hinstu ferð yfir móðuna miklu.
Hann var mjög eftirtektarverður
maður sakir dugnaðar síns, hvers-
konar greiðvirkni og hjálpsemi.
Traustur maður var hann og aðgæt-
inn í hvívetna. Öll þau störf sem
hann tók að sér, hvort heldur það
var á sjó eða í landi, vora jafnan
vel og röggsamlega af hendi leyst.
Má hér nefna skipsijóm hans og
störf hans á sviði samgöngumála í
heimabyggð sinni, en þar var hann
um árabil umboðsmaður Flugleiða.
Hans góðu konu, Ágústu, böm-
um þeirra 6 og öðram ástvinum
þeirra sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur. Hér á við að vitna í Valdi-
mar Briem þar sem hann segin
Far þú í friði,
fiiður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Vinur minn er kominn til Guðs sem gaf
hann. Jóhann Þórólfsson
frá Reyðarfirði.
leguna, sem var sem betur fer mjög
stutt. Hún átti mikið af tryggum
vinum og kunningjum, sem henni
þótti mjög vænt um og eins fjöl-
skylduna, þó sérstaklega bömin.
Langamma mín var ein af þeim sem
hafði gaman af að gefa, en ekki
þiggja. Til hennar var gott að koma
og aldrei kom sá gestur sem ekki
var tekið vel á móti, og allir fóra
þaðan glaðir. Er ég Guði þakklátur
fyrir þessa góðu konu, sem var
mér, Guðrúnu systur, Helga og
Armanni svo mikið. Alltaf munum
við bera minningu hennar í bijóst-
um okkar, sem ljós sem aldrei
slokknar, því minningin um kær-
leiksríkan ástvin, sem hún var, er
eilíf og ekkert getur afmáð. Trúi
ég því að nú sé hún í faðmi Guðs
í ljósinu mikla og brosir niður til
okkar hinna sem eftir eru. En minn-
ingin um hana mun alltaf hlýja
manni um hjartarætumar. En sökn-
uðurinn situr eftir í bijóstum okkar
hinna, en samt gleðst ég hennar
vegna, því nú er hún í ljósinu bjarta
á hinum háu andans hæðum, þar
sem engin þjáning, sorg eða stríð
era háð, aðeins gleði og hamingja.
Við fjölskyldu mína og vini vil
ég segja, verið ekki hrygg því hún
lifir áfram í minningunni hjá okk-
ur, gleðjist því heldur og verið þakk-
lát fyrir að hafa fengið að hafa
hana hjá okkur svona lengi.