Morgunblaðið - 23.04.1988, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. AJPRÍL 1988
57
Minning:
Svanhildur Þorleifs-
dóttir, Blönduósi
Fædd 9. september 1934
Dáin 13. apríl 1988
Hún Svana, konan hans Ragnars
Þórarinssonar vöruflutningabíl-
stjóra á Blönduósi, er dáin.
Svanhildur Sóley hét hún fullu
nafni Þorleifsdóttir Ingvarssonar í
Sólheimum í Svínavatnshreppi, þar
var hún fædd og uppalin. Hún var
af svokallaðri Grundarætt í Svína-
dal, sem komin er út af Þorsteini
Helgasyni, Eiríkssonar í Bolholti á
Rangárvöllum, sem Bolholtsætt er
kennd við.
Ung varð Svana eiginkona Ragn-
ars Þórarinssonar og þau tóku sér
búsetu á Blönduósi. Böm þeirra eru
ijögur, öll uppkomin og búsett í
heimahéraði. Þau em Þorleifur,
Sigurlaug, Þómnn og Ragnhildur.
Bamabömin em í fmmbemsku og
er yngstur Andri Þorleifsson, fædd-
ur 5. þ.m. Fæðing hans var sólar-
geisli er féll á banabeð Svönu
síðustu lífdaga hennar.
Fáar vikur em síðan Svana
gekkst undir uppskurð á Akureyri.
Hún kom heim stuttu síðar hress í
bragði. Var um nætur sakir heima
í Sólheimum hjá bróður sinum og
mágkonu. Heimsótti dóttur þeirra
hjóna, sem búsett er á Komsá í
Vatnsdal. Kom með manni sínum
og söng við guðsþjónustu í Blöndu-
óskirkju, eins og gerst hafði um
árabil. Hún veitti gestum þeirra
hjóna við borð sitt, eins og hennar
var vandi að gamalgrónum sveita-
sið, mótuðum af uppeldi og upplagi
þeirra hjóna beggja. Hún var sterk
og yfirveguð. Sagði að lífíð væri
búið að gefa þeim hjónum mikið
þ. á m. og fyrst og fremst að koma
upp bömum þeirra. Eftir fáa daga
átti hún aftur, að fara á vit lækna
sinna á Akureyri. Hún gerði sér ljóst
að brugðið gæti til beggja vona, en
að svo stutt væri til leiðarlokanna
kom vart í hugann.
Svana var sterkur persónuleiki
og hafði fastmótaðar skoðanir og
framkomu. Frá henni stafaði öryggi
og gleði er var örvandi fyrir þá sem
hún umgekkst. Margir komu til
þeirra hjóna og vinahópurinn
traustur.
Þau hjónin Ragnar og Svana
hafa verið mjög traustir og virkir
félagar í kór Blönduóskirkju um
langt árabil. Tenór hans og sópran
hennar setti svip á söng kórsins.
Við söngfélagamir minnumst
margra glaðra og góðra stunda frá
samstarfínu á kirkjuloftinu þegar
Blessuð sé minning langömmu
minnar.
Ásgeir Þ. Halldórsson
Kær ömmusystir okkar, Gunn-
hildur Oddsdóttir, kvaddi þetta líf
aðfaranótt sl. sunnudags.
Gunnhildur fæddist f Ósi við
Reyðarfjörð aldamótaárið, en flutt-
ist síðar til Neskaupstaðar. Enn
síðar fluttist hún til Keflavíkur, þar
sem hún bjó hátt á fjórða áratug.
tekist var á við verkefnin, oft af fáu
fólki. Þess samstarfs minnumst við
með þakklæti.
Sólheimar, æskuheimili Svönu,
standa við rætur Auðnufells, sem
er þar nokkru utar og ofar. Þar við
rætur fellsins og í suðvesturhlíð
þess hafa systkinin frá Sólheimum
hafið skógrækt. Víðsýni er þar mik-
ið yfir litbrigði landsins. Þangað
áttu þau Ragnar og Svana vaxandi
erindi og unað í samheldnum hópi
ættmenna og venslafólks.
Okkur í kór Blönduóskirkju er
geðþekkt að hugsa til Svönu í
víðsýni nóttlausrar veraldar, um-
vafða gróðri og fögrum hljómum
þess tilverusviðs, sem stendur hug-
anum nærri á kveðjustund.
Ragnari Þórarinssyni, börnum
þeirra hjóna, bamabömum, systk-
inum og öðmm venslamönnum vott-
um við einlægan samhug.
Svanhildur Þorleifsdóttir var
jarðsungin frá Blönduóskirkju í
gær, föstudaginn 22. apríl 1988.
Kórfélagar Blönduósskirkju
Það dró ský fyrir vorsólina sem
skein skært þegar ég heyrði lát
Svönu frá Sólheimum. Þar fór kona
sm vert er að minnast. Svanhildur
eins og hún hét fullu nafni, en ætíð
kölluð Svana, var dóttir heiðurs-
hjónanna í Sólheimum þeirrar Sig-
urlaugar Hansdóttur og Þorieifs
Ingvarssonar, sem bjuggu þar
myndarbúi um langt skeið. Sól-
heimar standa í hlíðinni austan
Svínavatns. Þaðan er víðfemt og
fagurt útsýni yfir vatnið og fram
til dalanna og vestur í Svínadal,
þaraa er og hefur um langt árabil
verið rekinn myndarlegur og snyrti-
legur búskapur, gestkvæmt hefur
ætíð verið þar og gestrisni þar í
hávegum. Við þessar aðstæður ólst
Svana upp í föðurgarði ásamt þrem-
ur öðram systkinum sem öll hafa
reynst fýrirmyndar fólk. Frá æsku-
heimili sínu erfði hún myndarskap,
víðsýni og félagsþroska. Svana gift-
ist Ragnari Þórarinssyni bifreiða-
stjóra á Blönduósi og stóð heimili
þeirra þar. Það bar vott um allt sem
góða húsmóður prýðir. Það var
myndarskapur og snyrtimennska í
hávegum og gestum sem að garði
bar var tekið opnum örmum með
gleði og hjartahlýju. Þangað var
gott að koma. Þau hjón vora bæði
söngvin og sungu bæði lengi í
kirkjukómum á Blönduósi, auk fjöl-
Með nokkram orðum langar okk-
ur systkinin að þakka henni sam-
fylgdina, sem var einkar ljúf.
Upp í hugann koma minningar
frá bemskuáram okkar, sem tengj-
ast tíðum heimsóknum með foreldr-
um okkar í Vallartún 1 í Keflavík.
Þar bjuggu einmitt Gunnhijdur og
eiginmaður hennar, Armann
Bjamason, sem látinn er fyrir 14
áram. — Einnig bjuggu þar — og
búa enn — jGuðrún einkabam þeirra
hjóna og Ásgeir Sigurðsson eigin-
maður hennar, betur þekkt undir
nöfnunum Gunna og Geiri, ásamt
dætrum, Gunnhildi og Sigurbjörgu.
Að heimsækja þessa einstöku
flölskyldu í Vallartúninu var okkur
alltáf mikið tilhlökkunarefni enda
vel tekið á móti litlum munnum
með pönnukökum eða vöfflum, og
lögðust þær á eitt mæðgumar,
Gunnhildur og Gunna, um að kaffi-
borðið yrði sem gimilegast. Síðar
hafa okkar böm fengið notið viðlíka
móttökur í Vallartúninu.
Bamgæska Gunnhildar og ljúf-
mennska í allra garð var hennar
aðall og þessa fengu dótturdætum-
ar og þeirra böm ekki síst notið. —
Einstakur andi ríkti líka á milli
Gunnhildar og dóttur hennar og
tengdasonar. Þar sat í fyrirrúmi svo
mikil hlýja og umhyggja, að fágætt
hlýtur að teljast.
Gunnhildur var heilbrigð og n\jög
margra annarra félagsstarfa sem
Svana sinnti.
Þau Svana og Ragnar eignuðust
fjögur böm: Þorleif, Sigurlaugu og
Ragnhildi sem öll era búsett á
Blönduósi og Þóranni búsetta á
Komsá í Vatnsdal. Allt er þetta
fyrirmyndarfólk sem erft hafa
mannkosti foreldra sinna.
Öll höfum við ánægju af að sjá
bömin okkar og bamabömin vaxa
úr grasi og það veit ég að svo hef-
ur einnig verið með Svönu. Ellefu
bamabömin þeirra hjóna vora henni
afar kær. Hið óvænta fráfall kom
í veg fyrir að sú ósk hennar rættist
en ég veit að hún mun fylgjast með
þroska þeirra þó við verðum þess
ekki vör. Hylli Guðs fylgdi henni
meðan hún dvaldi meðal okkar,
hann gaf henni góðan mann og
mannvænleg börn og bamaböm
sem halda merki hennar.
Ég óska þess að ættarheill og
ættarkostir fylgi öllum niðjum
Svönu. Með söknuði og djúpum
trega kveðjum við þessa heiðurs-
konu og þökkum Guði fyrir þau ár
sem hann gaf henni héma megin
grafar og það fyrirheit sem Kristur
gaf þegar hann sagði: „Ég lifí og
þér munið lifa.“ Við vottum Ragn-
ari, bömum þeirra og bamabömum
og systkinum hennar okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð fyrir framtíð
þeirra.
Skúli Jónasson
Okkur langar til að minnast með
nokkram orðum samstarfskonu
okkar, Svanhildar Þorleifsdóttur
eða Svönu eins og hún var alltaf
kölluð. Hún lést 13. apríl sl. langt
um aldur fram, eftir stutt veikindi.
Okkur er tregt um tungu þegar
svo stórt skarð er höggvið í hópinn,
skarð sem verður vandfyllt.
Svana starfaði hér á Sjúkrahús-
inu. Þar var rétt kona á réttum stað.
Svana var lágvaxin og frekar
þétt og af henni geislaði glaðlyndi
Minning:
Garðar Olason
frá Hrísey
Fæddur 5. ágúst 1909
Dáinn 12. apríl 1988
„Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
æ, gott er allt, sem Guði er frá.“
(V. Briem)
Hér langar mig með nokkram
orðum að minnast afa míns, Garð-
ars Ólasonar frá Hrísey. Allan þann
tíma sem ég þekkti afa bjó hanri
ásamt eftirlifandi ömmu minni,
Björgu Valdimarsdóttur, í Sæviðar-
sundi 9, hér í Reykjavík, að undan-
andlega em, þótt væri hún orðin
87 ára gömul. Á 2. dag páska sl.
er eitt okkar systkina leit við í
Vallartúninu lék hún á als oddi og
var ekki að sjá á henni nokkurt
fararsnið. Var þá haft á orði hversu
vel hún bæri þennan háa aldur.
Skyndilega dró ský fyrir sólu og
lést hún eftir aðeins 3 daga legu á
sjúkrahúsi þann 17. apríl sl.
Elsku Gunna og Geiri: Mikill er
ykkar missir, en eins og Spámaður-
inn sagði:
„Skoðaðu hug þinn vel þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“
Khalil Gibran.
Foreldrar okkar, Ragnhildur
Jónsdóttir og Karl Finnbogason,
flytja Gunnhildi alúðarþakkir fyrir
áratugalanga vináttu, sem aldrei
bar skugga á.
Við flytjum ykkur öllum, Gunna,
Geiri, Gunnhildur og Sigurbjörg,
Halli og Hörður og bamabamaböm,
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
um leið og við þökkum Gunnhildi
samfylgdina, sem veitti okkur
ómælda gleði og ánægju.
Jóna Dóra, Heimir,
Finnbogi og Jón.
skildum síðustu 14 mánuðum, en
þá dvaldist hann í Hátúni 10B.
Á yngri áram fannst mér alltaf
dýrðarljómi hvíla yfir heimili afa
og ömmu og orð afa vora fyrir mér
eins og lög sem alls ekki mátti
brjóta. Mest spennandi þótti mér
að fá að gista og fékk ég alltaf þá
afa holu lánaða. Um morguninn var
ég svo alltaf Ieyst út með einhvers
konar góðgæti, sem alltaf var
geymt á vissum stað inni í skáp.
Árin liðu og brátt kom að því
að afi reyndist vera með Parkin-
sons-veikina, en það bar lítið á
henni fyrst. Er ég kvaddi afa og
fór til ársdvalar erlendis datt mér
ekki í hug annað, en að ári myndi
ég finna ömmu og afa bæði heima
í Sæviðarsundi. En á þessu ári
flutti afi í Hátún. Það var því til-
hlökkun blandin kvíða að fara í
heimsókn eftir heimkomuna, því afa
hafði hrakað og var orðinn allt ann-
ar en áður. Þó þekkti hann mig
aftur, og var það mér mikill léttir.
Síðustu mánuðimir vora erfíðir fyr-
ir afa, svo Guð gaf honum hvíldina.
Ég þakka elsku afa mínum fyrir
samfylgdina og allar þær góðu
minningar, sem ég mun aldrei
gleyma. Guð blessi hann og veiti
ömmu allan sinn styrk.
Fjóla Haiiksdóttir
Þegar góðir menn deyja er það
eins og að týna perlu, en mikið má
sá gráta sem týnt hefur perlunni.
Það er víst ábyggilegt að hann afi
okkar var slík perla. Undir hijúfu
yfirborði sjómannsins sló stærra og
betra hjarta en gengur og gerist.
Víst er að enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur og það
er vægast sagt undarleg tilfínning
að hugsa til þess að aldrei framar
sjáum við hann afa. En við huggum
okkur við það að hann er nú á mun
betri stað en áður og líður loksins
velaftur.
Á kveðjustundum sem þessum,
þegar heilt æviskeið manns rennur
í gegnum hugann, er margt sem
leitar á mann. Hann afi okkar valdi
sér erfitt starf í öndverðu. Hann
sótti sjóinn eins og forfeður hans
um langan aldur. Það fer ekki á
milli mála að slíkt starf hlýtur að
setja mark sitt á hvem sem er, sál
og líkama. Sjómannslíf hefur sjálf-
sagt aldrei verið auðvelt, hvað þá
og ómæld hlýja.
Það var gott að vinna með henni,
enda var hún alltaf kát og með
afbrigðum ósérhlífin. Væri einhver
í þungu skapi, var það fljótt að
breytast í návist Svönu. Þetta átti
jafnt við um starfsfólk og sjúklinga.
Hún var alltaf svo glöð og óum-
ræðanlega hlý og veitti svo örlát-
lega af þessu tvennu. Návist hennar
gat gert meira gagn en verkjalyf.
Nálægt henni urðu vandamálin að
engu og ekkert varð óyfirstíganlegt.
Hún var mjög söngelsk og tók
gjaman lagið þegar hún sinnti
gamla fólkinu. Það var vel liðið.
Væri einhver sem minna mátti sín,
eða ætti erfítt, breiddi Svana út
sinn hlýja faðm og lífið varð betra. •
Svona var Svana að okkar dómi.
Hún var krydd í tilverana af bestu
gerð. Hennar er sárt saknað af
starfsfólki og sjúklingum.
Svana var gift Ragnari Þórarins-
syni bílstjóra. Þau eignuðust 4 böm
og bamabömin era orðin 11. Þau
áttu gott líf saman og ber sam-
heldni fjölskyldunnar þess vitni.
Við kveðjum Svönu vinkonu okk-
ar með þökk og virðingu og höldum
áfram að ylja okkur við allar góðu
minningamar. Um leið vottum við
Ragnari, bömum og flölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð og biðj-
um Guð að styrkja þau.
Starfsfólk Héraðshælis
Austur-Húnvetninga.
á öndverðri öldinni hér uppi á ís-
landi. Það er kannski þess vegna
sem hann valdi sér „mýkri" við-
fangseftii er árin færðust yfir. Und-
ir kröftuglegu sjómannsútlitinu
blundaði nefnilega einstakur lista-
maður. Hann gladdi okkur öll og
sjálfan sig í leiðinni með stórkost-
legum teppum sem hann rýjaði.
Það er erfítt að muna afa áður
en hann veiktist. Muna hann þegar
hann var hress og kátur. Þó höldum
við að þegar fram í sækir, þá mun-
um við fyrst og fremst muna allar
góðu, glöðu stundimar. Muna hann
þegar við komum í heimsókn til afa
og ömmu og okkur fannst eins og
við væram komin í konungshöll.
Muna hann þegar hann og amma
komu í heimsókn og mundu alltaf
eftir að stinga einhveiju í lítinn
munn eða lófa. Muna hann þegar
hann sýndi okkur stoltur nýjasta
teppið sem hann hafði rýjað. Eða
bara muna góðu stundimar sem við
voram saman.
Þegar árin fóru að færast yfir
hann afa okkar þurfti hann að heyja
erfiðari baráttu en flest okkar
þurfa. Erfiðari baráttu en hann
nokkum tíma þurfti að há við ægi
fyrr á öldinni. Afi tókst á við sín
veikindi af hugprýði sem við var
að búast. Áður en hann hóf lokabar-
áttuna sína sagði hann ömmu að
hann vissi að hann ætti erfíða og
langa ferð fyrir höndum. Þó ferðin
hafi ekki verið eins löng og við
bjuggumst við, þá var hún vissulega
erfíð. Eitthvað æðra máttarvald
virtist hafa sagt honum hvað verða
vildi og hann tók sínum örlögum
með stóískri ró.
Nú er elsku afi horfinn, yfír
móðuna miklu. Mikið munum við
sakna hans. En nú er hann þar sem
aðeins góðir menn mega vera, þar
sem honum líður loksins vel.
Elsku amma okkar! Megi góður
Guð styrkja þig á þesari stundu,
sem öðrum.
Megi Guð og góðar vættir geyma
elsku afa okkar um aldir alda.
Helga, Björg, Dúna og Barði