Morgunblaðið - 27.05.1988, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 1988
Bergw Helgi Ólafs
son — Minning
Fæddur 19. maí 1960
Dáinn 21. maí 1988
Góður drengur er genginn
vammlaust bam í vistaskiptum
Bergur H. Ólafsson var fæddur
að Syðri-Ánastöðum Vatnsnesi 19.
maí 1960. Þar ólst hann lipp hjá
ástríkum foreldrum sínum sem önn-
uðust hann alla tíð, einnig eftir að
hann flutti með þeim til Reykjavík-
ur árið 1983, þar sem þau hafa
búið síðan. Þeir sem ekki eiga
marga vini hafa mikils að sakna
þegar hver og einn kveður. Þetta
fann ég glöggt er ég frétti að Berg-
ur væri látinn.
Þrátt fyrir að ég vissi um veik-
indi hans um langt árabil, er eins
og andlát vina komi alltaf að óvör-
um og alltaf of fljótt. Það er margt
sem kemur í hugann þegar vinir
kveðja. Þá sest maður niður og
raðar minningunum upp. Ég minn-
ist þessa ljúfa og góða drengs, hvað
það var gaman að tala við hann,
hvað hann fylgdist vel með og var
að eðlisfari greindur og vel gefínn
og hafði skoðanir á hlutunum.
Eitt sinn var ég að koma úr nokk-
urra daga ferðalagi og heimsótti
hann á sjúkrahúsið, en hann hafði
veikst meðan ég var í burtu. Móðir
hans sat þar hjá honum að venju.
Meðal annars sem barst í tal milli
mín og hennar var hvaða vikudagur
væri og varð mér á að nefna skakk-
an dag. Þá lauk Bergur upp augun-
um og leiðrétti það. Ég man hvað
ég varð undandi þá eins og svo
oft, hvað hann var skýr og greind-
ur, þrátt fyrir sín veikindi og með-
vitundarleysi oft og mörgum sinn-
um. Ekki var honum tamt að ræða
um heilsufar sitt og aldrei hitti ég
hann nema hressan og glaðan eins
og ekkert væri að. Þó get ég ekki
efast um að hann hafi gert sér fulla
grein fyrir því að það var ekki hans
hlutskipti í þessu lífi að njóta eða
nýta til fulls þá hæfileika sem hon-
um voru gefnir. Það þarf styrk og
manndóm til að sætta sig við slíkt
á unga aldri, en þá kosti fannst
mér Bergur eiga í svo ríkum mæli
og aldrei hitti ég eða talaði svo við
hann að mér fýndist ekki ég sjálf
að einhveiju leyti ríkari að þeim
stundum liðnum.
Ég held að Bergur hafí verið einn
af þeim fáu, sem eiga svo mikla
birtu og innri fegurð og hreinleik
sálarinnar að engin spilling heims-
ins eins og hún er í dag, hefði nokk-
um tíma komist þar nærri.
Um leið og ég votta foreldrum,
systkinum og öðrum ástvinum
Bergs innilegustu samúð og bið
þeim blessunar, vil ég kveðja vin
minn með þessum sígildu orðum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Ingibjörg Jónsdóttir
í dag er lagður til hinstu hvílu
við hlið bróður síns Bergur Helgi
Ólafsson, Neshaga 14, í Reykjavík.
Bergur var aðeins 28 ára er hann
lést, jafn gamall og bróðir hans
Kristinn Ólafsson sem lést fýrir
tæpum þremur árum. Þannig er
með ólíkindum stórt skarð höggvið
í sömu fjölskylduna með stuttu
millibili og ekki auðvelt fyrir okkur
sem næst stöndum að sjá eða skilja
tilgang lífs og dauða á stundum sem
þessum.
Bergur fæddist að Syðri-Ána-
stöðum á Vatnsnesi 19. maí 1960,
sonur hjónanna Halldóru Kristins-
dóttur og Ólafs Þórhallssonar sem
þar bjuggu til ársins 1983 að þau
brugðu búi og fluttu til Reykjavík-
ur. Hann var næstyngstur í fímm
systkina hópi sem ólst þar upp á
góðu heimili þar sem ríkti góður
andi. Systkini hans voru Þorbjörg,
gift undirrituðum, Þórhildur, gift
Necmi Ergiin, Kristinn, sem áður
er nefndur en sambýliskona hans
var Gunnhildur Hlöðversdóttir, og
yngstur er Júlíus sem enn er í for-
eldrahúsum.
Á heimilinu voru einnig afí hans
og amma, þau Ólöf Ólafsdóttir og
Þórhallur Jakobsson sem lögðu sitt
af mörkum til að skapa þann góða
heimilisbrag sem þar var. Á heimil-
inu var mjög gestkvæmt enda föð-
ursystkini mörg með stórar fjöl-
skyldur; meðal annars nokkrir jafn-
aldrar Bergs. Allt er þetta fólk
mjög glaðsinna og voru oft fjörugar
umræður.
Þegar Bergur var aðeins fimm
ára gamall veiktist hann af floga-
veiki sem nú tuttugu og þrem árum
síðar varð honum að aldurtila. Það
segir sig sjálft að búseta norður í
landi fjarri þeirri þjónustu sem vel
búin sjúkrahús geta veitt var erfíð
og þurfti móðir hans iðulega að
fylgja honum á Landspítalann í
Reykjavík á öllum tímum árs. Marg-
háttaðar rannsóknir voru gerðar
undir stjóm Sverris Bergmann
læknis og hans samverkafólks til
að halda sjúkdómnum niðri. Meðal
annars var Bergur sendur til Dan-
merkur í þeim tilgangi.
Löng tímabil komu án þess að
verulegir erfiðleikar væru sem þá
vöktu vonir um að ef til vill fengist
bót á hans meinum. Eitt slíkt hafði
varað í ellefu mánuði áður en hann
veiktist nú fyrir tæplega hálfum
mánuði. Foreldrar hans einsettu sér
að hafa hann heima svo lengi sem
unnt væri og er óhætt að fullyrða
að betur hefði ekki verið hægt að
gera.
Hann hafði mikið yndi af tónlist
og átti góð hljómflutningstæki sem
veittu honum mikla gleði. Annað
áhugamál átti hann sem var knatt-
spyma en hann fylgdist mjög með
fréttum af þeim vettvangi og átti
sér sitt uppáhaldslið, þó hann gæti
ekki tekið beinan þátt í íþróttinni.
Dagamir eru lengi að líða hjá þeim
sem ekki hefur verkefni að vinna
og þannig var það í sveitinni þar
sem hann gat ekki tekið þátt í bú-
störfum í sama mæli og aðrir heim-
ilismenn. Ég undraðist oft það jafn-
aðargeð sem hann hafði, einkum
þegar hann fullorðnaðist og jafn-
aldrar hans og vinir gátu alla hluti
gert en hann varð að láta sér nægja
frásagnir af því hvað aðrir gerðu.
Gætu margir ýmislegt af honum
lært nú á tímum metings og sundur-
lyndis. Þetta mun hafa valdið miklu
um að fjölskyldan tók þá ákvörðun
að flytja suður eftir að mæðginin
höfðu gert tilraun með búsetu hér
vetrarlangt. Hvorutveggja var að
hér var meira öryggi hvað varðaði
læknisþjónustu og eins hitt að
möguleikar vom meiri til að fá
vinnu við hæfí.
Fullyrða má að alger þáttaskil
urðu í hans lífi þegar hann hóf störf
á Múlalundi í vemdaðri vinnu undir
öruggri stjóm Eysteins Leifssonar
sem hann mat meira en aðra menn.
Þá fyrst fékk hver dagur tilgang
og hann fann að hann gat skilað
dagsverki á við aðra en hann var
mjög vandvirkur við allt sem hann
tók sér fyrir hendur. Hann sagði
mér gjaman frá því hvað hann
væri að gera þar og áhuginn á vinn-
unni og vinnustaðnum leyndi sér
ekki.
Hlutverk vemdaðra vinnustaða
verður seint ofmetið og þá varðar
miklu að þar takist að mynda jafn-
gott andrúmsloft og ríkir á Múla-
lundi og að það sem þar er fram-
leitt sé jafnt að gæðum því besta
sem er á markaðnum. Með þvi
móti einu er hægt að vænta þess
að þeir sem minna mega sín fínni
að þeir séu með í að gera eitthvað
sem skiptir máli.
Nú að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti til góðs drengs sem
vildi öllum vel.
Ég vil þakka honum fyrir þá
umhyggju sem hann bar fyrir böm-
um mínum en hann hafði mikinnn
áhuga fyrir bömum. Ég vil koma
á framfæri þaklæti fjölskyldunnar
til starfsfólks á Landspítalanum og
Múlalundi fyrir allt sem það gerði
til að gera honum lífíð sem bærileg-
ast.
Foreldrum hans, systkinum og
ömmu ásamt afa og ömmu í Lauf-
ási, votta ég innilega samúð mína.
Jón M. Benediktsson
Mánudaginn 16. maí sl. fékk ég
óvænta en kærkomna gesti í heim-
sókn á heimiji mitt. Þar voru á ferð-
inni Bergur Ólafsson og móðir hans,
Halldóra Kristinsdóttir frá Ánastöð-
um á Vatnsnesi. Var Bergur þá að
koma úr blóðsýnatöku á Landspítal-
anum og var með bros á vör þótt
hann væri fölur yfirlitum og þjakað-
ur af langvinnu heilsuleysi. Allt frá
bamsaldri hafði hann þjáðst af
sjúkleika sem um tíma reyndist
unnt að halda í skeQum, en ekki
að sigrast á. Ekki datt mér í hug
að þetta væru síðustu samfundir
okkar, en daginn eftir varð hann
að fara á sjúkrahús einu sinni enn
og þaðan átti hann ekki aftur-
kvæmt. Foreldrar hans og systkin
stóðu vörð um sjúkrabeð hans dag
og nótt frá 17. til 21. maí, en einn
þessara daga var 28. afmælisdagur
hans, 19. maí. Hann varð því jafn-
gamall bróður sínum, Halldóri
Kristni sem lést fyrir þremur ámm
sárt syrgður af fjölskyldu og vinum.
Ég man fyrst eftir Bergi í hjóla-
stól á Landspítalanum, og kom í
ljós við nánari kynni að hann var
fjarskyldur frændi minn. Þótt
skuggi heilsuleysis hvíldi yfír lífi
hans var hann ekki beiskur í lund,
heldur stafaði frá honum góðvild
og vinsemd.
Hann var áhugasamur um íþrótt-
ir og fylgdist vel með í þeim efnum,
en ekki kvartaði hann þótt hann
yrði að vera fjarlægur áhorfandi í
stað þess að vera virkur þátttak-
andi. Hann gat um skeið unnið við
léttan iðnað á Múlalundi og reynd-
ist þar trúr starfsmaður og áhuga-
samur um velferð fyrirtækisins.
Hann sökkti sér ekki niður í
sjálfsvorkunn, heldur var um-
hyggjusamur um annarra hag og
heilsu. Hann ræddi því ekki um
heiisufar sitt, heldur spurði aðra
um líðan þeirra og hvemig ástvinum
þeirra vegnaði í baráttu lífsins.
Þessi kærleiksríka sál hefur nú
lokið vegferð sinni hér í heimi.
Hans er sárt saknað af foreldrum,
þeim Ólafí Þórhallssyni og konu
hans, Halldóru Kristinsdóttur, af
systkinum sínum, Þorbjörgu ljós-
móður, Þórhildi lektor og Júlíusi
stúdent og af stórum ástvinahópi.
Foreldrar Bergs hafa staðið dyggi-
lega við hlið hans í sjúkdómsþraut
hans allt frá bemskudögum, og að
leiðarlokum þakka þau Gúði að
þeim auðnaðist að inna þessa þjón-
ustu af hendi í öll þessi ár og þakka
þann tíma sem þeim var gefínn til
samvistar.
Stór eru þau áföll sem Ánastaða-
fjölskyldan hefur mátt þola á
skömmum tíma með missi tveggja
sona í blóma lífsins. Þessar fómir
hljóta ævilangt að brenna á hjörtum
ástvina þeirra og orð okkar mann-
anna megna ekkert til að bæta úr
því. Við getum aðeins beðið Guð
allrar náðar og huggunar að græða
sorgarsárin. Því læt ég þessi orð
fylgja hér í lokin: „Liðinn tími kem-
ur aldrei aftur, enginn veit um
næsta morgunsár, en eitt er víst: í
dag mun Drottins kraftur dijúpa
láta náð í opið sár.“
Magnús Guðmundsson
Og hvað er að hætta að draga andann
annað en frelsa hann frá friðlausum
öldum lífsins,
svo hann geti óhindrað leitað á
fund guðs síns.
(Kalil Gibran)
I föstudag kveðjum við Berg Ól-
afsson sem lést í Landspítalaum
þann 21. þ.m. eftir stutta legu.
Maður er aldrei viðbúinn fráfalli
ungs fólks. Ég var einmitt að búast
við honum til þjálfunar á Reykja-
lundi um mánaðamótin. Beggi hafði
barist við erfiðan sjúkdóm frá
bamsaldri og þurfti oft að dvelja
langdvölum á Landspítalanum.
Beggi fæddist 19. maí 1960.
Foreldrar hans eru Ólafur Þórhalls-
son og Halldóra Kristinsdóttir.
Hann ólst upp á Syðri-Ánastöðum
á Vatnsnesi V-Húnavatnsýslu, í
hópi 4 systkina og var næst yngst-
ur í hópnum. Hann var einnig svo
lánsamur að afi hans og amma,
Þórhallur og Ólöf, bjuggu í sama
húsi og þar átti hann, sem og hinir
krakkamir, hauk í horni. Það var
mikill samgangur á milli heimila
okkar Begga á þessum árum, enda
stutt að fara og á ég því margar
góðar minningar tengdar honum.
Fyrir nokkrum árum fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur og settist
að á Neshaga 14, þangað var og
er alltaf gott að koma.
Beggi hafði ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum og hafði gaman af að
rökræða skoðanir sínar. Hann
fylgdist einnig með íþróttum, þó
ekki hefði hann heilsu til að stunda
þær sjálfur, og fór á völlinn þegar
hann hafði tækifæri til.
Hann var alltaf glaður og hress
þegar ég sá hann, þó eflaust hafí
það stundum verið erfítt fyrir ungan
mann að sætta sig við þær tak-
markanir sem sjúkdómur hans setti
honum. Foreldrar hans voru honum
mikil stoð í veikindum hans, og vildu
ævinlega allt fyrir hann gera.
Dætur mínar vilja þakka Begga
hvað hann var alltaf notalegur við
þær þegar við komum í heimsókn.
Nú er dimmt yfír og tómlegt á
Neshaganum.
Elsku Dóra; Ólafur, Þorbjörg,
Þórhildur og Julíus, mikið er á fjöl-
skyldu ykkar lagt, að þurfa að sjá
á eftir Begga aðeins tæpum þremur
árum eftir að þið misstuð Kidda.
Það er stór missir að sjá á eftir
tveimur sonum á svo fáum árum.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til allra aðstandenda.
Sigurósk Edda Jónsdóttir
Þann 21. maí sl. lést á Landspít-
alanum Bergur Helgi Ólafsson, son-
ur hjónanna Halldóru Kristinsdótt-
ur og Ólafs Þórhallssonar frá Ána-
stöðum á Vatnsnesi, nú til heimilis
á Neshaga 14, Reykjavík.
Beggi, eins og hann var jafnan
kallaður af vinum og vandamönn-
um, ólst upp á Ánastöðum ásamt
§órum systkinum, þar bjuggu einn-
ig afí hans og amma, Þórhallur
Jakobsson og Ólöf Ólafsdóttir. Á
Ánastöðum kynntist ég honum fyrst
sem litlum drenghnokka, er ég kom
Minning:
þangað sem mágkona föður hans.
Að Ánastöðum var gott að koma
og ég átti því láni að fagna að vera
þar með syni mína litla, tíma og
tíma á sumrin.
Frá unga aldri átti Beggi við
vanheilsu að stríða, þannig að hann
átti þess raunar aldrei kost að lifa
æsku- og unglingsárin eins og þau
eru í hugum flestra, áhyggjulaus
og glaðvær hamingjuár. Hann bjó
stöðugt að sinni vanheilsu og varð
að sníða sér stakk eftir því. Má
geta nærri hver áhrif það hefur á
sálarlíf einstaklings, ekki síst
óharðnaðs unglings, að horfa upp
á frændur og vini takast á við hluti
sem honum voru ómögulegir. En
einmitt þess vegna undraðist ég oft
að aldrei hitti ég hann án þess að
mæta glaðlegu og hlýju viðmóti.
Aldrei heyrði ég hann örvænta eða
armæðast yfír veikindum sínum,
þó vafalaust hafí þau sorfíð miklu
dýpra að honum en okkur, sem
utanaðkomandi vorum, gat grunað.
Beggi var alla tíð í foreldrahús-
um, fyrst á Ánastöðum og síðustu
árin í Reykjavík, og foreldrar hans
studdu hann með þeirri umhyggju
og kærleik sem mögulegt var. Þessi
ár í Reykjavík vann hann á Múla-
lundi og var þar mjög ánægður.
Beggi var vegna veikinda sinna
ekki gjaldgengur í þessu markaðs-
og efnishyggjuþjóðfélagi nútímans,
en manngildi hans og heiðarleiki
laðaði fram hjá manni hugsanir,
sem stuðluðu að breyttu og heil-
brigðara verðmætamati.
Fyrir tæpum tveim árum lést
Kristinn bróðir Bergs, þá tæplega
þrítugur, hið mesta ljúfmenni. Það
má því segja að skammt sé stórra
högga á milli. Sorgin gerir sjaldn-
ast boð á undan sér, og maður hlýt-
ur að undrast að hún skuli höggva
svo ósleitilega í sama knérunn. En
hvað er þá til huggunar?
Jú, minningin um góðan og heið-
arlegan ungan mann sem nú hefur
lokið göngu sinni, og hann lauk
henni með sóma. Tuttugu og átta
ár er ekki hár aldur, en þó má lifa
þeim þannig að manni verði minnis-
stæðara en miklu lengri lífdagar.
Að lifa þannig að hafa allra manna
gott orð og takast að laða fram hið
betra í samferðamönnum sínum í
lífínu eru góð eftirmæli.
Hvíli hann í Guðs friði.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendi ég öllum aðstandendum hans.
Sigurlaug Ólöf Guðmundsdóttir
Guðmundur Viðar
Guðsteinsson
Fæddur 31. nóvember
1924
Dáinn 18. maí 1988
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
Hann afí, Guðmundur Viðar Guð-
steinsson, er dáinn. Hann sem alltaf
var hraustur. Það er erfítt að trúa
að hann sé farinn. Okkur langar
að minnast hans með örfáum orð-
um. Þakka fyrir þann tíma sem við
áttum með honum.
Það var ætíð gott og gaman að
koma í Efstó. Afi var alltaf kátur,
lék mikið við okkur og söng. Stund-
um mátti vart sjá hver skemmti sér
betur, hann eða við. Hann var ein-
staklega góður við okkur og Varla
leið sú helgi að eitthvert okkar
svæfí þar ekki hjá afa og ömmu í
Efstó.
Elsku afa okkar þökkum við sam-
fylgdina, sem varð alltof stutt og
hafi afi þökk fyrir allt og allt.
Grétar Viðar, Halldór Viðar, Öm
Viðar, Brynja Björk, Jakob Við-
ar, Inga Kristín, Sturla Viðar,
Amór Viðar, Sandra Salvör og
Sallý.