Morgunblaðið - 27.11.1988, Blaðsíða 30

- 30
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUMI SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1988
m
KARLAR
Hvemig
elska á karl
mann eftir
góða máltíð
Það er algengt hjá okkur kon-
um að halda að við séum
einskis virði þangað til við erum
elskaðar og þráðar af karl-
manni/mönnum. Við leitum eft-
ir þvi í karl-
manninum sem
við höfum van-
rækt í okkur
sjálfum; sjálfs-
trausti, fjár-
hagslegu sjálf-
stæði og styrk.
eftir Jónínu Flestar konur
Benediktsdóttur komast síðar að
því að þær verða að finna sjálfar
þá þætti sem skipta máli í lífinu.
Karlmenn geta síðan, sé þess
óskað, komið sem framlenging
í lífið; eftirréttur að lokinni vel
heppnaðri máltíð.
Svo virðist sem margir karl-
menn vilji hafa einhverskonar
vald yfir konum en vlrða síðan
mest þær konur sem hafa vald
á sjálfum sér. Þær hinar sömu
og þeir svo heima hjá sér kalla
frekjur eða sköss. Þýðir það þá
að karlmennskan svokallaða sé
sprottin af upprunalegu aðferð-
inni hans Adams? Þ.e. konan
undir en karlinn ofan á. Þeir
halda ef til vill að okkur konun-
um finnist þægilegast að eiga
aldrei neitt frumkvæði. Boð-
skapur uppeldisbókmenntanna
fyrir stúlkur er að vísu að gift-
ast prinsum. Þær giftust prins-
inum og þar með var sagan ekki
lengri. Þá fyrst hefðum við um
eitthvað að tala, hugsa, skrifa
eða rifast. Eins og Guðrún
Helgadóttir byijar svo fallega i
bók sinni um Gunnhildi og Glóa,
„Alltaf er einhver einhvers stað-
ar að gráta.“ Þar var ekkert
hjónaband, aðeins tvær sjálf-
stæðar konur í lifsbaráttunni
og álfastrákar (í „eftirrétt"). „Það
eitt að eiga mann eða vera með
manni gerir þig ekki hamingju-
sama," segir sálfræðingurinn
Sonya Friedmann, „konur verða
að þroska sig sem algjörlega
óháðar verur, þá fyrst geta þær
notið þess að vera í sambandi
með öðrum.“
Hvernig ætli Öskubusku t.d.
gangi að elda lifur án þess að
eiga lauk eða rjóma eins og
Bryndisi Schram forðum? Ætli
prinsinn hennar hafi boðið gest-
um í mat án þess að láta hana
vita? Ætli hún hafi fengið einn
munnbita af lifur eins og frú
Bryndís eftir „lifrarfundinn“?
Eitt er víst, Bryndís hagaði sér
eins og fyrirmyndar eiginkona
(hefði nú bara Ólafur Ragnar
vott af hæfileikum Hans Klaufa,
þá hefði Bryndís fengið nægan
mat).
En . . .
Æ, æ, við rekumst enn á
konur sem hengja sig á prinsa
á hvítum hestum; konur sem
trúa meira á Gunnlaug í Stjör-
numiðstöðinni heldur en á eigin
hæfileika. Þvílík niðurlæging að
halda að einhver annar en þú
getir mótað þina eigin framtið.
Aðferðin hennar Evu, þ.e.
konan undir en karlinn ofan á,
dugar ekki á krepputímum enda
konur farnar að láta illa við
karlmennina. Þær eru margar
hveijar farnar að brölta og vilja
koma sér þægilega fyrir til hliðar
eða á toppnum. Þær skipuleggja,
taka áhættu, útfæra, koma í
verk, stjórna og eru farnar að
láta drauma sína rætast. Það
eitt að eiga draum eru forrétt-
indi. Ef hægt er að ímynda sér
eitthvað er hægt að láta það
rætast, sama hvaða tegund
hormóna er ráðandi í líkaman-
um. Ánægð konan elskar best
t.d. með þessum aðferðum:
gönguferð í Heiðmörk, kvöld-
verð í Viðey, nuddnámskeiði,
samsöng, t.d. Öxar við ána, og
að kveikja upp í arninum og
hlusta á Bolero . . .
Hafliði Vilhelmsson rithöfundur.
Morgunblaðið/Sverrir
„Gleymdu aldrei
að ég elska þig“
—Spjallað við Hafliða Vilhelmsson rithöfund
Einn er sá rithöfundur sem lítið
hefur auglýst bækur sínar. Þó
var eitt sinn prentaður kafli úr einni
bók hans utan á plastpoka en raunin
varð sú að fáir lásu á pokana! Þetta
er Hafliði Vilhelmsson, maður sem
bregður fyrir sig glettnistón hvenær
sem tækifæri gefst.
Fyrsta bókin hans „Leið tólf
Hlemmur-Feli“ kom út árið 1977.
Árið eftir kom út önnur bók hans
og hét hún „Helgalok". „Sagan um
Þráin“ kom út 1981 og fjórum árum
síðar kom út bókin „Beygur". Nú er
væntanleg á markaðinn fimmta bók
Hafliða sem ber það fallega heiti
„Gleymdu aldrei að ég elska þig“.
Hana skrifaði hann að mestu i París-
arborg árið 1987 en Hafliði hefur
búið erlendis síðastliðin þijú ár.
Fyrsta bók hans varð mjög vinsæl
en höfundur heldur því fram sjálfur
að hann hafi verið frægur í „langt
korter" eftir að bókin kom í búðir.
Segja má að allar bækur hans ein-
kennist af launfyndni og er víða sleg-
ið á létta strengi þrátt fyrir að bæk-
umar Qalli um alvarleg efni. En
hvaða sögu segir nýja bókin?
„Þetta er saga um samruna
tveggja sálna sem elskast hafa öll
hin fyrri líf. Aðalsöguhetjan sem er
svolítið stirð á geðsmunum hefur leit-
að að ástinni sinni í áraraðir þar til
að hann finnur hana á vinnuhæli
fyrir þroskahefta. Þetta er bók fyrir
hjartahlýjar konur og raunar mætti
setja hana í flokk með „Rauðu Ástar-
sögunum".
—Kveikjan að bókinni?
„Það má kannski segja að ég
skrifi fyrir konumar í Gunnars Majo-
nesi. Eg vann þar eitt sinn og þá
uppgötvaði ég að það var ekki skrif-
að nógu vel fyrir góðar konur.“
—Af hveiju gefur þú hana út sjálf-
ur? Ég er mjög seint á ferðinni, það
er ein ástæðan. Reyndar kýs ég sjálf-
ur að ráða öllu hvað bókina varðar.
Að gefa út sjálfur þýðir meira frelsi,
minni sölu, meiri blankheit en frelsi
verður seint metið til fjár“.
—Finnst þér Reykjavík hafa breyst
fra því að þú komst hér síðast?
„Já fólkinu hefur fækkað á gang-
stéttunum en fjölgað í bílunum, og
ég hitti ekki lengur marga upprétta
menn, því flestir mæna á mann í
gegn um bílrúður og hugsa eflaust:
Hvenær ætli þessi hafí misst prófíð!
En Reykjavík hefur að vissu leyti
fríkkað eins og brunninn tanngarður
þar sem fyllt hefur verið upp í verstu
götin með silfri“.
Skemmtir
Islendingum
á sólarströnd
Það kannast
fleiri þús-
und Islendingar
við Angel Fern-
andez. í mörg
ár starfaði hann
sem plötusnúð-
ur á Mallorka
og nú rekur
hann eigin bar á
Kanaríeyjum.
Það er „Terrace
Fun pub“ sem
staðsettur er í
Yumbo versla-
namiðstöðinni á
Ensku strönd-
inni, en þangað
venja íslending-
ar gjarnan kom-
ur sínar. Á
barnum hans
geta menn
hlustað á
íslenska tónlist,
sötrað „svarta
dauða“ og notið
framandleikans án þess að þjást
nokkurn tíma af heimþrá.
Angel ber íslenskum ferðalöng-
um vel söguna, þeir séu hvorkir
fúlir né nískir eins og Þjóðveijar,
ekki eins andstyggilegir og Bretar
og verði þeir aldrei svo ofurölvi
sem Finnar. Ýmsar sögur átti
hann í pokahorninu af íslending-
um á sólarströnd og látum við
eina fljóta hér með.
Morgunblaðið/Þorkeíl
Angel Fernandez keypti plötur
með ýmsum íslenskum hljómlistar-
mönnum meðan á dvöl hans á ís-
landi stóð.
Bóndi nokkur
norðan úr landi
hafði oft þvælst
um á barnum
hans og í næsta
nágrenni. Sá
átti í basli með
tennur sínar en
þær voru því
miður ekki
áfastar gómn-
um. Áttu þær
það til að tínast
og finnast síðan
á ólíklegustu
stöðum. Eitt
sinn eftir mikla
leit fundust þær
í peningakass-
anum! Hvort
þær höfðu verið
teknar í pant á
gleðistundu
fylgir ekki sög-
unni.
I annað skipti
hafði einhver
hugmyndaríkur hengt tennurnar
upp í bananatré og þar fundust
þær nartandi í einn bananann!
Angel íslandsvinur tók sig til og
keypti snúru handa bóndanum,
hengdi hana um háls hans og
batt við tanngarðinn. Það reyndist
heillaráð og fór norðanmaðurinn
með allar tennur aftur heim til
íslands.
HUND AKUNSTIR
Neró
Þeim hjónum
fannst það athyglis-
vert að hér á landi
bruggi menn bjór
stórum hópum en
hinsvegarværi
bannað að selja
hann. Því færu
íslenskir matargest-
ir, sem annars hafa
látið mjög vel af
þessum mat, mikils
á mis á Kreólakynn-
ingunni á Amarhóli.
Bob og Karen halda
aflandi brottídag,
sunnudag.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Kreólamatur er það sem New
Orleansbúar hafa borðað
síðustu 250 ár og er jafn hefð-
bundin list og tónlist þeirra, jazz-
inn. Það sem
er merkilegast
við Kreólamat
er ekki aðeins
bragðið sem er
eitt það ljúf-
fengasta sem
um getur held-
ur og sérstak-
lega hvemig
matartilbún-
ingi er háttað. Máltíðimar em oft
sambland af ólíkasta góðgæti og
er það notað aftur án þess að um
sömu máltíð verði að ræða. Þessi
VEITINGAHUS
„ Að borða Kreólamat
er ævintýri líkast“
matargerðar-
list hefur orðið
fyrir áhrifum
hvaðanæva
að, svosem frá
Frakklandi og
Spáni.
Hér á landi
eru stödd þau
Bob og Karen
Cohn en þau
stýra matreiðsluskóla í New Orle-
ans. Þessa dagana kynna þau
þessa matarbylgju á veitingahús-
inu Arnarhól. Hvemig lýsa þau
Kreólamat?
„Að borða Kreólamat er ævin-
týri líkast. Það má líkja honum
við flugeldasýningu. Stundum er
maturinn vel kryddaður, en bragð-
inu gleyma menn ekki. Við borð-
um ekki til þess að lifa heldur lif-
um til þess að borða,“ segir Bob
og það má til sanns vegar færa
þar sem Kreólamáltíð er ekki að-
eins matur heldur stór hluti af
menningu þeirra New Orleansbúa
en þar borða menn matinn undir
„dixieland jazz“ músík og sötra
Kreólabjór til bragðbætis.
fer í sendiferð
Þegar þú nennir ekki sjálfur í
sjoppuna hvern sendir þú þá?
Yngra systkini, börnin þín eða
kvabbar þú í villingunum í næstu
íbúð? Að minnsta kosti dytti þér
tæplega í hug að hundurinn þinn
gæti erindað fyrir þig, og keypt
kaffipakka eða gotterí!
í Hafnarfirði býr ung stúlka,
Elín Sigurðardóttir að nafni. Hún
á ásamt bróður sínum Pétri,
tveggja og hálfs árs gamlan Kollí-
hund sem heitir Neró. Það eitt er
svosem ekki í frásögur færandi
en hitt er þó merkilegra að síðan
nú í haust hefur hún þjálfað Neró
í að fara í sjoppuna fyrir sig og
versla það smáræði sem hana
vantar. Að sjálfsögðu fer Neró
með tossamiða og er miðinn ásamt
peningum settur í poka sem hann
ber í kjafti sínum. Þegar heim er
komið á Neró von á hundasúkkul-
aði enda þarf að hrósa honum
fyrir viðvikið!