Morgunblaðið - 08.01.1989, Qupperneq 7

að lestri loknum að hún spurði
pabba sinn hvort hann ætti ekki
þessa bók.
Faðir hennar leiddi hana inn í
töfraheim bókmenntanna, kenndi
henni að tefla og var hennar besti
félagi. „Ég er sögð lík honum.
Hann var alltaf léttur og hress og
talaði við mig eins og fullorðna
manneslq'u. Hann höfðaði alltaf til
ábyrgðartilfinningar minnar, og
sagði að ég ætti aldrei að koma
mér undan hlutunum, heldur takast
á við þá. Ekki að leggjast í dvala.
Einnig brýndi hann fyrir mér að
vera létt í skapi og gera gott úr
öllu.“
— Einhvern tíma hefur nú fokið
í þig?
„Nei.“
— Aldrei orðið foxill?
„Nei, ég hef alltaf verið eins og
þú sérð mig núna.“
Anna segist vera þakklát fyrir
það að í uppvexti hennar var ekk-
ert sjónvarp komið til sögunnar og
mannleg samskipti því meiri en
nú.„Við vorum alltaf fjögur saman,
ég, Ella mín, pabbi og mamma, og
við spiluðum og tefldum kvöld eftir
kvöld, og þessar stundir okkar áttu
sinn þátt í að móta skapgerð mína.
Mamma mín, Stefanía Þorláksdótt-
ir, var líka heimavinnandi og það
var ósköp notaleg tilfinning að hafa
hana alltaf hjá sér.“
— Þær hafa nú stundum verið
fljótar að fórna sér mæðurnar.
Heldurðu að móðir þín hafi ofvérnd-
að þig?
Hún brosir aðeins: „Jú, sennilega
hefur hún ofverndað okkur báðar
systurnar, sérstaklega Ellu. En hún
dró aldrei úr að ég færi eitthvað,
það var aldrei haldið í mig, frekar
var ég hvött til að fara eitt og ann-
að. Ég hef verið heppin í lífinu því
ég hef átt góða vini. Og þegar ég
varð eldri þá var oft glatt á hjalla
þegar þeir komu heim, spilað á gítar
og sungið einhver býsn!“
Flugið
Þegar Anna lá á sjúkrahúsinu
var hún viss um að hún yrði inn-
lyksa á stofnuninni. „Þórhallur kom
oft í heimsókn eftir að hann útskrif-
aðist sjálfur og var alltaf að spyija
mig hvort hann mætti ekki mála
grindverkið sem var fyrir utan hús-
ið heima, en mér fannst ekki taka
því, þar sem ég ætti hvort eð er
ekki afturkvæmt. Ég hafði heyrt
að það ætti að opna dvalarheimili
fyrir aldraða og markmið mitt þá
var að reyna að komast þar inn.“
— En markmið þitt núna, Anna?
„Núna? Núna vil ég bara komast
í stærra húsnæði! Þá fær Þórhallur
sína vinnustofu og ég mína bóka-
stofu, þvi ég kem ekki helmingnum
af bókunum mínum fyrir héma. Já,
þá ætla ég að sitja í bókastofunni
minni eins og drottning og lesa og
grúska í öllum bókunum mínum!“
Og „bókadrottningin" hlær inni-
lega að hugmynd sinni, og þegar
ég fer að minnast á nýjasta áhuga-
málið hennar, svifflugið, og segist
vorkenna svo fólkinu sem sitji í
svona maskínum, hvort hún hafi
ekki verið hrædd þegar hún fór
fyrst með Þórhalli, — þá tekur hún
bakföll af hlátri.
Nei, hún var ekki hrædd. „Þetta
var stórkostleg tilfinning að svífa
svona hljóðlaust um loftið. Fyrst
var ég að streða á móti þegar vélin
hallaðist en Þórhallur kenndi mér
að fýlgja hreyfingum hennar. Já
þetta var dásamlegt, ég fékk það
á tilfinninguna að ég væri laus við
eitthvað."
Þegar hér er komið sögu beija
hressir Skagfirðingar að dyrum og
er þar komin frænka Önnu, gull-
verðlaunahafinn á Ólympíuleikum
fatlaðra, Lilja María Snorradóttir
ásamt foreldrum sínum. „Þetta er
hún Mæsa mín,“ segir Anna og
faðmar að sér sundkappann.
tær eru seigar frænkurnar,
hugsár maður og horfir á þær yfir-
kaffiborðið, en það er hann líka
herramaðurinn sem situr í hornsæt-
inu sínu og horfír með ánægju á
gesti sína sporðrenna tertunni sem
hann bakaði af list og kunnáttu.
Því það er ekki síst kímnigáfu hans
að þakka að Anna horfír nú ekki
lengur á menn eða fugla leika listir
sínar, heldur hefur hafið sig sjálf
til flugs.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 1989
meðan ég eldaði. Já, Reykjavíkur-
dvölin mín var afskaplega lær-
dómsrík og skemmtileg.“
„Mér fannst hún ekkert sérlega
skemmtileg," heyrist sagt þurrlega
úr hominu þar sem Þórhallur situr
og tottar vindil. „En mér fannst
gaman þegar hún kom aftur og
bauð mér í mat.“
Ástín
Meðan Anna var fyrir sunnan
beið hennar maður fyrir norðan.
A sjúkrahúsinu hafði hún ekki
einungis kynnst henni finnsku sinni,
heldur einnig Þórhalli. „Ég horfði
svona á hann og velti því fýrir mér
hvort það væri nokkuð hægt að
tala við hann, kannski væri hann
svo merkilegur með sig,“ segir
Anna, og Þórhallur reynir að fela
brosið.
Og svo sannarlega var hægt að
tala við Þórhall, því þau voru saman
öllum stundum og þegar læknarnir
vildu útskrifa hann, þá bað hann
þá um að lofa sér að vera örlítið
lengur.
„Hann kom hininlifandi inn til
mín og sagði að hann þyrfti ekki
j að fara strax!“ segir Anna.
— Hvað var það sem dró þig að
Önnu, spyr ég Þórhall og það tístir
í konu hans meðan hún bíður eftir
svarinu.
„Það var svo ótal margt, það var
hægt að tala við hana um allt milli
himins og jarðar." Bætir svo við
hugsi og horfír á málverkin sín og
bækumar hennan „Hún vissi allt.“
Þórhallur fór þó um síðir af
sjúkrahúsinu, en heimsótti alltaf
Önnu. Þegar hún konv til baka eft-
( if dvöl sína fyrir sunnan, gerði hann
smábið á heimsókn til hennar, „ég
var bara að pína hana aðeins", en
þegar hann frétti að hún væri farin
að sakna hans, var hann fljótur til.
Þórhallur skildi við fyrri konu
sína fyrir tólf ámm, en hafði
: skömmu áður þurft að ganga undir
í erfíðan uppskurð sem varð til þess
6i&iod libnu munlöíg JnriOT trm 1 I
að hann gat ekki sinnt sínu aðal-
áhugamáli, sviffluginu. En hann
byijaði að fljúga 13 ára gamalfog
er margfaldur methafi í svifflugi.
„Mér leiddist, krakkamir farnir
í burtu og ég farinn að drekka
mikið, var alltaf í afvötnun annað
Á leið upp í loftin blá. „Ég fékk
við eitthvað.“
slagið, var reyndar í einni slíkri
þegar ég kynntist Önnu. Þegar
dóttir mín bauð mér að koma norð-
ur 1981, þá sló ég til og fór að
vinna hjá málarameistara hér á
Króknum."
Hann var lengst af kaupmaður
í Reykjavík, hafði þó lært einn vet-
ur í Myndlista- og handíðaskólanum
en aldrei Iagt stund á listmáhm ein-
göngu, fyrr en núna, eftir að þau
Anna fóru að búa sáman.
Þau hófu búskap í ársbyijun
1985, og í ágúst fyrir hálfu öðru
ári giftu þau sig. „Við ákváðum að
hjálpa hvort öðru,“ segja þau og
brosa til hvors annars.
nnan9 núd i6Jr.il nil .iiwit núrl '
„Með skapi sínu og yndisþokka
hjálpar hún mér,“ bætir hann við.
Nýttlíf
Eftir að Anna kom að sunnan
bjó hún í tvo mánuði ein og hugs-
aði um sig sjálf, en fékk heimilis-
það á tilfinninguna að ég væri laus
hjálp tvisvar í viku og heimahjúkrun
á hveijum degi. Hún gat bjargað
sér að öllu leyti, þurfti aðeins að-
stoð til að komast á salemi og í
rúmið. En seinna hjargaði hún því
auðvitað eins og öðru og fékk sér
raönagn8lyftara.
— Þú gætir sem sagt alveg.verið
ein núna ef út f það færi?
„Já, það gæti ég og mér fannst
það hreint ekkert erfítt að vera ein_“
„Það var nú ekki svo lengi sem
þú varst það góða mín,“ heyrist úr
hominu.
Og Þórhallur bætir við: „Það
urðu margir undrandi þegar ég gift-
ist fatlaðri konu, en það segi ég
satt, ég hef aldrei fundið fyrir því.“
Það var aðeins einu sinni sem
Önnu fannst hún vera bjargarlaus,
en það var þegar þau hjónin fóm
sem oftar í ökuferð um sveitina,
og hún beið ein í bílnum meðan
Þórhallur fór niður gljúfur til að
skoða foss. Þá fann hún að lítið
gæti hún gert ef hann slasaði sig
þarna langt frá byggðum. En börn
Þórhalls fréttu seinna af þessu og
gáfu þeim farsíma.
Þau hjónin segjast gera allt í
sameiningu, og deila saman sorgum
sínum og gleði. „Við getum rætt
saman um öll okkar vandamál og
þegjum varla nema rétt á meðan
við teflum."
Ég spyr Önnu hvort hún hafi
hugsað mikið um hlutskipti sitt.
„Ekkert að ráði, ég man þó að
mér þótti það leitt að geta ekki
fylgt vinkonum mínum þegar þær
fóru suður að mennta sig. Það get-
ur vel verið að þá hafi komið ein-
hver tregi.“
Anna segist ekki geta ímyndað
sér hvað hún hefði lært hefði hún
átt þess kost, segist aldrei hafa
hugsað um það því hún vissi að það
var ekki hægt. Hún fékk alltaf
kennara heim ög tók sitt fullnaðar-
próf í stofunni heima hjá sér, og
seinna fékk hún kennslu í ensku
og dönsku sem kom henni að góðum
notum, því nú tekur hún nemendur
heim úr efstu bekkjum grunnskól-
ans og les með þeim þessi fög.
„Ég hef alltaf verið sjálfri mér
nóg,“ segir Anna, „og mér hefur
. aldrei leiðst, bækumar hafa komið
í vég fyrir þáð“.
Uppeldið
„ Viltu gera það fyrir hann pabba
þinn að hlusta á þetta,“ sagði Þórð-
ur Jóhannesson, faðir Önnu, þegar
dóttirin, þá tíu ára gömul, sat fuss-
andi og sveiandi við útvarpstækið,
því nú átti að lesa ljóðið um Helgu
jarlsdóttur eftir Davíð -Stefánsson.
En litla stúlkan varð syo hugfangin
iJhví bí13 .iinirn isTblmot .ilum'jiT r |