Morgunblaðið - 24.06.1989, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 1989
Minning:
Erna Sigurlásdótt-
ir Vestmannaeyjum
Fædd 23. september 1947
Dáin 19. júní 1989
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
viðskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir iiðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
í dag 24. júní verður kvödd í
Landakirkju svilkona mín Ema Sig-
urlásdóttir, sem lést í sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 19. júní eftir harða
en hetjulega baráttu við hinn illvíga
sjúkdóm, krabbamein. Það er sárt
að sjá á eftir ungri konu og það er
erfitt að trúa að hún sé ekki lengur
hér með okkur. Það var alltaf svo
mikið líf í kringum Emu og því eig-
um við eftir að sakna hennar sárt.
En systumar gleði og sorg haldast
oftast í hendur, þar sem önnur fer
liggur hin í leyni, þannig er lífíð.
Ema var fædd í Vestmannaeyjum,
dóttir hjónanna Sigurláss og Þuríðar
á Reynistað og alin þar upp í stómm
systkinahópi. Árið 1967 giftist hún
eftirlifandi manni sínum, Ævari Kar-
lessyni frá Akureyri, og hófu þau
búskap þar. Þau eignuðust þijár
dætur, elst er Kolbrún Lilja fædd
26. maí 1968, Linda Hrönn fædd 6.
maí 1969 og yngst er Þuríður Sif
fædd 22. nóvember 1974. Ema var
mjög mikill Vestmannaeyingur í sér
og Eyjamar seiddu hana ávallt til
sín og þar fannst hennni besti staður
á jarðríki. Þau tóku sig því upp og
fluttu til Eyja um 1970, en komu
aftur til Akureyrar eftir gos og þar
bjuggu þau í 10 ár eða til 1983 að
aftur var tekin stefna á Eyjar. Þar
komu þau sér upp mjög fallegu og
notalegu heimili og þar vom Norð-
lendingar sem aðrir ávallt velkomnir.
Ema var með afbrigðum gestrisin
og höfðingi heim að sækja og naut
sín best með margt fólk í kringum
sig. Þó var hún fyrst og fremst hús-
móðir og móðir sem vildi allt gera
fyrir fjölskyldu sína.
Ema vann utan heimilis hin ýmsu
störf, í Eyjum starfaði hún við físk-
vinnslu en á Akureyri vann hún hjá
Brauðgerð KEA og var mjög vinsæl
og vel látin af samstarfsfólki og eign-
aðist þar marga góða vini.
Á þessari stundu hlaðast minning-
amar upp, margar em frá því er við
vomm að bera saman bækur okkar
um uppeldi dætra okkar sem era á
svipuðum aldri, afmælin, fjölskyldu-
boðin og alltaf var Ema hrókur alls
fagnaðar, snör í snúningum og hlát-
urmild. í veikindum sínum og bar-
áttu undanfama mánuði var hún
dyggilega studd af fjölskyldu sinni
og eiginmanni sem nú syrgja sárt.
Með þessum fátæklegu orðum, nú
er leiðir skilja, vil ég þakka Emu
samfylgdina og votta Ævari, dætmm
þeirra, aldraðri móður og öðram ást-
vinum hennar mína dýpstu samúð.
En eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt
ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V.Br.)
Elsa
Hún Ema frænka er dáin. Það er
svo erfítt að trúa því, þótt við vissum
hvert stefndi. Ema háði erfíða bar-
áttu við veikindi sín og var aðdáunar-
vert hve sterk hún var og jákvæð
þegar við heimsóttum hana.
Það vakna ótal minningar þegar
við hugsum til baka, minningamar
um Emu frænku em bjartar og
skemmtilegar eins og Ema var sjálf,
alltaf svo hress og hlý, og lét sér
annt um allt og alla. Frændrækni
hennar var mikil. Hún hvatti okkur
sífellt til að koma til Eyja, í heim-
sókn eða á þjóðhátíð og á ættarmót-
um var hún hrókur alls fagnaðar.
Erna hafði ríka kímnigáfu og kom
okkur einatt til að hlæja og alltaf
gat hún séð spaugilegu hliðamar á
málunum. Henni þótti afskaplega
vænt um alla frænduma og frænk-
urnar og er hennar sárt saknað í
þeim hópi.
Það er erfítt að fínna huggunarorð
á stundu sem þessari en minningin
um Emu mun lifa og ylja okkur um
hjartarætur um ókomin ár.
Elsku Ævar, Kolla, Linda, Þurý
og amma, megi góður guð veita ykk-
ur styrk í sorginni.
Hjödda og Rúna
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(M. Joch.)
Þegar ég sest niður og hugsa til
þess að æskuvinkona mín, Erna Sig-
urlásdóttir, er öll, eftir sjúkdóm sem
læknavísindin ráða ekki við, aðeins
41 árs að aldri, frá eiginmanni og 3
dætram, þá heyri ég óm frá útvarp-
inu. Eg legg við hlustir, Sverrir
Stormsker syngur, 0 hve sárt ég
sakna þín, ég sit við legstein þinn
og hugsa um horfna tíð kæri vinur
minn.
Það vom komin leiðarlok hjá Ernu
Lása, eins og hún var oftast kölluð.
Eg hverf í lautina þar sem við ól-
umst upp við ærsl og fjör. Gott var
að koma á Reynistað þar sem Ema
átti heima hjá foreldmm sínum,
Þuríði Sigurðardóttur og Sigurlási
Þorleifssyni. Þar var alltaf nóg að
snúast í stómm bamahóp. Systkinin
vom 17, þar af em 4Játin. Ema var
4. yngsta bam þeirra. Sigurlás lést
árið 1980. Þuríður lifir dóttur sína,
báöldmð, 82 ára. Það var oft fjör í
lautinni, meðan hún var og hét. Þar
var farið í leiki og mörg prakkara-
strik unnin. Ema var alveg ómiss-
andi. Hún stóð fyrir öllu og allir vildu
hafa hana með. Hún var aldrei ráða-
laus og fann alltaf upp leiki og glens.
Það var líka ýnmislegt brallað í kof-
anum, sem stóð á lóðinni á Reyni-
stað, þar var farið í búðarleik. Svo
fengum við oft afganginn af lq'öt-
farsinu úr Kaupfélaginu og steiktum
kjötfarsbollur á pönnunni hennar
Þum á kofagólfinu. Okkur fannst
þetta bestu bollur ’i heimi. Það var
tómlegt þegar Ema fór til Reykjavík-
ur í Austurbæjarskóla vetuma
1961-1963. Það fannst öllum gott
þegar hún kom aftur í lautina. Það
em ógleymanlegir dagar sem við
áttum í ísfélaginu á okkar yngri
áram, þá var oft unnið fram eftir
nóttu og þá var kominn glens í fólk-
ið, þar var Ema hrókur alls fagnað-
ar, eins og ætíð, hvar sem hún var.
Ema kynntist eftirlifandi manni
sínum, Ævari Karlessyni, frá Akur-
eyri, á vertíð í Eyjum. Þau gengu í
hjónaband árið 1967 og eiga þijár
dætur: Kolbrún Lilja, fædd 1968,
Linda Hrönn, fædd 1969 unnusti
Anton Gylfason, og Þuríður Líf, fædd
1974. Kolbrún og Þuríður em enn í
foreldrahúsum. Þetta em myndard-
ætur og augasteinar móður þeirra.
Ema og Ævar byijuðu sinn búskap
á Akureyri. Hugurinn var alltaf
heima eins og Ema sagði. Þau fluttu
út í Eyjar árið 1970. I janúar 1973
flytjast þau til Reykjavikur í nokkra
mánuði. Þá bjó Ema með systur sinni
og mágkonu og bömum, meðan
menn þeirra unnu úti í Eyjum. Þaðan
flytjast þau aftur til Akureyrar og
búa þar til ársins 1983, þá flytjast
þau aftur út í Eyjar, og reistu sér
myndarheimili að Bröttugötu hér í
bæ. Þar var ætíð gestkvæmt. Við
Ijölskyldan áttum því láni að fagna
að verða gestir þeirra á okkar leiðum
norður í land. Við eignm margar
ógleymanlegar stundir þaðan. Þar
var alltaf opið hús og hlaðið borð.
Þá varð Ema að hitta og bjóða heim,
öllum úr Eyjum, er hún vissi að vom
staddir á Akureyri. Eitt sumar vomm
við i sumarhúsi saman í Ólafsfírði.
Það var yndislegur tími, sem seint
gleymist. Ema var alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd, ef á þurfti. Ég og
yngri sonur minn fómm ekki var-
hluta af því. Þegar ég tilkynnti hon-
um að Ema væri dáin sagði hann:
„Þá passar hún mig ekki aftur, ef
þú verður veik, og ekki fæ ég meira
Minning:
*
Margrét O. Sig-
urðardóttir
Fædd 15. nóvember 1906
Dáin 16. júní 1989
Hún.Margrét í Miðfelli, föðursyst-
ir mín, er látin á áttugasta og þriðja
aldursári. Þar er gengin mæt kona
og mikilhæf, sem mig langar að
minnast. Foreldrar Margrétar vora
hjónin Kristjana Bjarnadóttir og Sig-
urður Sigmundsson, sem lengi
bjuggu í Miklholti í Hraunhreppi í
Mýrasýslu og þar ólst Margrét upp
í hópi sex systkina, sem upp kom-
ust. Alls eignðust þau Kristjana og
Sigurður 11 böm, en fímm dóu í
bemsku, eins og algengt var á þeim
ámm. Þau sem upp komust vom
Sigmundur, bóndi í Syðra-Langholti,
Steinunn Friðborg, húsfreyja í Auðs-
holti og víðar, Margrét Ólöf, sem hér
er minnst, Laufey, húsfreyja í
Syðra-Langholti, Bjami, bifreiða-
sýóri í Reykjavík og Ásta, húsfreyja
í Kópavogi. Af þessum systkinum
era tvö þau yngstu á lífi, Bjami og
Ásta.
Margrét giftist árið 1927 Gunn-
laugi Magnússyni ~frá Hallkels-
staðahlíð í Kolbeinsstaðahreppi og
þar bjuggu þau til ársins 1935, er
þau fluttu að Miðfelli í Hmnamanna-
hreppi.
I Hlíð fæddust þeim hjónum fímm
synir, sem allir lifa og búa hér í
Hmnamannahreppi. Þeir em Skúli,
bóndi í Miðfelli, kvæntur Amdísi Sig-
urðardóttur. Þau eiga 7 böm. (Kristj-
án) Sigurður, bóndi í Miðfelli,
ókvæntur. Magnús, bóndi í Miðfelli,
kvæntur Elínu Stefánsdóttur. Þau
eiga 7 börn. Karl, garðyrkjubóndi á
Varmalæk, Flúðum, kvæntur Guð-
rúnu Sveinsdóttur. Þau eiga 5 böm.
Yngstur er Emil, garðyrkjubóndi á
Laugarlandi, Flúðum, var kvæntur
Guðrúnu Magnúsdóttur, en hún lést
1982. Þau eignuðust 4 böm. Sambýl-
iskona Emils er Elín Hannibalsdóttir.
Gunnlaugur lést um aldur fram
árið 1955, en Margrét hélt áfram
heimili með Sigurði syni sínum, þar
til hún þufti að fara á sjúkrahús á
sl. ári, þar sem hún lést 16. júní sl.
Afkomendur þeirra Gunnlaugs og
Margrétar em orðnir margir og
minnast þeir nú og sakna móður,
ömmu og langömmu, sem jafnan lét
sér mjög annt um fjölskyidu sína og
ættmenni.
Margrét í Miðfelli var vinsæl kona
og vinmörg og kunn af gestrisni og
skömngsskap í hvívetna. Hún var
bjartsýn að eðlisfari og lagði hveiju
góðu máli lið. Af ferðalögum hafði
hún yndi og var dugnaði hennar og
kjarki í þeim efnum við bmgðið eftir
að heilsan tók að bila á efri áram.
Hannyrðakona var hún mikil og
liggja mörg verk eftir hana á því
sviði.
Ég minnist ótal ánægjulegra
stunda á heimilinu í Miðfelli, en milli
bæjanna var mikill samgangur og
frændsemi góð. Gunnlaugur heitinn
var jafnan hrókur alls fagnaðar og
húsmóðirin lét ekki sitt eftir liggja.
Þar ríkti engin lognmolla. Það var
stundum þröngt í gömlu baðstofunni
í Miðfelli en þar sem hjartarými er
nóg fínnur enginn fyrir slíku. Bræð-
urnir frá Miðfelli em kraftmiklir
dugnaðarmenn og kunnir íþrótta-
menn hér á áram áður. Ég vil fyrir
mína hönd og minnar fjölskyldu votta
minningu Margrétar í Miðfeili virð-
ingu og þökk. Hennar skerfur til
samfélagsins er mikill og minningin
mun lifa um góða konu og mikilhæfa.
Jóhannes Sigmundsson
Okkur systkinin langar með fáum
orðum að minnast önimu okkar,
Margrétar Ólafar Sigurðardóttur í
Miðfelli.
Við eldri systkinin ólumst upp
undir sama þaki og amma bjó, en
fluttumst í næsta hús árið 1964, svo
amma var alltaf nálægt, og oft var
skroppið til hennar til að spjalla eða
eitthvert okkar fékk að gista hjá
henni. Ömmu féll sjaldan verk úr
hendi, en gaf sér alltaf tíma fyrir
okkur krakkana, pijónaði eða sat við
aðrar hannyrðir og spjallaði við okk-
ur um alla heima og geima.
Okkur er minnisstætt þegar amma
bakaði kleinur. Þá leið ekki á löngu
að allur krakkaskarinn rann á lyktina
og beið fyrir utan eldhúsgluggann
eftir glóðvolgum kleinum frá henni. r
Amma fylgdist alltaf vel með og
vildi vita allt um hvemig gengi með
nám og störf eða annað sem við
aðhöfðumst. Og þegar við sum voram
farin að heiman, var hún duglega
að skrifa og endaði alltaf bréfin sín
á að biðja Guð um að halda hendi
sinni yfír okkur. Hvar sem við væmm
í heiminum.
Við emm 23 bamabömin og
bamabamabömin ennþá fleiri, og
alltaf um hver jól var pakki frá ömmu
handa hveijum og einum. Mikið hafði
hún búið til sjálf og verið að pijóna
sauma eða fondra þetta allt árið um
kring, og ekki vantaði hugmynda-
flugið hjá henni.
Amma var alltaf sannfærð um að
þegar hún kveddi þetta líf, tæki við
annað og betra og minnist hún oft
á að þá myndi hún hitta afa okkar,
Gunnlaug, aftur, og var ekki laust
við að hún yrði sposk á svipinn og
sagðist ennþá vera svolítið ró-
mantísk.
Það er ekki laust við að það sé
tómlegt eftir að amma kvaddi. Við
systkinin minnumst með hlýju og
söknuði allra þeirra góðu stunda sem
við áttum með henni. Með þessum
fáu orðum fylgir þakklæti fyrir allar
þessar góðu stundir.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin Miðfelli 4.
sælgæti frá henni.“ Hún var aldrei
með tóman vasa, þegar hún kom í
heimsókn. Ema var aðaldriffjöðrin í
sinni stóra fjölskyldu, og sá um allt,
ef eitthvað stóð til.
Stórt skarð og mikill harmur er
nú kveðinn að aldraðri móður og
systkinum. Vottum við ykkur okkar
dýpstu samúð. Ævar vék ekki frá
rúmi Emu síðustu daga hennar.
Elsku Ævar, Kolla, Linda; Þurý
og Anton. Við sendum ykkur inni-
legustu samúðarkveðju, og megi góði
Guð gefa ykkur styrk í harmi ykkar
og varðveita minningu um góða eig-
inkonú og móður. Ernu þökkum við
allt og allt. Við vitum að henni verð-
ur vel tekið handan móðunnar miklu.
Megi himnafaðirinn varðveita Emu
og styrkja á nýjum slóðum okkur
ósýnilegum.
Minning um góða vinkonu lifír.
Kolbrún, Sverrir og synir.
Þann 19. júní lést vinkona mín
Ema. Sárt þykir mér að sjá á eftir
þessari ungu konu, sem öllum þótti
svo_ vænt um.
Ég kynntist henni þegar við Grett-
ir keyptum okkur íbúð í Víðilundi
10, hún og Ævar bjuggu á hæðinni
fyrir neðan okkur. Strax þegar við
byijuðum að vinna í íbúðinni fómm
við að kynnast þessari ágætu fjöl-
skyldu, og með okkur Emu þróaðist
vinátta sem er búin að haldast síðan
þótt hún hafí flutt burt frá Akureyri
fyrir nokkmm ámm. Á þessum ámm
í Víðilundinum áttum við margar
góðar stundir.
Ema var alltaf svo lífsglöð og
hress, það var eins og hún gæfí frá
sér svo mikinn lífskraft og vinahóp-
urinn sem safnaðist að henni varð
stór.
Síðast er ég hitti Emu var það í
hennar síðustu ferð inn á Landspítal-
ann. Þó svo hún væri þjáð af veikind-
um sínum, var samt sami hressandi
blærinn yfír henni þegar við spjölluð-
um saman, þó svo hún vissi hvert
stefndi. Ég þakka Emu fyrir að hafa
fengið að njóta vináttu heinnar öll
þessi ár.
Elsku Ævar, Kolla, Linda og Þurý,
ég sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur, einnig móður,
systkinum og öðram aðstandendum.
Guð styrki ykkur við þennan mikla
missi.
Margrét Þórðardóttir
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(sb. 1886 - V. Briem)
í dag verður borin til grafar elsku-
lega vinkona okkar allra í ísfélaginu,
Ema Sigurlásdóttir. Ema var okkur
öllum svo huljúf og kær og traustari
vin er vart hægt að hugsa sér á
lífsleiðinni. Hún gaf okkur svo ótal-
margar ánægjustundir sem við kom-
um til með að minnast um tíð og
tíma og sérstaklega minnumst við
hennar ljúfa hláturs sem heillaði
okkur öll og kom okkur iðulega i
gott skap. Það em vandrataðir vegir
Drottins og við komum seint til með
að skilja hversvegna Ema er tekin
frá okkur svona fljótt. En tilgangur
lífsins er margþættur og einn þeirra
var Emu svo auðveldur, en það var
sá þáttur hennar að gera okkur að
betri mönnum. Stórt skarð er högg-
við í vinahóp okkar og salurinn í
ísfélaginu verður seint eins líflegur
og þegar Emu naut við. En Ema
mun lifa i hugum okkar um aldur
og ævi og minningin um hana mun
ávallt skipa stóran sess í hugskots-
sjónum okkar. Við kveðjum elsku
Emu okkar með þessum fáu orðum
og þökkum henni þann heiður og
ánægju að hafa mátt kynnast henni
á svo eftirminnilegan hátt.
Við vottum eiginmanni hennar,
dætmm, tengdasyni, aldraðri móður
hennar og öðmm ættingjum okkar
dýpstu samúð og megi Guð almátt-
ugur styðja þau um ókomna framtíð.
Starfsfólk ísfélags
Vestmannaeyja.