Morgunblaðið - 04.08.1989, Qupperneq 26

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4.’ ÁGÚST' 1989
26
_ *
Ragnar Ag. Sigurðs-
son - Minningarorð
Fæddur 23. ágúst 1966
Dáinn 30. júlí 1989
Trúlega er tæplega hægt að lesa
blöð þar sem Raggi er nú, en ég
veit að hann les þessar línur hér
yfir öxlina á mér og veit að fáar
línur geta aldrei tjáð alla mína
væntumþykju sem ég reiknaði með
að hafa svo langan tíma til að tjá
honum. Óendanleikinn er svo hverf-
ull og Raggi sem alltaf sinnti þeim
sem honum þótti vænt um, ræktaði
I meira vináttu og ást en flestir aðr-
ir — og hann veit að hann er elskað-
ur í hlutfalli við það.
djúpum skilningi og hlýju sinnir
engum landamærum, hvers eðlis
sem þau eru, óháð tíma og rúmi.
Oft hef ég talað við strákinn
minn um Nangijala og hvað allt sé
gott þar. Og ég hef undirbúið hann
fyrir þá ferð, vegna þess hve oft
hann var nálægt henni. Sannarlega
bjóst ég ekki við að Raggi myndi
verða þar til að taka á móti honum
og okkur hinum. Ég veit engan sem
ég treysti betur til að gera það en
Ragga sem náði sambandi, virðingu
og ást — jafnvel þar sem slíkt var
erfitt.
Með þessu er ég að reyna að
Þegar sú harmafrétt barst mér
og Sveini syni mínum, að æsku-
og trúnaðarvinur hans, Ragnar
Ágúst Sigurðsson, hefði farist er
hann var á æfingaflugi, kom okkur
fyrst í hug sá harmur og ógn-
þrungna sorg sem nú var lögð á
herðar Kolbrúnar móður hans, þeg-
ar einkabarn hennar og allt sem
hún átti og lifði fyrir er frá henni
tekið á einu augnabliki. Ungur
maður í blóma lífsins, drengur, sem
stóð við hlið móður sinnar og var
henni styrkur í öllu því sem hún tók
þeirra og samheldni, sem aldrei
brást. Það var mikið lán að um
þetta leyti reisti Reykjavíkurborg
vistheimili fyrir aldraða í næsta
nágrenni við Egilsgötuna. Á Drop-
laugarstöðum fengu þau frábæra
aðstoð, sem gerði þeim kleift að búa
á heimili sínu þar til í september
1985 er amma flutti að Droplaugar-
stöðum. Þar naut hún bestu að-
hlynningar æ síðan allt til dauða-
dags. Verður það seint þakkað sem
vert er.
Minningin um.ömmu mun ætíð
vekja Ijúfar hugsanir um okkar
bernskuár.
Brynja, Þórður og Selma
Mild og hjartahlý. Þann veg
þekkti ég Ingibjörgu Steinunni
Jónsdóttur, sem lengi bjó á Egils-
götu 30, Reykjavík. Hún og maður
hennar, Þórður Finnbogason raf-
virkjameistari, voru samiýnd og
höfðu skemmtilegt áhugaefni sam-
eiginlegt, sem var ræktun skóga.
Hörðum höndum komu þau upp
yndislegri gróðurvin upp við Hafra-
vatn í Mosfellssveit, þar sem þau
hjónin nutu ásamt gestum sínum
margra unaðsstunda í sól og sælu
íslenskra sumra.
Ingibjörg var listakona í höndun-
um, útsaumur hennar á blóma-
myndum og öðrum fögrum verkum
er aðdáanlega vel unninn og mætti
varðveitast á þeim stað, sem fleiri
gætu notið handbragðsins. Áður
fyrr var hún sömuleiðis afbragðs
saumakona og gæddi marga flíkina
þeirri fegurð og nothæfni, sem
gladdi og prýddi eigandann og er
slík verkhæfni ómetanleg eins og
allir vita. En fyrir um það bil 12
árum hallaði undan fæti með heils-
una og brátt var tjáningargeta
hennar þrotin og hún varð að þola
þann heilsubrest að geta ekki leng-
sér fyrir hendur þótt ungur væri.
Enda er það oft svo, að þegar börn
alast að mestu upp hjá öðru for-
eldri sínu, skapast oft nánari og
meiri vináttutengsl, þau taka á sig
meiri ábyrgð þegar ekki er öðrum
til að dreifa á heimilinu. Missir
Kolbrúnar er mikill.
Við kynntumst Ragnari fyrir um
15 árum í Skíðadeild KR í Skála-
felli, þegar gamli skálinn var þétt
setinn ungu og efnilegu skíðafólki,
sem gisti þar allar helgar og æfði
af kappi. Oft var líf í tuskunum
eins og geta má nærri þegar um
40 böm eru saman komin og oft
þurftum við í eldhúsinu að taka að
okkur hlutverk mömmunnar og
pabbans þegar mikið gekk á, en
eldhúsið var oft miðstöð hússins.
Þar sátu þeir tíðum félagarnir
Denni og Ragnar og unnusta hans
Kristín Ólafsdóttir upp á eldhús-
borðinu að ræða afrek dagsins og
eða að hjálpa við prins póló-söluna,
en það þótti mikil upphefð hjá
krökkunum að fá að afgreiða í lúg-
unni. Þessi ár voru gullmedalíuár
hjá krökkunum í KR. Þau sópuðu
að sér verðlaunapeningum, sam-
stilltur hópur sem lagði mikið á sig
og uppskar eins og hann sáði.
Það ríkir mikil sorg í hjörtum
okkar, mikið spurt en fátt um svör.
Það getur ekki verið Raggi okkar
sem nú hefur verið kallaður á brott
og Kristín unnusta hans og vinkoria
ur þjónað sínum nánustu, eins og
hún vann að alla sína tíð, heldur
varð að fá þeirra aðstoð til allra
hluta, sem henni var líka veitt af
undursamlegri hlýju og nákvæmni
af bömunum og eiginmanni. Ég
þakka Ingibjörgu, og manni henn-
ar, þær góðu stundir, sem við áttum
saman við Hafravatnsreitinn.
Nú hefur Ingibjörg Steinunn
fengið hvíld frá þungbærum sjúk-
dómi, þar sem hún hafði verið rúm-
liggjandi síðustu árin og fengið
dásamlega umönnun á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík. Þar er maður
hennar nú einnig til húsa og nýtur
þar sömu umönnunar og allir fá,
sem þar dveljast.
Dagar sem liðu með þrældóm og þreytu,
þeir eru gengnir fjær.
Viðkvæma sárið - sárið hið innra -
svíður, um leið og það grær;
ást sem var gefin einum - í meinum -
óminnis jafnvægi nær.
Helfróin breiðir blævæng sinn yfir
bijóst, sem er ellimótt,
hendur, sem þreifing um hnokkabrögðin
hefur unaður þótt,
hjarta, sem hefur eldkveikjuefnið
aðeins í launkofa sótt.
(Halldór Helgason)
Guð blessi, huggi og styrki henn-
ar nánustu.
Blessuð sé minning Ingibjargar.
Guðbjörg M. Benediktsdóttir
Jónína Jensína Jensdóttir
okkar víðs fjarri, en hún starfar sem
flugfreyja hjá Lion Air, en flug var
þeirra áhugamál. Kristín er nú kom-
in til að kveðja ástvin sinn hinstu
kveðju. Við reynum að hugga okkur
við að Ragnar fór hamingjusamur
í sína hinstu flugferð, hann var að
gera það sem átti hug hans allan,
að fljúga — fljúga yfir sveitina þar
sem hann sem ungur drengur dvaldi
á sumrin hjá föður sínum og seinni
konu hans Ingu og sonum þeirra,
en þau bjuggu á Torfastöðum í
mörg ár og átti Ragnar margar ljúf-
ar minningar frá þeim árum.
Ragnar varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga bæði móður og föður-
foreldra á lífi og vottum við þeim
samúð okkar, svo og foreldrum,
systkinum og öðrum ástvinum. Það
verða þung skref í dag þegar sonur
minn nú í annað skipti fylgir vini
til grafar. — Ragnar var honum
meira en vinur, hann var hans stóri
bróðir.
Ingibjörg B. Sveinsdóttir
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér.
Hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár.
Minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(H. Laxness)
Elsku besti vinur minn er dáinrt.
Hann sem gaf mér svo mikla hlýju
og blíðu með fallegri framkomu
sinni. Óteljandi spurningar renna í
gegnum hug minn, en þeim verður
ef til vill ekki svarað fyrr en í
Nangijala. En Nangijala notaði ég
til að skýra þétta sára og skyndi-
lega hvarf hans fyrir Huidari litla.
Nuna væri Raggi frændi Ljóns-
hjarta eins og Jónatan í sögunni
um bróður minn Ljónshjarta. Raggi
væri kominn á undan okkur til
Nangijala þar sem allir væru góðir,
fallegir, heilbrigðir og þar sem öll-
um liði vel. En eins og Jónatan
sagði, ég skil ekki hvernig þetta
gerðist, það bara verður þannig í
Nangijala, — ég á við að maður
getur allt, einhvers staðar handan
við stjörnurnar. „Gráttu ekki Snúð-
ur,_við sjáumst í Nangijala."
Ég veit að litli snúðurinn minn
skildi þetta því hann þekkti Ragga
frænda svo vel, elskaði og treysti
honum eins og allir sem fengu að
njóta návistar hans.
Ragga fá engin orð lýst, hann
var ævintýraprins, dulinn, bjartur
og hlýr — gefandi frá sér hlýja orku
sem geislaði og snerti mig djúpt
og varanlega. Alltaf til takst að
gefa frá sér, sérstaklega á erfiðum
stundum.
Það er sárt, svo sárt að fá ekki
að hafa hann í þessum heimi leng-
ur, þennan heim sem hann gerði
betri með nærveru sinni.
Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur hug þinn, og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. (Úr Spámanninum).
Minningin um Ragga er eilíf.
Inga
Sveinfrlður Alda Þorgeirsdóttir
Ég hef oft hugsað um svona
minningargreinar en kannski aldrei
skilið þær fyrr en nú. Allt sem
aldrei verður sagt, en kristallast í
samsafni sársauka, sorgar og sökn-
uðar, verður heldur aldrei sett á
blað og kannski eru þesar línur því
mest fyrir mig. Frá því Raggi var
puti átti hann stórt pláss í hjarta
mínu, pláss sem hefur stækkað og
stækkað í hvert sinn sem við vorum
saman. Vinátta sem byggir á jafn
Rveoja og segja ao itaggi Ljons-
hjarta á enn fegustu sögumar inni
og enn eftir að upplifa bestu ævin-
týrin á stað þar sem við hittumst
seinna hvaða nafni sem við viljum
nefna hann.
Jónatan Ljónshjarta sagði við
litla bróður sinn: „Gráttu ekki Snúð-
ur, við sjáumst í Nangijala," og
verða það lokaorðin mín.
Ritað með hlýju, virðingu og ást.
Addi
Ingibjörg S. Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 5. janúar 1909
Dáin 25. júlí 1989
Með þessum línum viljum við
minnast hennar ömmu okkar, sem
í dag verður til moldar borin. Þó
að alzheimer-sjúkdómurinn hafi
fyrir mörgum árum tekið að gera
vart við sig og smám saman dregið
hana út úr hringiðu daglegs lífs,
þá finnst okkur það vera undarleg
tilhugsun að hún skuli nú vera dá-
in. Djúpur söknuður fyllir hugann
en einnig afar dýrmælar minning-
ar. Á meðan amma hélt heilsu veitti
hún okkur ávallt mikla ást og um-
hyggju, Hún talaði við okkur, lék
og söng og gaf okkur gott að borða
úr eldhúsinu sínu, saumaði á okkur
og prjónaði. Alltaf var hægt að
koma til hennar ömmu á Egilsgötu,
hún var alltaf heima og tók ætíð
jafn vel á móti okkur. Hún var af
þeirri kynslóð sem hafði tækifæri
og vilja til að helga heimilinu alla
sína krafta og allan sinn tíma. Við
vildum óska öðrum börnum slíks
griðastaðar, en hann stendur víst
fáum til boða í dag.
Amma okkar hét fullu nafni Ingi-
björg Steinunn Jónsdóttir. Hún
fæddist í Borgarkoti í Ölfusi 5. jan-
úar 1909 og var því nýlega orðin
áttræð þegar hún lést. Foreldrar
hennar voru Jón Hannesson og
Guðbjörg Einarsdóttir. Ingibjörg
amma var yngst 8 bama af síðara
hjónabandi langafa okkar en hann
dó þegar hún var aðeins 8 ára. Var
heimilið þá leyst upp og bömunum
komið fyrir á nágrannabæjum í
sveitinni. Amma var tekin í fóstur
að Auðsholti og var þar hin næstu
ár þar til hún ung stúlka hleypti
heimdraganum og hélt til
Reykjavíkur, en nokkur systkina
hennar höfðu þá þegar sest þar að.
Hún vann margvísleg störf enda
forkur dugleg og myndarleg, en
lengst starfaði hún að saumaskap
og hafði stjóm á hendi á sauma-
verkstæði Andrésar Andréssonar
klæðskera. Þar líkaði henni vistin
vel og minntist ávallt með hlýhug
vinnunnar og húsbónda síns.
Amma giftist eftirlifandi manni
sínum, Þórði Finnbogasyni raf-
virkjameistara, þann 5. júní 1941.
Þau hófu búskap á ísafirði þar sem
afi okkar rak rafmagnsverkstæði
og verslun. Á ísafirði fæddust for-
eldrar okkar þau Örlygur og Elísa-
bet. En leiðin lá aftur til Reykjavík-
ur, þar sem afi hafði fest kaup á
húsi við Egilsgötu. Amma bjó fólk-
inu sínu fallegt og vandað heimili
og á Egilsgötunni bjuggu þau í um
40 ár.
Þegar heilsu ömmu tók að hraka
tók við erfíður tími fyrir hana og
Þórð afa. Þá reyndi á þrautseigju
t
FRÚ JÓHANNA GUÐLAUGSDÓTTIR,
Esklhlíð 22A,
Reykjavík,
lést á heimili sínu aðfaranótt 2. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Synir hinnar látnu.
t
Þökkum auðsýnda vináttu og samúð vegna andláts og útfarar
afa okkar,
SIGURMUNDAR EINARSSONAR,
Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Guð blessi ykkur öll.
Barnabörn.
Lokað
í dag kl. 8-13 vegna jarðarfarar
RAGNARS ÁGÚSTS SIGURÐSSONAR.
Ós hf., steypuverksmiðja.
Slæm mistök urðu í blaðinu í gær. Föðumafn misritaðist í tveim minn-
ingargreinum. I minningargrein um Jónínu Jensínu Jensdóttur, stóð
Jónsdóttir. Eins misritaðist föðurnafn Sveinfríðar Öldu Þorgeirsdóttur
— stóð Þorgilsdóttur. — Er beðist afsökunar á mistökunum og föðurnöfn
leiðrétt.
Leiðrétting:
Föðurnöfti misrituðust...