Morgunblaðið - 13.02.1990, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 1990
Sigríður Sæmunds-
dóttir — Minning
Fædd 18. nóvember 1911
Dáln 6. febrúar 1990
Þann 6. febrúar sl. varð elskuleg
tengdamóðir mín, Sigríður Sæ-
mundsdóttir, bráðkvödd.
Sigríður fæddist 11. nóvember
1911 í Ámabotni sem er ysti bær
í Helgafellssveit, áttunda í röðinni
af 10 systkinum. Foreldrar hennar
voru Sæmundur Kristján Guð-
mundsson, fæddur 4. júní 1874 á
Búðum, og Jóhanna Elín Bjama-
dóttir, fædd 28. október 1878.
Systkini Sigríðar eru Guðrún
Guðný, fædd 28. júní 1900, Þorleif
Amalía Oddfríður, fædd 9. júní
1902, Guðmundur, fæddur 3. ágúst
1903, Guðlaug, fædd 5. nóvember
1904, Bjarni Gunnar, fæddur 8.
júlí 1906, Óskar, fæddur 22. janúar
1908, Ingimundur, 21. september
1909, svo kemur Sigríður, síðan
Þórdís fædd 13. nóvember 1914 og
yngst er Elín fædd, 13. júlí 1919.
Þau einu sem lifa systur sína eru
Óskar, Ingimundur, Þórdís og Elín.
Árið 1922 fluttust Sæmundur og
Jóhann með öll sín böm að Hraun-
hálsi, en 18 ára gömul fluttist
Sigríður suður og þann 19. maí
1934 giftist hún Páli heitnum
Magnússyni, sem var fæddur 30.
september 1911, sonur Magnúsar
Pálssonar og Ingibjargar Helga-
dóttur, og hófu þau saman búskap
í Reykjavík.
Kreppa og atvinnuleysi mörkuðu
fyrstu hjúskaparár þeirra Páls og
Sigríðar. Lífið var ekki dans á rós-
um og erfitt að framfleyta íjöl-
skyldu með þremur ungum bömum,
þeim Gunnari Emil (f. 14. ágúst
1934) og tvíburunum Sæmundi og
Magnúsi (f. 31. júlí 1936). En dugn-
aður og seigla fleyttu þeim yfir
þessi erfiðu ár, krafturinn og
lífsorkan í henni Sigríði lét ekki að
sér hæða og tók hún að sér öll þau
ýmsu störf sem til féllu, sama hve
erfið, ef það mætti verða til þess
að sjá fjölskyldunni farborða. Enda
dafnaði fjölskyldan og tíðin batnaði
og kom að því að þau eignuðust Ióð
í smáíbúðahverfínu og fóm að
byggja, synimir þrír að verða full-
orðnir. Enda hófst þá raunvemlega
nýtt æviskeið hjá þeim Sigríði og
Páli því á svipuðum tíma og hús-
byggingin hófst fæddist Hafsteinn,
fjórði sonur þeirra, 24. apríl 1954,
og óx hann og dafnaði í kapp við
húsbygginguna.
Þegar ég kynntist Sigríði, og
giftist Magnúsi syni hennar, var ég
hálfgerður útlendingur, varla tal-
andi á íslensku, einbimi, óvön öllum
húsverkum, svo til gjörsamlega
ófær um að sjá um heimili og böm.
Já, algert dekurbam. En, hafí hún
hugsað þannig, lét hún það aldrei
í ljós við mig. Aldrei þurfti ég að
kvíða því að fá tengdamömmu í
heimsókn, eða að hún kæmi með
einhveijar athugasemdir. Þvert á
móti, hún lét mig alltaf halda að
ég væri myndarlegasta og dugleg-
asta húsmóðir. Og með þessu við-
móti gaf hún mér dýrmæta gjöf,
sjálfstraust.
Páll tengdafaðir minn féll frá
aðeins 66 ára gamall, þann 22. jan-
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SJÖFN JÓNASDÓTTIR,
Kleifarseli 14,
Reykjavik,
lést á sjúkrahúsi á Mallorka 5. febrúar.
Hrafnhildur Guðmundsdóttir, Kristján A. Kjartansson,
Kristjana Guðmundsdóttir, Einar Ólafsson
og barnabörn,
t Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KJARTAN ÞÓRIR EGGERTSSON,
Hverfisgötu 108,
Reykjavik,
erjátinn. Aðalheiður S. Kjartansdóttir, Eggert H. Kjartansson og fjölskyldur.
t
Útför fósturmóður minnar,
SÓLVEIGAR MARGRÉTAR KRISTJÁNSDÓTTUR
Hléskógum 6,
Reykjavík,
áður húsfreyju i Oddakoti,
Austur-Landeyjum,
verður gerð frá Fossvogskirkju 14. febrúar kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurveig G. Jóhannsdóttir.
t
Dóttir okkar og systir,
EYGLÓ SVEINBJÖRNSDÓTTIR
frá Lyngási,
Rauðagerði 57,
lést 5. febrúar á Borgarspítalanum.
Jarðarförin hefur farið fram.
Sveinbjörn Stefónsson,
Sigrfður Tómasdóttir,
Þórir Sveinbjörnsson, Rósmari Vilhjálmsdóttir,
Kristin Sveinbjörnsdóttir, Magnús Jensson,
Bergur Sveinbjörnsson, Pálina Kristinsdóttir,
Anna Sveinbjörnsdóttir, Björn Jóhannsson,
Áslaug Sveinbjörnsdóttir, Ragnar Hafliðason,
Sveinbjörn Sveinbjörnsson, Hanna Jónsdóttir,
Sighvatur Sveinbjörnsson, Bára Guðnadóttir.
úar 1978. Síðan kynntist Sigríður
sambýlismanni sínum, Sigurði Guð-
mundssyni, sem nú fylgir henni til
grafar. Bamaböm þeirra Sigríðar
og Páls eru 14 og bamabamaböm-
in 19.
„Amma Sigga!“ „Amma í
Hvammsgerði!" — ,“ sagði dóttir
mín, „við erum örugglega ekki enn-
þá búin að gera okkur grein fyrir
því hvað við eigum eftir að sakna
hennar rnikið!"
Hvemig eiga böm, jafnvel „full-
orðin“ börn, að gera sér grein fyrir
því allt í einu, frá einum degi til
annars, að Amma Sigga er ekki
lengur í Hvammsgerði? Að amma
Sigga, með allan sinn kraft og
lífsorku, sé farin héðan? Að þegar
hún tók sinn daglega göngutúr í
laugamar og heim aftur síðastliðinn
þriðjudagsmorgun, væri það í
síðasta sinn? Afallið var mikið fyrir
okkur. Sorg og söknuð bar snöggt
og óvænt að. En enginn hefði getað
valið betri leið heim fyrir Sigríði.
Hún fór út að ganga og hún gekk
alla leið. Það er okkur mikil huggun.
En það skal engin segja mér að
Sigríður muni sitja aðgerðarlaus í
nýjum vistarverum sínum, frekar
en hún gerði hér. Það skal enginn
segja mér að lífskraftur hennar sé
bara horfínn! Nei, það er ég viss
um að hún er nú þegar búin að
hella upp á könnuna nokkmm sinn-
um fyrir gamla ástvini og ættingja,
sem hún hefur nú endurfundið. Hún
er alveg ömgglega búin að fínna
sundlaug og góðar gönguleiðir,
skella sér á gömlu dansana — og
gott ef hún er ekki farin að pijóna
aftur af kappi, loksins laus við
liðagigtina. Það skal enginn segja
mér að tengdamamma mín sé ekki
lengur full af fjöri, eða að við mun-
um aldrei sjást aftur. í fyllingu
tímans munum við hittast aftur.
Þá verður gaman að þiggja kaffí-
sopann og heyra hana segja frá
öllu því sem hún mun þá hafa upp-
lifað og hlusta á vísurnar sem hún
mun hafa samið í leiðinni. Því að
Sigríður var næm, hagorð og sagði
skemmtilega frá. Ég trúi því ekki,
að slíkir hæfíleikar glatist eða að
lífskraftur hennar hverfí. Blessuð
sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Br.)
Tengdadóttir
Þorfinna Sigfusdótt-
ir, Hlíð - Minning
Fædd 3. maí 1903
Dáin 4. febrúar 1990
Amma Þorfínna eins og við
bamabömin og barnabamabörnin
kölluðum hana oftast lést í Sjúkra-
húsi Siglufjarðar 4. febrúar sl. eftir
nokkurra ára legu þar.
Amma fæddist á Neðri-Skútu í
Siglufírði en fluttist síðar með for-
eldram sínum í Hlíð. Hún var dótt-
ir rausnarhjónanna Sólveigar Jó-
hannsdóttur og Sigfúsar Ólafssonar
í Hlíð. í Siglufirði sleit hún bams-
skónum og bjó þar og starfaði
lengstum.
Þegar rótað er í minningunum
um ömmu Þorfinu kemur fyrst upp
í hugann hressileiki hennar og
lífskraftur. Það sópaði að henni, það
gustaði að henni í lífínu og það var
aldrei lognmolla í kringum hana.
Hún hafði afdráttarlausar skoðanir
á hlutunum og lét sig flesta hluti
varða og einkum þá er snertu þjóð-
málin.
Það má ef til vill segja að með
þessu sé henni nægjanlega lýst. En
hún amma Þorfínna átti svo margt
til sem hún ljúflega miðlaði okkur
Blömastofa
Fríöfinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
tíl kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
m.
sem yngri voram að áram. Mér er
það einkar minnisstætt er hún kom
í heimsókn hve oft var sest niður
og rætt um heima og geima og þá
var það sama hvar borið var niður
þar var hún með á nótunum. Jafn-
vel dætram mínum fannst athyglis-
vert hve vel hún var með í því sem
þær voru að fást við og hve tilbúin
hún var að miðla þeim af þekkingu
og reynslu sinni.
Hún var mér sem góður vinur
sem fylgdist vel með því sem við í
fjölskyldunni tókum okkur fyrir
hendur og við hana gat ég oft rætt
sem jafnaldra.
í lífshlaupi hennar skiptust svo
sannarlega á skin og skúrir sem
ekki verða tíundaðir hér. Hún þurfti
jafnan að vinna fyrir sér sjálf og
dró þar ekki af sér. En hún var
alla tíð ung í anda og hafði lifandi
áhuga á öllu því sem var að gerast
I kringum hana. Hún var höfðingi
heim að sækja og naut þess ákaf-
lega vel þegar gesti bar að garði.
Hún safnaði ekki veraldlegum auði
heldur sóttist eftir að vinna að
málefnum allra sem minna máttu
sín.
Svo hreinskiptin og ákveðin í
skoðunum sem hún var hlaut hún
að taka pólitíska afstöðu í þjóðmál-
um enda alin upp í umhverfi þar
sem réttur hinna vinnandi og þeirra
sem minna máttu sín var virtur
bæði í orði og á borði. Snemma
fann hún að jafnaðarstefnan var
sú sem féll best að hennar afstöðu
til þjóðfélagsins og alla sína tíð var
hún Alþýðuflokksmanneskja og
starfaði af lífi og sál fyrir þann
málstað. En hún hafði sínar eigin
skoðanir á því hvernig flokkurinn
ætti að taka á einstökum málum.
Mér er það einkar minnisstætt
þegar hún þá komin á eftirlaun var
í heimsókn og bæjarstjórnarkosn-
ingar í Kópavogi stóðu fyrir dyram.
Hún upptendraðist og geislaði af
lífsfjöri og ánægju. Hún heimtaði
að fá að baka til að hafa eitthvað
með kaffinu á kosningaskrifstof-
unni og var svo sannarlega í essinu
sínu.
Dæmigerð var afstaða hennar í
síðustu forsetakosningum þegar
í dag, 13. febrúar, kveð ég hinstu
kveðju mína kærustu vinkonu,
Sigríði Sæmundsdóttur, Hvamms-
gerði 10. Vinátta okkar hefur varað
frá því ég sem smábam fyrir tæp-
lega 46 árum varð heimagangur á
heimili hennar og eiginmanns henn-
ar, Páls Magnússonar, en hann lést
fyrir 12 áram. Þau eignuðust fjóra
syni, Gunnar, Sæmund, Magnús og
Hafstein, sem allir era kvæntir og
búsettir hér í Reykjavík.
Sigríður fæddist 18. nóvember
1911 að Árnabotnum í Helgafells-
sveit á Snæfellsnesi og var áttunda
í röð 10 bama hjónanna Elínar
Bjamadóttur og Sæmundar Guð-
mundssonar, en af þeim era nú
aðeins fjögur á lífi.
Ung að áram fór hún að heiman
til að vinna fyrir sér eins og algeng-
ast var á þeim tíma. Óhætt er mér
að fullyrða að enginn hefur verið
svikinn af vinnunni hennar því aldr-
ei hef ég séð nokkra manneskju
ganga jafn rösklega til verks og
hún gerði.
Sigríður var mjög glaðvær kona
og hress í allri framkomu. Það var
því jafnan glatt á hjalla á heimili
hennar þar sem veitt var af rausn
og kærleika og allir fundu sig vel-
komna.
Síðastliðin ár hefur hún haldið
heimili sitt með Sigurði Guðmunds-
syni og þar hefur haldist sama hlýj-
an og jafnan áður.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir þá miklu
tryggð, sem hún sýndi mér og fjöl-
skyldu minni og þá órofa vináttu,
sem aldrei bar skugga á.
Ég votta öllum aðstandendum
hennar mína innilegustu samúð.
Hún hvíli í Guðs friði.
Valgerður Gísladóttir
henni fannst ekkert sjálfsagðara en
að styðja konu í það embætti.
En það vora fleiri en Alþýðu-
flokkurinn sem naut þannig áhuga
hennar. Hún var virkur félagi í
Sjálfsbjörg, félagi fatlaðra á Siglu-
fírði, í áratugi og var bætt aðstaða
þeirra í þjóðfélaginu henni ákaflega
hjartfólgin.
Einn þáttur er enn í lífí ömmu
Þorfinnu sem hún hafði mikinn
áhuga á en það voru ferðalög. Ein
hennar besta skemmtan voru ferða-
lög og þá jafnan í bílum því upp í
flugvél fór hún ekki. Ár eftir ár þá
orðin rígfullorðin tók hún þátt í
sumarferðum Ferðafélagi Akur-
eyrar. I Herðubreiðariindir, suður
Sprengisand og víðar um óbyggð-
irnar ferðaðist hún og naut þeirra
ferða út í æsar. Hún var óþreyt-
andi að segja frá þessum ferðum
og var jafnan gaman á að hlýða
því hún hafði lifandi frásagnarstíl.
Þrátt fyrir ferðagleði var henni
mjög annt um bæinn sinn, Siglu-
fjörð. Þar leið henni alltaf best.
Bærinn og velferð hans var henni
afar hjartfólgin.
í mínum huga var amma Þor-
finna ein af þeim sem setti svip
sinn á bæjarlífið með sinni litríku
persónu og skoðunum.
Með þessu orðum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka henni samfylgd-
ina og þátt hennar í lífi okkar.
Minning hennar mun ávallt vera
okkur kær.
Sólveig Helga Jónasdóttir, Hlíð.