Morgunblaðið - 08.04.1990, Page 32

32 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. APRÍL 1990
GÓÐAR
FERMINGAR
GJAFIR
ULLARPEYSUR
Verð frá kr. 3.900,-
GESTABÆKUR
Verð frá kr. 2.495,-
VÆRÐARVOÐiR
Verð frá kr. 3.550,-
RAMNAGERÐ1N
HAFNARSTRÆT119
OG KRINGLUNNI
WWm
;
Óvirkur dempari getur
aukið stöðvunarvega-
lengd um 2,6 m.
VELDU ^MONROEF
naust
BORGARTUNI 26. SÍMI 62 22 62
|
►
►
►
►
HVERS VEGNA SKARAR
SENSODYNE
TANNBURSTINN FRAM ÚR?
ISENSODYNE tannburstanum eru vel slípuð hárfín ávöl
hreinsihár — sérstaklega gerð til að skaða ekki viðkvæmt
tannholdið.
Tannburstar með óslípuðum, grófum hárum geta sært
tannholdið og auðveldað þannig sýklum að komast að, en
þeir geta valdið tannskemmdum.
SENSODYNE tannburstar fást í mörgum litum og gerð-
um og nú eru komnir tannburstar með myndum af Gretti.
SENSODYNE tannburstar fást í öllum apótekum og
helstu stórmörkuðum.
KKVTI K\I t\
HÖRGATÚNI 2, 210 GARDABÆ, SÍMI: 40719
„TANNLÆKNIR-
INN 5AGÐI MÉR AÐ
BUR5TA TENNURNAR
EFTIR MALTfclR OS FYRIR
5VEFN... É6 ER BÓK-
.5TAFLE6A ALLTAF AD
BUR5TATENN-
URNARl
O'
BAKÞANKAR
Aðyngja upp
Stundum er sagt að samfélög
séu lagskipt 'og líkja megi
samfélaginu við tertu, nokkrar
hæðir af botnum hver ofan á ann-
arri og þeir límdir saman með
mismunandi
sultum, kremum
og öðru gúmolaði.
Mér datt í hug
þessi samlíking
þegar ég hugðist
yngja upp og
skipta um farar-
tæki á dögunum,
losa mig við
gamla frúar-
bílinn og koma mér upp fjallabíl.
Það er skemmtilegt og ekki sist
fróðlegt að detta skyndilega inn í
eitt lag tertunnar þar sem maður
þekkir sig engan veginn. Hvað
segir ekki í auglýsingunni: ,,-Heill
heimur út af fyrir sig" og á það
vel við um hina ýmsu heima sam-
félagsins sem lifa sjálfstæðu lífi'.
Einn þessara heima er heimur
bílasalanna. Þar er ríkjandi mjög
sérstætt samfélag og má segja að
karlar einoki þennan heim, þar
ríkja ákveðin lögmál, hefðir og
tungutak.
Eg kom sem gestur inn í þetta
samfélag í tvær vikur og reyndi
að gera mig heimakomna. Ég varð
fastagestur á bílasölunum í Skeif-
unni þar sem eigendaskipti þörf-
ustu þjóna nútímans fara fram.
Ég komst íljótt að raun um að
hinn margumtalaði reynsluheim-
ur kvenna sem ég hef verið að
raupa um kom mér nú að engum
notum. Ég segi kannski ekki að
mér hafi fundist ég vera þessi
margfræga „fávísa kona“ en það
vottaði fyrir einhverjum skyld-
leika. Ekki ætlaði ég mér að geta
tekið sjálfstæðar ákvarðanir við
bílaskiptin og mér til halds og
trausts fékk ég bilaskoðunar-
menn í Súðarvoginum.
Þegar á hólminn var komið
voru fyrstu viðbrögðin sektar-
kennd yfir að ætla að selja gamla
góða frúarbílinn. Þetta elskulega
farartæki sem hafði ferjað fjöl-
skylduna farsællega þessi ár. Mér
þótti æ vænna um „the grand old
lady“ því fleiri bíla sem ég skoð-
aði. Annað sem var mjög athyglis-
vert var hve fljótt verðskynið
hvarf og verðmiðarnir á fram-
rúðunni vöndust vel. Fyrri vikun-
ar fannst mér allir bílar óheyri-
lega dýrir en seinni vikuna var
ég farin að reynsluaka þeim sömu
sem ég hafði hrist höfuðið yfir
áður. Eitt var að máta bílana við
sjálfsímyndina. Hvernig fór mér
t.d. að aka um á nýsprautuðum
umhverfisvinveittum Pæju-ráð-
herra-jeppa?
Ég ók með glott á vör inn í
Súðarvog. Sem betur fer þurfti ég
ekki að hugsa þá hugsun til enda,
því þar fékk hann dóminn: „Það
má taka brettin í nefið." Annar
var svo stællegur að ég hefði þurft
að breyta um lífsstíl, fara í lit-
greiningu og líkamsrækt og borða
blómafræfla. Einn var svo marg-
orður um ágæti síns fjallabíls að
ég hafði ekki brjóst í mér til að
bjóða í hann. Það verður mjög
kaldrifjuð manneskja sem kaupir
hann. Bílasalarnir fór að verða
þreyttir á þessari kvensu. Ekki
vildi ég heldur jeppa sem ég gat
grætt 50 þúsund á við að selja
strax daginn eftir. Ég var að leita
að bíl sem ég ætlaði að eiga og
gæti þótt vænt um.
Það var hálfeinkennileg tilfinn-
ing að sjá á eftir frúarbílnum þétt-
setnum af ókunnum körlum sem
voru að fara í reynsluakstur en
erfiðara var að sitja undir athuga-
semdunum sem á eftir fylgdu. Mér
gekk einna verst að útskýra hina
torkennilegu lykt í bílnum, en það
eru lyktarleifar af marineraðri
síld sem bóndinn var að selflytja
fyrir jólin. Það eru nefnilega ekki
allir sammála um að „síld sé sæl-
gæti“.
Eitt lögmálanna í bílasölu-
heiminum er að það skiptir ekki
máli hvaða bíl þú ert að setja
uppí heldur „silfrið á milli“. Mað-
urinn sem ég skipti loks við ók
aldrei frúarbílnum, hann varð
áfram á bílasölunni. Ég verð að
játa að ég varð nú dálítið sár. Mér
datt í hug orð sem maður sagði
við mig þegar ég var nýbúin að
kaupa þann gamla: „Varaðu þig á
að láta þér ekki þykja of vænt um
þennan bíl." Já, kannski þurfum
við konur að ryðverja okkur gegn
þessari tilfinningasemi með því
að yngja oftar upp!