Morgunblaðið - 29.05.1990, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MAI 1990
GuðnýS. Oskars■
dóttir — Minning
Fædd. 15. desember 1925
Dáin 20. maí 1990
La't ég það margt .
er þér líkjast vill
guðs í góðum heimi:
brosi dagroða
blástjðmur augum
Liljur ljósri hendi.
(Úr Saknaðarljóði
Jónasar Hallgrímssonar.)
Þeim sem kynntust Guðnýju
Sesselju Óskarsdóttur, fannst ekk-
ert eðlilegra en að hún héti Sissa
eins og hún var jafnan kölluð. Það
var oft ekki fyrr en löngu seinna,
að kunningjar og venzlafólk komst
að hinu rétta í þessu efni og hún
hélt áfram að vera sú, sem hún
var. Blíð og elskuleg gaf hún öllu
svip og reisn með nærveru sinni,
þótt hún héti bara Sissa, og iét sér
annt um allra hag. Lifandi áhugi
hennar á mönnum og málefnum
gerði það að verkum, að það vafð-
ist ekkert frekar fyrir henni að
ræða um fótboita við kappsama
stráka en að spjalla við fullorðið
fólk um viðburði dagsins. Hún hafði
eins og eiginmaður hennar, hinn
þekkti útvarpsmaður Baldur
Pálmason, næmt auga fyrir öllu
því, sem fagurt er, og þess hafa
heimilisvinir þeirra hjóna notið í
ríkum mæli í gegnum árin. Sissa
var tónelsk í bezta lagi, húsbóndinn
skáldmæltur og saman hafði þeim
tekizt að prýða hlýlegt heimili sitt
af fágætum smekk, verkum
ísienzkra málara í fremstu röð.
Hugur okkar á oft eftir að hvarfia
þangað heim á komandi árum í
þökk fyrir marga mannbætandi
ánægjustund í nærveru þeirra hjóna
beggja.
Sissa ólst upp í samhentri fjöl-
skyldu í hjarta bæjarins og reyndist
alla tíð ómótstæðilega hjálpsöm
sínum nánustu í stóru og smáu.
Eftirminnilegust er þó ef til vill lát-
laus gleði hennar við söng og hljóð-
færaslátt á einhveiju heimilanna
innan íjölskyldunnar ásamt systkin-
unum. Foreldrar þeirra, Óskar
Ámason rakarameistari í Kirkju-
torgi og Guðný Guðjónsdóttir kona
hans, höfðu bæði haft yndi af tón-
list, sem skilaði sér í erfðum og
uppeldi til bamanna og afkomenda
þeirra á einn eða annan hátt. Sjálf
lék Sissa á píanó og sungið gat hún
þótt hún hefði sig lítt í frammi á
því sviði, en mest um vert var,
hvemig hún gat með einlægni sinni
og látlausri framkomu laðað það
bezta fram í öðmm. Ekki aðeins til
að taka þátt í saklausri skemmtun
á góðri stundu, heldur einnig til að
lifa betur yfírleitt. í þessu sem öðru
voru þau hjónin samhent og allir
hafa orðið betri við að kynnast
þeim.
Við kveðjum nú Sissu með inni-
legu þakklæti fyrir ailt, sem hún
hefur fyrir okkur gert, og biðjum
góðan Guð að gefa henni raun lofi
betri.
Eggert Jónsson
og flölskylda.
Með þessum fátækiegu orðum
langar okkur systkinin að kveðja
Sissu, eins og hún var ætíð kölluð
á milli okkar, og þakka henni fyrir
alla hennar umhyggju og hlýhug
sem hún bar til móður okkar og
okkar systkinanna alla tíð.
Hún Sissa var alveg sérstök
manneskja, hún mátti ekki vita af
neinum í neyð þá var hún tilbúin
til að hjálpa. Það er mjög erfitt að
lýsa hennar persónuleika, svo sér-
stakur var hann, ég held að honum
sé best lýst með því, að ef að við
systkinin vorum að reyna að lýsa
einhverri manneskju sem var sér-
stök en áttum ekki lýsingarorð yfir
þá persónu, þá skildist best ef við
sögðum „Hún er svo Sissuleg", þá
skildum við nákvæmlega hvað við
var átt.
Hún og móðir okkar voru bestu
vinkonur frá því að þær voru litlar
tátur við Kirkjutorg og alla tíð
síðan, og höfum við fengið að heyra
sögur af þeim, allt frá mömmuleik
og þar til að þær byijuðu í sauma-
klúbb.
Það væri hægt að segja og þakka
svo miklu meira en þar sem að mig
skortir getu til að skrifa meira þá
læt ég þetta nægja með von og trú
að við hittumst aftur á betri stað.
Þér, kæri Baldur, sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Hvíli kæra Sissa í friði.
Elísabet, Guðlaug
og Auðunn.
Frá því ég man eftir mér fyrst
tengdist Sissa lífi mínu. Sissa, eða
Guðný Sesselja Óskarsdóttir eins
og hún hét, var móðursystir mín.
Samt var hún miklu meira en nafn
gefur til kynna. Hún var systir,
önnur móðir og mest af öllu einlæg
vinkona.
Guðný fæddist 15. desember
1925 í Kirkjutorgi 6 í Reykjavík,
höfuðbóli ættarinnar, og sleit hún
bamsskónum þar. Foreldrar hennar
voru Guðný Guðjónsdóttir og Óskar
Ámason hárskeri. Hún var yngst
fjögurra systkina. Elstur var Hauk-
ur hárskerameistari, látinn 1989,
þá Friðþjófur, einnig hárskera-
meistari, látinn 1966, og Hulda,
móðir mín, ein eftirlifandi.
Þegar hugurinn reikar niður í
Kirkjutorg, aftur til bemskuára
minna, þá minnist ég eingöngu
gleðidaga, þar var sungið og spilað
alla daga. Öll systkinin spiluðu á
píanó og sungu og skal þá minnast
Hauks móðurbróðurs, sem söng-
lærður _ var frá Austurríki. Afi,
Óskar Ámason, spilaði einsog eng-
ill á píanó og amma söng með sinni
frábæru rödd.
Það em óborganlegar minningar
úr Kirkjutorgi 6. Þar var samkomu-
staður fjölskýldunnar, vina og
vandamanna og yfirleitt var fjöl-
mennt á heimilinu. Miðbærinn var
ekki stór og öll þjónusta var sótt í
miðbæinn. Það þurfti t.d. ekki að
fara nema nokkur skref til tann-
læknis, þá var ekki farið nema Sissa
færi með til að halda í hendina á
„litlu frænku“ og þannig hefur hún
verið stuðningur við mig og mína
fram á þennan dag.
Sumir em þiggjendur, aðrir gef-
endur, og eitt er víst að Sissa til-
heyrði seinni hópnum. Hún gerði
litlar kröfur handa sjálfri sér en
hafði óendanlega ánægju af að
gleðja og hjálpa öðrum.
Það em í raun engin orð sem fá
lýst þeirri yndislegu manngerð sem
bjó í Guðnýju Sesselju Óskarsdótt-
ur. Eftirsjá og söknuður er mikill,
ekki síst hjá Baldri eiginmanni
hennar, sem hlúði svo vel að henni
í erfiðum veikindum.
Guð geymi elsku Sissu' mína,
hvar sem hún er. „ , ,
Elskuleg æskuvinkona mín
Guðný Óskarsdóttir, eða Sissa eins
og hún var alltaf kölluð, andaðist
að heimili sínu sunnudaginn 20.
maí, langt um aldur fram.
Mig langar að minnast hennar
með nokkmm orðum.
Við höfðum þekkst frá barns-
aldri, verið í afmælum hver hjá
annarri þegar við vomm smástelpur
og oft hefur verið minnst á gamla
daga og hlegið dátt að ýmsu sem
á daga okkar dreif á þessum árum.
Hún Sissa var alltaf svo hress og
skemmtileg, en samt em það gæðin
og prúðmennskan sem upp úr
standa, því hún var perla sem unun
var að umgangast og forréttindi
að eiga að vini.
Sissa var sannur vinur vina sinna
og tók þátt í gleði okkar og sorgum
af mikilii einlægni. Við vomm sam-
an í saumaklúbb og ein af ánægju-
legustu stundunum í minningunni
um Sissu er þar sem hún situr við
píanóið og spilar ljúflingslögin okk-
ar á sinn látlausa hátt. Það vom
sælustundir.
Eiginmaður Sissu er Baldur
Pálmason, fyrrverandi fulltrúi hjá
Ríkisútvarpinu. Hann annaðist
hana af einstakri alúð til síðustu
stundar.
Ég votta honum, Huldu systur
hennar og öðmm ættingjum, samúð
mína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðrún Elísabet
Halldórsdóttir
í dag fer fram frá Dómkirkjunni
í Reykjavík útför Sissu, föðursystur
minnar, en kirkjan er næsta hús
við æskuheimili hennar, Kirkjutorg
6. Þar ólst hún upp ásamt þremur
systkinum sínum, þeim Hauki, Frið-
þjófi (d. 1967) og Huldu, en Sissa
var litla systirin í hópnum, fædd
15. desember 1925, dóttir hjónanna
Guðnýjar Guðjónsdóttur og Óskars
Árnasonar, hárskerameistara.
Okkur, sem yngri erum, finnst
oft tilvera þeirra eldri í fjölskyld-
unni vera svo sjálfsögð, að þeir
hafi nánast ekki rétt til að deyja.
Á rúmu ári höfum við þó þurft að
lúta því, að tvö úr systkinahópnum
hafa kvatt þennan heim. Faðir
minn, Haukur, lést á síðastliðnu ári
og nú Sissa, og er það ef til vill
táknrænt um hve samrýnd þau vom
alla tíð og þótti vænt hvom um
annað, að þau skuli kveðja með svo
stuttu millibili. Ekki hefði mig órað
fyrir því á fermingardegi sonar
míns fyrir tveimur ámm, er pabbi
og Sissa skiptust á að skemmta
gestum með píanóleik, að þau ættu
svo stutt eftir. Með tækni nútímans
varðveitast þó þessi augnablik ljós-
lifandi á myndbandi sem perlur í
sjóði minninganna.
Fyrir hálfu öðra ári kom í ljós
að Sissa var haldin alvarlegum sjúk-
dómi og tók þá við erfitt veikinda-
tímabil. En Sissa stóð ekki ein í því
stríði, þar sem hún hafði eiginmann
sinn, Baldur Pálmaspn, sér við hlið
og sýndi Baldur þá enn betur hvern
gæðamann hann hefur að geyma.
Hin síðari ár hefur vinnustaður
minn verið í næsta nágrenni við
heimili Sissu og Baldurs og hefur
mér þótt notalegt að skjóast þar inn
í heitt súkkulaði og jólaköku, smá
spjall og síðast en ekki síst að
hlusta á frænku mína leika nokkur
létt lög á píanóið. Síðustu heim-
sóknir mínar vom því miður með
öðm móti og var sárt að sjá hvem-
ig sjúkdómurinn yfírvann frænku
mína smátt og smátt. Þrátt 'fyrir
það bar hún sig vel og lét sem ekk-
ert væri, allt fram til hinstu stund-
ar, þar til hún lést á heimili sínu
20. þessa mánaðar.
Nú er komið að kveðjustund og
um leið og ég þakka frænku minni
samfylgdina gegnum árin, flyt ég
kæra kveðju frá móður minni, sem
er stödd hjá systur sinni í Banda-
ríkjunum og getur þar af leiðandi
ekki fyigt henni í dag. Innilegar
samúðarkveðjur frá okkur Rann-
veigu og bömunum til Baldurs og
einnig til Huldu, sem ein er eftir
af systkinahópnum. Guð blessi
minningu Sissu.
Haukur Ragnar
Þann 20. þessa mánaðar lést á
heimili sínu frænka mín, frú Guðný
Sesselja Óskarsdóttir.
Nær tveggja ára baráttu við
krabbamein er lokið. Þetta var stríð
sem átti að vinna, en ekki tapa.
Við mennimir reynum, en Guð ræð-
ur, það vomm við frænkumar til-
búnar að sættast á.
Við Sissa vorum systradætur, og
þar sem mjög kært var með henni
og móður minni, var hún alla tíð
stór huti af lífi mínu.
Betri manneskju en Sissu hefi
ég aldrei þekkt. Þetta era stór orð
veit ég, en þau era sönn.
Hún var svo heil í öllu sem hún
gerði og hugsaði. Var öllum hlý og
góð. Sissa frænka var gift Baldri
Pálmasyni útvarpsmanni. I mínum
huga vom þau eitt. Hún fyrir hann
og hann fyrir hana.
Við Þórir vottum Baldri innileg-
ustu samúð.
Lalla.
Enn á ný hefur hinn illskeytti,
miskunnarlausi og lítt læknandi,
plágusjúkdómur, hrifsað frá okkur
æskuvin og nánast uppeldissystur
okkar, henni Sissu Óskars.
Það er gjaman haft á orði, að
oft sé oflofi hlaðið á hina látnu.
Má vera að slíkt tíðkist, á stundum.
En er ekki nóg af illmælgi og róg-
burði um lifendur. Er það nokkur
goðgá, þótt sannleikur um göfugar
sálir sé viðhafður, þegar þær era
kvaddar hinstu kveðju.
Þeim fer óðum fækkandi, þeim
sem fæddust og ólust upp við
Kirkjutorgið og næsta nágrenni.
Nú kveðjum við hana Sissu okk-
ar, þennan ljúfling, sem allir elsk-
uðu og virtu, fyrir sakir mannkosta
hennar.
Þetta verða aðeins örfá kveðjuorð
frá minni hálfu, það er nú þannig,
að böm sem slíta barnskónum sam-
an í sátt og samlyndi, tengjast
tryggðaböndum, sem aldrei rofna.
Samúðarkveðjur sendi ég ykkur
öllum.
Oddur H. Þorleifsson
Mín hjartkæra vinkona, hún
Sissa mín, er látin. Ó, hve sárt er
að verða að sætta sig við hið óhjá-
kvæmilega lögmál lífs vors, er
dauðinn skilur okkur að, og tóm-
leiki heltekur hug vom og hjarta.
Allt frá þeim tímamótum er við
báðar skynjuðum lífið og tilvemna,
höfum við þekkst og verið vinkonur.
Báðar vómm við fæddar á sama
árinu, 1925, við Kirkjutorg. Þar
leið æskan okkar, sem ljúfur
draumur, við alls konar æskuleiki.
Torgið var okkar leikvangur. Minn-
isstæðast er mér þegar við lékum
okkur í „parís“ við Dómkirkjuna,
þar gátum við unað okkur daglangt
í heitu sumarveðri þeirra tíma.
Guðbjöm Benedikts-
son — Minning
Fæddur 29. ágúst 1898
Dáinn 19. maí 1990
Það bíða þín bæir í dalnum
og bátar við Ijörusand.
Legg hönd þína heill á plóginn
og hylltu þitt föðurland.
Á vorin heljast menn handa,
á haustin uppskera þeir,
gæfu sem aldrei glatast,
gleði, sem aidrei deyr.
(Davíð Stefánsson)
í gær var til moldar borinn elsku-
legur tengdafaðir minn og vinur.
Langri ævi er lokið og hvíldin kær-
komin. Guðbjöm fæddist í Steinadal
í Strandasýslu, sonur hjónanna
Oddhildar Jónsdóttur og Benedikts
Ámasonar, er þar þjuggu, næstelst-
ur af 6 alsystkinum og hálfsystur
sem var elst. Eftirlifandi í dag er
Ágúst kenndur við Hvalsá. Ungur
að ámm missti hann föður sinn og
þurfti því snemma að fara í vinnu-
mennsku hjá vandalausum. Hann
sagði mér oft frá þessum árum
æsku sinnar og fátæktinni sem
víðast var mikil hjá aldamótakyn-
slóðinni.
Honum var ætíð hlýtt til Stranda-
manna og talaði hlýlega um þá,
eins og alla sem hann kynntist.
Seinna varð hann sjálfur bóndi í
Strandasýslu og bjó þar með konu
sinni Guðrúnu Bjömsdóttur frá
Óspaksstaðaseli í Hrútafirði.
Þau eignuðust 4 dætur, þær em:
Ingibjörg Þuríður, gift Sigvalda
Kristjánssyni, þau búa í Reykjavík;
Gerður, gift Sverri Lámssyni, búa
að Gröf í Grundarfirði; Oddhildur
Benedikta, gift Sigurði Sigurðssyni,
þau búa í Hafnarfirði og Ingveldur
Gunnars, gift undirrituðum, búa á
Selfossi. Guðbjöm var mjög snyrti-
legur bóndi, þótt jarðnæði væri
ekki mikið var hver hlutur á sínum
stað, en sökum heilsuleysis hans
fluttu þau suður til Reykjavíkur
1947. Hann fékk þó um síðir bót á
þeim sjúkleika. Þau hjónin fóru með
okkur á Strandimar og var glatt á
hjalla er þeir bræður Ágúst og hann
hittust. Minnisstæð er mér löngum
ferðin norður að Kaldbaksvík. Þeir
fræddu mig um mannlífið í þá daga
þegar þeir vom ungir drengir.
Honum fannst gaman að heim-
sækja gömlu vinina sína og ættingj-
ana þarna norður frá, tryggðin við
þá var mikil. Allt var gert til að
greiða götu þeirra er þeir komu
suður. Heimili tengdaforeldra
minna var nokkurskonar greiða-
staður, alltaf veitt af sömu rausn-
inni sem einkennt hefur þau alla tíð.
Þegar ég kynntist Guðbimi fyrst
mætti ég strax hlýju viðmóti og svo
var alla tíð síðan. Hann var ljúfur,
barngóður og tryggur vinur. Það
voru oft ekki mörg orð sem fylgdu
athöfnum, verkin vom unnin af
stakri prýði. Þegar hann heimsótti
okkúr hingað austur vildi hann
ætíð hjálpa mér við að múra og
smíða þótt hann væri orðinn nokkuð
fullorðinn. Ég held að betri tengda-
föður væri ekki hægt að hugsa sér.
Bömunum okkar var hann yndis-
legur afi, enda sóttu þau til hans.
Þegar við fórum suður var ávallt
viðkvæðið hjá þeim að koma til afa
og ömmu. Allt hans líf einkenndist
af nægjusemi, hann gerði ekki kröf-
ur til lífsins, reyndi frekar að upp-
fylla kröfur annarra. Þegar litið er
yfír farinn veg hrannast upp minn-
ingar sem mér era kærar um mann-
inn sem fæddist í örbirgð aldamót-
anna og til dags allsnægtanna í
okkar velferðarþjóðfélagi. Það kem-
ur engin kynslóð til með að lifa
slíkar breytingar eins og þetta fólk
gerði. Hann æðraðist aldrei, tók
öllum hlutum með sama jafnaðar-
geðinu.
Að lokum kveð ég rtiinn kæra
tengdaföður og þakka innilegafyrir
allt sem hann gerði fyrir okkur
bömin sín.
Magnús Sveinbjörnsson