Morgunblaðið - 29.05.1990, Side 48

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MAÍ 1990
Magnús E. Guðjóns-
son — Minning
Magnús E. Guðjónsson fram-
kvæmdastjóri Sambands íslenskra
sveitarfélaga verður jarðsettur á
morgun, mánudaginn 28. þ.m. Hann
andaðist aðfaranótt fímmtudagsins
17. þ.m. eftir stranga sjúkdómslegu.
Magnús fæddist á Hólmavík 13.
september 1926, annar af tvíburum,
sem fæddust þeim hjónum Guðjóni
Jónssyni smið og Kolfinnu Snæ-
björgu konu hans. Hinn tvíburinn
er Kristinn, sem lifir bróður sinn.
Foreldrar Magnúsar voru mikið
dugnaðar- og atorkufólk og vel gef-
ið til munns og handa. Faðir hans,
Guðjón, var sonur Jóns, f. 7. ágúst
1895, bónda að Gestsstöðum og
víðar Þorsteinssonar, bónda í
Húsavík, f. 25. nóvember 1833,
Eyjólfssonar s.st., f. 8. apríl 1805
Gíslasonar hreppstjóra í Þorpum, f.
1783, Eiríkssonar Gíslasonar.
Móðir Guðjóns var Júlíana Orms-
dóttir. Hún var dóttir Orms, f. 21.
júní 1825, Oddssonar bónda á
Skarfsstöðum, f. 1767, Guðbrands-
sonar á Þingvöllum í Helgafellssveit
Oddssonar. Þetta er hluti af svo-
nefndri „Ormsætt". Ormur bjó á
Miðdalsgröf. Móðir Júlíönu Orms-
dóttur var Elín Jónsdóttir, f. 4. jan-
úar 1838. Hún var seinni kona Orms.
Elín var 3. ættliður frá Sigurði Þor-
varðarsyni í Eyrardal við Alftaíjörð
í ísafjarðardjúpi, f. um 1725, sem
Eyrardalsætt er frá komin.
Móðir Magnúsar, Kolfínna Snæ-
björg, var Jónsdóttir Sveinbjörns, f.
3. febrúar 1851, lengst í Gautsdal
í Geiradal, Jónssonar í Asparvík, f.
16. nóvember 1819, Sveinbjamar-
sonar.
Móðir Kolfinnu Snæbjargar var
Ingibjörg Snæbjömsdóttir, hrepp-
stjóra, d. 27. desember 1858 ekki
fertugur að aldri, er lengi bjó að
Þóreyjamúpi J Línakradal, og konu
hans, Bjargar Ólafsdóttur, ættaðrar
austan úr Blöndudalshólasókn.
Faðir Snæbjamar hreppstjóra var
Snæbjöm Snæbjömsson, fæddur að
Þönglabakka í Þingeyjarsýslu 1773.
Hann fluttist 1799 með foreldrum
sínum að Grímstungu í Vatnsdal,
þar sem faðir hans var þá prestur.
Snæbjörn þessi kvæntist 10. ágúst
1810 Kolfinnu dóttur Bjarna Steind-
órssonar í Þórormstungu og Gróu
Jónsdóttur. Snæbjörn og Kolfinna
bjuggu lengst að Gilsstöðum. Þau
eignuðust 18 börn. Margt fólk er
komið af þeim hjónum, einkum í
Húnavatnssýslu.
Faðir Snæbjarnar á Gilsstöðum
var Snæbjörn Halldórsson, f. 1742.
Hann gekk í Hólaskóla og vígðist
prestur og gegndi prestskap m.a.
að Þönglabakka og í Vatnsdal og
bjó þá að Grímsstöðum. Kona séra
Snæbjarnar var Sigríður dóttir séra
Sigvalda Halldórssonar á Húsafelli.
Mikil ætt er komin frá séra Snæ-
birni og Sigríði og kölluð Snæbjam-
arætt.
Foreldrar séra Sveinbjarnar voru
Halldór Brynjólfsson biskup á Hólum
og kona hans, Þóra dóttir séra
Bjöms Thorlaciusar prófasts í Görð-
um á Álftanesi.
Guðjón Jónsson og Kolfinna Snæ-
björg Jónsdóttir gengu í hjónaband
16. desember 1911. Þau bjuggu á
ýmsum stöðum fyrstu árin en á
Hólmavík frá 1928. Guðjón lærði
trésmíði á Isafirði. Hann varð ekki
langlífur. Guðjón andaðist 16. sept-
ember 1939 langt um aldur fram.
Þau Guðjón og Kolfinna Snæbjörg
eignuðust 8 böm, þar af komust 7
til fullorðinsaldurs. Þau eru: Harald-
ur Hafsteinn, f. 11. mars 1913, Júl-
íanna Ingibjörg, f. 15. janúar 1915,
Ólöf Ragnheiður, f. 16. desember
1918, Sigurbjörn, f. 22. ágúst 1922,
Kristinn Ágúst, f. 13. september
1926, Magnús Ellert, f. 13. septem-
ber 1926, Elín, f. 18. júní 1931.
Um haustið árið 1941 flytur Kol-
finna Snæbjörg með yngstu bömin
sín íjögur til Reykjavíkur. Þijú elstu
börnin voru þá orðin sjálf sín. Hún
bjó þeim heimili á Lindargötu 37 í
litlu bámjámsklæddu timburhúsi.
Þessir búferlaflutningar vora ráðnir
til þess að hún gæti skapað börnun-
um betra tækifæri til menntunar.
Auk þess fékk hún sjálf betri mögu-
leika á að afla sér tekna með sauma-
skap í fjölmenninu. Eftir flutningana
var tekið til óspilltra málanna, tveir
bræðranna fóru í iðnnám, Sigurbjörn
og Kristinn, en Magnús í bóknám.
Elín var enn í barnaskóla. Magnús
settist í 1. bekk Verslunarskóla ís-
lands um haustið 1941. Hann lauk
verslunarprófi þar 1945 og stúdents-
prófi 1947. Lagaprófi frá Háskóla
Islands lauk hann síðan 1953.
Starfsævi Magnúsar eftir skóla-
nám var sem hér segir. Hann var
fulltrúi lögreglustjórans á Keflavík-
urflugvelli 1954-58. Þá réðst hann
bæjarstjóri til Akureyrar og gegndi
því starfi til ársins 1967. Það ár var
hann ráðinn framkvæmdastjóri
Sambands íslenskra sveitarfélaga,
Bjargráðasjóðs og Lánasjóðs sveit-
arfélaga. Þessum störfum gegndi
hann til dauðadags. Auk þess gegndi
hann fjölda nefndarstarfa og vann
að samningu laga og reglugerða um
sveitarstjómarmál.
Það var á útmánuðum 1943 að
undirritaður kom til Reykjavíkur frá
ísafirði til að þreyta próf upp í 3.
bekk Verslunarskóla íslands. Vil-
hjálmur Þ. Gíslason þáverandi skóla-
stjóri var svo elskulegur að leyfa
mér að sitja í tímum í þýsku og
bókfærslu í 2. bekk. Hann kynnti
mig fyrir bekkjarfélögunum og bað
þá, sem vildu veita mér aðstoð, að
hafa við mig samband. Tveir bekkj-
arfélaganna gáfu sig strax fram,
Magnús E. Guðjónsson, sem hér er
kvaddur, og Jóhann Jónsson, nú
aðalbókari hjá íslenskum aðalverk-
tökum. Báðir þessir menn reyndust
mér frábærlega vel meðan við vorum
saman í skóla.
Tengslin við Magnús urðu þó fljótt
nánari en við aðra skólafélaga og
hefur vinátta okkar eflst með hveiju
ári allt til þessa dags.
Það var oft fjölmennt á Lindar-
götu 37 þessi árin. Börnin fjögur í
skóla komu með skólafélga sína á
öllum tímum. Stöðugur straumur
Strandamanna bæði búsettra í
Reykjavík og í kaupstað að norðan
og þurftu sumir gistingu. Síðan vora
það viðskiptavinir Kolfínnu, sem hún
var að sauma fyrr komnir til að
máta. Já, það var oft fjölmennt í
þessum þröngu húsakynnum, en allt-
af virtist nóg pláss, alltaf boðið kaffi
og meðlæti. Kolfinna virtist alltaf
hafa nægan tíma til að sinna öllum.
Mér var oft spurn, hvenær hún hefði
tíma til að afkasta öllum þeim
saumaskap, sem hún þurfti að anna
til að sjá heimilinu farborða.
Eftir að Magnús flutti fjölskyldu
sína í Kópavoginn frá Ákureyri,
ræktum við vinskap okkar af kost-
gæfni. Fjölskyldur okkar áttu sam-
eiginlegar stundir bæði í gleði og
sorg. Eg mat Magnús ákaflega mik-
ið. Frá fyrstu kynnum fann ég hvað
mikið var í hann spunnið. Eg bar
strax virðingu fyrir atgervi hans og
greind. Samræður við hann urðu
mér frá fyrstu byijun og æ síðan
uppspretta nýs skilnings á umræðu-
efninu. Sama var, hvort rætt var
um vandamál líðandi stundar ellegar
hin æðstu rök. Magnús var. afburða
duglegur og kappsamur í störfum.
Þetta kom m.a. fram í námi. Alla
sína skólatíð var hann framúrskar-
andi námsmaður, og alltaf í fremstu
röð sinna félaga. Skyldurækni og
ábyrgðartilfinning hans var einstök,
fyrir öllum þeim störfum sem hann
sinnti á starfsævinni. Þegar hann
var ráðinn bæjarstjóri á Akureyri
1958, þá 32 ára gamall, einsetti
hann sér að fjölga ekki starfsmönn-
um á bæjarskrifstofunni meðan
hann væri bæjarstjóri. Hann var
bæjarstjóri á Akureyri í 9 ár og stóð
Minning:
Valgarður Jón
Vilmundarson
Fæddur 11. janúar 1973
Dáinn 19. maí 1990
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefiir hér hinn síðsta blund.
(V.Briem)
Hveiju okkar hefði dottið í hug
að einn okkar félaganna yrði ekki
hér til að samgleðjast við skólaslit.
19. maí síðastliðinn dró skyndi-
lega ský fyrir sólu þegar við fréttum
að besti vinur okkar Valgarður Jón
væri dáinn. Valgarður var metnað-
argjarn í námi og íþróttum og gerði
allt vel sem hann tók sér fyrir hend-
Minningar-
greinar
Það era eindregin tilmæli
ritstjóra Morgunblaðsins til
þeirra, sem rita minningar- og
afmælisgreinar í blaðið, að
reynt verði að forðast endur-
tekningar eins og kostur er,
þegar tvær eða fleiri greinar
eru skrifaðar um sama ein-
stakling. Vilji höfundur vitna í
áður birt Ijóð eða sálma verða
ekki tekin meira en tvö erindi.
Frumort ljóð eða kveðja í
bundnu máli era ekki birt.
ur. Hann hóf ungur sjósókn með
föður sínum og bróður af miklum
eldmóði. Þeir era ófáðir bátamir
sem þeir feðgamir hafa gert upp
og síðan sótt fisk í sæ.
Þetta er mikill missir og aldrei
mun neinn koma í hans stað. Við
munum ætíð minnast hans sem
skemmtilegs og líflegs vinar.
Villi, Jóna, Þór og Olga Kolbrún,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg. Okkur
fannst Guð vera óréttlátur að taka
til sín svo ungan dreng í blóma
lífsins en hvað getum við gert í því
þegar mennirnir mega sín svo lítils
frammi fyrir Guði.
Hulda, Pétur, Kolla, Eva,
Birgir, Baldur og Gunni.
í dag sendum við Valgarði okkar
hinstu kveðju. Þó kveðjan sé sárs-
aukafull, og óskiljanlegt að að henni
sé komið, fylgja henni fyrst og
fremst þakkir fyrir ótal samveru-
stundir liðinna ára. Fyrir bygginga-
árin, þegar við hittumst næstum
daglega. Fyrir árin þar á eftir, þeg-
ar ýmislegt var brallað saman, eins
og ferðin í Lommann, bústaðaferð-
imar, heimsóknir og fleira. Og fyr-
ir unglingsárin þó leiðimar lægju
sjaldnar saman en áður.
Valgarður þroskaðist snemma og
tók virkan þátt í störfum foreldra
sinna, einkum eftir að þau byijuðu
í trilluútgerðinni. Hann og Þór bróð-
ir hans vöktu undran og aðdáun
margra, þegar þeir reru sjálfir til
fiskjar í fjörðinn, og lögðu upp afla
til vinnslu. Þá söfnuðust kílóin sam-
an og urðu að tonnum. Og eljan
óx með árunum.
Dugnaðurinn kom líka í ljós í
íþróttum. Fótbolti, blak, skíði,
handbolti og borðtennis. Alls staðar
var Valgarður í fremsta flokki jafn-
aldra sinna.
Að loknum grannskóla Iá Ieiðin
í framhaldsdeild Seyðisfjarðarskóla.
Hæfileikar Valgarðs til náms voru
miklir, hvort sem var til hugar eða
handa. Það er víst að hver sú braut,
sem hann hefði valið sér til frekara
náms, hefði orðið greið.
Elsku Villi, Jóna, Þór, Olga Kol-
brún og fjölskyldur ykkar. Eftir
stendur minning um góðan dreng.
Megi góður Guð gefa ykkur styrk
til að takast á við sorgina, og að
standa saman vörð um minningu
hans.
Maggi, Anna Dóra, Gummi
og Erla Rut.
Ég vil reyna með nokkram orðum
að minnast nemanda míns, Val-
garðs J. Vilmundarsonar, sem kall-
aður var á braut allt of fljótt til
verðugri verkefna handan við móð-
una miklu.
Mér er það enn í fersku minni
er ég sá Valla í fyrsta sinn þá um
það bil 5 mánaða gamlan. Móðir
hans kom þá í heimsókn til okkar
með þennan stóra og fallega dreng.
Síðan átti ég það eftir að fá að
fylgjast með drengnum vaxa, dafna
og eflast. Snemma fékk Valli mik-
inn áhuga á íþróttum og kom það
í minn hlut að kenna honum að
meira eða minna leyti íþróttir og
sund í 10 ár í skólanum. í 9. bekk
var hann kjörinn besti sundmaður
skólans og síðastliðið haust kom
hann til mín í sundlaugina og tók
á þremur dögum öll afreksstigin í
sundi án þess að æfa sig einn ein-
asta tíma. Slík var sundkunnátta
hans. En það var ekki sundið sem
var í mestu uppáhaldi hjá Valla,
heldur skíðin tii að byija með, þar
sem faðir hans kenndi honum listina
að renna sér niður brekkurnar.
Samt held ég að Valli hafi haft
mestan áhuga á boltaleikjum. Fyrst
var það fótboltinn, síðan handbolti,
körfubolti og blak. Það var í þessum
boltaleikjum, sem ég var þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að fást við
þjálfun hans hjá íþróttafélaginu
Hugin. Það þurfti ekki að sýna
honum né segja hlutina nema einu
sinni. Þá var hann strax farinn að
framkvæma þá af samviskusemi og
alúð. Það er haft á orði um svona
pilta að þeir séu fæddir með boltann
á tánum, eða að boltinn leiki í hönd-
um þeirra. Enda fór það svo að
Valgarður var orðinn einn albesti
íþróttamaður okkar Seyðfirðinga
þrátt fyrir ungan aldur.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum þakka Valgarði allar þær
mörgu og ánægjulegu samveru-
stundir sem við áttum saman í Ieik
og starfi. Megi minningin um góðan
dreng lifa um langan aldur.
Ég bið góðan Guð að-styrkja
við þetta heit. Það má gera ráð fyr-
ir að aukið vinnuálag á stækkandi
bæ hafi fallið á bæjarstjórann.
Eftir að hann gerðist fram-
kvæmdastjóri Sambands íslenskra
sveitarfélaga sparaði hann ekki
kraftana. Ég veit, að alla tíð lagði
hann nótt við dag til að vera með
hreint borð að morgni. Hann lét aldr-
ei neitt standa upp á sig. Þannig
var Magnús minn.
í viðkynningu var Magnús ákaf-
lega hlýr og aðlaðandi persóna. Allt
viðmót hans bar vott um umhyggju-
semi fyrir samferðamönnunum.
Sama var, hvort það var á heimili
eða vinnustað, alltaf var hann hlýr
og nærgætinn. Ég held að hann
hafi ekki meitt nokkra sál viljandi.
Þess ber þó að geta að í störfum
sínum var Magnús fylginn sér og
enginn veifiskati. Greind hans og
þekking á viðfangsefnunum -gáfu
honum oft yfirburðastöðu í sam-
skiptum við aðra. Hann var fastur
fyrir og hélt vel á málum sínum.
Magnús kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Öldu Bjarnadóttur, 3. apríl
1962. Þau eignuðust saman tvær
dætur og Alda átti fyrir eina dóttur
frá fyrra hjónabandi, sem Magnús
gekk í föður stað. Börnin eru: Helga
Hauður (bam Öldu), f. 10. júní 1958;
Kolfinna Snæbjörg, f. 28. mars
1963; Alda Sigrún, f. 6. júní 1967.
Auk þess ólu þau að mestu upp dótt-
ur Helgu Hauðar, Eddu Maríu, sem
nú er 14 ára. Kolfinna Snæbjörg er
gift. Maður hennar er Tómas Jons-
son verkfræðingur og eiga þau tvær
dætur ungar.
Þau hjónin bjuggu sér fallegt
heimili á Hlíðarvegi 31, Kópavogi. í
skjóli fjölskyldunnar eyddi Magnús
flestum af fáum tómstundum sem
gáfust. Það skyggði nokkuð á, að
Alda hefur átt við erfiðan sjúkdóm
að stríða um langa tíð. Magnús sýndi
það best, hver maður hann var með
umhyggjusemi sinni og nærgætni
við konu sína í veikindum hennar.
Nú er Magnús minn farinn yfir
móðuna miklu. Eftir situr minningin
um góðan dreng og fágætan vin.
Ég, kona mín og böm berum fram
þakkir fyrir samverastundirnar, vin-
áttuna og drengskapinn'. Við sendum
Öldu, dætram og öðram ástvinum
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
ykkur guðs blessunar.
Ásgeir Einarsson
foreldra hans, systkini, ættingja og
alla aðra vini hans í þessari miklu
sorg.
Pétur Böðvarsson
Valgarður Jón Vilmundarson
frændi er dáinn. Okkur Jonna lang-
ar hér með fátæklegum orðum að
minnast hans sem hvarf frá okkur
á svo sviplegan hátt.
Við komum hingað til Seyðis-
fjarðar til ársdvalar og var það
ómetanlegur stuðningur strax í
byijun að eiga þau Jónu, Villa og
börnin að. Að geta komið til þeirra
upp í Botnahlíð og vita af henni
Jónu systur, sem alltaf er boðin og
búin að rétta öðrum hjálparhönd
og hitta Villa og börnin sem okkur
finnst við eiga orðið svo mikið í
núna. Á þeirra heimili er gott að
koma og þar líður manni vel, enda
ekkert venjulegt heimili á okkar
tíma vísu, því handbragð heimilis-
fólksins alls liggur í nánast hveijum
hlut og náttúrulegri fjölskyldu er
vart hægt að finna.
Varla leið sá dagur að ekki fær-
um við með stelpurnar okkar í heim-
sókn til Jónu, og alltaf var glatt á
hjalla þrátt fyrir ýmsa erfiðleika
við hið daglega amstur. Aldrei leið
löng stund þar til bræðurnir Þór
og Valli voru komnir í leik og glens
með stelpunum, sem kunnu aldeilis
vel að meta leiki stóra frændanna.
Fljótt varð það venja við máltíðir
hjá Guðnýju litlu að borða „eina
fyrir Valla .. . eina fyrir Þór ... og
eina fyrir Olgu Kolbrúnu".
Elsku Jóna mín, Villi, Þór, Olga
Kolbrún og amma Olga. Nú er
Valli dáinn og kominn til hennar
Kollu ömmu sem hann fékk aldrei
að kynnast í þessu lífi en tekur nú
á móti honum og aðstoðar á nýjum
stað. Megi Guð gefá ykkur styrk
til að standa saman í gegnum það
erfiða tímabil sem framundan er.
Guð blessi ykkur öll.
Thea, Jonni, Kolla og Guðný.