Morgunblaðið - 02.09.1990, Qupperneq 17

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. SEPTEMBER 1990
C 17
MORGUNBLAÐIÐ
ÁMEÐAL72.500
ÞUNGAROKKS-
UNNENDA í
CASTLE
DONNINGON Á
ENGLANDI
Merkilegt nokk var þeim prýðilega
tekið. Það hefur verið haft á orði
um Poison að þeir séu fremur
skemmtikraftar en tónlistarmenn,
en sé það tilfellið virtist enginn hafa
neitt á móti því, því Poison kunni
svo sannarlega tökin á skrílnum. Það
má eiginlega segja að Poison hafi
séð um stuðið, svo vitnað sé til aug-
' lýsingatíma Ríkisútvarpsins og fyrir
i utan það að engin áflog voru í þvög-
unni var stemmningin svipuð því sem
best gerist á íslenskum sveitaböllum.
Eiturbrasararnir tóku gömul lög
á borð við „Every Rose Has Its
Thorn“ og mannljöldinn tók einum
rómi úndir. Það var þó með lögum
á borð við „Unskinny Bop“ og „Poor
Boy Blues“, sem hlutirnir fóru að
gerast. Skemmtikraftar á heims-
mælikvarða.
Aerosmith
Og ég sem hélt að Poison gætu
eitthvað! Þegar að Aerosmith kom á
sviðið, varð snögglega ljóst að Poi-
son var bara upphitunarhljómsveit.
Ég hafði reyndar séð nokkra for-
ingja baksviðs, sem voru í bolum
merktum „Fuck Off, I’m from Bost-
on!“ og fundist það bera merki um
nokkurn hroka, en eftir að Aero-
smith hóf leikinn var ljóst að þeir
höfðu efni á að segja öðrum að fara
ti! fjandans.
Ég hef enga hugmynd um það
hvað Aerosmith er gömul, en ég
hugsa að hljómsveitarmeðlimir muni
þá daga þegar menn trúðu því að
Jane Fonda væri leikkona, að Yoko
Ono væri listamaður og að nóg væri
að syngja „Allt sem við viljum er
friður á Jörð“ til þess að tryggja
hamingju mannkyns um eilífð. Mun-
urinn á Aerosmith og Jane Fonda,
Yoko Ono og bongó- og gæruhippun-
um er sá að Aerosmith hefur lært
af fortíðinni í stað þess að lifa í
henni og þess vegna er tónlist þeirra
með því ferskara sem heyrist þessa
dagana.
Fyrsta lagið á dagskránni var
„Young Lust“ og áður en nokkur
vissi af var múgurinn kominn á
hreyfingu, ríflega 70.000 manns
sungu og dönsuðu í takt við tónlist-
ina, sem hafði allt að því dáleiðandi
áhrif. Skammt frá mér sat dökk-
hærð gyðja á háhesti og þegar okk-
ar menn kýldu á „Let The Music
Do The Talkin’" af sólóplötu gítar-
Ieikarans Joe Perry, vatt gyðjan sér
úr bolnum og ég áttaði mig á hinni
öldungis augljósu staðreynd, að þar
var fijósemisgyðja á ferðinni.
Áfram var haldið í „Janie’s Got a
Gun“ og þegar komið var að „Love
in an Elevator“ og „Dude Looks
Like a Lady“ var mannfjöldinn orð-
inn hömlulaus"... bókstaflega ærður
af rokki og róli; jafnvel svo að hann
gat slitið augun af frjósemisgyðj
unni. Það var aðeins slakað á með
ellismellnum „Sweet Emotion" en
að því loknu rennt í fleira gamalt
efni af plötunni „Toys in the Attic“.
Aerosmith fór út af sviðinu í ör-
skamma stund en áður en fagnaðar-
lætin voru hálfnuð komu þeir inn
aftur til þess að taka rólegt lag,
„Dream On“. Að því loknu þögnuðu
foringjarnir til þess að kynna sér
stakan gest, en þar var kominn
Jimmy Page, fyrrverandi gítarleikari
Led Zeppelin, til þess að kynda enn
undir lýðnum með laginu „Train
Kept A-Rollin’“. Að því loknu upp-
lýsir Tyler áheyrendur um það að
ákveðnit' líkamshlutar hafi þrútnað
Qg því sé augljóslega kominn tími
til þess að taka „Walk This Way“
Hafi áheyrendur kunnað að meta
Aerosmith fram að þessu, þá varð
allt bókstaflega vitlaust þegar „Walk
This Way“ stóð yfir. Um leið og lag-
inu lauk hljóp sveitin út af sviðinu
og í sömu svifum flaug Concorde
þota frá Air France lágflug yfir tón-
leikasvæðið. 72.500 hendur tókust á
loft og veittu þotunni löngutangar-
kveðju. Mér skilst að Frakkar séu
litlum metum á Englandi.
Whitesnake
Á milli Aerosmith og Whitesnake
leið drykklöng stund, sem blaðamað-
ur varði einmitt til þess arna. Sól
hneig til viðar og varðeldar voru
kveiktir á víð og dreif. Svæðið leit
út eins og eftir loftárás og sjónum
bert aö söluherferð Svala hafði tek-
ist framar öllum vonum.
Um leið og Whitesnake byijaði
var ljóst að tónleikagestir áttu von
á meiriháttar tónleikum. Það var líka
ljóst að fram að þessu hafði bæði
hljóð- og ljósakerfið ekki skilað nema
hálfum afköstum. Fyrsta lagið var
„Slip of the Tongue" og Snákarnir
byijuðu af fullum krafti, sem þeir
héldu allt til hinsta lags. Næst á
dagskrá var „Slide It In“ og það var
eins með það lag og öll önnur —
söngvarinn David Coverdale hefði
ekki þurft að hafa fýrir því að
syngja, því áheyrendaskarinn söng
hvert einasta orð með honum. í lag-
inu „Kitten’s Got Claws“ steig gítar-
leikarinn Steve Vai í sviðsljósið og
sýndi hreint ótrúlegan gítarleik. Að
3ví loknu tók við sólókafli hins gítar-
leikarans, Adrians Vandenbergs.
Vandenberg er að sönnu góður gítar-
leikari og semur flest lög White-
snake, en hann á einfaldlega ekki
„sjens“ í Steve Vai. Að því loknu
kvaðst Coverdale hafa fengið at-
hugasemdir frá BBC vegna munn-
safnaðar, en tónleikunum var út-
varpað beint. Fór hann því fram á
það að tónleikagestir sæju um þessa
hlið mála, sem þeir gerðu þegar í
stað og hrópuðu þúsundradda: „Fuck
Off!“
Næst á dagskrá var„Is This Love“.
og síðan „Cheap An’ Nasty“. Gamli
Whi'tesnake-slagarinn „Crying in the
Rain“ var næstur og í framhaldi af
honum tók Tommy Aldridge trumbu-
sóló á heimsmælikvarða.
Að þessu loknu tók við nokkuð,
sem ekki er hægt að jafna við annað
en trúarlega lífsreynslu. Steve Vai
tók völdin og sýndi hvað í honum
bjó. Hann var kynntur af Coverdale
sem „hans konunglega myrkratign
og sjöstrengj aseiðkarl", þar sem Vai
nægir augljóslega ekki venjulegir
sexstrengja gítarar. Það er engin
leið að lýsa kúnstum Steve Vai í
orðum, en í stuttu máli má segja
að hann hafi rúllað öllum öðrum
foringjum í bransanum upp. Til þess
að leggja áherslu á það splæsti hann
ýmsum stælum annarra gítarleikara
inn í sólóið. Hann lék gamalt sóló
með Eddie Van Halen á fjórföldum
hraða, hló að Yngwie J. Malmsteen
og undir lokin lokaði hann augunum,
henti gítarnum á nærliggjandi hátal-
ara og lék á hann að hætti Jeff
Healy án þess að anda á milli. Það
er þess virði að fara á tónleika með
Whitesnake til þess eins að sjá þenn-
an töframann að leik.
En hann er ekki eina góða ástæð-
an, því undirritaður hefur aldrei séð
jafn rosalega tónleika. Menn kann
að greina á um ágæti þungarokks,
en þessir karlar kunna sitt fag. Án
þess að lasta nokkra sveit, sem til
Islands hefur komið, hefur önnur
eins hljómleikasveit líklega aldrei
komið til íslands síðan Led Zeppelin
kom og samdi „Immigrant Song“
(tja, kannski Ciash, en ég er ekki
viss).
Whitesnake hélt áfram og tók lög
á borð við „Here I Go Again“ og
„Ain’t No Love in the Heart of the
City“, sem tónleikagestir sungu há-
stöfum með undir.
Tónleikunum lauk með „Still of
the Night“ og stóreflis flugeldasýn-
ingu. Þreytu var vissulega farið að
gæta eftir langan dag, en það hafði
enn einu sinni sannast að Doning-
ton-hátíðin er enn á besta aldri og
á síst á hættu að lognast út af.
Á BESTA STAÐ VIÐ SKEIFUNA ER 650 TIL 850 M2
ÓDÝRT I HÚSNÆÐI TIL LEIGU SEM HENTAR
FYRIR VERSLÚN, LAGER, IÐNAÐ OG MARGT FLEIRA.
HÚSNÆÐIÐ ER í KJALLARA MEÐ INNGANG FRÁ G0TUHÆÐ.
EINNIG ERU 114 M2 TIL LEIGU SEM HENTA T.D HEILDSALA
UPPLÝSINGAR f SÍMA 22344 OG Á KVÖLDIN 21151
TT
oc
O ,
J1
'<C
OO
UJ
QC
O

NR.8
MALARINN
'i- 1 3=S
VÖRUMÓTTAKA
SALUR
650-850 M
INNGANGUR
LÓD
SKEIFAN
• •
FJOLHÆF SAUMASTOFA
í HÖNDUM FAGFÓLKS
MED ÁRATUGA REYNSLU
D Saumakonurnar hjá okkur hafa áratuga
reynslu í hvers kyns saum og geta saumað
allt - nema í fjárlagagatið.
O Hönnuður Colin Porter.
O Aðalklæðskeri Haukur Ingimarsson.
O Saumum fyrir starfsfólk fyrirtækja, verslana
og hópa.
O Sömuleiðis klæðskerasaumuð föt fyrir ein-
staklinga sem og fyrir þau sem eru „betur
vaxin" en annað fólk.
Og það er óneitanlega hagkvæmt fyrir hópa, stóra
sem smáa, að taka sig saman og láta sauma á
sig föt hjá okkur.
S Ó L I N
G E F J U N
SAUMASTOFA
Nýbýlavegi 4 (Dalbrekkumegin),
Simi 45800.