Morgunblaðið - 05.12.1990, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 1990
39
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir. Vel má það vera satt, í það
minnsta er þetta tilraun til að út-
skýra og vissulega voru guðirnir
örlátir á glæstar gáfur Hirti til
handa.
En þótt skilningur okkar sé tak-
markaður á lífi og dauða, hefur
okkur hlotnast sá lærdómur sem
lengra dregur, að allt sem við þiggj-
um í lifanda lífi það þiggjum við
frá guði og í þeirri trú hljótum við
líkn með þraut.
Foreldrum Hjartar, unnustu hans
og dóttur, systkinum og öðrum
nákomnum vottum við djúpa sam-
úð. Hirti Oddssyni vottum virðingu
og þökk. Far hann í friði.
Hrafnhildur og Jón Hilmar
Ég hitti Hjört fyrst fyrir rúmum
fjórum árum. Þá bjuggu hann og
Sigga vinkona mín í Barmahlíðinni.
Mér féll strax vel við Hjört. Það
var alltaf gaman að koma til Siggu
og Hjartar, hlusta á fallega tónlist
og ræða um lífið og tilveruna. Það
kom fljótt í ljós að ég og Hjörtur
vorum ósammála á mörgum sviðum
lífsins. En mig langaði að eignast
Hjört fyrir vin vegna þess að hann
var svo heill og sterkur. Laus við
alla yfirborðsmennsku og umfram
allt var hann mikill húmoristi. Þó
ég hafi hvorki þekkt Hjört lengi né
náið þá eignaðist ég( í honum vin.
Vin sem ég gat treyst og sótt styrk
í þrátt fyrir hans erfiðu veikindi.
Mér leið alltaf vel í návist Hjartar.
Þó svo Hjörtur og Sigga ættu í
þessari erfiðu baráttu við veikindi
Hjartar þá veittu þau mér ávallt
styrk, birtu og gleði. Það var stutt
í hlátur hjá þeim báðum og við átt-
um góðar stundir saman sem ég
mun geyma í hjarta mínu um
ókomna framtíð.
Hjörtur og Sigga voru glæsilegt
fólk og framtíðin blasti við þeim
og Hrafnhildi, en svo veiktist Hjört-
ur. Ég dáðist að því hve þau öll
þijú voru sterk í þessari erfiðu
glímu við dauðann. Sigga stóð allan
tímann við hlið Hjartar og barðist
með honum. Hjörtur glataði aldrei
reisn sinni og styrk þrátt fyrir þessi
erfiðu veikindi. Ég gerði mér ekki
grein fyrir hve veikur Hjörtur var
vegna þess að hann bar sig alltaf
svo vel. Gat hlegið og verið glaður.
Ég var alltaf viss um að hann mundi
lifa, sigrast á þessum erfiða sjúk-
dómi. Glæsilegur ungur maður sem
hafði alla möguleika til að skapa
sér og sínum glæsta framtíð. Það
er svo erfitt að sætta sig við hve
dauðinn er óvæginn. Dauðinn spyr
ekki að neinu, hann kemur og tekur
burtséð frá öllum aðstæðum.
Ljóðið Einþáttungur eftir Stefán
Sigurkarlsson fjallar um dauðann
og það er eins og það hafi verið
ort til Hjartar.
Gott kvöld,
sagði dauðinn.
Má ég spyija um aldur?
Svona ungur, já
svona ungur?
Nokkuð smeykur,
á ég að opna glugga?
Stétt og staða?
Glæsilegt!
Glæsilegt!
Og fjölskyldan
... og tvö böm?
. indælt er það.
Eignir?
Nú það er naumast!
Hægan, hægan -
nú skal ég sækja glas af vatni. -
Og heilsan?
Stórkostlegt!
Eigum við þá að koma?
(Úr ljóðabókinni Skuggar vindsins
e. Stefán Sigurkarlsson.)
Þegar Sigga las ljóðið fyrir Hjört
tók hann það til sín sem það væri
ort til hans. Vegna þess að Hjörtur
var afar raunsær maður og leit
ekki á dauðann sem huggun eða
lausn.
Ég votta Siggu, Hrafnhildi, for-
eldrum Hjartar og systkinum mína
innilegustu samúð í sorg þeirra. Ég
vona að tíminn lini þá þjáningu sem
dauði Hjartar hefur í för með sér.
Nína Geirsdóttir
Ég sit við gluggann og stari út
í rökkrið og finn fyrir trega þegar
hugurinn reikar til þess tíma er ég
var barn í sveitinni. í litla sveita-
þorpinu þar sem öll börnin voru sem
einn stór systkinahópur. Þeirra
daga sem byggðu grunninn að lífinu
sem framundan var og börnin, sem
gáfu hvort öðru hlutdeild í tilveru
sinni, lifðu fyrir hvort annað.
Nú þegar ég sit hér við gluggann
og hugsa til baka svífa um huga
mér myndir. Myndir af ungum
dreng svo björtum og hlýjum, svo
fullum af orku, krafti og hreysti.
Hjörtur, æskuvinur sem vann sér
sess í hjarta mér á æsku- og ungl-
ingsárum er horfinn úr þessu lífi.
Horfinn líkt og sólin er hún hverfur
handan sjóndeildarhringsins. En
ólíkt sólinni, sem kemur aftur til
okkar, kemur hann ekki aftur held-
ur hverfum við til hans þegar okkar
tími kemur.
Seinna, á unglingsárunum þegar
lífíð snerist um íþróttir, aðallega
körfubolta og sund, var ekki að sjá
að neitt gæti stöðvað þennan líflega
ungling. Ungan dreng sem þá þeg-
ar hafði tekið þá ákvörðun að verða
læknir.
Þannig var Hjörtur þegar ég sá
hann síðast ög þannig mun ég
ávallt minnast hans.
Með þessum fáu orðum, sem eru
kveðja mín til æskuvinar, vil ég
þakka fyrir þær minningar sem ég
á. Minningar um bjartan og hlýjan
dreng, Hjört.
Fjölskyldu hans og vinum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Rósa Halldórsdóttir
Við vorum þrír systrasynimir
sem fæddumst sumarið 1962. Nú
er mikið skarð höggvið í okkar stóra
frændgarð.
Hjörtur Oddsson ólst upp á
Hvanneyri í Borgarfirði. Foreldrar
hans eru Soffía Ágústsdóttir og
Oddur Rúnar Hjartarson, dýra-
læknir.
Að loknu grunnskólaprófi frá
Reykjaskóla í Hrútafirði lá leiðin
hans um Menntaskólann í Hamra-
hlíð og loks í læknadeild Háskóla
Íslands. Hann stóð sig ávallt mjög
vel í námi sínu og sömu sögu má
segja um þær íþróttagreinar sem
hann stundaði. Á yngri árum æfði
hann sund með ungmennafélaginu
íslendingi og eftir að hann kom til
náms í Reykjavík lék hann körfu-
bolta með úrvalsdeildarliði íþrótta-
félags Reykjavíkur.
Hjörtur barðist í rúm fjögur ár
við þann sjúkdóm sem nú hefur
sigrað hann. „Tölfræðilegar líkur á
fullum bata eru ekki miklar,“ sagði
hann mér eitt sinn er ég heimsótti
hann, en samt var ekki bilbug á
honum að finna. Ákveðið skap, ein-
beitni og létt lund einkenndi Hjört.
Það er einmitt þetta lundarfar sem
gerði honum kleift að ljúka læknis-
prófi samfara veikindum sínum.
Langvarandi veikindi hafa vitan-
lega mikil áhrif á skapfestu og vilja-
styrk en þá voru það nánustu að-
standendur hans sem í sameiningu
héldu uppi þeim viljastyrk sem
þurfti til að vinna þær orrustur sem
veikindum þessum fylgja.
„Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifír
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.“
(Hannes Pétursson.)
Erfitt er að sætta sig við þessi
málalok. Það er sárt að tapa þessu
stríði eftir að hafa unnið svo marg-
ar orrustur.
Sigurður Ólafsson
24. júní 1989 var fallegur sól-
skinsdagur. Lokapróf í læknisfræði
voru að baki, langþráðu takmarki
var náð. Við hlökkuðum öll til að
takast á við þau verkefni sem biðu
okkar, gengum út í sólina og ekk-
ert skyggði á.
Nú hefur dimmt yfir. Einn okkar
besti félagi og skólabróðir er fallinn
frá.
Þegar við skólasyStkinin setjumst
hérna niður og hugsum um Hjört
kemur margt upp í hugann. Mann-
kostir hans voru miklir. Hjörtur var
hár og myndarlegur, ljós yfirlitum,
hafði sterkan persónuleika, góða
kímnigáfu og var frábær námsmað-
ur. Þrátt fyrir erfið veikindi lauk
hann öllum sínum prófum í lækna-
deild af miklum dugnaði og var
ávallt meðal efstu manna. Hann
hafði trausta og hlýja framkomu
og ávann sér virðingu meðal félaga
og annarra sem til hans þekktu.
Haustið 1986 veiktist Hjörtur af
hvítblæði. Við tóku íjögur erfið ár.
Hann mátti þola erfiða meðferð
með öllum þeim aukaverkunum sem
slíkri meðferð fylgja. Síðustu vik-
urnar dvaldi hann í Svíþjóð þar sem
hann gekkst undir mergskipti. Við
vonuðum öll að hann mundi sigra
í stríðinu, hann hafði unnið svo
margar brrustur.
Það er sorglegt til þess að hugsa
að hann skyldi ekki fá að beita
kröftum sínum og þekkingu lengur,
hann sem hafði allt til brunns að
bera.
Djúpt skarð er nú höggvið í okk-
ar hóp, en eftir lifir minningin um
góðan dreng.
Elsku Kristján, Sigríður og
Hrafnhildur. Stuðningur ykkar og
fjölskyldu ykkar við Hjört var að-
dáunarverður. Við sendum ykkur
og ú'ölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Hjartar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V.Br.)
Skólasystkini í læknadeild.
í dag verður til moldar borinn
ástkær bróðir okkar. Hann lést á
Háskólasjúkrahúsinu í Uppsölum í
Svíþjóð þann 26. nóvember eftir
Ianga og stranga baráttu við alvar-
legan sjúkdóm. Baráttan hófst í
desember 1986 er hann greindist
með hvítblæði. Hjörtur lauk fyrri
krabbameinsmeðferð sinni 1988.
Þá tók við endurhæfing. Honum
tókst að ná góðri heilsu og lauk
læknanámi eftir árs hlé. Hann
veiktist aftur í október 1989. Eftir
hina venjubundnu krabbameins-
meðferð fór Hjörtur í mergflutning
við Háskólasjúkrahúsið í Uppsölum
í Svíþjóð í september sl. Þó að allt
væri gert sem í mannlegu valdi stóð
bar meðferðin ekki árangur.
Hjörtur fæddist í Reykjavík 31.
ágúst 1962 og var þriðji í röðinni
af okkur systkinunum. Fyrsta árið
átti hann heima í Árdal í Andakíls-
hreppi, Borgarfjarðarsýslu. Fjöl-
skyldan flutti árið 1963 til Hvann-
eyrar og bjó þar til 1978 er hún
flutti til Reykjavíkur. 1979 flutti
Hjörtur með úölskyldunni til
Bandaríkjanna en síðan aftur heim
í árslok 1980. Hjörtur, sem hafði
mikinn áhuga á körfuknattleik,
varð eftir í Bandaríkjunum, um
hálfu ári lengur en fjölskyldan.
Hann bjó þá á heimili þjálfara síns,
Dooley, og naut þar atlætis sem
sonur væri. Bundust þar óijúfanleg
vináttubönd. Eftir heimkomuna bjó
hann í foreldrahúsum í Kópavogi.
Vorið 1986 kynnist Hjörtur eftirlif-
andi unnustu sinni, Sigríði Jóns-
dóttur, og bjó eftir það í sambýli
við hana eftir því sem heilsa og
aðstæður leyfðu. Dóttur Sigríðar,
Hrafnhildi, unni Hjörtur sem dóttir
væri og var hún augasteinn hans
alla tíð.
Hjörtur lauk barnaskólanámi á
Hvanneyri en síðan lá leiðin norður
að Héraðsskólanum að Reykjum,
þar sem hann var við nám í þrjá
vetur, 1974-77. Eftir Reykjaskpla
tók við nám í Menntaskólanum við
Hámrahlíð frá ársbyijun 1978 og
til áramóta 1981, þó með hléi
1979-80 vegna náms við Cumber-
land Valley High Sehooll Pennsylv-
aniufylki í Bandaríkjunum. Hjörtur
útskrifaðist stúdent frá Mennta-
skólanum við Hamrahlíð í desember
1981. Haustið 1982 innritast hann
í læknadeild Háskóla íslands.
Vegna veikinda þurfti Hjörtur að
gera hlé á námi sínu um eins árs
skeið, er hann var hálfnaður með
5. árið, en tók upp þráðinn aftur
og útskrifast sem læknakandídatrí
júní 1989.
Á unglingsárum sínum vann
Hjörtur öll almenn landbúnaðar-
störf á Skólabúinu á Hvanneyri.
Hjá fyrirtækinu Landvélum í Kópa-
vogi vann hann nokkur sumur eftir
það. Eitt sumar var hann í lögregl-
unni í Reykjavík. Meðan á lækna-
námi stóð starfaði hann sumarið
1985 hjá The Institute of Pathology
í Hersey Medical Center í Banda-
ríkjunum. Vorið 1986 leysti hann
af í Djúpavögslæknishéraði og í
Flateyrarlæknishéraði haustið
1986. Vorið 1988 starfaði hann sem
aðstoðarlæknir á Vífilsstaðaspítala.
Eftir að Hjörtur útskrifast úr
læknadeild vorið 1989, starfaði
hann fyrst sem aðstoðarlæknir á
Vífilstaðaspítala, síðan haustið
1989 sem læknir við Heilsugæsluna
og Fjórðungssjúkrahúsið á Isafirði.
Hann veikist aftur er hann gegndi
störfum á ísafirði í október 1989
og er upp frá því frá allri vinnu til
dauðadags.
íþróttaiðkun var ríkur þáttur í
lífi Hjartar. Hann var mikill keppn-
ismaður og gaf ekkert eftir í leik
en strax að leik loknum var sáttfýs-
in í fyrirrúmi. Hann gafst aldrei
upp og vann markvisst að takmarki
sínu, jafnt í íþróttum sem á öðrum
vettvangi. Hann var kappsamur en
drengskaparmaður og gat ekki
hugsað sér að eiga í illindum við
nokkurn mann. Á uppvaxtarárum
sínum í Borgarfirði keppti hann í
sundi og badminton fyrir Ung-
mennafélagið íslending. Árið 1977
gengur hann í ÍR og keppir í körfu-
knattleik fyrir það félag með hléum
til ársins 1989. Hjörtur var á þeim
tíma m.a. valinn til að keppa fyrir
íslands hönd í körfuknattleik bæði
í unglinga- og A-landsliði. Veturinn
1979-80 lék Hjörtur körfuknattleik
með skólaliði Cumberland Valley
High School. Haustið er hann veikt-
ist lék hann körfuknattleik með 1.
deildarliði Ungmennafélags Ból-
ungarvíkur.
Iþróttir áttu ávallt hug Hjartar.
Eftir að þrekið fór að dvína komu
önnur áhugamál til sem hann sinnti
eins og heilsan leyfði. Hann naut
lestrar góðra bókmennta og áhugi
hans á tónlist og myndlist fór vax-
andi síðustu æviárin. Það var fátt
sem var ánægjulegra en að fara í
veiðitúr með góðum félögum. Þar
gat hann sameinað áhugann á
stangveiðum og útivist. Hjörtur
unni náttúrunni og þeirri kyrrð og
fegurð sem hún veitti.
Þegar litið er um öxl koma fram
minningar um góðan dreng sem lífið
og framtíðin virtist brosa við. Hjört-
ur hafði ríka kímnigáfu og var full-
ur lífsorku. Hann hafði ríka réttlæt-
iskennd og mátti helst ekkert aumt
sjá án þess að vilja bæta úr. Hjört-
ur kom alltaf til dyranna eins og
hann var kiæddur. Við vissum alltaf
hvar við höfðum hann þó að stund-
um sviði undan beinskeyttum orð-
um hans, orðum sem þó voru alltaf
sögð í góðu og af heilum hug. Hann
var skarpgreindur og það var sama
hvað hann tók sér fyrir hendur,
allt virtist leika í höndum hans.
Hann starfaði best undir álagi og
stundum fannst okkur hann vera
fýrirhyggjulítill, þegar framkvæmt
var á síðustu stundu. Iðulega lá
hann yfir námsbókunum á næt-
urna, en árangurinn talaði sínu
máli. Eftir að veikindin komu til
sögunnar breyttist viðmót Hjartar
til iífsins, hann varð alvörugefnari,
þótt aldrei væri langt í hlýtt brosið.
Viðmót hans við umhverfið breytt-
ist einnig. Hann gerði sér far um
að hlúa að sjúklingum sínum sem
best hann mátti þá fáu mánuði sem
hann starfaði sem læknir, enda
skildi hann af eigin reynslu hvað
það var að vera veikur og þjáður.
Læknisstarfið átti vel við Hjört-og
hann vann sér trúnað og traust
skjólstæðinga sinna.
Þegar komið er að leiðarlokum
verður söknuðurinn við fráfall ást-
kærs bróður okkar sár. Skarð, sem
ekki verður fyllt, hefur verið högg-
við í systkinahópinn. Tíminn læknar
þó væntanlega öll mein. Megi góður
Guð styðja foreldra okkar, unnustu
Hjartar og fósturdóttur.
Við viljum að lokum fyrir hönd
fjölskyldunnar þakka starfsliði
Landspítalans, sérstaklega deilda
11E, 11A og gjörgæsludeildar,
umönnun og hlýju sem bæði Hirti
og okkur var sýnd alla tíð. Sérstak-
ar þakkir færum við vinum og
vandamönnum, nær og fjær, sem
fylgdust með og tóku þátt í baráttu
Hjartar við erfiðan sjúkdóm og
studdu við bak þeirra sem næst
honum stóðu.
Sóley Hildur, Kristján
og Ágúst.
Mig langar að minnast elskulegs
frænda míns í fáum orðum, en hann
lést eftir mikil veikindi og mikla
baráttu við sjúkdóm þann, er leiddi
hann til dauða.
Hjörtur frændi, eins og ég kall-
aði hann þegar ég bjó hjá föður
hans og móður á Hvanneyri, var
alltaf góður við mig, hann passaði
mig þegar ég var hjá þeim og alltaf
var hann til í að leyfa mér að koma
með sér hvert sem hann fór. Hann
og bróðir hans, Kristján, léku við
mig, kenndu mér körfubolta og
þjálfuðu mig hjá félaginu sínu. Ég
minnist þess tíma þegar ég var hjá
þeim með gleði í hjarta. Með þessum
fátæklegu orðum votta ég foreldr-
um hans, systkinum og nánustu
vandamönnum samúð mína. Góður
guð styrki þau í sorg þeirra.
Þorsteinn Þórsteinsson
Guðný Þorsteins-
dóttir - Kveðjuorð
Okkur systrunum langar til að
minnast föðursystur okkar Guðnýj-
ar Þorsteinsdóttur en hún lést á
Landspítalanum 26. nóvember. Þó
svo að við vissum nokkurn veginn
hvert stefndi báðum við góðan Guð
að halda nú verndarhendi sinni yfir
henni Guðnýju frænku, bara að
kraftaverkin gerðust nú enn. Eitt
var víst að hún gafst ekki auðveld-
lega upp. Þrátt fyrir að hvert áfall-
ið dyndi yfir af öðru hélt hún góða
skapinu. En allt kom fyrir ekki,
æðri máttarvöld hafa talið hennar
hlutverki lokið hér á jörðu. Við erum
samt vissar um að henni líði vel þar
sem hún er nú, laus við allar þján-
ingar.
Það var alltaf gaman að koma í
Karfavoginn til þeirra Guðnýjar og
Jakobs. Alltaf var hægt að búast
við hlýlegum móttökum hjá þeim.
Og ekki breyttist það neitt þó svo
að veikindin ágerðust með hveijum
deginum. Alltaf var hún Guðný jafn
elskuleg og hress.
í minningu okkar er Guðný hin
elskulega, glaða, umhyggjusama
frænka okkar í Karfavoginum. Það
er erfitt að sætta sig við orðinn
hlut en erfiðast er það þó fyrir fjöl-
skyldu hennar.
Elsku Jakob, Ingi Þór, Hreinn,
Þórhallur og fjölskyldur, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Við
biðjum góðan Guð að geyma
Guðnýju frænku.
Kristín og Ingibjörg