Morgunblaðið - 20.01.1991, Side 10

MQRQHNI31AÐIÐ gy.NNUDAGUR 20. JANUAR 1991
J
V)
eftir Svein'Guðjónsson
„Við viljum frið - Við viljum
frið“, hrópaði hópur barna
í miðborg Reykjavíkur
síðastliðinn miðvikudag.
Þetta var skömmu eftir að
fresturinn sem Sameinuðu
þjóðirnar gáfu Saddam
Hussein til að yfirgefa Kú-
veit rann út og skömmu áður
en gagnsókn Bandamanna
hófst. Spennan var í há-
marki og ef til vill voru hróp
barnanna eðlileg viðbrögð
við þeim kvíða og ótta sem
menn telja sig hafa orðið
vara við meðal yngra fólks-
ins að undanförnu.
Vljinn til að lifa í sátt og
samlyndi við gnð og
menn er líklega flestum
í blóð borinn þótt vissu-
lega hafi mönnum
greint á hversu langt
ætti að ganga í þeim efnum eftir
að Saddam Hussein innlimaði
Kúveit í ríki sitt. Flestir hafa þó
sjálfsagt í lengstu lög vonast eftir
friðsamlegri lausn og í þeim anda
óskaði biskup íslands eftir því að
bænastundir yrðu haldnar í kirkj-
um landsins og tilmæli bárust frá
fræðsluyfirvöldum um friðarstund
í skólum síðastliðinn mánudag.
Þær raddir hafa hins vegar heyrst
að þessar aðgerðir, svo og aðgerð-
ir friðarhreyfinga, hafí veikt sam-
stöðu manna með samþykktum
Sameinuðu þjóðanna og magnað
upp ástæðulausan stríðsótta meðal
bama. Morgunblaðið hefur fengið
staðfestingu á því að faðir hafí
hringt í Biskupsstofu og sakað
biskup um að bera ábyrgð á því
að börn hans sváfu ekki um nætur
vegna ótta við styijöld. Svipaðar
raddir hafa heyrst í hlustendaþátt-
um útvarpsstöðvanna. Hér verður
ekki tekin afstaða til þessa né
heldur um þátt fjölmiðla I því að
magna upp stríðsótta meðal bama.
En það er vissulega tímanna tákn
að menn geta nú fylgst með styrj-
öldum í beinni útsendingu heima
í stofu. Hinu er þó ósvarað hver
áhrif slíkt getur haft á sálarlíf
óþroskaðra barna.
STRl
BJUWA
Umræða uui stríðsátök
við Persaílóa hefur
/
einkenntdaglegtlíflslendinga að undanförnu ogmennhafa orðið
varir viðkvíða og bejg meðal barna afþessumsökum,
Börnin geta nú fylgst með stríðsátökum í beinni útsendingu. Morgunblaðið/RAX
Herra Óiafur Skúlason biskup:
BÖRN, BÆN OG BEYGUR
MORGUNBLAÐIÐ hafði sam-
band við biskup íslands, herra
Ólaf Skúlason, vegna þeirrar
umræðu sem hér greinir frá og
hann hafði þetta um málið að
segja:
Varla mun unnt að rekja sögu
mannkyns svo langttil baka,
að ekki finnist einhver
vísbending uni tilbeiðslu.
Maðurinn fann sig fljótt smáan í
umhverfi, sem oft á tíðum var hon-
um erfitt. Maðurinn fann einnig,
að hann var ekki herra yfir eigin
örlögum. Margt henti, sem hann réð
ekki við. Út frá húgsun um van-
mátt sinn og veikleika, spratt einn-
ig löngun til þess að leita ásjár hjá
þeim, sem meira megnaði.
í opinberun Guðs, hvort heldur
er í hinu skapaða eða orði hans,
Biblíunni, og þá sérstaklega í synin-
um Jesú KristC kemur glöggt fram,
að Guð er sá, sem maðurinn getur
ekki aðeins leitað til, heldur þarfn-
ast stöðugs samfélags við.
Þessi þrá eftir samfélagi við Guð
fær útrás í bænalífinu og þátttöku
í sameiginlegum guðsþjónustum.
Kirkjan kemur til móts við manninn
í þessari þrá hans. Hún nærir trú
og leitast við að veita henni útrás
í tilbeiðslu.
í landi okkar eru þeir ekki marg-
ir, sem telja sig trúlausa. Flestir
tilheyra Þjóðkirkjunni. Nokkrir
fríkirkjum og öðrum kirkjudeildum.
Milli þessara aðila er samvinna á
mörgum sviðum. Einnig er um sam-
starf að ræða, enda þótt leiðir liggi
ekki saman að öllu leyti.
Flest börn eru því þess aðnjót-
andi, strax og þau vaxa úr grasi
og vitkast, að þeim eru kenndar
bænir. Þau læra að biðja fyrir þeim,
sem næstir standa. Þau biðja fyrir
sjálfum sér. Þau fínna oft þörf fyr-
ir að fela Guði i bæn einhverja eða
eitthvað, sem hvílir á þeim. Og þeg-
ar þau stækka, tekur bænalífið oft
framförum í samræmi við andlegan
styrkleika.
Með framansagt í huga ætti ekki
að koma neinum á óvart, þótt kirkj-
an hafi hvatt til þátttöku í bæna-
stundum þessa síðustu daga, áður
en ófriður skall á við Persaflóa.
Þó hefur verið spurt, hvort kirkj-
an hafí með þessu alið á stríðsótta
og kveikt beyg í brjósti barna, sem
jafnvel hafi varnað þeim svefns.
Það þarf ekki bænastund f kirkju
eða í skóla, til þess að börn viti og
finni, að einhver ógn liggur í loft-
inu. Blöðin hafa ekki verið spör á
myndir, né heldur sjónvarpið, og
útvarpið hefur heldur ekki legið á
liði sínu. Þetta er eðlilegt, svo mik-
ið var og er í húfí. Átök í Austur-
löndum snerta ekki aðeins þá, sem
þar eiga heima, éða þær þjóðir, sem
senda herlið þangað. Afleipingamar
ná til heimsbyggðarinnar allrar.
Kirkjan gat ekki látið svo, sem
henni kæmi þetta ekki við, Hún
mátti það ekki heldur. Viðleithin
var ekki til þess að auka á ótta,
heldur benda á þann, sem veitir
traust og styrk. Bænasamkomumar
voru ekki til þess að svipta ró, held-
ur miðla henni.
Barn, sem er vant að biðja fyrir
foreldrum sínum, finnur til aukins
þunga í bænum sínum, ef faðir eða
móðir eru sjúk. Liggi annað hvort
þeirra á sjúkrahúsi og bíði alvarlegs
uppskurðar, má ganga út frá því,
að barnið biðji þeim mun heitar
fyrir foreldri sínu.
Eru það bænirnar, sem valda
áhyggjum vegna sjúkdómsins? Vit-
anlega þarf ég ekki að svara þvi.
Bænirnar eru leið bamsins, af því
það finnur sig geta veitt veiku for-
eldri sínu stuðning með þessum
hætti. Það leggur sitt fram og þó
ekki væri nema vegna þess eins,
þá finnur það frið fyrir framlag sitt.
Hið sama hefur vitanlega átt sér
stað í bænagjörð fyrir friði. Börn
sem fullorðnir hafa getað lagt sitt
fram vegna ógnanna með því að
biðja til Guðs. Þar er enn athvarf
Herra Ólafur Skúlason.
að finna. Og í trúnni er uppspretta
friðar fyrir sálina, þegar huga er
snúið til Guðs.
Kristnir menn meta möguleika
bænarinnar og vita það líka, að
ekki hefur verið beðið til ónýtis,
enda þótt ekki verði allt svo, sem
um var beðið. Þannig dettur mér
ekki í hug, að bænir hafi ekki náð
til Guðs, enda þótt stríðið hafi skoll-
ið á. Það gerist heldur ekki allt í
heiminum að vilja Guðs. Og margt