Morgunblaðið - 05.05.1991, Blaðsíða 20

20 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. MAÍ 1991
Grein 2 úr flóttamannabúðunum í Elhol
sem bjuggu í bænum Dahuc í Norð- ,
ur-Irak. Þetta er einn af bæjunum
á svæði Kúrda þar sem barist var.
„Þegar Kúrdar náðu bænum rudd-
ust þeir inn í mitt hús af því ég
er íraki og þóttust vera að leita að
einhverju. Þeir eyðilögðu allt. Ekki
hafði ég gert neitt fyrir Saddam
Hussein eða nokkurn annan. Er
bara bílstjóri með stóra fjölskyldu.
Þá vissi ég að okkur var ekki óhætt
hvort sem stjórnarherinn eða Kúrd-
arnir héldu bænum. Svo við flúðum
með börnin til að bjarga lífi okkar
allra. Við vildum bara komast út
úr írak. Kúrdarnir flýja af því að
þeir eru hræddir við Saddam Hus-
sein og við af því að við erum líka
hrædd við þá.“ Konan kemur með
glas með heimalöguðu jógúrt og
býður gestinum af naumum birgð-
um sínum. Og önnur kemur með
vatnsglas. Eg veit að maður á ekki
að taka áhættuna af að drekka
aðflutt vatn af óvissum uppruna.
En hvernig er hægt að hafna slíkri
gestrisni? Vatnið kemur í tunnum,
en nú er verið að reisa snyrtingar
með vatni og salernisaðstöðu.
Kúrdarnir vænta engra griða
Og svo hitti ég Kúrdana, sem eru
allfjölmennur hópur í búðunum.
Einn þeirra er mikið rauðhærður
og þeir segja mér að það sé heilmik-
ið af rauðhærðu fólki þarna í Norð-
ur írak. Einn kveðst hafa heyrt frá
afa sínum að beir séu komnir frá
Svíjjjóð, en seiur það ekki dýrara
en hann keypti. Hvað um það, þeir
vilja helst komast til Svíþjóðar eða
Danmerkur. Þar hafa þeir heyrt að
sé gott að búa. Og aldrei segjast
þeir mundu snúa aftur til íraks.
Þar sé engu að treysta. Af því hafa
lexti og myndir: tlin ralmadottir
Ungur piltur nálgast varlega í flóttamannabúðum í Elhol
Sýrlandsmegin við landamæri íraks: „Gætirðu fundið hana
systur mína, sem heitir Aida Assis Johanne, í Frakklandi.“
Hann er líklega 15-16 ára gamall og hefur flúið frá Bagdad
meðan stríðið var þar í algleymingi og sprengjunum rigndi.
Foreldrar hans urðu þar eftir. Þau vissu að Amals Assads
biði ekki annað en vera tekinn í her Saddams Husseins og
sendur á þennan eilífa vígvöll. Héldu að ef hann kæmist
út úr Irak gæti hann fundið hana systur sína, sem er gift
einhvers staðar í Frakklandi. í örvæntingu sinni ætlaði
hann bara að biðja þennan blaðamann, sem allt í einu var
kominn í búðirnar, um að setja af honum mynd í franska
sjónvarpið, svo hún gæti fundið hann. Það var að byrja
að renna upp fyrir þessum dapra dreng hve aðstaða hans
var vonlítil.
Seinna um daginn
sátum við í tjald-
inu, þar sem
kona frá Rauða
krossinum var að
byrja að skrifa
upp flóttafólkið
sem kynni að
þurfa að láta leita uppi fjölskyldu
sína eða bara einhvern einhvern
staðar í heiminum. 0g ég þuldi upp
allar borgir í norðurhluta Frakk-
lands, í von um að drengurinn kynni
að kannast við einhveija sem heim-
kynni systur sinnar. Án slíkrar
staðsetningar væri varla hægt að
byrja á að leita. Við vorum öll þrjú
gráti næst af vonbrigðum þegar
ekkert gekk. En konan frá Rauða
krossinum ætlaði að reyna að koma
bréfi til foreldra hans í Bagdad, svo
þau vissu að hann væri heill og fá
heimilisfang systurinnar. Eftir því
mundi hann þurfa að bíða þarna í
búðunum í marga mánuði, jafnvel
þótt það tækist.
Sem maður röltir milli tjaldanna
á guium eyðimerkursandinum í
.þessum 1.500 manna búðum íraska
flóttafólksins rennur manni til rifja
hve vandi þessa fólks er mikill og
margvíslegur, jafnvel þótt þessir
séu svo heppnir miðað við fólkið í
hrakningunum í nálægum fjöllum
við Tyrkland að vera í bili sloppnir
í öryggi. Fá að hrúgast þarna sam-
an í tjaldi á sandinum og mat að
borða. Fjölskylda býður mér af
gestrisni inn í tjaldið sitt og ein
konan fer að hita á prímusnum
vatn í te handa gestinum. Hópurinn
í kring um mig stækkar í sífellu.
Börnin eru átta. „Hvað gátum við
gert annað? Við bara fórum og
skildum eftir húsið okkar, bílinn og
allt sem við áttum,“ segja þau þeg-
ar þau eru spurð af hveiju þau
hafi flúið. Þau er kristnir írakar,
E
Kúrdarnir földu vopn sín á daginn í hellum í fjöllunum og réðust í
náttmyrkri gegn her Saddams Husseins. Þessa mynd af sér hafði
einn Kúrdinn í flóttamannahúðunum.