Morgunblaðið - 13.09.1991, Síða 12

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEFfEMBER lðði
Cliristmn Zimsen
apótekari — Minning
Fæddur 26. september 1910
Dáinn 7. september 1991
í dag kveðjum við hinstu kveðju
heiðurs- og sómamanninn Christian
Zimsen apótekara. Þeir hverfa nú
óðum af sjónarsviðinu lyfjafræðing-
arnir sem luku námi fyrir upphaf
síðari heimsstyijaldarinnar, og
komu heim tii þess að hefja upp
merki íslenskrar lyfjafræðistéttar.
Christian var einn þeirra og átti
hann langan og farsælan starfsfer-
il að baki, er hann vegna aldurs
varð í árslok 1975 að hætta rekstri
Laugarnesapóteks, sem hann stofn-
setti árið 1964.
Sem lyfjafræðingur gegndi
Christian ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir stétt sína. Hann átti sæti í
skólanefnd Lyjafræðingaskóla ís-
lands árin 1945-1947 og var jafn-
framt stundakennari við þann skóla
árin 1940-1948, eða allt til þess
tíma er hann flutti til Stykkishólms
og tók við rekstri Stykkishólms
Apóteks, sem hann rak til ársins
1964.
Sama ár og hann hóf rekstur
Laugarnesapóteks var hannkjörinn
í stjórn Apótekarafélags íslands,
en hann sat í stjóm þess árin 1964-
1969 og 1970-1973. Hann átti enn-
fremur sæti í stjórn Apótekarafé-
lags Reykjavíkur árin 1969-1973
og var formaður þess félags 1972-
1973.
Leiðir okkar Christians lágu fyrst
að marki saman er ég réðst til starfa
hjá Pharmaco hf. árið 1972, en
Christian átti sæti í stjóm þess allt
frá árinu 1965. Með okkur tókst
strax gott samstarf, sem þróaðist
upp í góða vináttu byggða á gagn-
kvæmu trausti og virðingu. Ekki
spillti það vinátturini er ég hlaut
lyfsöluleyfið fyrir Ingólfs Apóteki
en þar hafði Christian stigið sín
fyrstu spor á vegum lyfjafræðinnar
á árunum 1929-1932, er hann var
nemi hjá P.L. Mogensen apótekara.
Auk þess starfaði hann þar sem
lyfjafræðingur á árunum 1937 til
1948, er hann hlaut lyfsöluleyfið
fyrir Stykkishólms Apóteki.
Christian Zimsen var heilsteypt-
ur maður, laus við alla yfirborðs-
mennsku og gekk heiil og óskiptur
til allra verka. Þetta kom glöggt í
ljós í starfi hans í stjórn Pharmaco
hf. en þar starfaði ég með honum
fyrst sem framkvæmdastjóri
Pharmaco, en frá árinu 1981 sem
stjórnarmaður. Vissulega hefur
starfsemi Pharmaco hf. ekki alltaf
verið dans á rósum. Fyrstu árin
voru erfið en Christian hafði óbi-
landi trú á fyrirtækinu og studdi
það alla tíð með ráðum og dáð.
Náttúran og allt lifandi voru
áhugamál Christians, einkum þó
tijárækt. Þau eru ófá trén sem til-
veru sína eiga að þakka nærfærnum
og vandvirkum höndum hins látna.
í síðasta samtali okkar fyrir liðlega
viku, en þá var hann orðinn fársjúk-
ur, skýrði hann mér frá því að hann
ætti hundruð aspargræðlinga, sem
yrðu tilbúnir til gróðursetningar á
næsta vori. Áhuginn á málefninu
leyndi sér ekki því röddin styrktist
og ekki laust við að tilhlökkunar
gætti í henni. En því verkefni verða
aðrir að ljúka.
Fyrir hönd okkar samstarfs-
manna í Pharmaeo flyt ég aðstand-
endum og ættingjum öllum innileg-
ar samúðarkveðjur vegna fráfalls
Christians. En þrátt fyrir mikinn
missi erum við sem eftir lifum rík,
því við eigum minninguna um góðan
dreng. Kærum vini og samheija er
þökkuð góð samfylgd.
Werner Rasmusson
Knud Due Christian Zimsen,
sundfélagi okkar, lést 7. september
sl. eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm,
sem ennþá er oftlega oljarl lækna
og lyfja. Hann vissi að hveiju dró
en hélt ró sinni og andlegum kröft-
um til hinsta dags.
Það er skarð fyrir skildi í okkar
hópi, þegar slíkur mannkostamaður
og góður félagi kveður.
Christian fæddist 26. september
1910 í Reykjavík, sonur Christens,
skipamiðlara og konsúls, Zimsen
og konu hans, Johanne Henriette,
f. Hartmann. Hann sleit bamsskón-
um í Tjarnargötunni í Reykjavík.
Hann tók stúdentspróf frá MR 1929
og lauk námi í lyfjafræði í Kaup-
mannahöfn 1937. Hann starfaði
erlendis um skeið, síðan í Ingólfsap-
óteki þar til að honum var veitt
lyfsöluleyfi í Stykkishólmi 1948.
Þar starfaði hann þar til honum var
veitt leyfi til að stofna Laug-
arnesapótek 1964, sem hann byggði
og starfrækti þar til hann varð að
láta af störfum vegna aldurs í árs-
lok 1985.
Christian kvæntist Grethe Zim-
sen, lyfjafræðingi, 1938 ogeignuð-
ust þau 4 börn: Else, fædd 28.
nóvember 1939, lyfjatæknir, gift
Guðmundi Gústafssyni; Kristinn,
fæddur 15. janúar 1942, viðskipta-
fræðingur, kvæntur Heigu Helga-
dóttur; Nils Hafstein, fæddur_24.
júlí 1945, kennari, kvæntur Ástu
Sylvíu Rönning og Jón, fæddur 1.
veikindi. Fyrir hjónabandið eignað-
ist Gunnbjöm soninn Steinar og
skulu honum færðar þakkir fyrir
þá ljúfmennsku og höfðingsskap
sem hann sýndi Elínborgu að Gunn-
bimi látnum.
Elínborg var alla tíð eljusöm
dugnaðarkona og annaðist húsmóð-
urstarf með miklum myndarbrag. Á
heimili hennar var jafnan gest-
kvæmt og ekkert sparað til að gest-
um liði sem best, hvort sem um var
að ræða stutta heimsókn eða lengri
dvöl. Að auki vann hún mikið utan
heimilis, oftast við framleiðslu- eða
þjónustustörf.
Eins og áður sagði kvæntist und-
irritaður Helgu dóttur Elínborgar
og stjúpdóttur Gunnbjörns árið
1962. Fyrstu kynni mín af þeim
sæmdarhjónum og ættmennum
þeirra eru mér ógleymanleg. Þau
fóru fram í veiðiferð við Vesturhóp
og Víðidalsá og síðan hefur aldrei
fallið skuggi á þá góðu vináttu sem
stofnað var til í þeirri ferð.
Við hjónin eigum Gunnbimi og
Dúllu svo margt gott að þakka að
því verða ekki gerð skil í stuttri
minningargrein. Samt vil ég að leið-
arlokum þakka tengdamóður minni
fyrir órofa vináttu, takmarkalítið
örlæti í gjöfum og alla þá um-
hyggju sem hún sýndi mér og minni
fjölskyldu.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu Elínborgar Guðjónsdóttur.
Kristján Hafliðason
febrúar 1947, lyijafræðingur,
kvæntur Jóhönnu H. Sigurðardótt-
ur.
Grethe Zimsen lést í árslok 1973.
Vinkona Christians hin síðari ár var
Guðrún Laxdal, einnig sundfélagi
okkar.
Christian Zimsen var um margt
ógleymanlegur maður. Athyglis-
gáfa hans var einstök og hann var
manna skarpskyggnastur á að
draga rökréttar ályktanir af því sem
fyrir augu hans hafði borið á langri
ævi. Árum saman gengum við frá
útiskýlinu í Sundlaugunum, þar sem
við þurrkuðum okkur félagamir, inn
í búningsklefana, hvernig sem viðr-
aði. Zimsen var ávallt okkar harð-
stjóri í að vaða berfættur í skaflinn
og urðum við yngri mennimir að
fylgja af skiljanlegum ástæðum. Á
leiðinni sagði hann okkur sögur í
rólegheitum til þess að við flýttum
okkur ekki of mikið vegna skræfu-
háttar. Til dæmis um það hver
væri munur á brúnni fitu og gulri
og hver áhrif tegundirnar hefðu á
líkamsþrekið og viðnámsþrótt gegn
kulda.
Oftar en ekki kom okkar tali að
skógrækt. Þar var Zimsen, eins og
við kölluðum hann oftast, ofjarl
flestra í lærdómi og reynslu. Hann
vissi eiginlega allt sem lýtur að
ræktun gróðurs, tijáa eða plantna.
Faðir hans hafði keypt Elliðavatn
ásamt fleimm af Einari Benedikts-
syni og byggt sumarhús þar 1918.
Uppi á Elliðavatni hóf Christian
stórfelld ræktunarstörf fljótlega
eftir að hann fluttist til Reykjavíkur
frá Stykkishólmi 1963 og dvaldi þar
síðan flest sumur. Elsta birkiskóg-
inn mun hann þó hafa gróðursett
laust eftir seinna stríð. Þar er nú
ævintýralegt um að_litast þegar
landið er þakið hávöxnum skógi.
Það sýnir okkur hversu menn geta
áorkað með elju og iðjusemi.
Einn laugardag á hveiju sumri
hafði hann þann háttinn á, að bjóða
okkur sundfélögum til sín í morgun-
kaffi á Elliðavatni. Þar tóku þau
Guðrún Laxdal á móti okkur með
ógleymanlegri rausn og hlýju
hjarta. Þar var á borðum ijúkandi
kaffi og margvíslegir bakningar og
hver tróðst um annan þveran í geisl-
andi gleði og hávaða. Á eftir var
stöku sinnum dreypt á víninu, sem
húsbóndinn gerði ár hvert úr mörg
þúsund fíflakrónum en annars leyn-
ilegri uppskrift. „Fivlevin“ kallaði
foringinn, Björgvin sálugi úr Vað-
nesi, þennan mjöð og máttu menn
leggja þær merkingar í það sem
þeir vildu í „tradisjón" pottflokks-
ins.
Fastur liður var skógarferð um
landið hans, sem hann hafði fóstr-
að. Þá var glampi í augum Christi-
ans Zimsen, þegar hann leiddi fólk-
ið í lundina og kraftbirtingarhljóm-
ur guðdómsins vitraðist öllum við-
stöddum. Máttur lífs og moldar og
hveiju heill hugur og hönd geta
órkað, snerti flestra taugar og
hvatti til dáða. Margan stikling, tré
og svepp þáðum við þarna til þess
að fara með og útbreiða fagnaðar-
erindi gróðurs, manns og moldar,
hver í sinni heimabyggð.
Faðir undirritaðs og Zimsen
höfðu verið samstúdentar. Naut ég
þess ríkulega í sérstakri athygli og
auðsýndri vináttu við ýmis tæki-
færi, enda báðir áhugasamir um
náttúrufræði og skógrækt. Voru
samræðurnar við hann sífelld upp-
spretta nýrra viðhorfa og fróðleiks
um margvísleg efni. Vildi ég gjarna
nú, að þær hefðu orðið lengri.
Þannig leið tíminn, sem við áttum
saman. Eftir á að hyggja þá er það
næsta furðulegt, hversu mikið mað-
ur man af allri þeirri fræðslu sem
Zimsen veitti manni í gegnum árin
þó meira hafi sjálfsagt gleymst.
Útgeislun mannsins sjálfs, þessi
létta hlýja, þessi lifandi áhugi á
öllu lífríki jarðar, þessi fágæta sam-
ræðulist og þessi urmull af frásögn-
um um menn fyrri tíðar og lífs-
hætti, mun þó vara lengst í hugum
okkar laugarfélaganna.
Samt held ég að hann hafi alltaf
komið sér hjá því að tala um póli-
tík án þess að við tækjum eftir
því. En það er samt sérgrein pott-
flokksins að vita allt um það eins
og sagt er. Hann stóð einhvern
veginn ofan við allt dægurþras og
lagði ekki þeirra manna, sem hæst
ber í umræðu hversdagsins. Enda
snerist umræðan oft fljótlega í þá
farvegi sem honum voru hugleikn-
ari og ólíkt uppbyggilegri til lengri
tíma.
Meðan Zimsen var í Stykkishólmi
var apótekarastarf ekki nóg til þess
að lifa á. Það skyldu menn hafa
hugfast þegar menn sjá ofsjónum
yfir lyfsalagróðanum í Reykjavík-
urapótekunum. Lyfsala var ákveðin
þjónusta við almenning sem ekki
er öðrúm en sérmenntuðum mönn-
um til treystandi. Landlæknir þrá-
bað hann að fara í þessa útlegð upp
á eymdarkjör með von upp á betra
brauð síðar.
Zimsen lét megurð brauðsins
ekki á sig fá heldur fór út í sauðfjár-
rækt með apótekarastarfmu til þess
að sjá fyrir sér og sínum. Mun hann
þó fyrr á ævinni hafa haft áhuga
á búfjárræktun og kynbótum þó
ekki sé mér kunnugt um það frek-
ar. En áhugasamur um kynbætur
tijáa var hann síðar og gerði marg-
ar tilraunir á því sviði.
í Stykkishólmi náði hann miklum
árangri í ræktun smábeinótts hold-
mikils fjár. Fengu hrútar hans mörg
verðlaun og hróður þeirra og af-
kvæmi bárust víða. Svo gekk hann
upp í þessu sem öðru, að sagt var
að mynd af Köggli hans hefði trón-
að innan um fermingarmyndir barn-
anna í betri stofunni.
Hann stundaði einnig dýralækn-
ingar í viðlögum fyrir sveitunga
sína þegar ekki náðist í dýralækni.
Margar svaðilfarir fór hann á jepp-
anum sínum í ferðalög tengdum
starfinu en kom jafnan heill heim.
Hann stóð fyrir ýmsum skógrækt-
artilraunum í Stykkishólmi, sem
skógfræðingar voru ekki alltof trú-
aðir á, svo sem að rækta þar blá-
greni. En flest tókst þetta hjá hon-
um vonum framar.
Christian las mikið, einkum um
náttúrufræðileg efni, og átti tölu-
vert bókasafn. Um tíma safnaði
hann einnig frímerkjum og bar á
þau fræði gott skynbragð. Hann
var félagslyndur maður og þekkti
urmul af fólki. Hann var í stjórn
Sauðfjárraíktarfélags Stykkishólms
og Helgafellssveitar, í stjórn Skóg-
ræktarfélags Stykkishólms, í
stjórnum Apótekarafélags íslands
og Reykjavíkur, Félags íslenskra
lyfjafræðinga og Pharmaco hf., svo
eitthvað sé nefnt. Hann var ævifé-
lagi í Náttúrufræðifélaginu íslenska
og hinu danska, Ferðafélagi íslands
og hann var síðasti lifandi ævifélagi
Skógræktarfélags íslands.
Christian Zimsen var fjölfræð-
ingur í þess orð bestu merkingu.
Hann var dæmi um það, hversu
menn geta breytt miklu í kringum
sig með alúð og hugsun auk þess
að vera léttir á sér til starfa. Hann
var fremur lágur vexti, holdskarpur
og léttur á fæti, glaðlegur og fríður
sýnum. Hann var valmenni og
drengur góður.
Að leiðarlokum viljum við þakka
fyrir það, að hafa fengið að kynn-
ast þessum góða manni. Það
grænkaði sannarlega í sporum hans
og birti í tilveru okkar þar sem
hann kom.
Eftirlifandi ástvinum hans send-
um við hugheilar samúðarkveðjur.
F.h. sundfélaga í Laugardal,
Halldór Jónsson
Elínborg Guðjóns-
dóttir - Minning
Fædd 31. júlí 1914
Dáin 6. september 1991
í dag verður jarðsett frá Bú-
staðakirkju elskuleg frænka mín
og góð vinkona, Elínborg Guðjóns-
dóttir, eða Dúlla eins og hún var
gjarnan nefnd af fjölskyldu og vin-
um.
Hún var fædd í Þykkvabænum
31. júlí 1914, dóttir hjónanna
JÓnínu V. Sigurðardóttur og Guð-
jóns Guðmundssonar. Föður sinn
missti hún aðeins 4 ára gömul, en
amma Jóna giftist seinna Friðriki
Friðrikssyni frá Miðkoti og gekk
hann Dúllu í föðurstað.
Mínar fyrstu minningar af Dúllu
og Gunnbirni eru þegar ég, lítil
stelpa, kom suður til Reykjavíkur í
heimsókn á Seljaveginn, en þar var
allt svo spennandi. Meðal annars
er mér mjög svo minnisstæð mín
fyrsta ferð í Þjóðleikhúsið sem var
í boði Dúllu.
Þegar ég svo flyt til Reykjavík-
ur, mörgum árum seinna, taka þau
mig inn á heimili sitt, sem þá var
í Akurgerði v/Nesveg og reyndust
þau mér sem bestu foreldrar. Bæði
voru þau höfðingjar heim að sækja
og einstök snyrtimenni.
Eigimann sinn, Gunnbjörn Gunn-
arsson, missti Dúlla i október 1988,
eftir löng og erfið veikindi hans.
Það voru erfið ár fyrir þau bæði,
en aldrei heyrðust æðruorð.
Mjög kær og náin tengsl voru
með Dullu og Helgu dóttur hennar,
en sólargeislinn í lifi hennar var
Elínborg, nafna hennar og dóttur-
dóttir.
Dúlla hafði yndi af fallegri tón-
list og söng hún lengi í kór Slysa-
varnafélagsins, einnig hafði hún
gaman af að spila og þá sérstaklega
brids.
Fagurkeri var hún og mikil hann-
yrðakona, enda heimili hennar og
Gunnbjörns stórglæsilegt alla tíð,
hvort heldur sem var í Akurgerð-
inu, Sæviðarsundinu eða nú síðast
á Skólabraut 5, en þangað flutti
Dúlla fyrir tæpu ári. Undi hún hag
sínum vel í góðu nábýli og félags-
skap íbúanna þar.
Dúlla frænka var glæsileg kona
og í mínum augum varð hún aldrei
gömul.
Andlát hennar kom okkur öllum
mjög á óvart, en hún varð
bráðkvödd á heimili sínu föstudag-
inn 6. september sl.
Ég vil þakka fyrir öll árin sem
við áttum saman og mun ég ávallt
minnast hennar með hlýhug og virð-
ingu fyrir allt sem hún gerði fyrir
mig og mína fjölskyldu.
Elsku Helga, Kristján og Elín-
borg, megi góður Guð styrkja ykkur
í sorg ykkar.
Helga Jóna
Elínborg heitin varð bráðkvödd á
heimili sínu 6. september síðastlið-
inn. Hún var fædd á Bala í
Þykkvabæ, dóttir hjónanna Guðjóns
Guðmundssonar og Jónínu Valgerð-
ar Sigurðardóttur. Guðjón lést árið
1918 af völdum sjúkdóms sem kall-
aður var spænska veikin.
Árið 1920 giftist Jónína Friðrik
Friðrikssyni kaupmanni í Miðkoti í
Þykkvabæ. Hann reyndist Elín-
borgu sem besti faðir og ólst hún
upp á heimili þeirra í góðu yfír-
læti, ásamt hálfsystkinum sínum
Guðjónu og Hilmari. Síðar bættust
í hópinn tvær uppeldissystur þær
Ástríður og Ragnhildur. Hun átti
einnig albróður, Sigurbjart, sem
ólst upp hjá föðursystur hennar.
Sérlega var kært með þeim systkin-
um öllum.
Elínborg hóf búskap með Karli
Wium Vilhjálmssyni og árið 1938
fæddist þeim dóttirin Helga. Þau
slitu samvistir, en Helga bjó hjá
móður sinni og stjúpföður þar til
hún giftist undirrituðum árið 1962.
Elínborg, eða Dúlla eins og hún
var oftast kölluð, giftist árið 1946
Gunnbirni Gunnarssyni bifreiða-
stjóra og síðar eftirlitsmanni hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur. Hann
lést árið 1988 eftir langvarandi