Morgunblaðið - 23.11.1991, Síða 39

MOIIGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. NOVEMBER 1991
39
Þorleifur Arason
slökkviliðsstjóri,
Blönduósi - Minning
Fæddur 9. apríl 1945
Dáinn 11. nóvember 1991
Hann Dúddi mágur minn er lagð-
ur af stað í síðasta og stærsta ferða-
lagið, sem bíður okkar allra, þ.e.
yfir móðuna miklu. Þessi frétt kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti til
okkar að kvöldi mánudagsins 11.
nóvember sl.
Hvernig má það vera að þessi
káti og hressilegi maður skuli vera
allur svo langt um aldur fram.
Okkur verður orða vant, fyllumst
söknuði og trega.
Maðurinn minn var staddur úti
á sjó svo ég hringdi þangað og sagði
við hann með grátstafinn í kverkun-
um: Svenni minn, hann Dúddi bróð-
ir þinn er dáinn. í langan tíma
heyrðist ekkert í honum og ég hélt
að sambandið hefði slitnað, en þá
sagði hann klökkur og átti erfitt
með að koma orðunum frá sér:
„Heyrðu elskan mín, er ekki hann
Nonni minn að gráta þarna við hlið-
ina á þér. Leyfðu mér að tala við
hann.” Einar Jón ætlaði ekki að
treysta sér til að tala við hann, en
ég rétti honum tólið og ég heyrði
að pabbi hans fór að tala við hann.
Ég heyrði náttúrlega hvað barnið
sagði, en Svenni fyllti síðar í eyð-
urnar fyrir mig. Samtalið var svona:
„Nonni minn, þú þarft ekki að vera
hryggur því Dúdda líður ekkert illa
þar sem hann er.” „Já, en pabbi
af hveiju þurfti hann Dúddi að
deyja, hann var svo góður.” „Ég
reikna með því að Guð hafi þurft á
honum að halda einmitt þess vegna,
Nonni minn, og hafí kallað hann
til sín til að vinna einhver áríðandi
verkefni. Guð hefur alltaf þörf fyrir
gott fólk.” „Pabbi, er Dúddi þá orð-
inn engill á himnum núna?” „Já,
Nonni minn.” Samtalið var lengra
en bamið lét fljótlega huggast og
tók þessari sjálfsögðu skýringu.
Svenni sagði mér að það að hugga
son sinn hefði haft svipuð huggandi
áhrif á hann og þegar hann tók
köttinn í fangið þegar pabbi hans
dó og fór með hann upp á loft og
talaði við hann langa stund. Kisi
skildi sorg hans og hjúfraði sig upp
að honum og drengurinn grét ofan
í feldinn.
Þessi huggunarorð föður til sonar
eru í raun lýsing á Dúdda, því hann'
var afskaplega bamgóður og mátti
ekkert aumt sjá. Hann var sérstak-
lega natinn við börn og gamal-
menni.
Ég kynntist Dúdda fyrir rúmu
21 ári þegar ég kom með bróður
hans, mannsefninu mínu, í ferm-
ingu næstyngstu systur þeirra. Það
var svolítið yfírþyrmandi að koma
inn í allan þennan barna- og sér-
Fæddur 30. júlí 1940
Dáinn 18. nóvember 1991
Okkur ljósmæðmm útskrifuðum
árið 1978 langar að kveðja kæran
vin með örfáum orðum.
Það var árið 1976 að 15 manna
hópur hittist í Ljósmæðraskóla ís-
lands. Við komum hvaðanæva af
landinu og þekktumst lítið. Þetta
var upphaf tveggja ára náms, en
ævilangrar vináttu. Sólveig Þórðar-
dóttir var í þessum hópi og með
henni kom Jónatan, eða Tani eins
og hann var kallaður, inn í líf okk-
ar allra. Með sinni hressu og
skemmtilegu framkomu heillaði
hann okkur. Góð vinátta verður
aldrei frá okkur tekin og viljum við
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Tana. Hann stóð sem klettur
við bak Sólveigar, hvort sem var á
heimili, í námi, starfi eða stjórnmál-
um og vitum við að missir hennar,
staklega strákaskara. En Dúddi var
afskaplega léttur og skemmtilegur
og tók mér afskaplega vel eins og
reyndar allir. En hann var miklu
framfæmari en hinir og hafði ailtaf
gaman af að láta mig roðna, en það
var saklaus stríðni. Hann var alltaf
boðinn og búinn þegar við komum
í heimsókn norður og Svenni var
eitthvað vant við látinn að bjóða
mér og börnunum í bíltúr og sýna
mér umhverfið og segja mér frá
því. Hann unni sinni heimabyggð
og þekkti og sagði skemmtilega
frá. Börnin vom afskaplega hrifin
af honum og ekki minnkaði aðdáun-
in þegar Dúddi varð slökkviliðs-
stjóri og þau vom mjög hreykin af
þessum frænda sínum, sem átti
slökkvibíl eins og þau sögðu og svo
var hann líka einu sinni lögga.
Fyrir nokkrum árum kynntist
Dúddi svo unnustu sinni, Hildi
Gunnarsdóttur, yndislegri konu sem
var honum allt. Það var mesta furða
hvað þau voru dugleg að heim-
sækja okkur hér suður með sjó, því
það er í mörg horn að líta í stuttum
bæjarferðum. Þessar heimsóknir
skilja eftir sig ánægjulegar minn-
ingar. Ég man sérstaklega eftir síð-
ustu heimsókn nú í haust. Þegar
við höfðum nært okkur eins og
venja var þá spurði hann hvort við
ættum ekki safn af myndum. Hann
hafði nú reyndar séð þó nokkuð af
þeim, en Dúddi hafði gaman af að
rifja úpp það sem liðið var og það
var margt sem var rifjað upp og
skemmt sér við frá gömlum árum.
Annað var að bræðurnir voru að
ræða saman um að gaman væri nú
að systkinin öll, fjölskyldur þeirra
og mamma gamla, gætu nú reynt
að hittast fljótlega öll saman í ein-
um hóp. Það væri ansi hart að það
þyrfti sennilega að vera jarðarför
einhvers hinna nánustu til að allir
gætu komið saman. Þeir minntust
þess ekki að ijölskyldan hafi öll
verið saman komin á einum stað
eftir að pabbi þeirra dó. Ekki óraði
þá þó fyrir að þetta ætti eftir að
rætast við jarðarför annars þeirra.
Hann Dúddi hét réttu nafni Þor-
leifur Arason, sonur hjónanna Ara
Jónssonar, f. 10. júní 1901, d. 6.
janúar 1966, og Guðlaugar Nikód-
emusdóttur, f. 30. október 1914,
sem býr nú í Reykjavík. Hann var
fimmti í röð 13 systkina frá Skuld
á Blönduósi.
Nú eru systkinin 12 eftir og
sakna þau bróður síns. Gulla sér
nú eftir fyrsta barninu sínu, eftir
að hafa verið ekkja í 25 ár. Elsku
Hildur, Gulla og þið systkinin öll.
Ég bið Guð að styrkja ykkur og
styðja í sorg ykkar. Ég vil trúa því
sem faðir sagði við son sinn, eins
bama þeirra, tengdabarna og
barnabarna er mikill.
Biðjum við þess að Guð styðji
þau og styrki nú á þessum erfiðu
stundum. Um leið og við sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, þá kveðjum við með sökn-
uði góðan vin og félaga.
F.h. ljósmæðra útskrifaðra 1978
og fjölskyldna þeirra
Lea og Hulda.
Að morgni mánudagsins 18. nóv-
ember sl. barst okkur sú harma-
fregn að Jónatan Einarsson væri
látinn. Hann hafði þá barist hetju-
lega um allnokkra hríð við ólækn-
andi sjúkdóm.
Tani eins og hann var yfirleitt
kallaður var fæddur á Isafirði árið
1940. Á unglingsárum sínum
stundaði hann sjómennsku en starf-
aði síðan í nokkur ár á þungavinnu-
og að framan greinir; að Dúddi
hafi verið kallaður til verkefna sem
honum eru verðug.
Begga
í dag er kvaddur hinstu kveðju
á Blönduósi Þorleifur Arason,
slökkviliðsstjóri Brunavarna Aust-
ur-Húnvetninga. Fráfall Þorleifs
eða Dúdda, eins og við nefndum
hann, bar brátt að. Hann kenndi
sér meins að morgni og var allur
um hádegisbil. Fráfall hans var því
óvænt. Þegar þannig háttar til verð-
ur höggið þyngra. Enginn fær tíma
til aðlögunar eða undirbúnings.
Þyngsta höggið fá nánustu að-
standendur, fyrst og fremst sambýl-
iskona hans, Hildur Gunnarsdóttir.
Hún kom með Dúdda einn góðan
veðurdag frá Reykjavík. Hún sleit
sig frá föstu, góðu starfi við Þjóð-
leikhúsið og flutti norður. Þau fluttu
í nýtt hús sem Dúddi hafði byggt
á undanförnum árum, þar áttu þau
saman stuttan stans. Dúddi hefur
kvatt að sinni. Úr hópi samstarfs-
manna í héraðinu er farinn embætt-
ismaður sem aldrei, ekki eitt ein-
asta skipti, vék undan skyldum sín-
um og ábyrgð, hann horfði sívökul-
um augum yfir starfsvettvang sinn
allan sólarhringinn í yfir 20 ár.
Þorleifur gegndi mikilvægu trún-
aðarstarfi sem slökkviliðsstjóri, eft-
irlitsmaður með brunavörnum og
sem formaður Almannavarnanefnd-
ar Austur-Húnvetninga. Hann
gætti verkefna sinna af óvenjulegri
samviskusemi og trúnaði, hann vildi
hafa allt á hreinu varðandi verksvið
sitt og gætti mikiilar reglusemi.
Hann var nákvæmur, jafnt í smáu
sem stóru. Hann spurði aldrei fyrst
um launin þann tíma sem við áttum
hér á Blönduósi. H§.nn smakkaði
ekki vín og hann reykti ekki, utan
hér áður fyrr, að hann fékk sér
vindil á Þorláksmessu. Starf við
brunavarnir er að mörgu leyti van-
þakklátt. Sá sem hefur verkefnið
með höndum er sífellt, ef starfinu
er sinnt af samviskusemi, vakandi
yfir því að allt sé í samræmi við lög
og reglugerðir, stundum þarf að
meta aðstæður, stundum slá af
vélum. Lengst af starfaði hann hjá
íslenskum aðalverktökum á Kefla-
víkurflugvelli.
Hann fann ungur hamingjuna
þegar hann kynntist frænku okkar
ýtrustu kröfum, stundum fylgja
fast eftir. Þorleifur vann þannig,
hann gætti þess að menn héldu
vöku sinni án þess þó að vera alvar-
lega upp á kant við npkkurn mann.
Það var vandasamt. Á fundum þar
sem fjallað var um málefni sem
tengdust hans starfsvettvangi, þótti
hann á stundum óþarflega ná-
kvæmur og aðfinnslusamur. Ég
held þegar upp er staðið hafi það
verið af hinu góða. Það varð að
taka tillit til sjónarmiða hans. Hann
gætti þess að forvarnarstarfið væri
í lagi. Oft er það þannig að slíkt
er ekki metið á líðandi stundu, eft-
ir á að hyggja kemur stundum í
ljós hve mikilvægt starfið er.
Þorleifur gerði sér þetta vel ljóst.
Hann safnaði upplýsingum, fréttum
dagblaðanna, ljósmyndum og opin-
berum skýrslum og fleiru, þar sem
fram komu m.a. helstu ástæður
brunatjóna og þá slysa og dauðs-
falla sem tengdust viðkomandi elds-
voða. Hann varðveitti í einstaka til-
fellum minningargreinar um þá sem
farist höfðu við slíkar aðstæður.
Sérstaklega er mér minnisstæð í
þessu sambandi minningargrein um
litla stúlku og mynd af henni sem
Þorleifur varðveitti innrammaða á
skrifstofu sinni. Ég hygg að undir
hægu, stundum stífu yfirbragði,
hafi reynst viðkvæm sál sem í senn
var barngóð og bljúg. Við sem átt-
um nánast dagleg samskipti við
Dúdda þökkum samvistirnar. Við
gerum okkur ljóst að maður kemur
í manns stað, en líka, að skarðið
sem varð til við fráfall hans er ákaf-
lega vandfyllt.
í nafni samstarfsfólksins,
Ofeigur Gestsson.
Mig langar með fáum orðum að
minnast góðs vinar sem fallið hefur
frá löngu fyrir aldur fram. Kynni
mín og Dúdda hófust er Hildur
kynnti hann fyrir mér síðla árs
1988, en það var fyrsta heimsókn
þeirra saman inn á mitt heimili.
Síðastliðið sumar dvaldi ég á
heimili þeirra á Blönduósi eina
helgi. Þar kynntist ég því hve mikl-
um fróðleik Dúddi hafði yfir að
búa. Hann var mjög víðlesinn og
ákaflega minnugur, hann rakti fyr-
ir mér sögu síns bæjarfélags og
sýslunnar. Við gengum á söguslóðir
bókar einnar, sem við höfðum bæði
lesið og okkur báðum hugleikin.
Þessi helgarferð var og verður mér
mjög dýrmæt og þakka ég þér,
elsku Hildur, fyrir að bjóða mér til
ykkar.
Með þessum orðum votta ég þér,
elsku vinkona, svo og öðrum að-
standendum mína innilegustu sam-
úð.
Far þú I friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ragnheiður Hauksdóttir
Sólveigu Þórðardóttur og hófu þau
búskap í Keflavík. Sólveig átti þá
tvo syni fyrir, Helga Björgvin og
Inga Rúnar, sem hann gekk í föður-
stað. Saman áttu Jónatan og Sól-
veig þijár dætur, þær Elínu, Guð-
björgu og Þórlaugu.
Við bræðurnir vorum hálfstálp-
aðir þegar við kynntumst Tana
fyrst. Hann var þá oft fjarri heim-
ili sínu vegna vinnu sinnar en síðar
urðu samverustundirnar miklu
fleiri. Við vorum ungir að árum
þegar við misstum föður okkar og
var Tani okkur mikil stoð í raunum
okkar. Hann tók þátt í áhugamálum
okkar og var alltaf reiðubúinn til
hjálpar er við áttum við vandamál
að stríða. Það var sérstaklega þægi-
Iegt að umgangast Jónatan og feng-
um við strákarnir mikið út úr því,
enda var nær daglega hópur okkar
frændanna á heimili Tana og Veigu
og var þá ýmislegt brallað.
Tani hafði ríka frásagnargáfu og
átti auðvelt með að halda athygli
manna með sögum úr daglega lífinu
og spaugilegum myndum úr tilver-
unni eins og Vestfirðingum er eigin-
legt. Þau eru ótal broslegu tilvikin
þegar Tani kom með óvænt sjónar-
Það verða allir að skila því sem
þeir fá lánað, jafnvel þó það sé
maður sem við þekkjum. En við
viljum ekki skila því sem okkur
þykir vænt um. En guð elskar hann
Dúdda svo heitt að hann vill fá
hann til sín. Við vitum að hann
hefur það gott hjá guði, en samt
munum við gráta því við söknum
hans Dúdda okkar svo heitt. En við
hittum hann aftur, því skal guð
lofa að við sjáum hann Dúdda okk-
ar aftur.
Tinna Rós Gunnarsdóttir, 11
ára.
í dag verður kvaddur hinstu
kveðju Þorleifur Arason, slökkvi
liðsstjóri á Blönduósi. Við hittum
Dúdda - eins og hann var alltaf
kallaður - fyrst fyrir tæpum þrem
áium skömmu eftir að hann og
systir mín, Hildur Gunnarsdóttir,
kynntust, en þau fóru að búa sam-
an á Blönduósi fyrir rúmu ári síð-
an. Þar starfaði Dúddi og átti sínar
rætur. Voru þau búin að koma sér
vel fyrir og virtist framtíðin blasa
við þeim.
Þar sem svo langt er á milli heim-
ila okkar og stutt síðan þau fóru
að búa saman hafa heimsóknir ekki
orðið ýkja margar, en í þau fáu
skipti sem við heimsóttum þau á
Blönduós, og raunar hvar sem mað-
ur hitti Dúdda, fann maður alltaf
þetta ljúfmannlega, notalega og
traustvekjandi viðmót sem einkendi
hann svo mjög. Enda kom það vel
fram í starfi hans sem slökkviliðs-
stjóri, þar sem starfsvettvangurinn
var ekki síður fyrirbyggjandi starf
að brunavarnamálum, sem og um-
sjón slökkvibifreiðar Flugmála-
stjórnar, og þar með sú öryggis-
gæsla á flugvellinum sem því fylg-
ir. Allstaðar gat hann sér orð fyrir
að vera traustur og vandaður
starfsmaður. Raunar var það sama
sagan hvar sem hann fór, menn
höfðu orð á þessu viðmóti hans er
Dúddi barst í tal. - Hann gat sér
traust strax við fyrstu sýn, og
reyndist traustsins verður.
Maður á alltaf erfittm með að
sætta sig við það að fólk skuli hrif-
ið brott svona fyrirvaralaust, en
„eigi má sköpum renna”.
Dúddi var barnabörnum Hildar
hinn besti afi og hafði af þeim mikla
ánægju, og var stoltur af þeim eins
og þau væru hans eigin og skilur
hann þar sem og annarstaðar eftir
sig vandfyllt skarð, og má þá ekki
gleyma móður, systkinahópnum
stóra, sem og öðrum vandamönnum
á Blönduósi og annarstaðar.
Hildur mín, þú átt um sárt að
binda og vonum við að Guð gefi
þér styrk á þessum erfiðu tímum.
Hugleiddu þessi orð: „Þegar þú ert
sogrgmædd, skoðaðu þá aftur hug
þinn, og þú munnt sjá að þú græt-
ur vegna þess, sem var gleði þín.”
Þór og Áslaug
horn í umræður manna. Undir niðri
hafði hann mannbætandi lífsskoðun
sem hann kom á framfæri á sinn
hægláta hátt án þess að hann héldi
um það orðmargar ræður.
Áhugi Tana beindist að því að
ferðast og njóta þess að skoða nátt-
úruna. Til þess að geta sinnt þessu
áhugamáli sínu höfðu hann og
strákarnir hans útbúið húsbíl sem
var haganlega gerður til ferðalaga.
Auk þess hafði hann tekið virkan
þátt í með systkinum Veigu og
börnum þeirra að smíða sumarhús
og flytja vestur í Dali. Þannig fékk
hann útrás fyrir sköpunargleði sína
ásamt því að geta átt samneyti við
fólkið sitt bæði í starfi og leik.
Nú er komið að leiðarlokum og
er vinum og ættingjum harmur í
hug. Góður drengur er genginn
langt um aldur fram og eftir sitja
minningar um fjölmargar og
ánægjulegar samverustundir. Með
þessum orðum viljum við bræðurnir
kveðja vin okkar með þakklæti og
biðjum ástvinum hans allrar bless-
unar.
Þórður Magni og
Guðmundur Kjartanssynir.
Jónatan Bjöm
Einarsson - Minning