Morgunblaðið - 18.01.1992, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1992
Minning:
.. Svala Ingólfsdóttir
Fædd 10. ágúst 1944
Dáin 11. janúar 1992
Enginn til foldar fuglinn smár
fellur án drottins vilja.
Öll hann telur vor höfuðhár
hans ráð má enginn skilja.
Viðkvæmnin samt í víli sár
veldur að brennheit sorgartár
sólbjartan himin hylja.
(Steingn'mur Thorsteinsson)
Mig langar til að minnast í fáum
orðum Svölu Ingólfsdóttur, sem var
mér ákaflega góð nágrannakona
alit frá árinu 1975 er leiðir okkar
lágu saman. Ekki ætla ég að rekja
ættir eða lífshlaup Svölu til þess
eru aðrir færari. Eg vil aðeins tjá
henni og fjölskyldu hennar þakk-
læti mitt fyrir vinsemd og hlýju,
sem ég varð aðnjótandi þessi ár sem
við höfum búið hlið við hlið. Ég
vildi óska að þau ár hefðu orðið
miklu fleiri.
Oft reynist býsna erfitt að skipta
um umhverfi, ég tala nú ekki um,
þegar manni er kippt upp með rót-
um eins og svo margir reyndu í
Vestmannaeyjum í janúar 1973.
* Eftir marga flutninga voru ég og
fjölskylda mín svo heppin að lenda
við hliðina á þeim ágætu hjónum
Svölu o g Þórhalli Guðjónssyni
ásamt börnum þeirra. Þarna eign-
uðumst við aftur góða nágranna,
sem tóku okkur vel og hafa reynst
sérstaklega góðir og hjálpfúsir vin-
ir.
Svala var glaðlynd, ljúf og væn,
og gaf sér tíma til að tala við mann
þó svo að ég vissi að hún væri störf-
um hlaðin, bæði á heimili sínu og
•*- einnig utan þess. Það var líka gott
að koma til þeirra hjóna, enda var
oft gestkvæmt hjá þeim.
Mér varð þungt fyrir bijósti þeg-
ar ég vissi að Svala mín væri hald-
in skæðum sjúkdómi, sem því miður
leiðir oft til dauða. En Svala kvart-
aði ekki og sýndi hversu sterk hún
var. „Ég er betri og þetta fer að
lagast,“ var svarið þegar ég spurði
hana hvernig hún hefði það. Ég
man síðasta símtalið hennar, þá var
bjartsýnin ríkjandi, kannski til að
slá ryki í augu mín.
Ég þakka Svölu samfylgdina og
votta foreldrum hennar, eigin-
manni, börnum og barnabörnum
samúð mína.
'T Anna Þorsteinsdóttir.
Við vorum ekki há í loftinu er
við fórum fyrstu ferð okkar til Vest-
mannaeyja með Herjólfi. Svala
frænka hafði boðið okkur að koma
og dvelja hjá sér um hálfsmánaðar
skeið. Hún hafði skráð okkur á
sundnámskeið í Eyjum, þar sem
engin sundlaug var komin þá á
Hvolsvelli. Öll fjölskyldan tók vel á
móti okkur og hvatti til dáða við
okkar fyrstu sundtök. Þetta var
bara eitt skipti af svö mörgum sem
við fórum og dvöldum um lengri
eða skemmri tíma á Illugagötu 17.
Þar var mjög gestkvæmt og alltaf
nóg húsrými, þó við kæmum mörg
saman var aldrei talað um pláss-
leysi. Það var alltaf rúm fyrir okkur
og vini okkar, er við fórum á þjóðhá-
tíð. Og ekki er okkur grunlaust um
að erfiðara hefði verið að fá farar-
leyfi á þjóðhátíð, ef við hefðum
ekki átt svo góða að sem Svölu og
Halla.
Nú er Svala frænka dáin svo
langt um aldur fram. Er við minn-
umst hennar fínnum við fyrir mikl-
um söknuði og gleðitilfinningu, því
þegar við lítum til baka og minn-
umst samverustunda okkar með
Svölu, þá finnum við og sjáum bara
gleði og ást, sem hún átti svo mik-
ið af. Hver minnist ekki hvella hlát-
ursins sem var svo smitandi og við
minnumst léttleikans og orkunnar
sem geislaði frá henni.
Að fara til hennar elsku bestu
frænku í Vestmannaeyjum var allt-
af mikið tilhlökkunarefni hjá okkur
systkinunum. Svölu þótti ákaflega
vænt um fjölskyldu sína og þegar
barnabörnin komu eitt af öðru fór
á sömu leið með þau iíkt og alla
aðra, þau elskuðu hana og virtu.
Það var ekki hægt að komast hjá
því að þykja vænt um svona mann-
eskju, sem var svo góð og vildi allt
fyrir alla gera. Þær eru ófáar peys-
urnar sem Svala hefur prjónað á
okkur systkinin í gegnum árin allt-
af jafn fallega útpijónaðar og vand-
aðar. I ágúst sl. stofnaði eitt okkar
systkinanna heimili og meðal fyrstu
gesta voru Svala og Halli færandi
hendi að venju. Og er Hilmar
Tryggvi fæddist um miðjan október
sl. leið ekki á löngu að hún færði
houm útpijónaða peysu og húfu.
Þá var hún fársjúk en hafði pijónað
þesar gjafír milli sjúkdómsstríða
meira af vilja en mætti, en hand-
bragðið alltaf jafn fínt. En nú hefur
sjúkdómurinn sem hún barðist svo
hetjulega við allt til dauðadags náð
yfírhöndinni. Hann hefur höggvið
stórt skarð sem ekki verður fyllt.
Okkur er tregt tungu að hræra
og við biðjum góðan Guð að styrkja
Halla í hinni miklu sorg, en hann
hefur vart vikið frá sjúkrabeði Svölu
síðustu mánuði, við biðjum líka Guð
að styrkja ömmu og afa á Hvols-
velli, börnin, tengdabörnin og
barnabörnin í Eyjum. Þeirra sorg
er mikil.
Við kveðjum nú Svölu frænku
okkar hinstu kveðju og þökkum
henni fyrir allt sem hún hefur verið
okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna ■
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Berglind, Þorbjörg, Finnur
Bjarki, Magnea og Hilmar
Tryggvi, Hvolsvelli.
Sestu héma hjá mér systir mín góð
i kvöld skulum við vera kyrrlát og hljóð.
í kvöld skulum við vera kyrrlát af því,
að mamma ætlar að reyna að sofna
rökkrinu í.
Mamma ætlar að sofna og mamma er svo
þreytt
og sumir eiga sorgir sem svefninn getur eytt.
Sumir eiga sorgir og sumir eiga þrá
sem aðeins í draumheimum uppfylla má.
I kvöld skulum við vera kyrrlát og hljóð
því mamma ætlar að sofna systir mín góð.
(Davíð Stefánsson.)
Þessar ljóðlínur reikuðu um huga
minn eftir að hafa vakað með syst-
ur minni yfír móður okkar elsku-
legri síðustu stundirnar.
Að morgni 11. janúar lést í Borg-
arspítalanum eftir erfið veikindi
móðir mín, Svala Ingólfsdóttir. Hún
var fædd í Neðra-Dal, V-Eyjafjalla-
hreppi 10. ágúst 1944, dóttir hjón-
anna Ingólfs Ingvarssonar og Þor-
bjargar Eggertsdóttur. Hún átti
þijú alsystkini og eina uppeldissyst-
ur, þau eru: Eggert Ingvar, Guð-
björg Lilja, Tryggvi og Asta Gréta.
Þann 31. desember 1963 gekk
Svala að eiga ástkæran föður minn,
Þórhall Ármann Guðjónsson. Alls
eignuðsut þau fjögur börn: Ingi-
björgu, Bergþóru, Jón Óskar og
Svandísi.
Mamma var fyrst og fremst hús-
móðir og fórst það vel úr hendi.
Dugnaðurinn, áræðnin og viljinn
var svo ríkur í fari hennar og nýtt-
ist henni vel þegar á móti blés.
Mamma var frændrækin. Fannst
henni alltaf jafn gaman að keyra
um Suðurlandsundirlendið og
reyndi alltaf að koma við hjá sem
flestum ættingjum og vinum. Ef
einhveijir henni nákomnir áttu leið
til Eyja bauð hún ávallt í mat eða
kaffí á Illugagötu ef hún gat komið
því við.
Það gladdi mömmu ávallt þegar
hún fékk barnabörnin í heimsókn.
Þau eru nú orðin fjögur: Sigþór,
Gísli Steinar, Svala og Þórhallur
og er það fimmta á leiðinni. Einnig
tók hún börnum sambýlismanns
míns, Irisi Evu og Sigríði Svölu,
mjög vel. Þessi börn sjá nú á eftir
ömmu, sem alltaf hugsaði svo vel
um þau og gaf þeim svo mikið af
sér.
Það er margt að þakka. Sam-
verustundir fjölskyldunnar um ný-
liðin jól voru okkur dýrmætar og
ólgleymanlegar og þökkum við öll-
um þeim er gerðu okkur það kleift
Minning:
Ellert Hannesson
Fæddur 1. nóvember 1917
Dáinn 23. desember 1991
Með þessum fáu veiku orðum
langar okkur að minnast Ellerts afa
okkar. Það var Þorláksmessu sem
okkur barst fréttin um andlát hans.
Þó að afí hafi verið veikur í nokk-
urn tíma áttum við ekki von á þess-
um fréttum. En sennilega er aldrei
hægt að vera viðbúinn dauðanum.
í hugum okkar lifir minningin um
hæglátan mann sem öllum vildi
vel. Aldrei heyrðist hann hallmæla
nokkrum manni og lýsir það
kannski best hvem mann hann
hafði að geyma.
Afi fæddist í Reykjavík 1. nóv-
ember 1917, foreldrar hans voru
Margrét Einarsdóttir og Hannes
Júlíusson sjómaður. Hann var einn
níu systkina, þau voru Júlíus,
Svava, Hafsteinn og Sigurður, sem
nú eru látin, en eftirlifandi systkini
eru Ásta, Svandís, Júlía og Ragna.
Ungur að árum fór afí að vinna
fyrir sér. Lengst af starfaði hann
við efnalaugar, einnig hjá Rafha
en síðustu 10 ár starfsferils síns
vann hann í álverinu við Straums-
vík.
14. júlí 1944 gekk hann að eiga
hana Önnu Jóhannsdóttur. Þau
stofnuðu heimili sitt í Hafnarfírði
og bjuggu lengi á Hlíðarbraut 3 en
best munum við þó eftir þeim í
Grænukinninni. Þaðan eigum við
góðar minningar.
Amma og afi eignuðust fjögur
börn, þau Ónnu Margréti, Ægi,
Svandísi og Eilert, barnabörnin eru
12 og barnabarnabörnin 2. Fjöl-
skyldan býr öll í Hafnarfirði nema
Svandís, sem búsett er í Bandaríkj-
unum. Þó afi sé farinn þá lifír minn-
ing hans í huga okkar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér
hvert andaitak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness)
Þröstur, Friðrikka,
Freyja og Óskar.
að vera saman. Ég kveð elskulega
móður mína með trega. Hana sem
alltaf var fastur og sjálfsagður þátt-
ur í lífí okkar. Hana sem studdi
mig alltaf svo vel sama hvað á
gekk. Ég bið góðan Guð að geyma
hana. í hjörtum okakr eigum við
minningar sem eru huggun hjarmi
gegn. Megi máttur Guðs styrkja
pabba sem sat hjá henni öllum
stundum og sér nú á eftir sínum
lífsförunaut. Kærar þakkir til allra
sem heimsóttu hana. Það var Ijúft
til þess að vita þegar ég var svo
langt í burtu, að alltaf kæmi ein-
hver til hennar. Kærar þakkir fyrir
ykkar stuðning á erfíðum stundum.
Lilja systir hennar, sem alltaf fylgd-
ist með henni og sat hjá henni tím-
unum saman var þeim mömmu og
pabba ómetanlegur stuðningur.
Eins vil ég koma kæru þakklæti til
starfsfólksins á A-7 á Borgarspítal-
anum. Þar fékk mamma mikla að-
stoð, umhyggju og hjartahlýju sem
og pabbi.
Fari mamma mín friði. Friður
Guðs hana blessi og þökk sé henni
fyrir allt og allt.
Bergþóra Þórhallsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Oft höfum við sungið þetta fal-
lega vers við útfarir og ekki leitt
hugann að því að einhverntíma
kæmi röðin að okkur sjálfum.
Nú er fyrsti félaginn úr þessum
gamalgróna og samhenta kór horf-
inn. Kær söngsystir okkar, Svala,
hefur nú kvatt þetta líf eftir ströng
veikindi. Þetta hefur verið langur
og erfiður tími fyrir íjölskylduna,
sífelldar vonir um bata, sem urðu
að engu, og hefur verið aðdáunar-
vert að fylgjast með samheldni eig-
inmanns og bama að gera henni
lífið sem léttast.
Svala hefur sungið með kirkju-
kórnum í hartnær 20 ár. Hún hafði
góða altrödd, var fljót að læra,
minnug og mikill styrkur að henni.
Hún mætti alltaf mjög vel og var
gott að treysta á hana.
Það fór aldrei mikið fyrir Svölu,
hún var ekki hávaðasöm daglega,
en hún var einstakur félagi, hvort
sem var í starfi eða leik. Hún var
um tíma í stjórn kórsins og lagði
ætíð gott til mála.
Ekki er hægt að minnast Svölu
svo ekki sé minnst á hann Halla,
manninn hennar. Hljóður og rólegur
stóð hann við hlið hennar eins og
klettur í blíðu og stríðu. Við minn-
umst með ánægju allra ferðalag-
anna innanlands og utan sem kór-
inn hefur farið í gegnum árin, bæði
söngferðalög og aðrar skemmti-
ferðir. Oftast voru þau hjón þar
með, kát og skemmtileg, þó ekki
væri hávaðinn.
Svala var myndarleg húsmóðir,
pijónaði mikið og listavel og bjó til
góðar kökur og sátum við oft stór-
veislur á heimili hennar. Börnin
hennar fjögur Ingibjörg, Bergþóra,
Jón Óskar og Svandís bera líka
foreldrum sínum fagurt vitni, eru
fallegt og myndarlegt fólk, sem
gaman hefur verið að fylgjast með
vaxa úr grasi. Barnabörnin fjögur
voru líka augasteinar ömmu og rétt
fyrir jólin dreif hún sig sárveik af
spítalanum til að kaupa jólagjafír
handa þeim. Fjölskyldan var henni
alltaf efst í huga.
Það verður erfitt að standa á
pallinum í Landakirkju í dag og
syngja við útför kærrar söngsystur,
en bænir okkar og blessunaróskir
fylgja henni inn í eilífðina.
Elsku Halli og fjölskyldan öll,
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Félagar í Kór Landakirkju.
Svala andaðist á Borgarspítalan-
um laugardaginn 11. janúar sl., og
fer útför hennar fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í dag.
Hún fæddist í Neðra-Dal, Vestur
Eyjafjallahreppi, 10. ágúst 1944.
Dóttir hjónanna Ingólfs Ingvars-
sonar og Þorbjargar Eggertsdóttur
sem þar bjuggu. Æskuárin liðu í
hópi kærra foreldra og systkinanna
Ingvars, Lilju, Tryggva og fóstur-
systurinnar Ástu Grétu. Þar fékk
hún það veganesti sem hún mat
mikils á lífsleiðinni, þar lærði hún
til almennra verka og var mikil
hagleiks- og dugnaðarkona til allra
starfa. Fegurð Eyjaljallasveitar og
mannlífsins þar gleymdi hún aldrei
og var sérstök tryggð Svölu til
æskustöðvanna.
Á gamlársdag 1963 giftist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum Þór-
halli Guðjónssyni frá Reykjum í
Vestmannaeyjum. Svala og Halli
eins og hann er ávallt kallaður,
hófu búskap sinn að Reykjum, en
innan skamms var risið fallegt hús
að Illugagötu 17, þar sem þau hafa
búið síðan. Heimilið þeirra bar þeim
fagurt vitni, sameiginlega hjálpuð-
ust þau við að vinna heimilinu allt
og börnunum fjórum, Ingibjörgu,
Bergþóru, Jóni Öskari og Svandísi.
Mikill skuggi hvílir nú yfír heimilinu
þar sem húsmóðirin er öll langt um
aldur fram. Trúin um að öll él birti
upp um síðir mun styrkja Halla,
börnin, tengdabörnin og barnabörn-
in Sigþór, Gísla Steinar, Svölu og
Þórhall að takast á við sorgina.
Svala lifði fyrir fjölskyldu sína og
það mun lifa með þeim. Þakka nú
frændur í Hvolsvelli Svölu frænku
í Eyjum fallegu peysurnar sem hún
pijónaði og allar þær gjafir sem
hún gaf þeim, gjafmildi Svölu var
einstök. Vinátta, kærleikur og
traust voru aðalsmerki Svölu, um-
búnaður og umtal var ekki að henn-
ar skapi, en þess betri var hjálpar-
hönd hennar og hlýhugur þegar á
reyndi, það fengu ættingjar og vin-
ir að reyna.
Allir sem fylgdust með veikind-
um Svölu dáðust að því hversu hetj-
ulega hún gekk á móti þungum
örlögum. Eiginmaður hennar og
fjölskyldan öll hjálpuðust við að
létta henni róðurinn. Sameiginlega
sáu þau oft ljós í myrkrinu.
Eiginmanni hennar, börnum og
fjölskyldum þeirra, foreldrum og
systkinum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Bið algóðan
Guð að styrkja þau í sorginni og
minnist Svölu með ljóðlínum Einars
H. Kvaran:
Já, ótal margs nú að minnast er,
og margbreyttur kærleikans sýnir.
Og brennandi þökk nú vér bjóðum þér
öll böm þín og vinirnir þínir.
Helga Fjóla Guðnadóttir.
Á laugardagsmorguninn var,
heyrðust á öldum ljósvakans ómar
af fögrum söng Þuríðar Pálsdóttur,
„Sofðu unga ástin mín“, en þar er
endir ljóðs Jóhanns Siguijónssonar,
að mennirnir elska, missa, gráta
og sakna.
Söngurinn var naumast þagnað-
ur, er mér bárust þau sorgartíðindi
að góður vinur, og söngsystir í Kór
Landakirkju um árabil, Svala Ing-
ólfsdóttir, væri látin.
Það dró ský fyrir sólu, er við
fregnuðum fyrir 2 árum að Svala
væri orðin sjúk af krabbameini.
Allir vonuðu, að þessi óvenjulega
kjarkmikla og stillta heiðurskona í
blóma lífsins, myndi með Guðs hjálp
og góðra manna komast yfir veik-
indin. Á þessu tímabili hafa skipst
á bjartir tímar vongleði og þung
alvara raunveruleikans.
Nú drúpum við höfði í minningu
Svölu, sem svo mörgum var kær.
Svala var fædd og uppalin í